XXVIII

DE EREMITIS AUGUSTINENSIBUS SANCTITATE CLARIS, QUI FLORUERUNT A TEMPORE UNIONIS (1256) USQUE AD ANNUM 1300

 

 

 

 

B. Albertinus de Verona, vir doctrina, atque sanctitatis fama illustris, a B. Lanfranco Generali in Angliam missus fuit ut illa coenobia visitaret, atque Summi Pontificis auctoritate juxta Alexandrinae Unionis normam nostro Eremitano Ordini aggregaret. Itaque circa an. 1264 illuc profectus, commissam sibi provinciam sedulo explevit, atque coenobia non pauca Ordini univit, aliaque a fundamentis erexit. In Italiam postea reversus non ita multo post Veronae in coenobio S. Euphemiae miraculis clarus spiritum Deo reddidit. Illius imago extabat a tempore antiquo in praefato S. Euphemiae coenobio ad altare S. Nicolai cum hac inscriptione: B. Albertinus de Verona. Herrera tom. I, pag. 5, Elssius pag. 21, et Torellius tom. 4, pag. 580.

B. Angelus de Offreducio, alias de Fulginio in Umbria, ortum habuit anno 1226 ex nobilissima familia Comitum de Turri, et Vignole in territorio ejusdem urbis, et dominorum oppidi S. Angeli in Pontano dioecesis Firmanae in Piceno. Nostro Eremitano Ordini nomen dedit an. 1246 in Congregatione B. Joannis Boni, et an. 1248 in sua patria inchoavit coenobium S. P. Augustini. Erexit etiam conventum S. Augustini Montisfalchi, et una cum B. Ugolino de Gualdo Cathaneo item in hoc oppido aliud Augustinianum coenobium aedificavit. Ab Elssio pag. 61 appellatur inexplicabilis sanctitatis vir, puritatis, patientiae, et innocentiae singulare exemplar. Obiit in patria in praefato S. Augustini coenobio multis miraculis gloriosus die 27 Augusti an. 1286. Illius corpus exinde magno in pretio, et veneratione habitum fuit. Titulo beatitatis decoratur a B. Alphonso de Orozco in Chronico fol. 40. Vide etiam Martyrologium Augustinianum tom. 2, pag. 527.

Ven. Arsenius de Senis, vir pietate insignis, Prior coenobii S. Geminiani in Tuscia, atque confessarius B. Bartholi Tertiarii Ord. S. Francisci, florebat circa an. 1280.

B. Augustinus de Alentejo, Lusitanus, Ulyssiponensis coenobii alumnus, toto vitae suae tempore omnigenis virtutibus, ac praesertim humilitate praeluxit. Coram multis Fratribus aliquot ante suum obitum annis illius diem et annum praedixit, qui fuere 6 Junii 1280. Vide Torellium tom. 5, pag. II.

B. Augustinus de Vicentia ex medico factus Eremita Augustinensis, qui potissimum singulari quadam morum munditie, atque illibatae Virginitatis honore refulsit, cum sanctitatis fama obdormivit in Domino an. 1280. De illo narratur quod cum quadam die Ratisbonae ad invisendam quamdam matronam valde annis provectam graviter decumbentem simul cum socio perrexisset, atque illa brachium extendisset ut sibi venarum pulsum attingeret, noluit ipse aliter quam tegumento interposito aegrotantis mulieris manum tangere; quare cum objurgasset illum socius, ac dixisset: Venerande Pater, non perdes virginitatem, si nuda manu hujus vetulae brachium tangas; respondit vir castissimus: Ut ad ignem stuppa, sic viri contactus, o fili, se ad foeminam habet. Vide Lanteri Saecul. Aug. tom. I, pag. 77.

