XLIV

DE AUGUSTINIANIS EPISCOPIS AB AN. 1350 AD AN. 1400

 

 

 

 

Fr. Aegidius de Boni, nobilis Cortonensis, a patris nomine de Blasio nuncupatus, ob sua egregia merita anno 1348, die 13 Januarii a Clemente VI inauguratus fuit Episcopus Vicentiae in Insubria. An. 1355 a Carolo IV Imperatore legatus ad Pisanos missus fuit; aliisque postea ad varios principes legationibus honestatus. Non desunt scriptores, qui Aegidium nostrum Cardinalem fuisse arbitrentur; verum Augustinus Oldoinus in Athenaeo Hetrusco illum putat fuisse Cardinalem tantummodo designatum. Inter caetera illius benefacta recenseri debet fundatio Augustiniani coenobii Castellionis Florentini. Huic mundo valedixit anno 1361.

Fr. Albertus de Saxonia ex pago Rickmersdorfensi ortum habuit ex familia Comitum de Berg, ac dato Augustinianae Religioni nomine, expletisque Pragae inferioribus studiis, Parisios se contulit, ubi doctoralem lauream obtinuit. Quamvis theologica etiam scientia praestaret; multo tamen magis philosophica atque mathematica excellebat, adeo ut noster Arminius Monfortis, celeberrimus orator et Episcopus Nusci, in quadam panegyrica oratione in laudem S. P. Augustini alterum Archimedem illum appellare non dubitavit. Electus fuit Episcopus Halberstadii in Saxonia an. 1366, praefuitque annis 24. De illo haec habet Petrus de Alva Minorita in appendice Bibliothecae Conceptionis columna 1499: Albertus de Saxonia Ord. S. Augustini, et Episcopus Halberstadiensis... propter amorem Virginis multas propositiones Parisiis, et Pragae de Immaculata Conceptione defensavit, in quibus gloriosam Virginem ab originalis peccati macula immunem fuisse probavit… Ad meliorem vitam transivit jam senex anno 1390, et in ecclesia cathedrali tumulatus fuit.

Fr. Aicardus ab Urbano V an 1375, die 8 Junii, renunciatus fuit Episcopus Cissami in Creta.

V. Fr. Alphonsus Vargas Toleti ex nobilissima familia ortum duxit. Admodum adolescens in patria Eremitano S. P. Augustini Ordini nomen dedit. Parisiis magno cum honore studiorum cursum confecit, ac lauream doctoralem promeruit. Tum ipse ex discipulo magister effectus, integro decennio philosophicas atque theologicas scientias docuit tanto auditorum profectu ut vere de illo dici possit: Quot habuit tirones, tot magistros effecit. Incomparabilis ingenii vir raro exemplo magnam doctrinam cum singulari vitae sanctitate consociavit. Post reditum in Hispaniam eximiae illius virtutes eum prius ad Uxamae, deinde ad nobiliorem Pacis Augustae Episcopalem Cathedram evexerunt. Cum anno 1353 Innocentius VI Avenione degens, in Italiam Card. Aegidium Albornoz valida manu comitatum misisset, ut complures Ecclesiasticae ditionis civitates a quibusdam Italiae tyrannis usurpatas recuperaret, iste quippe qui Alphonsi nostri non solum insignem prudentiam, verum etiam invictissimam magnanimitatem probe noverat, eum sibi in difficillima expeditione socium adscivit, atque deinceps ex ipsius consiliis et opera plurimum adjumenti percepit. Alphonso inconsulto momentosum aliquod nunquam moliebatur; quidquid autem eodem consulente aggrediebatur, illud optime semper gerebat. Ipsemet Alphonsus certaminis dux nonnullas urbes armis devicit, ac Faventiam obsidione ad deditionem adegit. Postea in Hispaniam reversus ex Pacensi Episcopali Cathedra ad Archiepiscopalem Hispalensem translatus fuit, quo tempore spirituale bellum suscipiens, cum Mahumetanis in aciem descendit, eorumque ingentem numerum ex mendacissimis Alcorani commentis ad tutissimam Evangelii veritatem reduxit. Vita cessit Hispali anno 1366, non sine magna opinione sanctitatis. Commendant amplissimum virum omnes nostrates, inter quos R.mus Coranus de illo haec scribit: Commentatus est primum Sententiarum tam subtiliter, tam alte, tamque formaliter, et limate, ut nihil supra. Inter externos autem de illo mentionem faciunt cum laude praecipue Possevinus, Bellarminus, Labbeus, Trithemius, Simlerus, Nicolaus Antonius, et alii. Ex hoc postremo Henricus Warton hoc de nostro Alphonso testimonium refert: "In hoc viro nescies, qua arte eximiam litterarum theologicarum peritiam, et professionem, religiosumque vitae institutum apud Agustinianos susceptum, cum militari vita, et cunctis quae in acie, et oppugnationibus ad profectum belli spectant, diu atque acriter exercitiis componas". Eruditisimi viri opera vide apud Lanteri Saec. Aug. tom I, pag. 227.

Fr. Andreas an. 1349, die 14 Martii a Clemente VI Andriae in Apulia Episcopatum accepit. Illam cathedram tenuisse videtur usque ad an. 1356.

