XXXV

AUGUSTINENSES EREMITAE, QUI SANCTITATE FLORUERUNT AB AN. 1300 AD 1350

 

 

 

 

Monasterium S. Martini Florentiae anno 1313 erat hospitium infantum expositorum, a familia de Lioni de B. Albertus Patavinus fuit aureum eloquentiae flumen, et gratissimus Evangelii praeco; erga Deiparam insigni claruit devotione, et prior fuit, qui illam in concionibus oratione angelica salutavit. Vixit rara continentia, et mirabili sanctimonia; ob quae in Patavino Palatio marmoreum simulacrum aureis litteris decoratum habere promeruit. Mortem subiit immaturam Parisiis die 3 Aprilis an. 1323, aetatis suae 46. Augustinianam Eremum ingressus fuerat an. 1293, et postea Lutetiam Parisiorum missus, ubi in sacris, profanisque litteris mirum in modum proficiens lauream doctoralem promeruit, atque summa cum laude discipulis innumeris Magistrum sententiarum explanavit. Tam celebrem oratorem ipsemet Bonifacius VIII videre atque audire cupiens, Albertum nostrum in Italiam arcessiverat ut coram Sanctitate Sua, et Sacro Cardinalium Collegio conciones haberet, qua occasione in praecipuis etiam Italiae urbibus tanto plausu verbum Dei praedicavit ut Novi Pauli nomenclatione nobilitatus fuerit. Vide inter alios Ossinger pag. 668, apud quem operum Alberti catalogum reperies, et Martyrologium Augustinianum ad diem 3 Aprilis.

B. Angelus a Burgo S. Sepulcri in Etruria sanctitate floruit tempore S. Nicolai de Tolentino. De illo haec habet Martyrol. Aug. ad diem 15 Feb.: Burgi a S. Sepulcro, in ditione Florentina, depositio B. Angeli confessoris, qui in Arbore Augustiniana dulces virtutum protulit racemos; fuit enim vir profundissimae humilitatis, et ita paupertatis amator ut in proprio cubiculo nihil habuerit. In abstinentia fuit mirabilis, erga B. Mariam Virginem devotissimus; unde miram contraxit pudicitiam… Plurimis claruit miraculis, donec tantis charismatibus gloriosus virgo decessit (an. 1306), et ejus Corpus integrum, et odoriferum in coenobio Burgensi Sancti Sepulcri conservatur. Beati nomine decoratur etiam a nostrate B. Alphonso de Orozco in Chronico Ordinis fol. 40.

B. Angelus de Furcis ita ipsissimis verbis describitur in Martyrologio Augustiniano ad diem 6 Februarii: In coenobio Neapolitano (S. Augustini) beata mors incomparabilis viri B. Angeli de Furcis confessoris, et doctoris egregii, cujus nativitatem parentibus nuntiavit Archangelus Michael cum S. P. Augustino sociatus, dicens generaturos filium, qui futurus erat coram Domino magnus, et Deus per ejus merita erat praeclara operaturus; et sub tutela ejusdem Angeli mundum, et ejus pompas despiciens, habitum eremiticum sui socii (S. Augustini) suscepturus erat, et ex illo hausturus sapientiae aquam, quacum rationales arbores erat irrigaturus; quod vere accidit, assumpto enim habitu eremitico, eximia scientia, mirabili sanctitate, et innumeris claruit miraculis, donec absoluto vitae curriculo hac die (6 Feb. 1327) in coelum migravit... Tunicam induit anno aetatis suae 18, cumque annum 25 explevisset studiorum causa missus fuit Lutetiam Parisiorum, ubi sub nostrate Doctore Fundatissimo Aegidio Columna adeo profecit ut brevi doctoralem lauream adeptus fuerit; evaserat enim doctissimus theologus. Post quinquennium Neapolim reversus, a B. Clemente Auximano constituitur Studiorum Regens. Interea rogatus a Clero, et Academia Neapolitana scripsit commentaria super Evangelium S. Matthaei; atque ab eodem B. Clemente eligitur Provincialis, quod munus rara cum prudentia adimplevit. Binos Episcopatus, nimirum Acerranensem, et Melphiensem sibi oblatos constanter recusavit. Illius religiosus cultus adhuc perseverat praesertim Furcis, quo ejus sacrae exuviae Neapoli translatae sunt an. 1808, die 13 Augusti. Inter caeteros auctores consule Ossinger pag. 375, et B. Alphonsum de Orozco fol. 40, ubi beati nomine insignitur. Nunc agitur de illius immemorabili cultu comprobando.

Ven. Andreas Muccafori de Cassia circa an. 1344 contulit se ad Evangelium inter Turcas disseminandum, et eorum nonnullos ad Christum convertit. Ex Torellio, tom. 5, pag. 555.

B. Antonius Patritius Senensis ex nobili Patritiorum prosapia, cognitis mundi fallaciis, ad Ilicetum convolans Eremiticae Familiae nomen dedit: inde post aliquot annos missus est ad coenobium Monticiani decem milliaribus Iliceto distans, ibique mirabili sanctitate, et puritate per plures annos vixit. Ad coelestem patriam transivit mense Aprili an. 1311; licet alii forsitan probabilius illius transitum anno 1330 assignent. Illius sacrum officium jam inde anno 1805 in toto Ordine ex Pii VII indulto die 28 Martii recitatur.

Conventus Arthuagus de Gotha nominatur in suo chronico a B. Alphonso de Orozco fol. 40, et Beati nomine decoratur. De illo scribit noster Coriolanus quod totam suam patriam miraculis illustravit. Nostrates Herrera, et Elssius opinantur illum floruisse circa an. 1316. Vide Alphab. Aug. tom. I, pag. 8.

