QUERNI FRANCISCUS MARIA

 

 

 

Querni Fr. Franciscus Maria, totius Ord. Erem. S. P. Augustini ex Vicarius Generalis, Balneone in Dioecesi Sarzanensi (in Liguria) anno 1647 die 6 Octobris in lucem editus, a teneris annis eidem Instituto in Hetruria, inspirante Deo, nomen dedit, aggregatus monasterio Pratensi S. P. Augustini. Philosophiae, ac Theologiae studio laudabiliter emenso, a Priore totius Ordinis Generali Licaeo primum S. Martini Senarum, secundo S. Mariae Consolationis Genuae tunc extra muros, tertio S. Nicolai Pisarum praeficitur. Eo munere functus, quamquam ubertate doctrinae, et morum innocentia non uni praestaret, nihilominus lauream adeptus magistralem in Provinciam suam Pisanam remittitur, a qua deinceps in communem Praesulem electus, anno 1702 a R.mo P. Ord. gen. Mag. Nicolao Serrano proborum omnium amatore prorsus inopinato in Provinciae Senensis Rectorem Provincialem assumitur. Tamquam hujusmet Provinciae Definitor interfuit generalibus Ord. comitiis anno 1705 coactis Romae ubi propter insignem pietatem, probatamque in laudatis guberniis prudentiam, nil tale cogitans, Italiae Assistens renunciatur.

Sex annis elapsis, in Romano generali Capitulo anno 1711 celebrato demandatam sibi Procuratoris generalis dignitatem, ut erat humillimus, reluctans suscepit. Dum praeclare, ac sancte id muneris obiret, a Clemente felicis recordationis XI qui sanam illius doctrinam et probitatem optime noverat, et modo bonum, modo senem sanctum illum appellabat, anno 1717 Vicarius Apostolicus creatur, et in locum sufficitur M. Gen. Adeodati Summantici, anno circiter sexto regiminis sui interlabente ad S. Severi in Apulia Episcopatum evecti. Jam examinatus a Deo in camino humiliationis, dum in Urbe pro Pisano, cui praeerat, Collegio theologicis thesibus propugnandis assisteret, necessum fuit ut iterum ad exemplum patientiae tentatio illum probaret; nam etsi sobrie, pie, ac juste Religionem suam gubernasset, exorta tamen extemporanea quadam procella, quantumvis innocue, jactari compulsus est. Honorum culmina proinde perosus completo triennio et mense regiminis sui, quieti inhians honori pariter, et oneri voluntarie cessit, mirante Roma in hoc virtutis exemplo quod in Antistite suo Gregorio Nazianzeno nova Roma olim suspexerat. Continuo in Tusciam regressus, vigilias, contemplationes, corporis incommoda, actusque profundae humilitatis, obedientiae, charitatis, abstinentiae, reliquarumque virtutum in Pratensi ingeminans monasterio, vitam duxit perfectissimi ascetae.

Anno jubilaei 1725 ab Eo, qui loquitur ad cor, in sylvam nostram Ilicetanam in agro Senensi vocatus, licet jam plenus dierum, austeritates non minuit, sed auxit. Arctiorem cellam, quam verrebat manibus suis, impetravit, ornamentis omnibus expoliatam, praeterquam una Jesu Christi e Cruce pendentis imagine. In ea reclusus carnem suam servituti subjiciebat, cubans insuper in lecto viliori, ac duriori. In praeparatione ad Missam, et gratiarum actione non minus temporis insumebat quam duas horas. Praeter jejunia Ord. solemnia tribus per hebdomadam diebus communibus obsoniis abstinebat, modico pane, unoque aut altero diluti aqua vini contentus cyatho. Studebat adeo temperantiae ut nec solitam portionem suam quaereret si forte architriclinus oblitus fuisset eam illi ad mensam deferre. Quinimmo interdum fere omni cibo temperabat, ut illorum, qui nemus illud incoluerant, priscorum Patrum Augustinensium horridam virtutem aemularetur. Praeterea sociorum antelucanas horas antevertens, nedum ad diurnam, sed etiam ad nocturnam psalmodiam recitandam primus chorum ingrediebatur, et postremus exibat. Zelo Dei aestuans, si quispiam Fratrum in persolvendis horariis precibus minus diligenter se gessisset, nata occasione eumdem benigne rogabat, ut ab hujusmodi negligentiis caveret in posterum. Demissior cultor humilitatis, non primas cathedras in choro, neque primos accubitus decori suo debitos quaerebat in mensa, sed utrobique locum amabat inferiorem. Testibus ocularibus admodum RR. PP. eximiisque sacrae Theologiae Mag. Hieronymo Zazzeri Aretino generali Italiae Assistente, et Angelo Artegiani Rocchensi totius Ord. Secretario, aliisque, parum fuit viro tanto se in urbe senarum ad pedes provolvere sapientissimi Fulgentii Bellelli totius Ord. Generalis, ejusque habitum deosculari. Nulla inflatus aura superbiae, vestes etiam coenobiarchae sui osculabatur quotiescumque domo exeundo sanctam peteret benedictionem, perinde ac ultimus laicorum.

Cunctis diebus peregrinationis suae intellexit super egenum et pauperem, eis benefaciens, et exuens se tunica meliori, ut eorum tegeret nuditatem. Statuerat pius senex in ea sylva Ilicetana, quam paradisum vocabat, supremum diem claudere, sed PP. concellitarum suorum, et praesertim doctissimi viri P. Mag. Benedicti Gattini precibus fatigatus, demum rediit ad monasterium Pratense, ubi solitis orationibus et cruentis corporis castigationibus incumbens, ultra vires pressus languore stomachi, menstruaque vigilia, susceptis summa qua vixerat devotione Ecclesiae Sacramentis, annos natus 82, menses tres, et dies septem, non sine bonorum moerore, et pauperum luctu efflavit animam die 13 januarii anni 1730. Ex nostro Joanne Baptista Cotta a Tenda in vita B. Antonii Turriani, ad litteram. 

 

 

 

Referenze:

Lanteri, Postr. Saec. Sex R. A., Vol. III, p. 48. Extant in Archivo Ordinis eiusdem Querni Litterarum Regesta et ut Procuratoris et ut Vicarii Generalis missarum.