XXI

DE AUGUSTINENSIBUS EREMITIS, QUI FLORUERUNT ANTE MAGNAM EJUSDEM ORDINIS UNIONEM HABITAM ANNO 1256

 

 

 

 

Fr. Adjutus de Fano , ab Herrera Avitus de Grafano appellatus, anno 1228 eligitur Generalis, rexitque Ordinem usque ad an. 1248. Herrera tom. I pag. 37, Elss. pag. 13.

B. Albertus, Gallus, S. Guilelmi discipulus, ejusdem Augustinianae Congregationis post magistri obitum promotor fuit. Ad Ordinem admissus die 6 Januarii an. 1155 ad meliorem vitam transivit die 10 Aprilis an. 1158. Testatur Elssius pag. 22 quod Albertus noster extruxit coenobium S. Salvatoris prope Lugdunum in Valle Gelonis. Vide Herr. tom. I, pag. 5.

Fr. Albertus Mantuanus celebris concionator floruit circa annum 1204, quo tempore extitit angelus pacis inter Bononienses et Mutinenses, quos ad mutuam concordiam et amicitiam reduxit. Ita Herrera tom. I, pag. 52.

B. Antonius Alessandrini, nobilis Senensis, florebat vitae sanctitate in coenobio Ilicetano circa annum 1160; ibique extremum diem clausit valde senex die 4 Feb. Illius emortualis annus non constat. Vide Martyrol. August. part. I, pag. 97.

B. Benignus et Carus Augustinenses Eremitae patria Veronenses in monte apud Lacum Benacum (Lago di Garda) vitam eremiticam duxerunt juxta Malsesenium oppidum, Veronensis dioecesis, qui sanctitatis fama clari, cum S. Zenonis corpus in nobiliorem locum transferendum esset, neque ullus inveniretur, qui illud attingere posset, aut auderet, ipsi a Rothaldo Episcopo arcessiti facillime elevarunt, suisque humeris ad paratum locum transtulerunt. Ad eremum deinde statim confugiente ibidem in sancta conversatione perseverarunt usque ad ipsorum transitum, qui contigit anno 807. Illorum sacrum Officium anno 1782 die 10 Septembris Clero dioecesis Veronensis indultum fuit, et die I ejusdem mensis an. 1838 ad universum Augustinensium Ordinem extensum. Vide Breviarium Ordinis Aug. ad diem 21 Julii, et vitas Beatorum Evangelistae et Peregrini editas Veronae an. 1808, pag. 27.

Bonifacius Falerius, nobilis Venetus, vir eximiae virtutis ex Eremita Augustiniano, compellente, et praae gaudio gestiente populo, invitus Presbyter, mox Episcopus est ordinatus anno 1120; probatisque moribus, ac summa moderatione patriam administravit ecclesiam tredecim fere annos, excessitque, teste Dandulo, anno 3 Petri Polani Ducis, qui fuit annus salutis 1133. Vide Ughellum vol. 5, columna 1238, n. 22.

Ven. Fr. Bonaventura de Caesena confessarius B. Joannis Boni, virtutum tanti magistri aemulator existens, quem nec vincere sperabat, nec auderet aequare, feliciter valuit imitan. Floruit circa annum 1249. Herrera vol. I, pag. 92, et Elssius pag. 131.

S. Eutropius (ab alio diversus) prior coenobii Servitani alias Setabitani (di Xativa) in Hispania, discipulus fuit S. Donati. Florebat circa an. 585, quo tempore cum doctrina, tum sancto exemplo Hispanos in catholica fide continuisse dicitur. Anno 593 interfuit Concilio Toletano, in quo summa totius synodalis negotii penes S. Leandrum Hispalensis Ecclesiae Episcopum, et beatissimum Eutropium monasterii Servitani Abbatem fuisse testantur scriptores. Paullo post eligitur Episcopus Valentiae, quo in loco parum supervixit. Ab Elssio dicitur: Vir eruditissimus, et monasticis disciplinis apprime instructus, tam in divinis Scripturis, quam in saecularibus litteris magnifice eruditus... Quaedam scripta reliquit, ac praesertim lib. unum de cohortatione monachorum. Vide Herr. tom. I, pag. 208; et Elssium pag. 187.

Gesius, sive Giesius de Burgo S. Minati in Tuscia, socius, convictor, vel ad minus successor S. Guilelmi obiit anno 1172, cujus corpus in habitu eremitico nigro repertum fuit in ecclesia S. Columbani, et ad S. Augustini Lucae translatum anno 1250. Patuit publicae fidelium venerationi usque ad haec nostra calamitosa tempora, quibus ecclesia illa coenobitis ejectis sacrilega liberalium voluntate clausa manet. Vide Elssium pag. 243.