Conventus Augustinus Tniumphus Anconae ex nobili, et vetusta Triumphorum prosapia ortus est anno 1243, postea mundo valedicens, inter nostrates adscriptus est, suadente ejus avunculo nostrate B. Guillelmo Tniunpho, duodeviginti annos agens an. 1261 tempore B. Lanfranci Generalis. Anno vero 1270 una cum B. Aegidio Romano, jussu B. Clementis de Auximo Generalis Lutetiam petiit studiorum causa, ubi SS. Thomam et Bonaventuram habuit praeceptores, et postea ultimo, sicut B. Aegidius primo, in cathedra successit. Jussu Gregorii X Lugdunensi Concilio interfuit in locum S. Thomae denati an. 1274. Patavii, et Venetiis summo cum plausu concionatus est anno 1277, et an. 1280 contra Porphyrium scripsit. A Carolo II Neapolis Rege ad sui consiliarium vocatus est an. 1283; scripsit librum aureum de Pontificis auctoritate an. 1318. Tandem scientia, et sanctitate clarus obiit Neapoli die 2 Aprilis an. 1328, aetatis 85; ita iisdem verbis Martyrologium Aug. ad diem 2 Aprilis. Catalogum operum nostratis B. Augustini refert Ossinger pag. 45.

Conventus Augustinus Novellus, antea Matthaeus de Termis, in Sicilia ortum habuit ex parentibus Senis expulsis, sed nobilissimis. Bononiam studiorum causa petiit, ubi ob ingenii profundam acrimoniam exivit non vulgariter eruditus, taliter ut ubique fama ejus celebraretur; ob quae Manfredus Frederici Imperatonis filius nothus, pro fratre Conrado regnum Siciliae administrans, ab an. 1251 illum ut esset sibi a secretis et consiliis, et praetorii praefectus, elegit, quo in munere summa cum prudentia, pudicitia, et clementia se gessit ab anno 1262 usque ad 1266, quo anno 26 Februarii juxta civitatem Beneventanam occisus est Manfredus a Carolo Andegavensi, quem Clemens IV utriusque Siciliae regem inauguravit per vectigal annuale 40 millium aureorum. Hic ultio divina satis apparet; nam anno 1254 Conradus occidit fratrem suum Henricum Siciliae Regem, sed Conradus veneno tollitur a Manfredo, et licet Conrado, filius Conradinus mansisset, Manfredus in regna illorum vi introductus est contra voluntatem Pontificis, et renuentibus Neapolitanis, unde dictum bellum inter Manfredum, et Carolum exortum est anno 1264, a quo victus et mortuus est Manfredus anno dicto 6 Februarii... Beatus vero Augustinus, hoc luctuoso commotus fato, in se reversus, et mundum despiciens, statuit degere sub Instituto Praedicatorum; sed illum Deus ad Augustinianum destinarat: inde occultus ad nostrum in Sicilia existens coenobium perrexit, ubi mutato nomine ad habitum admissus, egregiis coepit virtutibus coruscare anno 1266. Inde Senas translatus est, quin a nemine quis foret notus esset: tamen postea nota illius profunda sapientia, Sacerdotio invitus initiari cogitur a B. Clemente de Auximo Generali. Degit in coenobio S. Barbarae ubi Prior erat B. Bonus; ibique prae aliis sodalibus floruit sanctitate. B. Bonus tantis B. Augustini captus virtutibus illum ad coenobium S. Antonii Vallis Asperae, deinde S. Luciae, ubi electus erat Prior, secum duxit, et hic ob litem coenobii gravissimam B. Augustini claruit sapientia. Hinc statim ad altiora evectus est: primo enim a B. Clemente Generali sui socius electus est; postea anno 1289 Nicolao Papae IV ab arcanis conscientiae fuit, et Apostolici Sacrarii Praefectus; et Mediolani existens, absens et invitus Generalis totius Ordinis electus est anno 1298, die 25 Maji, quo tempore Bonifacius VIII, eo deposcente, multa Ordini concessit pnivilegia, ut constat ex Bullario Ordinis fol. 72. Biennio expleto, Neapoli Capitulum convocans generale, praefecturam Ordinis rejecit anno 1300, et inde ad coenobium Senense S. Leonardi de Lacu se contulit, ubi fuit institutor Ordinis Hospitalis S. Mariae de Scala, et habitum dedit fundatori, ut satis manifestant picturae ejusdem B. Augustini plurimis in locis cum inscriptionibus in infirmaria appensae. Tandem multis clarus miraculis in praedicto coenobio animam suo reddidit Creatori die 19 Maji anno 1310, cujus sacra pignora, ut tuta essent, Senas translata sunt de mandato Episcopi ejusdem urbis ad aedes S. P. Augustini, ubi hononificentissime venerantur, quasi eisdem ritibus, quibus Sancti in catalogum adscripti honorantur, et quotannis ejus memoria celebratur etc. Ex Martyorologio Augustiniano sub die 19 Maji ad litteram. B. Augustini Novelli cultus immemorabilis approbatus fuit die 15 Julii an. 1750, et Officium, ac Missa conceduntur die 29 Martii 1760.

Venerabilis Dionysius Restani de Mutina ita ferme describitur in Ordinis Martyrologio, a nostrate Josepho de Assumptione edito, sub die I Maji: Coloniae Agrippinae memoria venerabilis, et egregii viri Dionysii Mutinensis, totius Ordinis quondam Generalis, viri doctissimi, in quo modestia cum virtute decertabat, et tanta floruit sanctimonia ut cum B. Sibyllina Papiensi Ordinis Praedicatorum magnam contraxerit familiaritatem, et tantae doctninae fuit ut ab omnibus sui temporis litteratis ut famosus doctor celebraretur; donec rebus Italiae summa cum prudentia, et observantia compositis, ad Galliae, et Germaniae Ordinis coenobia visitanda profectus, secundo sui regiminis anno, immaturo fato decessit, non minus sanctitate quam doctrina celeberrimus... et post obitum apparuit coelesti gloria caronatus eidem B. Sibyllinae, quae statim ab ejus obitu nostris Religiosis mortem ejus coelitus demonstratam revelavit. Contigit illius obitus an. 1345.

