XXX

DE EPISCOPIS ORDINIS EREM. S. P. AUGUSTINI A TEMPORE MAGNAE EJUSDEM ORDINIS UNIONIS USQUE AD AN. 1300

 

 

 

 

Bonifacius anno 1285 erat Episcopus suffraganeus Tridentinus, et postea translatus fuit ad regendam Bosae dioecesim in Sardinia. Non desunt scriptores, qui putent illum potius fuisse Episcopum Rosoni (di Rhizon) in Albania.

Bonifacius, Germanus, Episcopus Bosoniensis in Illyrico, fuit suffraganeus Episcopi Basileensis ab an. 1289 usque ad 1299. Plura de illo scripsit noster Pius Keller in suo Indice Episcoporum Augustinensium Germanorum pag. 6.

Fr. Daniel de Roma an. 1278 ab una parte Canonicorum Cathedralis Nepesinae in Patrimonio S. Petri electus fuit Episcopus ejusdem civitatis; sed ipse assensum praestare noluit. Vide Ughellum tom. I, col. 1029.

Gualterius Poggi de Faventia, Eremita Brictinensis Ordinis S. P. Augustini, anno 1251 electus fuit Episcopus patriae. Anno 1256 nostrates Eremitas Maltae, inter quos ipse commoratus fuerat, Tagliaverae, et S. Mariae Magdalenae intra civitatem vocavit, eisque paroeciam S. Joannis Baptistae tradidit. Ex hac vita migravit an. 1257.

Guido Salani, Bononiensis, vir Augustinianae Religionis zelo, pietatisque operibus clarus, a Generali Lanfranco post Ordinis unionem in Germaniam missus fuit ut illa nondum unita coenobia Ordini aggregaret. In Italiam postea reversus a Nicolao III die 25 Maji 1279 creatus fuit Patriarcha Ecclesiae Gradensis in ejusdem nominis insula Venetae ditionis. Rexit usque ad an. 1288, quo vitam cum morte commutavit.

Jacobus de Praga Episcopus Mainensis in Peloponneso, sive juxta Torellium Episcopus Majorensis in Africa, an. 1274 interfuit Concilio Lugdunensi, nostramque Pragensem Ecclesiam quibusdam Indulgentiis ditavit.

Incelerius Prodiz, Hungarus, an. 1276 die 7 Septembris inauguratus fuit Episcopus Buduae (di Budoa) in Dalmatia, fuitque subinde in pluribus Germaniae dioecesibus suffraganeus, sive coadjutor, Herbipolensi scilicet, Bambergensi, Caminensi, Constantiensi, Halberstadiana, ac praesertim Moguntina. Dicitur fuisse Praelatus pietate, doctrina, rerum agendarum usu atque peritia insignis, necnon erga nostram Augustinianam Religionem singulari amore atque zelo flagrans. Vixisse videtur usque ad an. 1299. De illo plura invenies apud nostratem Pium Keller in praefato Indice Augustinensium Episcoporum Germanorum pag. 17.

Imerius Guardalupo an. 1267 cum esset Episcopus Acciae in Corsica, ex commisione D. Alberti Episcopi Volaterrani, die 22 Maji consecravit Ecclesiam nostri Eremitorii de Rosia in dioecesi Volaterrarum. Decessit Parisiis circa an. 1274. lnter recentiores auctores consule Gams pag. 765.

Lambertus an. 1287 Episcopus Agrigenti in Sicilia, postquam episcopale munus multo zelo, summaque pietate exercuisset, ad feliciorem vitam transivit an. 1294.

Michael Tridentinus an. 1271, erat Episcopus Bosae in Sardinia, sive ut alii censent, Episcopus Rosonensis in Albania, et suffraganeus Tridentinus. Videtur vixisse usque ad an. 1285.

Fr. Nicolaus cum Romae in coenobio S. Mariae de Populo degeret anno 1256 a Capitulo electus fuit Episcopus Nepetis in Patrimonio S. Petri; sed summus Pontifex Alexander IV hujusmodi electionem non admisit. Vide Ughellum tom. I, edit. venet. an. 1717 col. 1029.

Fr. Octavianus de S. Petro ad Aram, Neapolitanus, anno 1294 a Canonicis eligitur Episcopus Eugubii in Umbria, sed a summo Pontifice ejus electio non confirmatur.

Philippus post Senogalliensis urbis excidium a Saracenis patratum primus fuit ejusdem civitatis Episcopus electus an. 1264. Hic, ut scribit Herrera, restituit Clerum, sibique deinde, et Clero sedem construendam curavit, expurgatumque cathedrale templum S. Paulino Nolano Episcopo consecravit anno 1271. Cum autem magna cum prudentiae laude illam Ecclesiam administrasset, atque ad Clerum reformandum saluberrimas leges tulisset, plenus meritis fato concessit circa annum 1284.

Tholomaeus, sive Bartholomaeus, Germanus, ab Herrera dicitur Episcopus Buduensis; ast rectius a nostrate Pio Keller in praememorato Indice Episciporum Augustinensium Germanorum appellatur Episcopus Sardensis (di Sardes) in Lydia. Episcopalem dignitatem obtinuit circa annum 1274. Ipsemet Tholomaeus in suis actibus episcopalibus nominavit se venerabilis Patris ac Domini Rudolphi, Comitis de Habsburg Lauffenburg, Episcopi Constantiensis, in juribus pontificalibus plenarie vicesgerentem. Unus fuit e duodecim Legatis ab an. 1285 ad 1287 ad Honorium IV missis ad impetrandas indulgentias pro extruendo publico Lucernae valetudinario. Videtur ex hac vita migrasse circa praefatum annum 1287.

Thomas anno 1286 erat Episcopus Interamnae in Umbria. Anno 1287 die 8 Januarii nostratibus paroeciam S. Petri intra eamdem urbem assignavit. Decessisse videtur circa annum 1296.