Ven. Gosendus coenobii S. Juliani de Piscaria in Lusitania alumnus, unus fuit ex illis septem Eremitis Augustinianis, qui anno 1193 prodigiosam imaginem possidebant, quam lue grassante, in monasterio Alcobaciensi Ordinis Cisterciensis reponendam decreverunt. Sed antequam illuc pervenirent, in eminenti loco ab Alcobacia vix duobus millaribus dissito subsistentes, contagione correpti non sine sanctitatis opinione naturae debitum persolverunt praefato an. 1193; et sic coenobium illud finem habuit. Ita fere iisdem verbis Herrera tom. I, pag. 277, et tom. II, pag. 291. Vide etiam Elssium pag. 245.

S. Guilelmus IX Pictaviensium et Aquitaniae dux cum aliquando contra Innocentium II Anacleti partes secutus fuisset, S. Bernardi opera ad saniorem mentem revocatus, cujusdam anachoretae consilio lorica ferrea pectori induta, et catenis revincta ad Summi Pontificis pedes provolutus contumaciae suae veniam petiit. Ab eo ad Patriarcham Hierosolymitanum remissus, primum S. Jacobi sepulcrum Compostellae veneratus est. Deinde Hierosolymam petiit, ubi Ecclesiae communioni restitutus in arctum quoddam tugurium se abdidit, ibique cilicio constrictus, pane nigerrimo, et aqua contentus, atque super nudam humum cubans austeram inter assiduas contemplationes vitam duxit. Verum post aliquot annos suorum precibus morem gerens in Galliam redire constituit; sed in Hetruriam appulsus, cum pro Lucensibus contra Pisanos suadente diabolo arma sumpsisset, justo Dei judicio repente lumen oculorum amisit, quod tamen, erratum suum agnoscens, statim recuperavit. Rediit proinde Hierosolymam, deinde Compostellam, ac demum in Hetruriam, ubi in horrido quodam Sylvae Livalliae specu tamdiu delituit, donec sanctitatis ejus fama illinc erumpente multi se ei in discipulos obtulerunt, cum quibus austerissimum vivendi genus sub regula S. P. Augustini observandum instituit. Videns autem sodalium suorum fervorem tepescere, secessit in quemdam montem, qui de Pruno vocabatur, a quo veneficis animantibus procul ejectis, eadem ibidem vitae austeritate, et precum assiduitate se exercuit. Eo in loco quadam nocte dum juxta morem in orationibus vigilaret, a daemonibus dire caesus, et semivivus relictus, statim a Deipara duabus aliis comitata virginibus coelesti unguento delibutus, pristinae incolumitati restituitur. Demum in horridam quamdam Senensis agri solitudinem, quaue Stabulum Rhodis dicebatur, se abdidit, ibique cum per annum cum dimidio inter consuetas austeritates commoratus fuisset, extremam ear sibi horam advenisse praesentiens, sacramentis Ecclesiae susceptis, defixisque in coelum oculis obdormivit in Domino an. 1157. Alii tamen censent illum in Gallia ex hac vita migrasse. Orturn habuit in Gallia anno 1099, Anacleti Antipapae schisma sectatur an. 1133, resipiscit, et Regno se abdicat an. 1136, primam peregritationem suscepit an. 1137, et alteram an. 1151. Inter Sanctos ab Innocentio III relatus fuit anno 1202. Apud nostrum Eremitanum Ordinem jam inde ab an. 1388 illius sacrum Officium celebratur, uti constat ex definitionibus Capituli generalis Imolae habiti eodem anno. Ex Hagiologio Italico edit. Bassani an. 1773 tom. I, pag. 90 pene ad litteram. 148

Fr. Jacobus de Antonio, Florentinus, vir multae doctrinae, atque celebris illius temporis concionator, an. 1161 interfuit capitulo generali habito in coenobio S. Jacobi de Savena extra Bononiam.

B. Joannes Bonus Mantuae ex familia Bonomi anno 1168 in lucem prodiit; ejus pater Joannes, et mater Bona vocabatur, unde ipse utriusque parentis nomen participans Joannes Bonus appellatus fuit. Cum post patris obitum amplas opes in voluptatibus dissiparet, pia matre, veluti altera Monica, pro ejus conversione assidue orante, in morbum incidit; quare voto religionis, si e vitae discrimine incolumis evaderet, se obstrinxit. Recuperata valetudine, et matre item orbatus, facultates omnes in pauperes erogavit, seque in quamdam specum apud Caesenam abdidit; ibique austerissimam vitam duxit donec habitum et institutum S. P. Augustini suscepit, et professus est. In exacta itaque religionis observantia cum aliquando carnis stimulis afligeretur, ut eam tentationem dolore superaret, calamos peracutos arundineos manuum unguibus infixit. Ex eo dolore cum pene exanimis triduo jacuisset, divina visitatione recreatus convaluit, atque ex eo tempore omni postea libidinis sensu caruit. Sanctitatis igitur fama clarus multa per Flaminiam, et Umbriam coenobia sui Ordinis instauravit, in quibus per annos circiter quinquaginta cum magno virtutum exemplo commoratus, in patriam rediit, ubi meritis cumulatus, et miraculis clarus migravit ad Dominum. Sacrum ejus corpus in urbem (Mantuam) translatum, in ecclesia S. Agnetis sui Ordinis cum honore collocatum miraculis effulsit, ejusque cultum permisit Sixtus Papa IV anno 1483. Illius autem sacrum Officium Ordini Augustiniano indulsit Clemens X die 5 Octobris an. 1672. Eremitarum S. P. Augustini Instituto nomen dedit an. 1204. Vide praefatum Hagiologium Italicum tom. 2, pag. 250, ex quo haec fere ad litteram deprompta sunt.

