XXXVI

DE VIRIS ILLUSTRIBUS AUGUSTINENSIBUS QUI FLORUERUNT AB AN. 1300 AD 1350, QUORUM NOMINA REPERIUNTUR APUD NOSTRATES HERRERAM, ELSSIUM, TORELLIUM, NECNON IN ORDINIS REGISTRIS

 

 

 

 

P. Fr. Adam Prior conventus S. Florae in Tuscia, anno 1300 a Comite illius oppidi domino mittitur Legatus Rempublicam Senensem.

Fr. Alanus de Tifedale, Scotus, Romae factus Augustinianus, in patriam versus, doctissimis scriptis, ut testat Thomas Dempsterus, se commendatissimum reddidit circa annum 1321.

Fr. Alexander de Marchia, alius ab Alexandro de S. Elpidio, fuit insignis theologus, qui in primum Sententiarum egregia commentaria conscripsit Florebat circa annum 1336.

Fr. Alexander de Vergh, Teutonicus theologus valde clarus, suis commentariis Magistrum Sententiarum illustravit, ejusque placita eximius noster Thomas de Argentina non semel in medium protulit. Ordinem illustrabat circa annum 1336.

Fr. Alphonsus de Portugallia fuit celebris sacrae theologiae doctor, qui Magistrum Sententiarum egregie est interpretatus, et cujus sententiae passim citantur a nostrate praeclarissimo Alphonso de Toleto Archiepiscopo Hispalensi. Claruit circa an. 1345.

Fr. Andreas de Pace, S. Theol. Magister, anno 1325 erat confessarius Alphonsi IV Lusitaniae Regis.

Fr. Antonius Nicolai, vir magnae doctrinae circa an. 1345 fuit Legatus Regis Majoricarum ad Regem Aragoniae, ejusque Rex Aragoniae Petrus in suis chronicis summa cum laude mentionem facit.

Fr. Bartholomaeus Parentozza de Viterbio sua doctrina Ordinem illustrabat circa annum 1334, de quo Seripandus scripsit: Magister Frater Bartholomaeus de Viterbio, Augustini Anconitani discipulus, his temporibus suis luculentissimis scriptis Ordinem nostrum illustravit.

Fr. Bernardus Monzon, Valentinus, Reginae Heleonorae consiliarius, ac famosus verbi Dei praeco, florebat circa an. 1330.

Fr. Bernardinus Anglus, vir admodum eruditus, uti refert Herrera, varia egregia opera composuit circa annum 1346.

Fr. Franciscus de Roma, Romanae Provinciae pluribus vicibus Prior Provincialis, a nostrate Torellio ad an. 1317, tom. 5, pag. 360, vocatur magnus servus Dei.

Fr. Gerardus Senensis, vir nobilitate generis clarus, multo tamen clarior fuit morum integritate, atque ingenii, et doctrinae praestantia. Evasit Parisiensis Doctor, in qua Universitate Summa cum laude Sacram Theologiam explanavit. Aegidianae doctrinae invictissimus defensor extitit, fuitque in sacris Scripturis admodum versatus, atque juris utriusque peritissimus. Inter praecipuos sui aevi theologos recensetur. Decessit in patria nondum maturus aetate an. 1336, sanctitatis opinionem post se reliquens. Quae scripsit referuntur in vol. I Saecul. Postr. pag. 107.

Fr. Gerardus Italus an. 1350 erat publicus professor, et rector Universitatis Ulyssiponensis.

Fr. Guilelmus de Novaria an. 1313 erat vicarius, et visitator generalis in Regno Aragoniae. [P. 344]

Fr. Henricus de Gandavo, vir fuit multae doctrinae, qui magnum atque egregium subtilium quaestionum volumen in Ethicam Aristotelis conscripsit. Florebat circa annum 1310.

Fr. Jacobus de Vasis, natione Gallus, filius Francisci Antonii de Vasis, insignis jurisconsulti, circa an. 1327 Ordinem nostrum Neapoli sua doctrina atque nobilitate illustrabat.

D. Jacobus del Verme, Veronensis, nobilissimus eques, qui fuit exercitus Veneti strenuissimus dux, paucis ante obitum diebus voluit Augustiniano habitu indui, optans apud nostrates in templo S. Euphemiae sepeliri. Obiit Veronae anno 1350.