B. Bandinus de Scottis, alias de Balzettis, nobilis Senensis, praecipue commendatur propter inviolatam silentii religiosi custodiam. Nam cum abduci asellum a fure conspicaretur, ne silentii legem institutam labefactaret, nec abduci prohibuit, nec ulli abducentem indicavit; sed templum ingressus, prece et lacrymis causam apud Deum egit, victorque effectus est; nam furtum et fur immoti stetere, nec unquam extra Ilices prodiere, donec re divina confecta fur furtum restituit, venia impetrata. Haec sunt verba Card. Aegidii Viterbiensis in suo panegyrico de Ilycetana Sylva. Quamvis alii scriptores aliter censeant, videntur tamen praeferendi Ilicetani, qui nostratis B. Bandini obitum an. 1270 assignant.

B. Bonifacius de Savona, Ligur, apud Elssium pag. 131 dicitur omnis generis probitate, et virtutum commendatione conspicuus, divinorum contemplatione, sollicitudine, et charitate erga aegrotos insignis. Iisdem fere verbis laudatur etiam a B. Alphonso de Orozco in Chronico fol. 40. Vixisse videtur Bonifacius noster usque ad annum 1297.

Ven. Bonus Senensis adeo praeclaris bonorum operum exemplis refulgebat, ut semper exactioris observantiae coenobiorum Prior constitueretur. Nostratis B. Augustini Novelli amantissimus illum semper in eodem coenobio secum habere voluit; nam homines frugi similium sibi consortium diligere solent. Inter vivos adhuc degebat sanctitatis opinione clarus anno 1280. Vide Saec. Aug. tom. I, pag. 204.

B. Brunectus de Rossi ortum habuit Prati in Tuscia an. 1221. Romae cum degeret ibidem una cum itineris sociis Fratribus Josepho Benvenuti et Guidone de Rossis Eremiticum S. P. Augustini habitum induit an. 1251; ac postea anno scilicet 1254 simul in patriam reversi, ibidem in Monte Majori ad S. Annam Veterem sibi domicilium elegerunt, ubi segregati ab hominum turbis absconditam in Christo vitam degebant. Verum ex illis latebris concivium precibus evocati an. 1269, prope eamdem civitatem coenobium S. Annae Novae extruxerunt, ibique Brunectus cum sanctitatis fama hujus mortalis vitae cursum complevit die 11 Martii an. 1286, aetatis suae 75, meruitque beatitatis nomine atque signis honoran. Vide Herreram tom. I, pag. 93, Elssium pag. 133, et Martyr. Aug. tom. 1, pag. 187.

B. Clemens ob diuturnum incolatum ab Auximo nuncupatus, patriam habuit oppidum S. Elpidii in Piceno in Firmana dioecesi. Ob probatam illius prudentiam, et probitatem pluribus vicibus quamvis invitus atque reluctans electus fuit totius Ordinis Prior Generalis. Ejusdem Ordinis constitutiones, B. Augustino Novello adjutore adhibito, ita correxit, et auxit ut alter illarum conditor merito reputari possit. An. 1274 una cum aliis Augustinensibus Theologis Concilio Lugdunensi II interfuit. Miraculis clarus obiit Urbeveteri (in Orvieto) die 8 Aprilis an. 1291. Ipsemet Nicolaus IV solemnem illius exequiarum celebrationem sua praesentia cohonestare voluit, atque quod magis mirandum est, suis manibus, uti refert noster Cardinalis Aegidius Viterbiensis, illius corpus in sepulcro reponentibus adjutorem se praebuit. Ejus cultus immemorabilis approbatus fuit a Clemente XIII die 12 Septembris an. 1761, et sacrum Officium universo Ordini concessum die 8 Junui 1762. Habetur in Ordinis Breviario ad diem 8 Aprilis.

B. Dorotheus de S. Germano Sanctitate floruit tempore generalis Ordinis unionis. Ab aliis dicitur floruisse circa annum 1300.