Conventus Elias de Melioratis in Pratensi urbe in Thuscia ortus est anno 1280 ex patre Lupo de Meliorato omnium in illa urbe nobilissimo. Inter nostrates an. 1295 habitum sumpsit in coenobio S. Annae extra urbem a nostris habitato. Cum esset erga Deiparam devotissimus, horribili peste per Italiam grassante, ex qua solum ex nostra Religione 1040 et amplius Fratres periere, ante aram Deiparae oravit, et vovens pro patriae saspitate se Solymas petiturum, in signum Deiparae annuentis meruit illam manus separantem videre hac die (3 Maji), et die 6 ejusdem mensis iter ad voti sui solutionem arripuit, et postea rediens coenobium reperit sine ullo ex suis, et ab aliis externis habitatum. Coenobii possessionem breviter recuperavit, et confratres ad incolatum allexit, et inde brevi heroicis ornatus virtutibus, ad requiem volavit sempiternam anno 1348. Ex Martyrologio Augustiniano sub die 3 Maji.

Conventus Francischinus de Ravenna ortus ibi est ex familia Passoli nobilissima: in coenobio Ravennatensi S. Nicolai habitum suscepit, et statim coepit virtutibus coruscare. Sacerdotio initiatus janitoris offlcium ob humilitatem suscepit, et quamvis hoc ob plures digressiones animum soleat perturbare, ille tamen quietius orationi vacabat ut cum Deo perfectius loqueretur. Fuit adeo silentii observator, ut illud nullatenus in claustris, nec aliis silentii locis frangeret; est enim silentii virtus omni maxime Religiosa necessaria. Ex hac silentii virtute B. Francischinus omnes sibi in gradu heroico comparavit virtutes, quibus exornatus, fato sic disponente, a fulmine, ut fertur, oppressus occubuit; sed post obitum meruit a populo venerari; corpus enim ejus elevatum est ad dexteram arae maximae in arca marmorea; ejus cultus magno cum fervore permansit usque ad annum 1368, qua tempore Urbanus V Avenione informatus de cultu B. Francischini, et B. Jacobi Dominicani, illum prohibuit. Ex Martyrologio Aug. sub die 29 Aprilis.

Ven. Franciscus Salelles dicitur a Elssio pag. 208 vir devotus, ac religiosus, qui Aragoniae provinciam et auxit, et illustravit. Ejus industria, et civium, atque vicinorum liberalitate an. 1307 aedificatur coenobium S. Augustini Valentiae, qua occasione hoc peculiare contigit, quod nimirum justa ira Dei placata saevissimae contagioni finem imposuit. Fuit etiam Franciscus noster fundator, et extructor conventuum Dominae Nostrae de Agua-Viva, S. Augustini de Alcira, S. Augustini de Alchodio, et S. Augustini de Castellione de la Piana. Obiit cum opinione sanctitatis in coenobio Valentino valde senex die 4 Maji an. 1310.

Conventus Fridericus Ratisponensis, conversus humilis, et castus, magna in Deum religione, in Praelatos obedientia, in Fratres abservantia, in pauperes, infirmosque charitate praeditus, tantum in his divinae gratiae habuit ut crebris miraculis nobilitatus fuerit. Ministranti ad altare, cujus ornatui, atque decori mirum in modum operam dabat, Angelus de coelo ei rosas ipsa in hyeme recentissimas aliquando detulit. Inhians refici sacra synaxi, ast domesticis servitiis ex P. Prioris praecepto quadam die praepeditus, ab Angelo dum in cella lignaria laboraret coelestem panem accepit. Item aliquando ablatis e cella penuaria panibus, ut eos pauperibus distribueret, P. Priorem id aegre ferentem obvium habuit, a quo quid ferret rogatus, aperto scapulari lignorum schidia, atque dolaturas, in quas panes erant mutati, illi ostendit. Alla vice sedentibus ad mensam Fratribus missus fuit ad promendam cervisiam; epistomium, ne humi poneret, zonae affixit, ac mox prae sollicita obedientia festinanter ad Patres convolans, dolium apertum reliquit. Videntes Patres dolii obturaculum ad ejus latus infra cingulum latere, ad dolii orificium obstruendum properarunt ne tota cervisia effunderetur. Verum e contra invenerunt totum liquorem ita quodam veluti coagulo constrictum, ut nullo modo effundi potuerit. Praeterea nocte quadam Fridericus noster aegrotanti assistens, et pro ejusdem valetudine orans, levi sopore correptus angelica revelatione, et ope ejus incolumitatem et didicit, et vidit. Cum sanctitatis fama obiit Ratisponae die 20 Novembris an. 1329. Testimonium sanctitatis ejus dixerunt prodigia, quae ad corporis contactum contigerunt. Jacet Ratisponae ubi adhuc a piis colitur, tabellis indicibus gratiarum appensis. Ita Elssius, qui scribebat anno 1654. Vide etiam Alphabetum nostratis Milensii, ex quo haec omnia pene ad litteram deprompta sunt.

Conventus Gregorius Celli in oppido Veruculi, quod in Marchiae Anconitanae provincia situm est, nobiliter natus, tertium aetatis suae annum agens genitore orbatus est, eumque postea pia genitrix Virgini Deiparae, Sanctisque Augustino, et Monicae devote dedicavit. Cum autem adolevisset, vocanti Deo ad sacrum Eremitarum Sancti Augustini Ordinem obsequi statuit, et paternam domum anno vitae suae decimoquinto relinquens, ad Augustinianum coenobium, quod paternis bonis amplificavit, et auxit, convolavit, ubi religionis habitu suscepto se omnium virtutum exemplar exhibuit. Jejuniis, vigiliis, cruentisque flagellationibus carnem macerans, assiduo orationis exercitio Spiritum reficiebat, unde charitas Dei in corde ejus diffusa ad proximorum quoque utilitatem se extendit; plurimos enim a perditionis via ad semitam salutis deduxit, et gliscentes haereses acriter confutavit, et ejecit. Nec ad probandam egregii viri virtutem tentationes defuere, siquidem nequitia improborum hominum Gregorius e proprio coenobio ejectus in montem quemdam Reatinae dioecesis, ubi per ea tempora alii eremiticae vitae cultores degebant, secessit, ibique in virtutum exercitio, et vivendi austeritate perseverans, plenus dierum, et meritis cumulatus ad aeternam quietem evolavit anno aetatis suae decimo octavo supra centesimum. Corpus ejus Veruculum mirabiliter delatum est, ubi miraculorum splendore illustratum publicae venerationis cultum obtinuit, quo probato ab immemorabili Clemens XIV ut de eo Officium proprium recitaretur, indulsit. Ex Hagiologio Italico sub die 4 Maji. Contigit illius transitus anno 1343, ejusque cultus immemorabilis confirmatus fuit die 20 Decembris anno 1766.