Fr. Joannes de Carcassona, Narbonensis, a Nicolao Bertrando in opere de gestis Tolosanorum dicitur doctor profundae doctrinae, et divini verbi suo tempore praeco validissimus in civitale Tolosana, et Ecclesiae Dei utilissimus. Florebat circa annum 1350.

Fr. Joannes Forestarius, Gallus, circa an. 1342 clarebat apud omnes ingenti suae doctrinae existimatione.

Fr. Joannes Sassus, Romanus, anno 1328 erat Prior S. Tryphonis, nempe coenobii S. Augustini de Urbe, qui etiam tunc toti Romanae provinciaae praeerat. Hic vir magna virtute ac pietate clarus interfuit Concilio habito Anagniae contra mala tunc temporis ingruentia, et adversus schisma Nicolai V (Petri de Corbaria) fortiter restitit. De illo noster Cardinalis Aegidius Viterbiensis haec narrat in sua manuscripta historia XX saeculorum: Scribit (ita refert idem Aegidius de nostrate Joanne) sub Capitolio locum fuisse, ubi leones ad Urbis ornamentum alerentur, affixus hoc loco S. Tryphonis praeses alta de trabe pendebat ut paulatim descenderet donec propior leonibus redderetur. Insiliebant praedae avidi leones, pendulas vestis lacinias rapiebant; hominis fortitudinem, constantiam cum rescivisset Pontifex Ordini meo nihil non concessit; quippe quod Italia rebellante, deficiente Urbe, desciscente Clero, unus Eremitarum Ordo et in fide perstaret, et Pontificis decreta, Danielis more, in ipsis leonis faucibus observaret. Vide etiam Ciaconium, tom. I, vitarum et rerum gestarum Pontificum, et Cardinalium, edit. Romae an. 1630, pag. 877, ubi ita legitur: Templi S. Tryphonis Praeses, Divi Augustini Instituti professor cum sibi subjectis Sacerdotibus interdicti legem violare constantissime renuit; quare captus, atque e trabe pendulus leonibus quasi ab iis rapiendus fuit expositus, romano e Saxorum familia romanae provinciae praefecto teste, tunc Ecclesiae, Urbis, sacrarumque rerum calamitatem deplorante... Hic romanae provinciae praefectus e Saxorum familia idem est ac ille qui praefatum martyrium subiit, de quo consuli potest volumen primum nostrorum Saeculorum pag. 140. De hac tyrannica persecutione Ludovici Bavari, et Antipapae Nicolai V contra Eremitas Augustinenses, qui legitimo Pontifici Joanni XXII adhaerebant in romanae provinciae regestis scriptum reperitur quod sequitur: Nam aliqui capti, aliqui carcerati, aliqui verberati, et expoliati, et nonnulli cum multo timore turpiter fugati, et aliqui usque ad ostium cavae leonis ducti. Vide Torellium tom. 5, pag. 439 ad an. 1328, et Seripandum in Ordinis commentariis ad praefatum annum 1328. Non defuit tamen tunc temporis in coenobio S. Tryphonis Judas Iscariotes; nam quidam Fr. Andreas de Recineto, qui propter sua demerita a P. Generali Alexandro de S. Elpidio fuerat Tuderti positus in carcere, et postea de provincia Marchiae expulsus, veniens ad Fratrem Joannem Sassi Provincialem romanae provinciae, ab ipso benigne exceptus fuit, et religiosae S. Tryphonis familiae aggregatus. Qui supradictus Fr. Andreas (verba sunt Torellii deprompta e regestis provinciae romanae) ita gratiosus extitit omnibus Fratribus romanis ac si esset de dicta provincia in tantum, quod absente Fratre Jacobo (juxta alios legendum Joanne) Sassi Provinciali, voluerunt Fratres, qui erant tunc Romae, quod ipse Frater Andreas esset unus ex tribus Fratribus romanis, qui scirent ubi custodiebatur argentum, paramenta, libri, et res aliae conventus S. Tryphonis; quae omnia abscondebantur propter tyrannidem maximam, quam Supradictus Ludovicus de Bavaria exercebat in Clericos et Religiosos; propter quam tyrannidem omnes Fratres de Roma boni recesserunt de Urbe… propterea omnia loca de Roma fuerunt totaliter a Fratribus romanis derelicta; ipse supradictus Fr. Andreas immediate supradictis schismaticis, et excommunicatis adhaesit, et totum thesaurum Sacristiae S. Tryphonis tradidit. Vide Torellium tom. 5, pag. 441 ad an. 1328.