B. Erthinodus de Gotha ita in Martyrologio Augustiniano ad diem 30 Augusti celebratur. In Germania B. Erthinodi de Gotha, immortalis farnae herois, qui a teneris annis suae bonae indolis dedit testimonia evidentia; cum quo ab infantia crevit miseratio; adhuc enim juvenis plura e domo paterna clam sumebat ad egestatem sublevandam, quam pietatem etiam in Religione observavit; in pauperibus enim Christi figuram contemplabatur, et aliquando, ut illos indueret, sese suis exuebat vestimentis. In Religione fragmenta panum de licentia Praelatorum colligebat ut inter egenos distribueret. A Deo vocatus inter nostrates nomen dedit, et statim coepit raris splendescere virtutibus, solitudinem amabat, colloquia inutilia vitabat, corpus poenitentiis domabat, frequentius orabat, et oranti illi Deus sua mirabilia revelabat. In dulcedine contemplationis, in observantia disciplinae regularis, in zelo fraternae dilectionis inter omnes sui temporis enituit. A Christo enixim postulavit ut sibi vellet apparere sicut Evangelista dilectus juxta Crucem illum aspexerat; hoc ipsum a Domino meruit accipere, sicque, cum illi Domims apparuisset pendens in Cruce, talibus compassionis sagittis transfixus est, ut quasi prae doloris magnitudine animam exhalare videretur. Ut tamen hunc dolorem intentissimum posset mitigare petiit ab eodem ut iterum sibi appareret gloriosus, sicut Matri suae apparuerat: ut petiit adeptus est, sed plus quam in prima defecit visione, ex qua jam in terris coelestia gaudia degustans, per mortem sanctissimam multis miraculis coruscans, transiens hac die (30 Augusti) ad aeterna gaudia migravit, et post obitum multis fertur claruisse miraculis... Videtur probabilior illorum scriptorum sententia, qui nostratis B. Erthinodi transitum an. 1266 assignant.

Ven. Emmanuel de Coyna. Die 22 Julii an. 1280 ad meliorem vitam transivit Ven. Emmanuel de Coyna, nobilis Lusitanus, qui inter caeteras egregias ipsius virtutes tanta etiam humilitate praeditus erat, ut quamvis prosapiae nobilitate, et Sacerdotii dignitate fulgeret, tamen ostiarii officium exercere non erubuerit. Vide Torellium tom. 5, pag. 10.

BB. Evangelista et Peregrinus Veronae in ditione Veneta circa an. 1200 primam lucem aspexerunt. Cum in litteris addiscendis, atque in exercendis pietatis operibus ejusdem indolis conformitas ambos verae amicitiae vinculis inter sese conjunxisset, simul etiam idem vitae monasticae institutum in Augustiniano Montorii coenobio prope Veronam amplecti deliberarunt. Rogati aliquando a coenobii Priore cur sub aperto coelo, oculisque sursum elevatis tam saepe orarent, humiliter responderunt se in eo loco aspicere Deiparam Virginem cum ejus filio Jesu, et matre S. Anna eodem prorsus modo sibi apparentes, quo pridem ad Augustiniana claustra vocati fuerant. Neque tamen ab humilitatis semita terenda unquam recesserunt; nam infima quaeque coenobii munia obire, et omnibus ministrare in deliciis habebant; quamobrem a Domino gratia curationum insigniti pluribus vario morborum genere laborantibus sanitatem impetrarunt. Proximae mortis per Angelum nuntio accepto primus ad coelestem patriam Evangelista transivit, qui paulo post Peregrino apparens illum de imminenti ejus transitu certiorem reddidit. Et revera paucis post horis Peregrinus laetus ac festivus ad aeternum sodalis consortium convolavit. Amborum sacrae exuviae e coenobio Montorii intra urbem ad S. Euphemiae ecclesiam translatae sunt die 16 Septembris an. 1262, cum paulo ante ex hac vita migrassent. Illorum sacrum Officium Augustinianae Religioni, atque Veronensi Clero die 19 Maji, anno 1838, indultum fuit. Habetur in Ordinis Breviario ad diem 20 Martii.

Ven. Henricus Pavo, Germanus, circa an. 1282 insignis sanctimoniae laude fulgebat. Illi tribus vicibus S. Martinus apparuit, eique praecepit ut exstruendo nostri Ordinis Magdeburgensi coenobio operam daret. Vide Herreram tom. I, pag. 329, et Elssium pag. 279.