Conventus Hermannus de Hallis ita ferme celebratur in Martyrologio Augustiniano sub die 31 Martii: In Saxonia obitus B. Hermanni de Hallis, viri integerrimae puritatis, quam a teneris annis Deiparae vovit. Adamussim poenitentiam, et orationem exercuit, licet a Satana plures pateretur insidias. In quadam extasi mirabili meruit a Deipara sapientiam accipere in calice aquae propinatam. Summa eloquentia, utpote divinitus accepta, praedicabat. Plures languores vel lectione Evangelii, vel Crucis signo sanavit, dans scilicet caecis visum, claudis gressum, et captivis libertatem. Tandem longa aegritudine expiatus, hac die (31 Martii) innumeris meritis, et prodigiis clarus ad superos ascendit gioriosis sertis coronandus. Contigit illius beata mors an. 1329.

Conventus Henricus de Urimaria, seu potius de Frimaria a nostrate B. Alphonso de Orozco in suo Chronico Augustiniano fol. 37 appellatur vir valde doctus, ac magnus imitator humilitatis Domini Nostri Jesu Christi. Ortum habuit Frimariae in Saxonia. Apud Ordinem evasit S. Theologiae Doctor Parisiensis, in qua Universitate multos annos cum philosophiam tum sacram theologiam publice professus fuit. Postea in Germaniam reversus in praestantioribus urbibus diversas cathedras scholasticas rexit, et apud nostrates fuit Pragea Studiorum Regens. A Guillelmo Eysengrein in catalogo testium veritatis fol. 138 dicitur vir et moribus et doctrina insignis, omni litteratura suae aetatis nobilissimus, phulosophus, orator, atque poeta celebris, jurisconsultus clarissimus, et theologus sacrarum legum exercitatissimus. Ex hac vita prope octogenarius migravit an. 1340. Ob vitae sanctimoniam apud scriptores titulum Beati obtinuit. Operum ejus catalogum habes apud Ossinger pag. 952, et in Saeculis Aug. vol. I, pag. 118. De nostrate B. Henrico ita habet Martyrologium Augustinianum sub die 7 Maji: In Germania prope Gotham Turingiae depositio seraphici doctoris B. Henrici de Urimaria confessoris, qui a teneris annis in Religione educatus, magnam spem futurae praebuit doctrinae, et sanctitatis. Apud Parisios diu Lectorem egit, ubi ob doctrinae praestantiam scientiarum oraculum, et doctor seraphicus meruit vulgariter nuncupan. Fuit erga omnes valde affabilis, erga aegrotos charitativus, in oratione assiduus, otii inimicus; fere enim semper vel orabat, vel legebat, et dicere solitus erat se orando cum Deo loqui, legendo Deum illum loqui, scribendo loqui cum proximo; et sic tota ejus erat vel in coelis, vel de coelis conversatio. In humilitate fuit mirabilis. Ante Missae Sacrificium Matutinum, et Primam semper recitabat, addendo plures psalrnos, et preces devotas, et semper se confessionis purgamine expiabat. Missam summa cum devotione, et lacrymis celebrabat, ubi totus flammis incensus apparebat. Cum aliquando provincialatum exerceret, et in altari S. Catharinae in nostro coenobio Coloniae, ubi ejusdem virginis os ad cultum fidelium exponebatur, celebraret, et in Memento oraret, extra sensus raptus, ex osse sacrae virginis suo ori coelitus applicato, liquorem suscepit suavissimum, quo hausto mirabiliter mansit post inde recreatus. Ante obitum duos per annos morbo est terribili gravatus, quem incredibili sustinuit patientia, et morti vicinus perdidit pristinam vocis promptitudinem, quam iterum suscepit ad mortis januam, in qua positus exclamans dixit: In manus tuas Deus Pater, Deus Filius, Deus Spiritus Sanctus, commendo spiritum meum. In quibus verbis animam sanctissime exhalavit. In vita, et morte multis claruit miraculis, et cum ejus corpus esset in feretro, Monialis quaedam nostri Ordinis, gravi capitis dolore laborans, tactu ejusdem feretri repente perfectam obtinuit sospitatem.

Conventus Humbertus de Accarigiis, Senensis, nobilissimo Accarigiorum genere natus, sacra theologiae doctor, et professor Parisiensis, vir bonus ac doctissimus, excitatus exemplo B. Petri de Valle-Rosia nostrum Eremitanum Ordinem amplecti voluit, ubi sui magistri vestigia premens evasit vir magnae sanctitatis, quam etiam miraculis comprobavit. Iliceti cum coenobium, tum ecclesiam suis expensis ampliavit, suisque virtutibus numerum Beatorum Ilicetanorum adauxit. Spiritum suo creatori restituit die 20 Maji an. 1348, ejusque corpus ante gradus altaris majoris praefatae Jlicetanae ecclesiae sub marmoreo lapide reconditum fuit. Vide Sylvam Ilicetanam pag. 93, et Martyr. Aug. ad diem 20 Maji.

