CAPUT. XXVII

De Alexandro Oliva, XXV Generali

 

 

 

 

Protectorem Ordini assignarat Pius secundus Illustrisimum Cardin. Guillelmum de Estoutevilla, Francum, Ostiensem et Rothomagensem Episcopum, qui, quo melius res Ordinis, cujus promovendi is erat studiosissimus, succederent, ipsemet praefuit Comitiis Generalibus, et sub tanto Praeside magnus successit Generalis Alexander, qui miraculose omnino natus, miraculose conservatus ac miraculi loco in scientiis habitus, ad tantam doctrinam pervenit, qualem pauci attigere, miraculose etiam Ordinem rexit.

Unde nec diu substitit in officio Generalatus: virtute etenim cumprimis elucescente, a Pio II in Cardinalium Collegium mox cooptatus fuit praeter omnem illius spem, quam etiam dignitatem ita ornavit, ut veluti miraculum cognosceretur inter Cardinales, quorum Collegium non sine ingenti luctu eumdem amisit in ipso flore, et inter ipsa gravissimorum negotiorum initia, triennio post promotionem.

De hoc Cardinali Alexandro refertur, quod in dies sepulchrum domesticum unius Cardinalis quod sibi effigiaverat, inviseret, contemplaturus suam sortem futuram post obitum, ingeminando illa verba: Alexander; Quid post haec? Quibus verbis ad horas integras secum non infrequenter agebat faciens judicium primum de seipso, ut evaderet secundum, quod videtur obtinuisse; nam postquam animam Deo commendasset, morbique vim sentiret, absque ulla spe vitae, jubereturque constantis esse animi ac mentis intrepidae, respondit: Quid ego timeam, qui ad nuptias propero? Floruit sub illo, et cum illo P. Joannes Dathus, Episcopus Imolensis, vir doctus, et acerrimus Scholasticus, in doctrina Aegidii Romani, et D. P. Augustini versatissimus, prout scripta illius testantur.

Hunc Episcopum Pius II ad Pontificiam cathedram evexerat, mox illum ad purpuram acceptaturus, nisi Deus eumdem in coelum recepisset.