Fr. Andreas, Pisanus, an. 1353 die 30 Octobris electus fuit Episcopus Arimini in Romandiola. Hic collectoris spoliorum in Hetruria munus exercuit ab an. 1354 usque ad 1361. Sui Episcopatus tempore Ariminensis civitas interdicto subjecta fuit eo quod Malatestarum partibus adhaeserit; neque absolutionem obtinuit nisi post juratam S. Sedi fidelitatem. Decessit an. 1363.

Fr. Andreas eximius theologus, ac celebris verbi Dei praeco Brixiae in Insubria Episcopatum obtinuit anno 1373. Suarum virtutum splendore Brixianam Ecclesiam illustravit usque ad an. 1378, quo debitum naturae persolvit.

Fr. Andreas de Serazoni, Mediolanensis, sacrae theologiae Magister, cum esset vir religionis zelo, vitae integritrite, morum innocentia, in rebus tam spiritualibus, quam temporalibus peragendis circumspectione, aliarumque virtutum meritis laudabilis, ab Urbano VI die 4 Novembris an. 1381 inauguratus fuit Episcopus Placentiae, sed quia haec elatio Galeatio Visconti non placuit, possessionem Episcopalis Cathedrae adire nequivit; quare ad Brixianam Ecclesiam ab eodem Pontifice die 17 Junii an. 1383 translatus fuit, ibique mortalis vitae cursum complevit mense Martio an. 1387.

Fr. Andreas de Firmo, Picenus, anno 1369 die 23 Julii ab Urbano V ad instantiam Senatus Veneti eligitur Episcopus Archadiae in Creta. Vir fuit honestate vitae, ac scientia clarus. Obiisse videtur circa annum 1400.

Fr. Antonius de Macerata, Picenus, die 11 Augusti an. 1391 a Bonifacio IX creatus fuit Episcopus Oleni in Peloponneso.

Fr. Augustinus Finaccide Alto-Pascio in Hetruria, vir doctissimus, atque concionator celeberrimus, anno 1343 die 21 Martii a Clemente VI Narniae in Umbria Episcopatui praefectus fuit. Cardinalis Aegidius Albornotius, Innocentii VI Avenione degentis per Italiam Legatus, nostratem Augustinum in colligendis subsidiis ecclesiasticis ad debellandos tunc temporis dominii temporalis usurpatores praecipuum ministrum adhibuit. Anno 1357, uti narrat Scipio Ammiratus in historia Florentina lib. II, ad an. 1357, Florentiam ad petendum auxilium contra Fori-Livii Capitaneum missus fuit, ibique contra illum eo spiritus ardore Cruciatam praedicavit, ut triginta florenorum aureorum millia collegerit. Eodem anno Florentinam civitatem excommunicationis vinculo irretitam nomine praefati Cardinalis Legati absolvit. Videtur obiisse an. 1367.

Fr. Augustinus de Callio in Umbria anno 1379 elecfus fuit Episcopus patriae, unde postea Cajetam a Bonifacio IX transfertur, relicta tamen illi Calliensis Ecclesiae administratione. Decessit anno 1397.

Fr. Augustinus de Bohemia, Prior conventus Augustiniani Brunae in Moravia, an. 1389 evectus fuit ad Episcopatum Concordiae in ditione Veneta. Anno 1392, die 22 Junii, dum iterfaceret, ac Tulmentem flumen trajiceret ad oppidum Venzone a quodam sacrilego proditore interfectum fuisse scribit Coletus in Ughelli tom. X columna 359, n. 30. Vicarius fuit Patriarchae Aquilejensis DD. Joannis Moraviae Ducis filii, atque inter eumdem Patriarcham, et Venetos anno 1389 pacem composuit.

Fr. Augustinus de Plumbino an. 1396, die 31 Martii a Bonifacio IX insignitur infula episcopali Andrevillae in Achaja.

Fr. Augustinus Muenzoneister Brisacensis morum integritate, et doctrinae praestantia Ordini Eremitano S. P. Augustini, et in primis provinciae Rheni et Sveviae magno honori, et decori fuit; dignus enim habebatur, ad quem totius Ordinis Procuratoris generalis munus anno 1360 deferretur. Quo munere magna cum industria administrato, an. 1371 Episcopus Secoviensis (di Sechau) in Styria inauguratus fuit; rexitque illam Ecclesiam usque ad annum 1380, quo ivit illuc, quo omnes cogimur. De illo haec leguntur in hist. Salisburgensi Mezger tom. 2, pag. 1150: Augustinus Ord. S. Augustini, et Curiae Romanae poenitentiarius, suscipitur anno 1371 Episcopus Secoviae...

Fr. Augustinus an. 1363 erat Episcopus Salobriensis, alias Selibrensis (di Selivrea) in Thracia, et Suffraganeus Tridentinus. Consecravit nostram Tridenti S. Marci ecclesiam.

Fr. Bartholomaeus Bussolari, germanus frater celeberrimi nostratis Fr. Jacobi Bussolari Papiensis, anno 1359, die 31 Martii ab Innocentio VI, qui ob illius praeclaras animi dotes, et doctrinae excellentiam pluribus gratiis, ac privilegiis eum donaverat, ad Episcopalem Cathedram Insulae Aenariae alias Ischiae prope Neapolim assumptus fuit. Illam dioecesim rexit usque ad an. 1389, quo ad meliorem vitam die 4 Decembris transivit.