Conventus Joannes de Austria Sveviae Dux, Alberti Imperatoris ex fratre nepos, paternam haereditatem contra fas a patruo detineri aegre ferens, cum neque precibus, neque querimoniis Caesarem patruum ad oppidorum suorum restitutionem, vel saltem ad aliquam compensationem flectere posset, in furorem abiens, et a perditissimis hominibus incitatus; patruo ipsi necem intentat, et infert. Egressus enim Albertus in campum, nepote Joanne, et tribus equitibus sceleris consciis comitantibus, huc et illuc securus obambulabat. Et ecce dum flumen trajicit, nihil tale a nepote timens, ab ipso nepote et sociis proditorie occiditur die I Maji an. 1308. Postea vero Joannes tanti sceleris poenitentia ductus, Clementem V adiit ut expiaretur, ac quas juberet Pontifex, poenas sustineret. Rejecit illum Pontifex, a crimine absolutum, ad Caesarem Henricum VII tunc Pisis degentem, a quo in Pisanum Eremitarum Augustinensium coenobium ingredi jubetur, ut ibidem intra monasterii septa reliquum vitae suae tempus transigeret. Itaque Joannes in illo Augustiniano coenobio perpetuae custodiae mancipatus, tantam exercuit poenitentiam, verba sunt Elssii, ut brevi in virum alterum fuerit mutatus, habitum Ordinis assumendo, magnamque vitae spiritualis perfectionem attingendo, quam lapsis reliquit in singulare exemplum vaere contritionis, ita ut liber declaratus, liberam sibi captivitatem indixerit. Ibi aliquot annos pie, ac devote vixit, criminis sordes extersit, et maculas emundavit, ac tandem expiato scelere, cum Christo regnaturus ad Superos evolavit an. 1313. Jacet Pisis in ecclesia S. Nicolai miraculorum fama ingens, et sanctitate celeberrimus. Vide Elssium pag. 344, et Herreram tom. I, pag. 461.

Conventus Joannes de Incontriis, Senensis, ita in Martyrologio Aug. sub die 4 Aprilis celebratur. B. Joannes Incontrius ex nobilissima satus progenie, Ilicetum petiit, ubi habitu indutus, nostratibus non parvum adjecit splendorem. Sed cum in paterna domo escis delicatis existeret assuetus, erga coenobii escas nauseam juvenilem contraxit, qua motus Religionis asylum tamquam ovis perdita deserere statuit, quod reapse exercuit, egrediens noctu per hortum, exttra quem eunti obvium se fecit vir in habitu venerandus, qui ad errantem juvenem accesit, et dixit: Quo tendis, ovis perdita? Cur deseris Religionis ovilia, et a caeteris avelleris? Si te terret rigor coenobii, cur per haec deserta non times ambulare? Non vides te in lupi tartarei dentes posse incidere? Ignoras ad coelum ineptos esse quotquot a poenitentiae aratro retrocedunt? Eja age, coenobium, e quo exivisti, ingredere: si coenobii escas judicas insulsas, en tibi offero apium hortense, quo illiae fient sapidissimae: ad haec vir, Christus erat, pectus detexit, et lateris cicatricem ostendit, ex illaque exiit lux magna, qua visa felix juvenis in terram quasi obcaecatus dilapsus est: ad illum tam jam illustratum, et ab humo elatum Christus haec protulit. Hoc vulnus meis Apostolis suaves effecit labores, quotquot sunt perpessi: hoc martyribus vires intulit tormenta patiendi: hoc confessoribus jejunia, et poenitentias mitigavit: hoc etiam tibi gratos reddet omnes tui coenobii rigores. Ob haec beatus juvenis ad coenobium regressus, post inde fuit observantior, humilior, et in cunctis virtutibus speciosior. Cum ergo plura in Ordine exerceret officia, heroicis excultus virtutibus, numquam suae Religioni poenitendus, animam hac die (4 Aprilis) summo judici tradidit coronandam, multis prodigiis gloriosus, et post obitum Iliceti de illo recitabatur, et ara in ejus cultum dicata est. Natus est B. Joannes Senis ex nobilissima familia de Incontri an. 1275, habitum Eremitarum S. P. Augustini induit in coenobio Ilicetano S. Salvatoris an. 1296, et ibidem miraculis clarus obdormivit in Domino an. 1339, die 4 Aprilis.

Conventus Joannes de Lana, Bononiensis, sequens habet elogium in Augustiniano Martyrologio sub die 22 Julii: Bononiae pretiosa mors B. Joannis de Lana confessoris, qui non solum in scientia humana, sed et divina evasit versatissimus; fuit enim valde humilis, ex humilitate enim, et zelo, tempore suae praesentationis, sponte dignitati renuntiavit, et magisterium sibi concessum accipere recusavit, contentus in statu humiliori Deo et Ordini inservire, magis quam in sublimiori statu honoribus efferri. Multis annis in coenobio Bononiensi priorem egit, quod valde auxit in aedificatione materiali, et spirituali. Patientiae virtute sese mirabilem ostendit; cum enim aliquando nobilis quidam genere, sed ignobilis moribus cum multis sociis Joannem quaereret, illum in claustro ambulantem aspexit, et ab illo postulavit aliquid coenebio non utile, et cum B. Joannes assereret id concedi non posse, nobilis responso ira obcaecatus, Priori alapam impegit tanta vehementia ut Prior ceciderit ante pedes aggressoris, qui paeterea manibus, et pedibus eum conculcare ausus fuit. Hoc audito et viso, Fratres quantocius accurrerunt, et audaciam scelerati percussoris compescuerunt. Prior vero ab humo consurgens super genua exhibuit scelerato alteram maxillam dicens: Domine, percute, quantum tibi placuerit; quo ille obstupuit, et recessit. B. Joannes ita patienter injuriam sustinuit, ut de illa nec verbum querulosum unquam protulerit. Ordo tamen injuriam illam ad judicium detulit, et correctionem exigit opportunam. Fuit etiam vir tam praeclarae famae, et tam sincerae fidei, et tam sanctae conversationis ut plures e saecularibus fidem suam nomine ejus adstruerent jurantes per Fratrem Joannem de Lana. Tandem meritis, et sanctitate clarus, hac die (22 Julii) in coelum coronandus migravit. Videtur obiisse circa annum 1350.