B. Joannes de Anglia, qui circa an. 1300 Ordinem suis virtutibus decoravit, ab Henrico de Urimaria vocatur vir magnae sanctitatis. Vide Herreram tom. I, pag. 369.

B. Lanfrancus Septala, nobilis Mediolanensis, Eremita Augustinianus apud Congregationem B. Joannis Boni, cum esset Prior eremitorii Bononiensis prope flumen Savenam, plenis suffragiis electus fuit ejusdem Congregationis Prior Generalis. Postea vero, anno scilicet 1256, ob insignem suarum virtutum splendorem a Card. Richardo Annibaldeschi, qui Alexandri IV nomine, et auctonitate varias Augustiniani nominis Congregationes in unum Eremitarum S. P. Augustini Ordinem redegerat, universo sic unito Ordini regendo praepositus fuit, quam electionem idem Summus Pontifex ratam habuit, et confirmavit. Praefuit, et profuit, ita Herrera tom. 2 pag. 4, Lanfrancus doctrina, exemplo, et auctoritate Ordini recenter unito usque ad annum 1264, (aetatis suae 63) quo Mediolani in coenobio S. Marci magnam sanctitatis opinionem post se relinquens spiritum Deo reddidit.

B. Philippus Destri de Parma an. 1218 fundavit extra Bononiam Augustiianum Eremitorium S. Jacobi ad Savenam, in quo, cum, adjunctis sibi paucis sociis, sanctissime viveret, Bononienses cives illum cum suis intra civitatem evocarunt, eique locum quemdam assignarunt, in quo Dei famulus, relicta eremo, sacellum ad honorem D. Jacobi aedificavit. An. 1248 electus fuit Prior Generalis eorum Augustinesium Eremitarum, qui degebant in eremis Insubriae, et Romandiolae, rexitque cum magna prudentiae, atque sanctitatis laude usque ad completam universalem Ordinis unionem sub Alexandro IV an. 1256. Circa idem tempus ex hac vita migravit.

Ven. Peregrinus de Auximo est ille, qui in conventu Vallis-Manentis S. Nicolao Tolentinati recens Presbytero apparuit exorans, ut ea hebdomada pro animabus, quaae una cum ipso poenis Purgatorii torquebantur, sacra celebraret. Et ecce, ita B. Jordanus de Saxonia, transacta hebdomada illa, eidem Fr. Peregrinus apparuit, et de jam impetrata misenicordia gratias egit, asserens se cum magna parte praedictae multitudinis a poenis atrocissimis Dei misericordia, et ipsius Sacrificiis cum devotis ejus orationibus pro eis exhibitis liberatos esse, et ad coelestem gloriam feliciter convolasse. Contigit hujusmodi apparitio circa an. 1275. Vide Herreram tom. 2 pag. 239.

Ven. Simon de Pistorio, vir sanctus, grandaevus, et omni reverentia dignus, sicuti appellatur a nostrate Henrico de Urimaria, anno 1295 die 22 Maji in Capitulo generali Senarum eligitur totius Ordinis Prior Generalis. Coenobita vere religiosus sui regiminis gestionem inchoavit a domo Dei, resque ecclesiarum rite ordinavit, edito tunc ceremoniarum libro, quo uniformitas etiam in exteriori nitu observaretur. Solitudinis, atque recessus amore victus, Generalatus officio se abdicavit an. 1298. Parum supervixit, erat enim valde senex. Vide Elssium pag. 628.