Fr. Bartholomaeus de Dorbato a Bonifacio IX die 24 Martii an. 1390 creatur Episcopus Sareptae in Phoenicia.

Fr. Bartholomaeus Joannis an. 1390, die 14 Novembris eligitur Episcopus Trapezi in Armenia.

Fr. Benedictus de Quinque Ecclesiis, Hungarus, anno 1395 die 29 Novembris renuntiatur Episcopus Sydoniensis in Phoenicia.

Fr. Bernardus Aggerius, Gallus, a Clemente VI an. 1347 die 10 Novembris creatur Episcopus Carinulae in Campania. Praefuit laudabiliter usque ad an. 1358, quo vitam cum morte commutavit.

Fr. Bertholdus, Germanus, vir ob eximias virtutes apud omnes coevos summo in honore habitus, anno 1357 erat Episcopus Cyganensis, seu Ziganensis in Colchide, et Suffraganeus Herbipolensis in Bavaria, nam eodem anno legitur sub praefato titulo, ac nomine, et auctoritate DD. Alberti Comitis de Hohenlohe Episcopi Herbipolensis, et Franconiae Ducis, quaedam episcopalia munia exercuisse. Ivit illuc quo priores abierunt Herbipoli die 13 Junii an. 1360.

Fr. Blasius anno 1389 erat Episcopus Cephaloniae in Mari Jonio, et vivebat adhuc an. 1391.

Fr. Constantinus de Germulis ab Urbano V anno 1365, die 26 Martii, creatur Episcopus Bisaciae in Principatu Ulteriori, et 1368 transfertur ad Ecclesiam Montis Corvini in Apulia, ubi permansisse videtur usque ad annum 1400.

Fr. Christophorus, cujus cognomen, et patria a scriptoribus reticetur, ab Urbano V die 31 Augusti an. 1369 Senogalliensem Episcopatum accepit. Anno autem insequenti ad alteram vitam transivit.

Fr. Dionysius, vir probus ac doctus, ab Urbano V die 10 Januarii, an. 1364 Ariani in Principatu Ultertori episcopalem infulam obtinuit, eamque deposuit anno 1368 abiturus illud, quo priores abierunt.

Fr. Dionysius de Murcia, Hispanus, a nostrate B. Alphonso de Orozco in Chronico Ordinis, fol. 54, dicitur scriptor celebris, pastor bonus, et largus eleemosinarius. In Parisiensi Universitate decem annos publice sacram theologiam docuit, atque ejusdem Universitatis doctorali laurea decoratus in Italiam venit, ubi egit apud Ordinem vicarium generalem totius provinciae Neapolitanae. Postea in Siciliam transfretavit, ibique constituitur regius sacellanus, et ab Urbano V die I Aprilis an. 1363 Messanensi archiepiscopatui praeficitur. Anno 1364 a Friderico de Aragonia Siciliae Rege bonorum restitutionem impetravit, quae turbarum tempore Messanensi Ecclesiae a Comite Henrico Rubeo, aliisque Optimatibus Messanensibus usurpata fuerant. Eodem tempore nuncius fuit Urbani V, et Reginae Joannae ad Fridericum Regem pro pace componenda, qua legatione diuturnum, atque cruentum bellum, a vesperis siculis exortum, nostratis praesertim Dionysii industria atque dexteritate extinctum fuit. Ex hac vita migravit circa an. 1380. A Siciliae proceribus viri venerabilis, et magnae auctoritatis nomen obtinuit.

Fr. Dionysius de Restani, Mutinensis, nostratis P. Mag. Generalis Ven. Dionysii de Mutina nepos, vir doctrinae praestantia, atque vitae sanctitate insignis, anno 1384 ad patriae Episcopatum evectus fuit. De illo haec scribit Gaspar Sillingardus in catalogo Episcoporum Mutinensium pag. 117: Inter claros Ecclesiae Mutinensis post S. Geminianum antistites mirum in modum refulsit Dionysius iste in Ordine Eremitarum S. Augustini Religionem antea professus, quem eximiae pietatis virum fuisse ferunt... Cum magna sanctitatis opinione obdormivit in Domino anno 1400.

Fr. Donatus de Benevento die 19 Januarii an. 1366 renuntiatur Archiepiscopus Neupacensis in Graecia.

Fr. Emericus anno 1391 erat Episcopus Camachae in Patriarchatu Constantinopolitano.

Fr. Franciscus Crispi, nobilis Neapolitanus, vir morum probitate, doctrina, ac pietate spectabilis, a Clemente VI die I Maji 1352 Avenione ad Archiepiscopatum Siponti in Apulia evectus fuit. Rexit illam Ecclesiam cum optimi pastoris fama annis sex, et ad alteram vitam transivit anno 1358.

Fr. Georgius Georgii die 9 Maji an. 1394 factus fuit episcopus Ergensis, uti scribit Herrera, sed forte potius Aegensis in Cilicia.

Fr. Gerardus an. 1364, die 8 Nov. ab Urbano V inauguratur Episcopus Agrii in Creta insula. Ilius immediatus successor habetur an. 1384.