Conventus Joannes de Reate ita in praefato Martyrologio Augustiniano sub die I Augusti celebratur: Reate transitus B. Joannis Reatensis, adhuc choristae, multae dilectionis, et charitatis erga omnes Fratres; numquam enim protulit aut aliquid fecit, quod a fraterna charitate discreparet; omnibus obsequiosus erat, praecipue aegrotantibus et hospitibus, quorum pedes lavabat, et vestimenta excutiebat, cunctis se accommodans, et hilariter serviens, et multo plus Sacerdotibus sacra ministrantibus. Saepius hortum coenobii ingredieris, exinde lacrymosus exibat, de quo interrogatus respondebat: ideo flere quia videbat arbores, herbas, volucres, et terram cum suis fructibus Deo obedire, et homines, quibus pro obedientia vita aeterna promittitur transgredi sui praecepta Creatoris. Per aliquot dies ante obitum philomela quaedam ad fenestram ejus cubiculi dulciter vibrissans audita est; de quo, quid hoc innueret, interrogatus, respondit quasi joculariter, sed certe, suam esse sponsam ipsum ad Paradisi gaudia invitantem. Aliquando Missae ministrans, desuper altare lucem coelicam aspexit, et ipsamet die ad mortem decubuit, quam incomparabili sanctitate exornatus sustinuit hac die (I Augusti) qua ad coelos translatus est, et intra annum ab ejus obitu Deus per illum centum et quinquaginta operatus est miracula, et usque nunc e suo sarcophago odor suavissimus egreditur, ob quae quotannis hac die ipsius festivitas recolitur. Ortum habuit in oppido Castelli Porchiani in territorio Amerino ex nobili familia de Bufalariis, et sororem habuit nostratem B. Luciam Amerinam. Habitum sumpsit, et professionem emisit in Amerino coenobio, unde paullo post Reatem missus fuit. Ibidem adhuc clericus, atque adolescens quievit in Domino anno 1347. Illius cultus imrnemorabilis approbatus fuit a Gregorio XVI die 7 Aprilis 1832, ejusque Officium Ordini Augustiniano concessum die 28 Julii ejusdem anni 1832.

Ven. Fr. Joannes de Viterbio circa annum 1250 Eremitano S. P. Augustini Ordini nomen dedit, et circa annum 1330 ex hac vita migravit. De hoc eximio sene haec habet noster. B. Jordanus de Saxonia, apud Herreram tom I, pag. 370: Fr. Joannes de Viterbio ultra centum annorum senex, qui circiter octoginta annis irreprehensibiliter vixerat, cum ageret in extremis interrogatus a Fratribus, me praesente, quod eis verbum salutare pro testamento relinqueret, respondit: Obedientiam.

Ven. Fr. Nicolaus Bruni sequenti praeconio decoratur in Martyrologio Augustiniano sub die 7 Augusti: Panormi memoria Ven. Nicolai Bruni, viri devotione erga Deiparam clarissimi; qui cum in coenobio Panormitano Priorem ageret, dolore gravissimo fatigatus est, quin ullum in medicina levamen reperiret. Ad Deiparam recurrit, ejus suppliciter invocans patrocinium. Priori somno correpto Virgo apparuit clementissima sub figura, qua in nostro altari S. Martini colebatur, et ad Priorem aegrotantem dixit, quod deinceps Virgo de Succursu diceretur, quia in illa omnes succursum invenirent, et aegrotanti sanitatem conferens, coeli, et terrae Regina disparuit. Prior e lectulo, in quo jacebat, sospes assurgens, prodigium alta ubique voce coepit praedicare, et populo ad prodigii relationem innumero concurrente, Deiparae imago sub piissimo titulo de Succursu innumeris coepit clarescere miraculis. Praeter nostrates mentionem faciunt de Ven. Nicolao etiam externi auctores, inter quos recensere juvat Rochum Pyrrum, qui praefatum prodigium narrat in Siciliae Sacrae tom. I pag. 219. Videtur ex hac vita migrasse Nicolaus noster circa an. 1306. Sacrum Officium ad honorem B. Virginis sub titulo de Succursu nostratibus Siculis concesit Pius VII die 4 Feb. an. 1804, et ad Ordinem universum extendit die 24 Martii ejusdem anni.

S. Nicolaus Tolentinas anno 1249 ortum habuit in oppido S. Angeli in Pontano, in Piceno, ex piis honestisque parentibus Compagnone, et Amata qui illum per intercessionem S. Nicolai de Bario a Domino impetrarunt. Audita concione cujusdam disertissimi Augustiniani oratoris eidem Ordini in patrio coenobio an. 1259 nomen dedit, et anno 1264 solemnia vota emisit. Primis suae Religiosae professionis annis varia Picenae provinciae coenobia incoluit; nimirum Maceratae, S. Genesii, Cinguli, Recineti, Firmi, et Vallismagnentis prope Pisaurum, ubi celebris illa contigit Fr. Peregrini Auximani, et sociorum apparitio, quos omnes S. Nicolaus septenaria divini Sacrificii oblatione e Purgatorii poenis liberavit. Circa annum 1276 Tolentinum profectus fuit, cujus urbis felicitati ac famae illum divina Providentia destinaverat. Ibidem per triginta fere annos coelestem potius quam humanam vitam agens, Angelis gaudio, daemonibus formidini, animabus Purgatorii auxilio, cunctisque ejus ope indigentibus patrocinio fuit. Cum quidam civis propter debita in carceribus detineretur, tantum pecuniae ostiatim mendicando collegit, quantum illius liberationi suffecit. Quotiescumque horarum sonitum audiebat, illico in haec verba erumpebat: O Domine jam iterum consumpsi unam temporis horam, de qua oportet? me tibi reddere rationem. Aeger adduci non potuit ut carnibus vesceretur; tandem obedientia adstrictus iis vesci consensit. Verum cum perdix assata illi allata fuisset, nolens non obedire, ingemuit, et elevatis oculis in coelum facto Crucis signo manum ad perdicem posuit, et perdix reviviscens protinus evolavit. Ita narrat noster B. Jordanus de Saxonia; alii autem scribunt binas fuisse, non unam tantum, perdices quas ad Nicolai votum Deus redivivas reddidit. Per plures ante ipsius obitum annos quaedam stella praefulgida, cum ad locum orationis iret, eum saepius antecessit. Item sex ante obitum mensibus coelesti concentu singulis noctibus recreatus fuit. Christus Dominus cum Deipara et S. P. Augustino nostratem Nicolaum aegrotantem invisit, eique proximae mortis nuncium dedit. Ipse rogat e Purgatorii poenis in suo transitu liberari, et exauditur. Itaque anno 1305 die 10 Septembris fere sexsagenarius Tolentini obdormivit in Domino, ejusque animam illico ad aeterna tabernacula fuisse translatam festivissimus Angelorum cantus testatus fuit. Praeter innumera, quae adhuc vivens miracula patravit, illius thaumaturgica virtus ab ejus transitu usque ad haec tempora numquam cessavit. Anno 1345 pius quidam latro illi brachia recidit, quae ex eo tempore pluribus vicibus praesertim in magnis ingruentibus Ecclesiae calamitatibus sanguinem emanarunt. Nicolaus noster anno 1446 die 6 Junii ab Eugenio IV illius gestis ac miraculis super tercentum iterum rite atque ordine cognitis et probatis solemni pompa Sanctorum fastis adscriptus fuit. Compendiosam D. Nicolai vitam recens publici juris fecerunt nostrates PP. MM. Philippus Giorgi, et Nicolaus Mercuri, cujus librum in linguam hispanicam vertit noster P. Joseph Quintarelli in Cilensi provincia degens.