B. Thomas de Arimino ita in Martyrologio Augustiniano tom. 2 pag. 408, celebratur sub die I Augusti. Arimini defunctio admirandi viri B. Thomae Fratris laici sanctitate, et miraculis clarissimi. Hic fuit tantae miserationis erga egenos, ut quidquid in canapa praeter Fratrum necessitatem superesset, id pauperibus soleret dispensare, immo etiam, ut illis succurreret, de victu Fratrum subriperet; ut accidit in comitiis provincialibus, quo tempore cum semel panem pro Fratribus capitularibus Ariminensis monasterii emendicatum pauperibus distribuisset, graviter a Praelatis objurgatus est: at ille facta oratione ad Deum, arcas candidissimo pane subito refertas invenit, quo prodigio ante oculos viso omnes Deo grates protulere. Plenus tandem dierum, et meritorum sanctissime in Domino quievit hac die, (I Aug.) et post obitum multis gloriosus miraculis, in eodem sepultus est coenobio, ubi constructo in claustro ad ejus cultum sacello, quotannis festivitas ejus celebratur totius populi concursu frequentissimo ... Haec scribebat noster Josephus ab Assumptione an. 1749. Ortum habuit noster B. Thomas in oppido S. Andreae de Patrigniano prope eamdem Ariminensem civitatem, et habitum induit in illo S. Joannis Evangelistae Aug. coenobio.

B. Vitus de Ungaria, alias de Baradino nuncupatus, regio sanguine ortus, a B. Alphonso de Orozco in chronico fol. 40 dicitur religiosus magnaae sanctitatis, omnibus virtutibus perfectus, sed praecipue humilitate excelsus. Henricus autem ab Urimaria vocat illum virum inter Fratres famosae, et notoriae sanctitatis. De illo haec habet Bzovius tom. 13 ad an. 1297 n. 15. Per id pariter temporis floruit Vitus Pannonus ejusdem Instituti Augustiniani vir sanctus, qui sicut in veteri Testamento Elisaeus, mortuus jam, mortuum suscitavit. Addit noster Elssius quod non semel totam Pannoniam a morbo contagioso liberavit. Illius obitus ab eodem Elssio pag. 677 ponitur ad an. 1297.

B. Ugolinus de Gualdo Cathaneo, ita describitur in Martyrologio Augustiniano nostratis Josephi ab Assumptione, ad diem primam Januarii, sub littera H: In Gualdo Cathaneo, Umbrae oppido, pretiosa mors Sancti Ugolini confessoris, qui a teneris annis virtutis iter arripiens, oratione assidua, poenitentia mirabili vitam tolerabat, sed mundi fallacias abhorrens a Deo inspiratus nostri Ordinis claustra est ingressus, ubi se conspiciens, virtutibus retroactis majorem adaugens fervorem, Umbriam et universam Italiam magnae sanctitatis fama adimplevit, ob quam a suis civibus in oppidum Gualdi, vocatus, constructo Ordinis coenobio, ibidem per biennium degens, cum satis poenitentiae rigore attenuatus esset, mortem expertus sanctorum, in coelum assumptus est hac die, (prima Januarii an. 1260) et ibi adhuc magna veneratione colitur. Ludovicus Jacobilli in tom. I de Sanctis, et Beatis Umbriae pag. 7 et seq. verba faciens de nostrate B. Ugolino narrat quod, Gualdenses, ut sanctum concivem ad patriam revocarent, a Patribus Benedictinis obtinuenunt ecclesiam et coenobium SS. Annuntiatae (postea S. Augustini) ad quod incolendum revera idem B. Ugolinus venit an. 1258. Addit quod biennio post illius transitum, anno scilicet 1262 ejus sacrum corpus ad matricem S. Bartholomaei ecclesiam translatum fuit, et super altare S. Joannis Baptistae repositum; quod decursu temporis Mevaniensibus illud surripere conantibus, ab oppidanis ultroneo campanarum sonitu admonitis servatum fuit, et postea in subterraneo ejusdem ecclesiae loco reconditum super altare, quod ipsius B. Ugolini nomini dedicatum fuit. Subjungit demum idem auctor (scribebat an. 1647) B. Ugolini habitationem fuisse in Oratorium illius nomini nuncupatum statim post ejus obitum conversam, ad illius honorem institutam fuisse confraternitatem sub titulo Misericordiae, et B. Ugolini, anno 1483 ab illo Municipio per publicum statutum fuisse decretam annuam candelarum oblationem in die obitus B. Ugoiini (Gualdensis oppidi patroni) ad ecclesiam S. Augustini deferendam, atque postremo illius festivitatem praefata prima die Januarii ab illis oppidanis celebran.