B. Gerardus de Vasconi, alias Carrara, Bergomensis, in oppido Serinae ortum habuit. Annos natus unum et viginti Eremitanum Ordinem amplexatus, studiorum causa Parisios se contulit, ibique postea doctoralem lauream adeptus, theologicam cathedram in illa celeberrima Universitate conscendit, atque Magistrum Sententiarum summa cum eruditione est interpretatus. Quamvis autem doctrinae fulgore valde splenderet, multo tamen magis vitae sanctimonia praelucebat. Quapropter Clemens VI an. 1342 die I Augusti licet invitum Savonensi in Liguria Occidentali Ecclesiae illum praefecit. Inauguratus Episcopus totum se in commissi sibi gregis commodum impendit, maxime cum contagiosa lues annis 1348, et duobus sequentibus totam fere Europam depopulabatur. Nam pastor bonus minime dubitans vitam suam in discrimen offerre pro ovibus suis, huc atque illuc discurrens, lethifero morbo infectis omnia cum spiritualia tum corporalia subsidia ineffabili caritate suppeditabat. Multa deinde perfecit et suae dioecesi et nostro Ordini perutilia. Augustinianis Eremitis, qui extra Savonae moenia degebant, suis impensis intra urbem coenobium aedificavit, itemque Bergomensem conventum, in quo ipse habitum sumpserat, plurimum adjuvit. Varia interea opera conscripsit, quae a scriptoribus laudantur. Cum opinione sanctitatis obiit Savonae an. 1356 juxta Tiraboschium; alii vero putant illum obiisse Bergomi die 27 Julii an. 1355.

Fr. Gregorius erat Episcopus Ordomensis anno 1384. Ita Torellius tom. 6, pag. 215.

Fr. Guilelmus Amidaeni de Cremona a nostrate Coriolano dicitur: homo eloquentissimus, et in disputando acerrimus. Galeatii I Vicecomitis confessarius fuit. Anno 1326 die 28 Feb. in Comitiis generalibus Florentiae Ordinis sceptrum obtinuit. Aliis quinque vicibus in Generalutus officio confirmatus fuit. Scribit Gandolphus quod Joannes XXII propter egregia illus merita, atque praeclara officia in Ecclesiam collecta cupiebat Guilelmum nostrum Cardinalatus dignitate insignire; ipse autem potius Ordinis bonum, quam suam elationem respiciens, purpureo galero posthabito, petiit et obtinuit ab eodem Pontifice facultatem fundandi Papiae penes ecclesiam S. Petri in Coelo aureo, ubi S. P. Augustini corpus asservabatur, Augustinianum coenobium ut sic filii Patri unirentur, et membra capiti. An. 1342, die 17 Julii a Clemente VI Novariae in Insubria episcopalem infulam accepit. Quid autem in Episcopatu egerit refert Ughellus tom. 4, col. 714, n. 67, dicens: Cum sui Ordinis generale Magisterium cum laude gessisset, praeclare se gessit in administratione hujus (Novariensis) Ecclesiae, substruxitque in eminentiori loco Episcopatus munitissimam arcem, et collabentia vitio vetustatis plura aedificia refecit. Novariae atque Cremonae sui Ordinis monasteria ampliavit, auxitque fortunis. Suo ingenio digna plura monumenta reliquit. Adauxit, exornavitque episcopale palatium, alterumque in insula S. Julii a fundamentis excitavit, ut Episcopo illuc divertenti domicilio esset... In pago vero Vespalato alterum construxit palatium anno 1351. Clericorum vitam moresque optimis decretis instituit, plurimis sublatis abusibus. Evulganda Catedralis statuta curavit, Canonicosque Regulares ecclesiae S. Matthaei prope Novariam ad puriores mores traduxit. E vivis exemptus est anno 1356 die 29 Januarii; ejusque corpus delatum Papiam ex testamento conditum fuit in ecclesia S. Augustini… Nolens propter Episcopatum fratrum suorum communionem deserere duodecim fratres ejusdem Ordinis secum in domo episcopali semper habebat, quibus de victu, et vestitu copiose providebat, et cum quibus ipse in capella episcopali divinum officium diurnum pariter et nocturnum, sicut antea in Ordine consueverat, omni nocte surgens ad matutinum cum nota persolvebat... Ita Ossinger pag. 32.

Fr. Guilelmus Egmundus, Anglus, de coenobio Stanfordiensi, appellatur a Pitsaeo philosophus acutus, theologus profundus, concionator facundus, vehemens, et ad persudendum dexter, qui studia pietatis et litterarum semper conjunxit. Roman cum venisset, instante Henrico Card. Belfortio Episcopo Lincolniensi eligitur Episcopus Pitanensis in Asia minori, et Suffraganeus Lincolniensis. Praefactus Card. Belfortius Lincolniensem Episcopatum accepit die 14 Julii an. 1398. Aliqui putant nostratem Egmundum deinde ad Dromorensem in Hibernia Ecclesiam translatum fuisse.

Fr. Henricus de Wildestein, Bohemus, anno 1383 evectus fuit ad Episcopatum Tergestis in Istria. Rexit illam Ecclesiam usque ad an. 1395, ut scribit Herrera, et an. 1396 Petinum translatus fuit. Catedrale Tergestis templum consecravit an. 1385, et synodum dioecesanam coegit die 28 Nov. 1395.

Fr. Henricus de Lippia, sacrae theologiae doctor die 9 Novembris an. 1389 a Bonifacio IX creatur Episcopus Hipponensis, et Suffraganeus Ottonis de Monte Episcopi Mindensis in Westphalia. Vide Keller pag. 23.