Conventus Petrus de Andegavo (di Angio) circa annum 1320 fulgebat in Eremo Augustiniana, veluti singulare obedientiae exemplar.

Conventus Petrus e familia Ghisenghorum Eugubii natus mira in Ordine Augustiniano, cui nomen dedit, sanctitate floruit, et quamvis ipsius gesta ex temporum injuria perierint, attamen ejus merita ex iis, quae post obitum ejus evenerunt, mirabilibus aperte monstrantur. In communi Fratrum monumento depositus est Beatus Petrus, sed Deus, qui illum sanctitate insignem effecerat, ab hominibus non solum agnosci, sed et coli decrevit. Surgebant de more Fratres ad psallendum, et dum hymnum Te Deum laudamus concinerent, alternis Petrus vocibus cecinit Te Dominum confitemur. Suavi alternanti concentu commoti Fratres templum lustrant, cumque neminem invenissent, Petri sepulcrum invisunt, sanctumque virum in genua flexum et ore aperto reperiunt, quo prodigio admoniti sanctas Petri exuvias ad decentiorem locum transtulerunt, ubi et nunc requiescunt; antiqua autem consuetudine receptum fuit ut ipsius festum ageretur die Mercurii hebdomadae Sanctae. Ita Hagiologium Italicum sub die 23 Martii: Obiit autem B. Petrus Eugubinus meritis onustus, senioque confectus Eugubii (in Umbria) circa annum 1306. Illius immemorabilem cultum Pius IX confirmavit, et Officium universo Ordini Eremitano concessit die 2 Septembris an. 1847.

Conventus Petrus Florentinus alias de Camerata, ita in Martyrologio Augustiniano sub die I Augusti celebratur: Cameratae prope Senarum urbem defunctio incomparabilis viri B. Petri Florentini confessoris, qui majoris solitudinis ardens desiderio, de Praelatorum licentia in eremum secedens, ibi per viginti annos in quodam eremitorio reclusus, miranda vixit sanctimonia: sese etenim incredibili macerabat poenitentia, ob quod pluries e coelo cibum ad alimoniam suscipere promeruit, et cum solus esset, divinum Officium persolvens, auditus est a multis cum magna multititudine illud cantare; erant enim Angeli, cum quibus familiari consortio fruebatur. Multa futura praedixit; quare ad eum complures tamquam ad divinum vatem confluebant. Tandem miranda sanctitate, et prodigiis gloriosus in terra obiit, et de terra abiit in coelum, sepultusque est extra suum eremitorium, e quo loculo odor coelestis nares advenientium focillans sentitur, et ibidem quotannis hac die (I Augusti) festivitas celebratur. Ita scribebat noster Josephus ab Assumptione anno 1749. Dicitur Florentinus eo quia in illa civitate ortum habuit, et ibidem in coenobio S. Spiritus habitum induit. Vocatur nomine beati etiam a B. Alphonso de Orozco, a quo dicitur: gloriosus sanctus, amator solitudinis, et silentii, et in poenitentia valde exercitatus. Ad supernam patriam transivit an. 1313. Vide Herreram tom. 2, pag. 241.

Conventus Petrus de Rosia, alias Poenitens, et Lacrymans nuncupatus, Iliceti prope Senas cum sanctitatis opinione quievit in Domino an. 1343. Dicitur poenitens ob miram vitae austeritatem, et lacrymans quia tanta lacrymarum copia Crucifixi vulnera contemplabatur ut nemo eum non lacrymantem viderit. Apud scriptores Beati nomen obtinuit. Vide Herreram tom. 2, pag. 243, et Elssium pag. 570.

Conventus Petrus de Salimbeni, Senensis, vulgo Sanctus appellatus, dicitur apud Elssium pag. 582 vir magni spiritus in ministrando infirmis, et valde obedientiae subditus, poenitens, innocens, contemplationi deditus, cui Deus divina ac coelestia contemplanti magna arcana revelavit; quare illum veluti oraculum populi consulebant, et communiter dictitabant: Utinam bona Sanctus denuntiet! Floruit in coenobio Iliceti circa annum 1330, licet alii aliter censeant. Vocatur titulo Beati etiam a B. Alphonso de Orozco. Vide Elssium pag. 582, et Herreram tom. 2, pag. 343.

