CAPUT. X

De P. Francisco Rubiensi, VIII Generali

 

 

 

 

Cum P. Augustinus Novellus obfirmata mente perstitisset, coacti fuere Patres congregati ad novam electionem procedere; et unanimiter Franciscum Rubiensem Picenum elegere. Augustinus vero Novellus a Bonifacio VIII ad curiam invitatus, honeste illius favorem declinavit, et ad desideratam solitudinem locumque S. Leonardi, unde per plures annos exulaverat, convolavit, caeterum vitae suae Deo daturus. Maxime tunc exercebantur tumultus Senis, ob certos Presbyteros hospitali majori deservientes frigido certe ac indigno obsequio, quare cum a civibus pulsi essent, et querelae ad Bonifacium Pontificem fuissent delatae, ipsius Bonifacii mandato, destinatur Senas P. Augustinus Novellus cum plena potestate componendi, ac reformandi. Qui statim saeculares in Regulares clericos commutavit, constitutiones edidit, omnesque ad earumdem observantiam ita adegit, ut novus hinc Ordo titulo Clericorum S. Mariae de Scala in Italiam introductus fuerit, plurimis civitatibus hospitalia sua hisce Clericis committentibus. Quem Ordinem una cum constitutionibus P. Augustini Novelli confirmavit Papa Bonifacius VIII anno MCCC, eumque Regulae S. Augustini subjecit.

Viget adhuc hodie Senis, et alibi eodem charitatis officio intentus. Capitulum hoc Generale Neapolitanum praesentia Regis Caroli fuit condecoratum, illiusque expensis celebratum; ac in illius memoniam fuit Monasterio S. Augustini Neapolitano donatum hoc eodem anno caput S. Lucae Evangelistae quod ibidem hodie mira solemnitate colitur magna populi frequentia, et crebro miraculosis signis condecoratur. Vixit hoc anno B. Ugolinus de Mantua, vir mirae abstinentiae ac castitatis, quo defuncto, plurima per solum corporis contactum contigere miracula; inter quae hoc notatu dignum, quod in dextro latere pectus habuerit apertum, ex quo adhuc septuaginta annis post obitum continuo efflusit sanguis recentissimus, quasi ex vivo corpore, suavitate inenarrabili, ac virtute mirifica, claudis restituens gressum, uti et caecis visum. His etiam annis tam Bonifacius VIII quam Benedictus XI magnis favoribus et gratiis Ordinem S. Augustini affecerunt, concedentes liberam in Ecclesiis nostris sepulturam, amplissimam absolvendi quoslibet etiam a gravissimis casibus facultatem, aliaque his similia. Ordinatus fuit circa hos annos in Gallia Ordo Monachorum charitatis nostrae Dominae, hactenus ibidem satis frequens, a Guidone Janvillano Bouchera Montii, non procul a Janvilla in Campaniae Provincia. Hujus Ordinis professio est, infirmos ac pauperes colligere, eisque domi suae commoditatem possibilem praebere, quod adhuc hodie per hujus togae viros fit in sedecim domibus magna charitate. Hos Religiosos Regulae S. Augustini subjecit Bonifacius VIII, et post illum Clemens sextus. Vixere hoc saeculo plures ex Ordine S. Augustini beati in variis locis, Lupus de Suriano, B. Martinus de Vercellis, Franciscus de Orvieto, Galganus de Volaterra, Dorotheus de S. Germano ac alii, e quibus plerique officio Ecclesiastico coluntur apud suos.

Anno MCCCIII habitus est conventus Generalis Perusii, in quo et Francisco Magistratus prorogatur, et multa praeclara ordinantur. Hoc eodem anno Joannes filius Rudolphi interfecit Imperatorem Albertum, suum Patruum; unde jussu Clementis V et Henrici VIII captivus ad Monastenium Eremitarum S. Augustini Pisis, ubi tunc arcta servabatur disciplina, relegatur; in quo etiam praefatus Joannes tantam exercuit poenitentiam, ut brevi post relegationem in virum alterum fuerit mutatus, habitum Ordinis assumendo, magnamque vitae spiritualis perfectionem attingendo, qua verae contritionis lapsis reliquit exemplum singulare, ita ut liber declaratus, liberam sibi captivitatem indixerit. Anno MCCCVI. Theobaldus Dux Lotharingiae, donat locum Fratribus Augustinianis in oppido suo Walderfingiae, ibidemque evocatis ad aedificium Religiosis Treverensibus, auxiliatricem praebet manum at liberalem, quod etiam anno MCCCCXCIX fecit Renatus Lotharingiae Dux. Majo insequenti, Synodus generalis Ordinis fit Bononiae, ubi tertio in officio continuatur Franciscus Generalis ob dexteritatem agendi, et disciplinae rigorem. Peracto etenim Capitulo totum Ordinem visitavit personaliter, eumque optimis moribus ac legibus plurimum in diversis terrarum partibus promovit.