Fr. Henricus de Winter, Germanus, a Bonifacio IX die 24 Novembris an. 1400 eligitur Episcopus Caraciensis in Lydia sub Metropoli Sardensi.

Fr. Hinco Zajic de Hasenburg, nobilis Bohemus, anno 1352 erat Prior conventus S. Benignae. Ob insignem probitatem, atque doctrinae, et prudentiae laudem a Canonicis Metropolitanae Pragensis Ecclesiae in ipsorum coetum cooptatus, etiam Capituli praeposituram obtinuit. Anno 1372 ad instantiam Imperatoris Caroli IV a Gregorio XI inauguratus fuit Episcopus Ladimiriensis (forsitan Limiensis in Syria) et Suffraganeus pragensis, quod munus sub DD. Joanne Ocko, et Joanne de Genstein laudabiliter gessit. Tandem dignissimus praesul, qui omnium sibi benevolentiam atque existimationem suis egregiis dotibus conciliaverat, ex hac lacrymarum valle discessit an. 1388.

Fr. Jacobus anno 1386 ab Urbano VI eligitur Episcopus Capitis-Aquei (di Capaccio) in Lucania Neapolitani Regni provincia. Sub Bonifacio IX majoris Poenitentiariae regens fuit absente Francisco Card. S. Susannae. Anno autem 1398 ab eodem Pontifice constitutus fuit administrator Ecclesiae Albanensis in Campania Romana, ad cujus possessionem capiendam misit nostratem Fr. Stephanum de Adria. In regestis Gen. Bartholomaei Veneti fol. 141 dicitur: de Praelatis ex nostro Ordine assumptis. Huic saeculo valedixit anno 1399.

Fr. Jacobus de Perusia, S. Theologiae Magister, a Clemente VI die 18 Aprilis an. 1352 ad Episcopatum Tarracinae in Campania Romana evectus fuit. Annis fere decem illam dioecesim sapienter gubernavit, ac tandem mense Januario an. 1362 de hoc mundo exivit. Ab Oldoino in Athenaeo Augusto pag. 158 inter sacros scriptores recensetur eo quia exaravit opus Theologicum in quatuor libros Sententiarum.

Fr. Jacobus a Borgo S. Sepulcri die 16 Novembris an. 1381 inauguratus fuit Episcopus Sardensis in Albania. Videtur tamen illam Ecclesiam numquam administrasse; nam dicitur coadjutor fuisse Episcopi Tifernatis usque ad an. 1386, quo ad Cathedram Giraclensem (di Bisarcio) in Sardinia translatus fuit. Vide inter caeteros Farlatum tom. 7, pag. 274.

Fr. Jacobus Mei, Romanus, qui an. 1392 erat Pontificius Poenitentiarius, die 14 Julii an. 1396 renuntiatur Episcopus Andrensis in Graecia.

Fr. Joannes Tedeschi, nobilis Anconitanus, cum jam esset Episcopus titularis Capitolensis in Palestina, anno 1349, die 21 Octobris, a Clemente VI ad Anconae episcopalem cathedram translatus fuit. Quoniam Ughellus nostratis Joannis Augustinianam professionem reticuit, juverit hic afferre testimonium Juliani Saracini, qui in notitiis historicis Anconae editis Romae an. 1675, parte 2, lib. 9, pag. 205, ita scribit ad annum 1355: L’ingresso (del Card. Albornoz) fatto in Ancona fu solennissimo, perché andò il Clero regolare e secolare ad incontrarlo il Vescovo che era Giovanni de Tedeschi Anconitano dell’Ordine di S. Agostino... Episcopum hunc vitae sanctimonia excelluisse constat ex publico testimonio ab ipsa Anconitana civitate ad Urbanum VI an. 1378 transmisso. Ex hac vita migravit anno 1380.

Fr. Joannes de Monte-Politiano, Hetruscus, S. Theologiae Magister ab Innocentio VI eligitur Episcopus Vulturariae in Principatu Ulteriori an. 1353, die 28 Martii, unde an. 1359 die 4 Februarii ad Carinulae in Campania episcopalem cathedram translatus fuit. Illius immediatus successor habetur an. 1360.

Fr. Joannes Grandi, Patavinus, S. Theologiae Magister an. 1363 die 21 Aprilis ab Urbano V praeficitur episcopali Cathedrae Civitatis Novae in Istria, uti constat et regestis Pontificiis, quae consuluit noster Thomas Herrera. Apud Ughellum siletur illius Augustiniana professio. Debitum naturae persolvit an. 1364.

Fr. Joannes de Tatenhale, Hibernus, alias Oxoniensis, nuncupatus, initio an. 1362 consecratur Episcopus Kilkenniae, alias Ossoriensis in Hibernia. Decessit anno 1370.