Conventus Philippus de Placentia ex Susana familia in primis nobili ortum traxit, qui a piis genitoribus sancte educatus, ab ipsius infantiae annis coepit ad Deum vota sua, et cogitationes erigere. Ut autem ei arctius adhrereret adolescens spretis paternae domus splendore, et divitiis, Ordini Eremitarum Sancti Augustini nomen dedit, statimque ab ipso susceptae Religionis exordio eximiis claruit virtutibus, humilitate praesertim, qua se omnium minimum dictitabat, et sentiebat. Sanctis virtutum exercitiis, quibus se ex integro devovit, juge adjunxit orationis studium, in quo totius animi viribus defixus perseverans, ardentes adeo contraxit charitatis ignes, ut nihil praeter divinas res aut loqui, aut cogitare valeret. Sacerdotio insignitus divinum quotidie offerebat Sacrificium, quod maximam vim lacrymarum profundens in defunctorum praecipue subsidium offerre consuevit. Ex hac, qua aestuabat in Deum, charitate proximorum amor processit, quem in aegrotorum praesertim, quibus inserviebat, sollicita cura ostendit; quapropter Deus charitatis amator servi sui merita miraculis ipsis dignatus est illustrare. Cum autem vir Dei postea animam Creatori suo reddidisset anno 1301 (juxta alios 1306) corpus ejus, quod in sepulcro depositum diu latuerat, mirabiliter postea inventum suaveolens in novo extructo sacello collocatum fuit, ejusque cultus, qui ab ipso obitus die incoeperat, mirabile obtinuit incrementum. Haec cum rite probata fuissent, beati viri Officium universo Eremitarum Sancti Augustini Ordini (die 23 Augusti, anno 1766) cum lectionibus propriis apostolica auctoritate concessum fuit. Ex Hagiologio Italico sub die 24 Maji.

Conventus Simon de Cassia in Augustiniano Martyrologio sub die 2 Februarii ita celebratur: Cassiae in Umbria depositio B. Simonis de Cassia confessoris, doctorisque illuminati, qui a teneris annis se totum tradidit virtutibus, et litteris; habitu nostro indutus est in coenobio suae patriae, et in Ordine valde profecit in scientiis, nam sibi mos erat genua flectere ante quamlibet Christi imaginem; hoc facto, quadam die, illi apparuit Puer Jesus in manu calicem deportans, et Simoni arridens, protulit haec verba: Adolescens sine macula, mecum de hoc calice bibe; et bibens Simon, ob dulcedinem quasi extra sensus mansit, et a Puero Jesu petiit ut suis etiam potum sociis praeberet. Tunc Puer ad illum: si totum haurires calicem, totum mundum lucrifaceres, et ad te traheres. Ex tunc coepit Simon suam magnam, et coelicam ostendere scientiam, et plures ad Deum mentes convertere. Plura extinxit odia, pacem inter Florentinos invexit. Alter Paulus fuit in charitate, et praedicationibus; in humilitate fuit singularis, ob quam omnes in Ordine dignitates recusavit; claruit spiritu prophetiae, scripsit plura, et utilia. Tandem multis illustris miraculis hac die (2 Feb.) ad Superos volavit. Ortum habuit noster B. Simon Fidatus in praefato Umbriae oppido an. 1280, et habitum Augustinianum sumpsit an. 1300. Postquam multas Italiae urbes verbo et exemplo illustrasset, miraculis, prophetiae spiritu clarus Florentiae obdormivit in Domino praedicta die 2 Feb. an. 1348. Illius corpus Cassiam translatum fuit. Cum esset celebris scriptor inter alia sui ingenii monumenta reliquit etiam egregium opus de gestis Domini Salvatoris. Ejus cultum immemorabilem confirmavit Gregorius XVI die 23 Augusti anno 1833, et officium conceditur universo Ordini die 26 Aprilis an. 1834.

Conventus Simon Rinalducci de Tuderto Ordinem S. Augustini amplexus, ad Lectoris munus exercendum delectus fuit, et quia magnae sanctitatis vir erat, Prioris Provincialis officium pluribus in locis axercuit. Hic a quibusdam aemulis suis graviter accusatus apud Priorem Generalem, multa improperia et incommoda propter calumniosas eas delationes perpessus est, quae tamen Christum Dominum imitatus summa patientia sustinuit. Bononiam deinde verbi Dei diseminandi causa missus, populum non magis efficacia sermonis quam exemplo virtutum ad christianam perfectionem instruxit. Obitum suum in publica concione praedixit, ac deinde morbo correptus, doctrina, sanctitate, et miraculis clarus obdormivit in Domino, cujus intercessione plurima post ejus obitum illuxerunt miracula, quae in tribus processibus authenticis manuscriptis continentur. Festum ejus populari pietate institutum, diei 20 Aprilis, quo obiit, alligatur, et corpus supra altare S. Alexii in capsa inaurata servatur cum hac inscriptione: Hic jacent ossa Beati Simonis de Tuderto. Ita Hagiologium Italicum sub die 20 Aprilis: Primam lucem aspexit Tuderti in Umbria anno 1280, atque extremum diem clausit Bononiae praefata die 20 Aprilis anno 1322. Illius cultus immemorabilis confirmatus fuit die 16 Martii an. 1833, et Officium universo Ordini indultum die 17 Augusti ejusdem anni.

Venerabilis Prosper de Regio in Aemilia, sacrae theologiae doctor Parisiensis, praeceptor fuit nostratis exigmii viri B. Jordani de Saxonia, qui in libro de vitis Fratrum editionis Leodiensis an. 1625, pag. 127, ita illius singularem humilitatem, ac mansuetudinem commendat: Item exemplum experimentaliter cognovi de venerabili viro, in Ordine Mag. Prospero de Regio, S. Theologiae professore, cujus studens fui olim Bononiae. Ipse enim hanc virtutem habuit, quod si aliquando verbum durum dixisset alicui Fratri, quantumcumque parvo, ipse semper, antequam dormiret, mittebat pro fratre illo, et sibi humiliter petebat indulgeri, quam etiam humilitatem mihi indigno saepe exhibuit... Pietate, ac scientia Ordinem decorabat circa an. 1318. Quaedam scripsit, quae referuntur ab Ossinger pag. 737. Vide etiam Herreram tom. 2 pag. 242. Per obitum Fr. Jacobi Hortani an. 1311 fit totius Ordinis Vicarius generalis, praefuitque paucis tantum mensibus.