B. Joannes de Spelunca, quod erat eremitorium in Monte Pisano, eligitur Geralis circa an. 1115, rexitque Ordinem, non tamen forsan absque aliqua interruptione, usque ad an. 1160. Vide Herreram tom. I, pag. 365.

B. Joannes Cirita Lusitanus ex milite Augustinianus Eremita in monasterio S. Christophori, alias de Foes in dioecesi Visaei, circa annum 1120 sanctitate florebat. Verum circa an. 1123 seipsum, et coenobium Cisterciensibus tradidit. Vide Herreram tom. I, pag. 365.

B. Joannes de Cella, quod erat eremitorium Lucanae dioecesis, ordinem rexit tempore Innocenti III circa annum 1200. Vide Herreram tom. I, pag. 366.

B. Nicolatius de Senis ex nobili familia Bandinelli sive ut aliis placet, Tancredi, potissimum commendatur ob exactissimam religiosi silentii custodiam. Ad supernam patriam transivit circa annum 1250. Vide Herreram tom. 2, pag. 159, et Elssium pag. 501.

Fr. Petrus Prior hospitalis et coenobii a S. Guilelmo apud Sylvam Livalliam aedificati, et postea Prior eremitorii de Monte Pruno, florebat circa annum 1156. Suis virtutibus, praeclarisque exemplis suam Guilelmitarum Congregationem illustravit. Sub illius prioratu aliquandiu vixit ipsemet S. Guilelmus in eremitorio Montis Pruni. Vide Herraram tom. 2, pag, 276, et Elssium pag. 580.

Fr. Redemptus Afer socius fuit S. Fuilgentii, cum quo in Siciliam appulsus, ibidem in quodam monasterio prope Syracusas coenobiticam vitam egit, annuente S. Episcopo Eulalio, circa annum 560. Vide nostratem Attardi de Monachismo Siciliae pag. 33.

B. Reginaldus, Gallus, discipulus S. Guilelmi, fuit artis medicinae peritissimus, et ejusdem S. Guilelmi medicus, necnon dives bonarum virtutum, atque terrenarum opum. B. Albertum in scholis condiscipulum habuit, a quo ad S. Guilelmi Congregationem admissus fuit, cum a sancto amborum magistro sui monacatus praedictionem accepisset. Ad aeternam vitam migravit Stabulo Rhodis an. 1156. Vide Herreram tom. 2, pag. 331; et Elssium pag. 600.

S. Renovatus Episcopus Emeritensis monasterii Caulaniani alumnus, nobilis Gothus, familiae splendore conspicuus, procerus corpore venusto vultu, nimiumque admirabilis aspectu, acris ingenii vir in omnibus operibus suis aequissimus, et in ecclesiasticis disciplinis valde instructus, suis virtutibus, et sanctissimae vitae exemplo discipulis praeluxit usque ad obitum. Floruit an. 620. Vide Herreram tom. I, pag. 372, et Eissium pag. 601.

S. Romanus Eremita ex coenobio Cauliniano tempore devastationis Hispaniarum per truculentam Maurorum barbariem, transtulit prodigiosam Deiparae imaginem de Nazareth nuncupatam in territorium Orichiense ad Seanum montem in Ulyssiponensi Archiepiseopatu situm, ibique usque ad sui transitum permansit. Floruit anno 714. Illius religiosi instituti fuisse habendus est, ad quod memoratum Caulinianum coenobium pertinuit. Pertinuisse autem ad Eremitas Augustinenses plausibili non caret fundamento. Vide Herreram tom. 2, pag. 329.

S. Rusinianus Episcopus Afer, Genserici Regis persecutionem fugiens e Byzacena provincia in Siciliam navigavit an. 439, ibique in quadam parva insula, (vulgo dei Magnisi, alias dei Romiti) commorabatur monachi vitam laudabiliter gerens. Ita ex Sincello in vita S. Fulgentii laudatus Attaidi, pag. 33.