Fr. Joannes de Eremo Ordinis Fratrum Heremitarum S. Augustini, minor poenitentiarius Domni Papae, Religionis zelo conspicuus, vitae ac morum honestate decorus... promotus est ad Ecclesiam Vasatensem (di Bazas in Vasconia) vacantem per obitum Mauricii ab Ecclesia Adurensi translati, qui quidem Mauricius extremum diem clausit litteris Apostolicis non confectis. Promotus est Joannes II Kal. Augusti anni septimi Bonifacii IX. Hanc notitiarn ex lib. 62 Bullarum Bonifacii IX mihi suppeditavit eximius P. Michael Costello Dominicanus Hibernus, qui in praesentiarum Vaticani secreta tabularia somma solertia scrutatur. Itaque Joannes noster electus fuit Vasatensis Episcopus die 31 Julii an. 1395. Nominatur in Gallia Christiana tom. I, col. 1206, ubi legitur quod de illo fit mentio in chartis Silvae-Majoris die 16 Januarii 1396, et in actis annorum 1398, 1400 etc.

Fr. Joannes Hiltalinger de Basilea, vir sui aevi, tam sacris, quam profanis litteris eruditissimus, non minus doctrinae, quam sanctimoniae fama resplenduit. Fuit saepe Episcopis, atque Principibus consiliarius in rebus gravissimis. Inter domum Lotharingicam, et Burgundicam pacem composuit, totumque vitae suae tempus Reipublicae Christianae bono impendit. Cum duabus vicibus provinciam Rheno-Svevicam laudabiliter gubernasset, anno 1378 inauguratus fuit Episcopus Lavatae in Thessalia. Complures in Ordine nostro Lavatenses Episcopi enumerantur, licet amanuensium errore dicantur Labacenses, vel Lavacenses. Decessit Joannes noster Friburgi Brisgoviae, (Baden) non autem Basileae ut quidam scripserunt, an. 1389, aetatis suae 70.

Fr. Joannes an. 1390 decorabatur infula episcopali Salonae in Asdoride (Livadia) Achajae provincia.

Fr. Joannes eligitur Episcopus Nonae in Dalmatia an. 1388. Una cum Nicolao Episcopo Corbaviensi an. 1393 designatus fuit arbiter ad pacem conciliandam inter Banum Joannem Comitem Seniae, et Municipium Jaderensium. Vide Herreram tom. I pag. 427; et Regestum Generalis Bartholomaei Veneti fol. 193.

Fr. Joannes de Quinque Ecclesiis, Hungarus, die 5 Junii an. 1392 inauguratur Episcopus Labariensis in provincia Cyticensi in Hellesponto. Vide Le Quien tom. 3, col. 943.

Fr. Joannes Morosini, nobilis Venetus, an. 1346 mense Octobri erat Episcopus Aemoniae, alias Civitatis-Novae in Istria. Illius immediatus successor habetur an. 1361.

Fr. Leonardus Jacobi Senensis, qui an. 1359 erat Prior coenobii S. Augustini ejusdem urbis, anno 1376 decorabatur infula episcopali Nicopolis; nam eodem anno recurrentibus sacris quatuor temporibus aestatis in cathedrali Senarum sacram ordinationem habuit. Vide Ugurgerium in Pompis Senensibus part. I, pag. 169.

Fr. Ludovicus de Firmo, Picenus, an. 1385 erat Episcopus Castoriensis in Graecia. Vide Regestum Generalis Bartholomaei Veneti fol. 43 a tergo.

Fr. Martinus de Asculo, qui anno 1387 Romae degebat, ubi postea electus fuit Apostolicus Poenitentiarius, anno 1392, die 24 Januanii a Bonifacio IX infula episcopali Cissamiae in Creta nobilitatus fuit.

Fr. Martinus de Torba an. 1389 creatur Episcopus Cardicae in Macedonia.

Fr. Matthaeus de Bucilano an. 1392 electus fuit Episcopus Lesinae in Dalmatia. Vide Herreram tom. 2 pag. 75, et Regestum Generalis Bartholomaei Veneti fol. 160.

Fr. Matthaeus de Franchemberg, Germanus, anno 1391 a Bonifacio IX inauguratus fuit Episcopus Ascalonis in Palestina.

Fr. Nicolaus de Pisis an. 1350, die 2 Maji eligitur Episcopus Aesii in Piceno. Rexit illam Ecclesiam usque ad an. 1358.

Fr. Nicolaus Duffeld, Scotus, S. Theologiae Lector, anno 1390, die 22 Aprilis a Bonifacio IX inauguratur Episcopus Dunkeldini (di Dunkeld) in Scotia. Vide Herreram tom. 2 pag. 184, et Torellium tom. 6, pag. 282.

Fr. Nicolaus Theschel de Bruna dicitur etiam apud nostrates Scriptores Nicolaus de Bohemia, qui longis temporibus vixit inter infideles in partibus transmarinis causa disseminandi evangelicum semen, in Europam postea reversus, Bavaricae provinciae regendae an. 1362 iterum praefectus fuit. Anno autem 1363 Episcopus Castriensis in Africa, et Conradi de Heimberg Episcopi Ratisbonensis suffraganeus inauguratur. Laboribus fractus decessit die 26 Martii an. 1371.

Fr. Nicolaus de Frusten, Germanus, anno 1366 die 8 Junii ab Urbano V creatur Episcopus Nandoralbae (di Belgrado) in Pannonia inferiori. Vide Herreram tom. 2 pag. 184, et Torellum tom. 6 pag. 82.

Fr. Octavianus de Callio in Umbria, S. Theo1ogiae Magister, anno 1396 die 5 Januarii a Bonifacio IX electus fuit Episcopus patriae, quam Ecclesiam rexit tantum decem rnenses; nam decessit eodem an. 1396.

