CAPUT. XXIII

De P. Petro de Vena, XXI Generali

 

 

 

 

Rebus in Ecclesia Dei rursus turbatis ob gravissimum schisma inter Joanem XXIV rejectum et captivum, Benedictum XIII ac Martinum V electum, celebrantur Ordinis Comitia Romae, in quibus Ordini universo praeficitur Petrus de Vena, Umber, qui etiam anno MCCCCXIV ad Oecumenicum Concilium Constantiense una cum decem Theologis Ordinis Eremitarum proficiscitur. In quo etiam Concilio nomine Regis Franciae comparuit Reverendus P. Joannes Vobes. Nomine Domini Ordelase Herois Forlivii Ven. Pater Guillelmus Foroliviensis. Pro Republica Genuensi P. Antonius de Rampelogis. P. Joannes Zacharias pro Helvetiis, nec non alii Patres pietate ac virtutibus insignes, quorum opera et Joannis XXIV causa examinata fuit, et Petrus de Luna Benedictus vocatus cessit, ac Martinus V sublato schismate in sede Apostolica remansit, actaeque fuere gratiae supremo Deo in Ecclesia Eremitarum S. Agustini Constantiae.

In eodem Concilio ac postea quilibet inter suos rem Ecclesiae multum promoverunt Theodorus Urias Hispanus, Isaias Polonus, Joannes Bloch Alemannus, Raymundus ad Altoponto, Henricus Bituricensis Galli, et Petrus Bruniquellus Italus, Trithemio aliisque Scriptoribus ob volumina edita notissimi. P. Joannes Bloch, P. Adamus de Owobach, multorun librorum exarator, una cum P. Augustino Smatzchi Bohemo Pragae residentes totis viribus, magna eloquentia ac dexteritate Hussii errores condemnarunt, unde etiam tantam rabiem Hussitarum sibi suisque excitarunt ut anno MCCCCXX, die 17 Aprilis Religiosos omnes Ordinis Sancti Augustini Praga dimiserint, quos quia adhuc renitentes experiebantur, minis ac mille scommatibus ad gravissima pericula adegerunt Monasterium ipsum accendendo in festo S. Stanislai, ac deinde quo totam explerent rabiem, chorum Ecclesiae, qui favillis superfuerat, succedente festo S. Viti, tecto spoliarunt caeterumque prophanarunt. Venetiis anno MCCCCXVIII celeberrimas ad populum conciones habebat P. Gabriel Spoletanus, quibus ita omnium, maxime tamen nobilium animos sibi devinciebat, ut vix ab eodem Patre avelli possent.

Recipiente itaque sese interdiu ad locum S. Mariae de Nazareth, ubi bonus Pater solebat meditationibus ac studiis felicius vacare, non pauci nobiles eumdem fuere secuti, quibus etiam ita placuit vita illa a mundano strepitu semota, ut altiore spiritu ducti, vana vanis relinquentes, ibidem in sancta societate degere statuerint sub ductu R. P. Gabrielis praefati, qui sub Regula S. Augustini Canonicam illis vitam assignavit, in qua brevi tantum profecerunt ut suae Congregationis, quam Canonicorum Regularium S. Spiritus nuncuparunt, approbationem a sede Apostolica meruerint obtinere, ac per sui gremii viros non multo post Patriarchatum Venetum aliasque dignitates cum laude gubernare. Congregatione autem erecta ac stabilita, P. Gabriel in Ordine Eremitarum permanens, laboribus ac vigiliis exhaustus, Spoletum uti solum patrium invisens, ibidem animam creatori reddidit, anno MCCCCXXX. Maximo totius Germaniae concursu omniumque stupore tunc docebat P. Ludolphus a Camoslaria B. Jordano a Saxonia familiaris, cujus et ipse Jordanus meminit lib. 2, cap. 8, ubi miracula enumerat ejusdem divinosque favores non modicos huic Beato viro praestitos. Notavi enim plerisque in locis Germaniae hujus Patris beneficia archiviis ac Monasteriorum structuris impensa.

Paulo ante desierat esse in vivis Ven. P. F. Paulus Styrius, electus ac confirmatus Episcopus Petinensis, Illustrissimi ac Reverendissimi Principis Salisburgensis suffraganeus, sub quo cum adhuc inter Religiosos ageret, erectum ac fundatum fuit Monasterium ad Flumen Liburnense Ordinis S. Augustini titulo S. Hieronymi ab Hugone de Tibino, ac Reimperto Capitaneo Laureacensi, adjungentibus illis pleraque sacella SS. Martini, Andreae, Nicolai ac Caeciliae juxta oppidum. Jacobus etiam cognomento Magnus, Toletanus, vel ut alii Tolosanus Carolo VII Francorum Regi a sacro auriculario, universam Scripturam sacram tunc commentariis illustravit, aliaque opera edidit, ob quae merito MAGNI nomen adeptus est.

Mox Archiepiscopatus Burdigalensis dignitatem oblatam repudiavit, maluitque inter libros suos et Scholasticos pulveres Parisiis mori, ibidemque sepeliri, quam alibi in specula periclitari.