PALERMO IOSEPHUS

 

 

 

Palermo Fr. Iosephus, primas vitales auras traxit Semellii in Sicilia anno 1801. Parentes ejus frugi honestique conjuges multa benevolentia Augustinianam Familiam prosequebantur; quapropter huic unico ipsorum nato ob Tolentinatis Thaumaturgi venerationem Nicolai nomen imposuerunt. Grandiusculus effectus in patrio Jesuitarum collegio litteris addiscendis addictus fuit, qua in palestra ita egregie se gessit ut et ingenii praestantia et morum probitate inter caeteros condiscipulos praeluceret. Expertus autem optimam hujus adolescentis indolem, speique certae innitens illum in magnum Augustiniani Ordinis bonum evasurum concivis ejus P. Mag. Josephus Mistretta tunc Assistens, ac postea Generalis, persuasit parentibus ut suum Nicolaum Augustinianae Religioni donarent. Re itaque rite composita optimae spei juvenis cum septeno deno esset annorum cum praefato P. Mag. Josepho Mistretta anno 1818 Romam venit, ibique eremitarum cucullum indutus tyrocinium egit sub nostrate V. Stephano Bellesini, Nicolai cum Josephi nomine commutato. Post solemnia vota de more nuncupata studiorum curriculum Corneti, Viterbii, Perusiae, et Romae confecit, atque ubique mentis acumine, studendi alacritate, discendi ardore, atque profectus magnitudine nemini secundus habitus fuit.

Suo tempore Regentis gradum et munus adeptus Augustinianam juventutem docuit Neapoli et Romae, ac postea hoc exoneratua officio factus fuit Ordinis secretarius atque exinde ad omnia et singula ejusdem Ordinis praecipua munera raro exemplo gradatim pervenit; fuit enim Angelicae Bibliothecae Praefectus, Assistens, Procurator generalis, ac demum supremus Ordinis Moderator post Angeluccii obitum a Summo Pontiflce Pio IX electus, atque postea in Capitulo generali licet invitus ac reluctans a Patribus confirmatus. Super hoc igitur fastigium positus dignissimum se rectorem in omnibus exhibuit; erat enim homo numerorum omnium, nimirum; in rebus gerendis summa dexteritate praeditus, in difficillimis negotiis extricandis solertissimus, in consiliis ineundis sagax, in deliberandis consultus, in exequendis constans, in moribus corrigendis suaviter severus, regularis observantiae provehendae sollicitus, Eremitanae Familiae honoris promovendi studiosus, ad beneficia pronus, ad laborem impiger, ad vigilantiam jugiter intentus, ac demum, ne sim infinitus, ad agendum cum proceribus exquisita cultura atque urbanissima comitate ornatus. Ipsamet ingenua illius frontis serenitas, ipsemet oculis depictus animi candor, ipsa melliflui eloquii suavitas ipse labiis jugiter insidens lenis risus, ipsa tandem suffusa genis jucunda hilaritas arcanum quoddam ad omnium animos illi devinciendos illicium praeseferebant; quapropter nil profecto mirum si tot internae externaeque ejus dotes procerum, praelatorum, cardinalium, regum, ac ipsius etiam Summi Pontificis benevolentiam illi conciliarunt. Verum hactenus Iosephum nostrum nonnisi spectavimus quam intra Augustinianae Eremi confinia strenuitatem suam exerentem, operae igitur pretium est ut illum aliquantulum contemplemur etiam foras splendoris sui radios emittentem. Nam in primis fuit egregius concionator pergami eloquentia clarus atque non solum ad conciones compto gestu, canora voce, atque idonea modorum venustate pronunciandas aptissimus, verum etiam, quod non ita commune est, ad eas docte, erudite, eleganterque elaborandas peritissimus. Noverunt conspicua quaedam sacra Italiae rostra, novit Roma, novit Neapolis, novit ipsa regia aula parthenopeja, novit demum ipsa vaticana sixtina aedicula, ubi aliquando suae aureae eloquentiae venas aperuit. Fuit etiam socius celeberrimae romanae academiae Religionis Catholicae, atque illius dissertationes cum universali omnium plausu in eadem ab ipso recitatae apud publicam ephemeridem vulgo Civiltà Cattolica nuncupatam illustri praeconio commendantur.