Fr. Paulus Oliva, Hispano-Valentinus, S. Theo1ogiae Magister, et juris canonici peritissimus, Prior S. Augustini Valentiae, Provincialis Aragoniae, Joannis I Aragoniae Regis consiliarius, atque insuper juris utriusque in Universitate Ilerdensi professor, anno 1389 eligitur Episcopus Turiasonis (di Tarazona) in Aragonia, et obiit an. 1390 vix possessionem adeptus. Nostrates auctores, quos in Eremo Sacra parte secunda pag. 105 secuti sumus, illius obitum, anno 1395 assignant.

Fr. Petrus de Argentina, Calaber, ab Innocentio VI die 12 Feb. an. 1354 evectus fuit ad Episcopatum Bovini in Apulia. Rexit usque ad an. 1381.

Fr. Petrus de Fano an. 1380 erat Episcopus Civitatis Novae, et eodem anno ab Urbano VI ad Ecclesiam Massanam in Etruria, et deinde anno scilicet 1389 a Bonifacio IX ad Fanensem in Piceno translatus fuit. Ex hac vita migravit an. 1394. De illo apud Ughellum tom. I, columna 667, n. 31, et Gasparolo ita scribitur: Hic Ordinis S. Augustini alumnus ad Aemonensem infulam e claustro vocatus est an. 1377, inde translatus ad Massanam Ecclesiam an. 1380, e qua ad Fanensem transiit an. 1389.

Fr. Petrus de Appamiis, alias de Anguiscen, Gallus, socius fuit nostratis Raymundi de Accono Apostolici Sacrarii Praefecti sub pontificatu Urbani V. A quibusdam inter nostrates Sacristas Pontificios recensetur; verum in Sacristarum catalogo, qui reperitur in regestis Generalis Seripandi illius nomen desideratur. Itaque, prout legitur in praefatis Seripandi regestis, Urbanus V nostratem Petrum Appamiensem praefecit in Episcopum primum Montis Flasconis, quando erexit illud castrum in civitatem veniendo Romam. Celeberrimus noster Petrus Amely Sacrarii Pontificii Praefectus, in suo itinerario Gregorii XI Romam Apostolicam Sedem Avenione reducentis, mentionem facit de nostrate Appamiensi dicens: Armatur malleus haereticorum, Petrus Augustinensis, Episcopus Montis Flasconis fidelis. Anno 1384 ad Senensem Rempublicam Urbani VI legatione honestatus fuit. Ex nostrate Pamphilo fol. 66 vixisse videtur usque ad annum 1395.

Fr. Petrus Amely de Brenaco, Gallus, coenobii Lemovicensis alumnus, vir valde eruditus, sacrae Theologiae doctor qui R.mi DD. Sacristae Apostolici nostratis Fr. Raymundi de Accono socius fuerat, ab Urbano V circa sui Pontificatus finem in ejus locum tamquam Sacrista, Confessarius, et Bibliothecarius Pontificius sufficitur. Haec autem officia exercuit sub eodem Urbano V, Gregorio XI, Urbano VI, et Bonifacio IX, primum Episcopus Senogalliensis in Piceno electus anno 1376, deinde Archiepiscopus Hydruntinus 1382, postea Archiepiscopus Tarentinus 1388, Patriarcha item Gradensis, ac demum Patriarcha Alexandrinus, et Aquensis in Vasconia Ecclesiae administrator. Hic Sacrista Gregorii XI, qui an. 1376, ac sui Pontificatus an. VI, Apostolicam Sedem Romam reportavit, itinerarium maritimum, sive totam ex Avenione ad Urbem usque navigationem, et ab Urbe Anagniam item profectionem diligenter ac scite versibus descripsit, uti videre licet apud Papirium Massonum in opere de Rom. Pontif. lib.VI, pag. 308, et sequentibus ubi praefatum itinerarium integrum transcribitur, quod habetur etiam in fine tom. 14 annal. eccl. Bzovii. Jussu Gregorii XI composuit sacrum Officium inventionis, et exaltationis S. Crucis. Pie obdormivit in Domino anno 1391.

Fr. Raymundus antea electus Episcopus Sutrinus, et Nepesinus eo quia Romanae Curiae relatum fuerat illarum Ecclesiarum Antistitem vita functum fuisse; cognita deinde rei veritate, nempe Episcopum illum adhuc vivere, ad Juvenacensem (Di Giovenazzo) in Apulia cathedram translatus fuit die 26 Novembris an. 1350. Plures annos cum prudentiae laude illam dioecesim gubernavit, illamque diutius regere morte prohibitus fuit circa an. 1380.

Fr. Raymundus de Accono, alias Doeronis, Apamiae in Aquitania natus, post obitum Joannis Lemovicensis a Clemente VI, an. 1346 electus fuit Sacrista, Confessarius, et Bibliothecarius Pontificius. Anno 1358 obtinuit episcopales infulas Telonis (di Tolone) unde postea ad Forojuliensem (di Frejus) ac demum ad Apamiensem (di Pamiers) Episcopatum translatus fuit. Senio confectus ibidem extremum diem clausit anno 1379.