Mag. Fr. Joannes Lusitanus Romani Studii Regens, et Joannis XXII theologus, ab eodem Pontifice an. 1320 mittitur inquisitor in Bononiae provinciam.

Mag. Fr. Lambertus Zambeccari, Bononiensis, ab illius urbis Senatu an. 1320 Legatus mittitur ad varios Principes.

Fr. Lucas de Messana, Siculus, vir admodum doctus, circa an. 1342 scripsit commentaria in primum librum Sententiarum.

Fr. Manfredus de Alexandria an. 1312 a suis concivibus missus fuit nuncius ad Bononienses.

Mag. Fr. Michael Borghi, nobilis Placentinus, circa an. 1350 doctrina, ac probibate Ordinem decorabat. Vicarium generalem egit duorum suae patriae Episcoporum.

Fr. Michael de Massa, sic nuncupatus eo quia in ejusdem nominis oppido regionis Senensis ortum hahuit, merito recensetur inter primarios suae aetatis theologos. Multa, eaque egregia, atque Christianae Reipublicae perutilia opera exaravit, in quibus non solum valde doctum, verum etiam valde pium se ostendit, atque solertissimum mysteriorum Dei contemplatorem. Immatura mors pretiosae illius vitae stamen obtruncavit Parisiis an. 1336. Quae reliquit opera videre potes apud Lanteri vol. I, Saec. pag. 148.

Fr. Martinus Corbenus, Tolosanus, perinsignis doctor, florebat circa an. 1330. Claruit eruditione cum sacra, tum profana, fuitque acutus philosophus, atque disertus orator. Quae scripsit vide apud Ossinger pag. 265.

Fr. Matthaeus Patavinus, excellens theologus Parisiensis, ob doctrinae amplitudinem, atque eloquentiae praestantiam inter viros suae aetatis doctiores merito recensetur. De illo Bernardinus Scardeonius hist. Patav. lib. II, classe VII, de claris theologis ita scribit: Per haec ferme tempora in summa nominis celebritate habitus est ejusdem Familiae Eremitanae Matthaeus Patavinus, maximus theologus, et eximius concionator, qui ob doctrinae suae praestantiam Romae in Vaticano, ex Clementis VI mandato, honoris causa ab Episcopo Novariensi cathedra magistrali in conspectu Pontificis, et senatus, populique romani solemni caerimonia publice decoratus est, ac multis privilegiis donatus anno salutis 1350, quod paucis umquam contigit… Eidem Summo Pontifici nedum a consiliis, verum etiam a secretis concientiae fuit. Reliquit quaedam illustria sui ingenii monumenta.

Fr. Nicolaus de Feltrio anno 1316 a Guecello de Camino, domino Feltrii, nuncius mittitur ad Tarvisinos.

Fr. Petrus Mainanus, Mediolanensis, circa annum 1330 florebat eximii theologi et concionatoris nomine.

Fr. Petrus de Monte-Rubiano, Picenus, insignis item theologus et concionator, circa idem tempus devoto stylo conscripsit vitam S. Nicolai de Tolentino, prout est apud Surium.

Fr. Simon a Cruce, Lusitanus, S. Theologiae Magister, anno 1325 erat concionator Alphonsi IV Lusitaniae Regis.

Fr. Stephanus Etonius, Anglus, Waltrocensis coenobii in Eboracensi regione siti alumnus, multa doctrina circa annurn 1320 se spectabilem reddidit. Hic patriam plus quam naturali affectu diligens, Regemque tunc Eduardum II mirabili amore prosequens, sed Rempublicam a Scotis perturbari, eorum res prospere procedere, et augeri; Anglorum contra, Regis culpa, et desidiosa inertia pessime se habere aegre ferens, scripsit non sine dolore, bona fide, ut veritas exigebat, res a Rege male gestas, patriaeque calamitatem quasi lugubri scripto deplorans, ab anno in annum tristem historiam prosecutus est; cui operi titulum praefixit: Acta Regis Eduardi II lib. I. Florebat circa an. 1320.