Cum 14 Maji anno MCCCVII Gallicanae reformationi intenderet evocatis Gandavum (quae Metropolis est Flandriae) Patribus Gallis, et inferioris Germaniae, quibus tunc egregiam navabat operam, ibidem in morbum incidit, lentum quidem sed longum, cui curando nihil non fuit attentatum, licet frustra; quarto enim aegritudinis mense, ipso Nativitatis Domini die, pie moritur; et in Ecclesia Ordinis maxima religiosaque pompa sepelitur. Procurator autem Ordinis, qui de assensu Pontificis tunc Avenione residentis, comitia indixit Genuam, in annum subsequentem usque ad Capitulum praeest. Florebat hac aetate magnus ille P. Jacobus Viterbiensis, ob acre tersumque ingenium Doctor Speculativus nuncupatus, et Henricus de Gandavo Doctor Solemnis, quorum doctrina ac industria tunc Universitas Parisiensis fulciebatur. Unde non ita post Jacobus certatim ad Episcopatum Beneventanum, et Archiepiscopatum Neapolitanum fuit evocatus, attamen relicta Ecclesia Beneventana, solam Neapolitanam acceptavit, eamque felicissime per plures annos rexit, relinquens praeclara ingenii sui monumenta. Gandavensis vero diu Parissiis docuit, aliamque viam a D. Thoma invenit. Construitur hoc anno MCCCVII Ecclesia ac Monasterium Valentinum industria F. Francisci Salelles, et civium ac vicinorum liberalitate, in qua fundatione hoc rarum, quod mirabili Dei providentia gravissima contagio cessarit, hoc quodammodo beneficio deprecata iraque Dei placata. Hoc etiam anno, die 17 Augusti felicissima illa anima B. Clarae de Monte-Falco evolavit in caelum, quod paulo ante obitum patens ei visum fuit, Jesusque expectans cum corona, prout ipsa in extremis referebat Ven. P. Thomae Ordinis Augustinianae Religioso, suo confessario, et adstantibus sororibus; e quibus plures notaverant, dum viveret, Divam hanc Virginem amarissimae Passioni Christi devotissimam, mirabiles sensisse ex eadem Passione cordis angustias, etiam corporales; quas continua cordis pressione, manu apposita, et gemitibus ac suspiriis pluries patefecerat. Unde post illius obitum Religiosae curiosiores, ut intrinsecum notarent morbum, in spem etiam adductae aliquid miraculi latere, prout alia devotissima Religiosa spiritu Dei acta suggerebat; sanctissimum corpus apperiunt, fragrantem sentientes odorem, cor inquirunt; quod cum insolitae reperiretur magnitudinis ac ponderis, obstupefactae ad illius incissionem progrediuntur; et ecce corde diviso, inveniunt in eo integrum Dominicae Passionis mysterium, Christum crucifixum carneum, flagella, clavos, coronam, laceam, spongiam aliaque nostrae salutis instrumenta, ita affabre expressa, ac si industria manus sculptoris eadem incidisset. In felle huius Virginis tres globuli reperiebantur quasi lapidei, quorum unus tanti ponderis est, quanti duo; et duo quanti tres; et tres quanti unus, evidentissimum ac singulare Sanctissimae Trinitatis, ejusdemque aequalitatis symbolum. Quod ita exprimit Poeta Augustinianus e Belgica Antuerpia: Unius hinc trinique Dei mysteria disce, Et faciat menti res manifesta fidem.

En tres Clara Pilas aequali pondere poebet, Aequat et una duas, certat en una tribus. Haec omnia scripsit ipse Vicarius Generalis D. Berengarius de S. Afriano, a Reverendissimo Spoletano Episcopo ad ocularem inspectionem destinatus; illaque enarrata mysteria adhuc hodie visuntur cum corpore S. Clarae integro, carne sana ac vivida ad stuporem certe orbi universo. Festum etiam illius B. Clarae celebratur plerisque in locis cum oratione propria, officio ac Missa 23 Octobris. Vixere cum S. Clara in eodem Monasterio B. Claretta et B. Clarella, quarum corpora conservantur integra in Monasterio Fratrum ibidem miraculis clara, ut ipsi vidimus.

Anno MCCCVIII in Comitatu Lutzenburgensi per comitem Henricum donatur Theonisvillae area Fratribus Augustinianis, Conventui ac hortis necessaria, moxque piorum eleemosynis ibidem superstruitur Ecclesia ac monasterium de quo infra. Huic autem Monasterio, non semel integra oppidanorum salus fuit commissa, ac per Religiosos difficillimis temporibus peracta.