Item fuit consultor Congregationum S. Officii et Sacrorum Rituum, ejusque hisce de rebus prolatae sententiae ob judicii subtilitatem atque rationum pondus veluti oracula a caeteris habebantur. Tanti viri fama, quae inter romanas academias atque sacras Congregationes, percrebuerat ad aures pervenit immortalis. Pontificis Pii IX qui propterea illum anno 1848 inter paucos recensuit selectos theologos, qui peculiarem Gongregationem conflarunt pro dogmate immaculatae Deiparae conceptionis discutiendo, ejusque labores hac super re summa eruditione elucubrati ab E.mis Cardinalibus et Episcopis in vaticano Sixti IV sacello congregatis ingenti admiratione atque incredibili favore excepti fuerunt. Contigit autem sub idem tempus, anno scilicet 1854 ut rev.mus noster P. Mag. Castellani repentino atque inopinato letho extinctus Porphyriensem infulam, atque Apostolici Sacrarii praefecturam vacuam reliquerit; quamobrem laudatus Summus Pontifex non alium quam Palermo tunc universi Ordinis Moderatorem in utrumque ejus locum sufficere voluit, praecipiens interea ut Augustinianae Religionis sceptrum simul retineret. Huic jussioni Pontificis, invitus licet ac reluctans, annuit tamen infulatus noster, assiduis nihilominus interea praecibus ab eo postulans ut jam nimium suis humeris grave regiminis pondus ad sanctissimos pedes deponere sibi liceret. Repetitis efflagitationibus cessit tandem Pontifex, ac propterea anno 1855 a Porphyriensi Episcopo ad Firmanum Priorem P. Mag. Paulum Micallef Melitensem Eremitanae Familiae gubernaculum transtulit. Verum, o vanas nostras spes, o inanes hominum contentiones! admodum parum potuit excellentissimus Antistes peroptato otio frui. Nam cum anno insequenti 1856 mense Septembri in Siciliam ad suos invisendos navigasset, ibidem postquam in Mazarensi Dioecesi plus duo puerorum millia paucis diebus sacro chrismate deliniisset, levi quadam febri correptus fuit, qua tamen contempta, eo quia instabant jam dies, quibus pro officii sui munere eum Romae adesse aportebat, contra medicorum consilium Panormum versus itineri se commisit, quo ut pervenit vehementiori febris accessu lecto se componere cogitur, inde postea per summum nostri Ordinis infortunium non amplius quidem Romam, sed et contra ad alterius vitae regionem iter prosecuturus. Pius aegrotus vitae terminum sibi imminere praesentiens, Ecclesiae Sacramenta petiit, iisque summa religione receptis, paulo post, heu nimium cito! nobilissimam animam efflavit, quarto nimirum calendas Novembris, cum aetas illius septenos octies nondum convertisset solis anfractus. Laudatus fuit publica oratione funebri (typis edita) a nostratibus PP. Mag. Beniamino Larena, et Nicolao Ciottoni, ac illius successores nostrates PP. Mag. Franciscus Marinelli Episcopus Porphyriensis, et Paulus Micallef Ordinis Generalis in nostra romana S. P. Augustini ecclesia, cujus decentius exornandae ipse inceptor et auspex fuit modestum quidem, sed elegans marmoreum monumentum suis expensis illi erigi curarunt.

(Ita Lanteri, Postr. Saec. Sex Relig. Aug., Romae, 1860, Vol. III, pag. 294, et in Eremi Sacr., Part. I, p. 240). Eius vero scripta sunt:

1. De religione theses, Romae 1823, typis Lini Contedini, in 8, pp. 28.

2. Il Socialismo recato alla pratica è il più terribile flagello dell'umanità. Dissertatio recitata in Academia de Religione Catholica die 4 Augusti 1853 et in actibus ipsius Academiae inserta. Vide: La Civiltà Cattolica, 1853, An. IV, Ser. II, Vol. 4, pag. 98 et seq.

3. Lettera e ristretto del voto sull'Immacolato Concepimento di Maria SS.ma. Dissertatio inserta in opere: La solenne definizione del Dogma dell'Immacolato Concepimento di Maria SS.ma. Atti e documenti pubblicati da Mons. Vincenzo Sardi, Roma Tip. Vat. 1904, Vol. I, pp. 128-157 in folio.

4. Voto sul quesito, se dall'esame degli antichi Eulogi o contemporanei o di poco posteriori al secolo III, siano greci, orientali o latini e degli altri Eulogi susseguenti fino a noi si ricavi la pia sentenza della Chiesa intorno all'Immacolato Concepimento di Maria SS.ma ex sacra Liturgia depromptum. (Vide ibidem pp. 590-607).

5. Risposta del P. Giuseppe Palermo al Votum reservatum del P. Ferrari O. P. (Vide ibidem p. 904).

6. Votum pro sententia Immaculatae B. M. V. Conceptionis ab Apostolica Sede Dogmatice definienda auctore Iosepho Palermo O. E. S. A. (Vide ibidem Vol. II, Romae 1905 in Appendice I, pp. 315-394).

 

 

 

Referenze:

Lanteri, Postr. Saec. Sex Relig. Aug., Romae, 1860, Vol. III, pag. 294, et in Eremi Sacr., Part. I, p. 240