Fr. Remigius de Florentia Bartholomaei filius, qui fuit sui aevi clarissimus concionator, philosophus ac theologus insignis an. 1356 inauguratus fuit Episcopus Pistoriensis (di Pistoia) in Etruria. Hanc Ecclesiam decem fere annis singularis probitatis exemplo administravit; ast deinde claustralis vitae percupidus, episcopali munere abdicato, ad cellam rediit, ibique in pace quievit usque ad an. 1370, quo huic luci oculos clausit.

Fr. Remigius anno 1349, die 22 Junii a Clemente VI inauguratur Episcopus Comachi in provincia Ferrariensi. Illius irnmediatus successor ponitur ad annum 1358.

Fr. Robertus de Resinella, S. Theologiae Magister, anno 1350 eligitur Episcopus Fori Pompilii (di Forlimpopoli) in Romandiola. Anno 1355 jussu Innocentii VI civitatem interdicto subjecit; quare ut Francisci Ordelaffi minas, ac furores devitaret, Bertinorium se recepit. Tyrannus autem in Clericos deseviit, septemque Presbyteros crudeliter necavit. Post Fori-Pompilii excidium, cum Episcopus nec sedes proprias, nec cathedrale templum haberet. Bertinorii episcopalem cathedram fixit. Anno 1370 nonnulla Ecclesiae suae bona recuperavit, et an. 1373 magna animi sui voluntate a Sinibaldo Ordelaffi instaurationem Fori-Pompilii incoeptam vidit, cujus excidium an. 1360 patratum fuerat in odium poenamque rebellionis, quam Francisci Ordelaffi asseclae fovebant. Extremum diem clausit Robertus noster anno 1377.

Fr. Robertus Extore an. 1348, die 30 Maji, a Clemente VI renuntiatur Episcopus S. Angeli Longobardorum in Principato Ulteriori in Regno Neapolitano. Vitam cum morte commutavit an. 1359.

Fr. Robertus de Aketon, Hibernus, an. 1365, die 18 Novembris a monachis illius Ecclesiae eligitur Episcopus Dunensis, (di Down) quam tamen electionem Urbanus V non approbavit. Verum anno insequenti idem Pontifex die 2 Maji ad Episcopatum Kildariae illum promovit. Adhuc praeerat an. 1367, sed non constat quo anno ex hac vita decesserit.

Fr. Seraphinus Antonii anno 1392 per obitum Ladislai a Bonifacio IX instituitur Episcopus Buduensis in Dalmatia.

Fr. Simon Galvanus de Padua, S. Theologiae Magister, ab Urbano V die 10 Decembris an. 1363 ad Episcopatum Fori-Sempronii in Romandiola evectus fuit. A nostrate Portenario lib. 9 de Felicitate Paduae cap. 27, pag. 453, dicitur Theologus doctissimus. Decessit die 19 Octobnis an. 1385.

Fr. Simon anno 1393 erat Episcopus Agathensis in Gallia. Ignotus Sammarthanis eo quia tempore schismatis non ita exacta habetur Galliarum Episcoporum series. Vide Herreram tom. 2 pag. 389.

Fr. Simon, Germanus, Viennae in Austria ortus, Ordinem Eremitanum S. P. Augustini ingressus, evasit ejusdem civitatis coenobii Prior. Cum esset Episcopus Castoriensis in Graecia, et Suffraganeus Episcopi Pataviensis in Germania, erexit in claustro conventus Viennensis sacellum S. Sigismundi cum dote ut quatuor singulis hebdomadis Missae in eo celebrarentur. Obiit Viennae die I Decembris an. 1390. Ab aliis dicitur Episcopus Castriensis in Africa.

Fr. Stphanus de Viterbio ab Innocentio VI die 12 Julii an. 1359 eligitur Episcopus Civitatis Castellanae in Patrimonio S. Petri. Rexit usque ad annum 1377 quo extremum diem clausit.

Fr. Theodoricus de Indagine anno 1367, die 2 Aprilis, constituitur Episcopus Ruthenorum. Anno 1384 erat Vicarius generalis Adolphi I Comitis Nassoviensis, et Episcopi Moguntini. Vide Le Quien tom. 3, col. 1138, et Keller pag. 24.

Fr. Theodoricus Domenslene die 27 Maji 1392 inauguratur Episcopus Bersebeensis. Vide Herreram tom. 2, pag. 449.

Fr. Thomas Edwarstonus, Anglus, in Clarensi coenobio Comitatus Suffolcensis habitum indutus, evasit deinde ejusdem coenobij Prior. Fuit S. Theologiae doctor Oxoniensis, et vir singularis doctrinae ac pietatis, ac praecipue ob raram pergami eloquentiam summa in laude habitus. Confessarium egit D. Leonelli Clarentiae Ducis, ejusque favore archiepiscopalem quamdam nobis adhuc ignotam titularem infulam obtinuit. Mortalis vita cursum explevit in praefato Clarensi coenobio die 20 Maji 1396.

Fr. Thomas Radcliffus, Anglus, patria Leicestriensis, merito doctrinae doctoralem, virtutum autem intuitu episcopalem infulam obtinuit. Pitsaeus pag. 504 illum ponit in catalogo Episcoporum Lincolniensium. Fuit theologus, philosophus, atque orator clarissimus, ob mentis acumen, ingenii praestantiam, atque raciocinandi subtilitatem potissimum commendatus. Ortum habuit e nobilissima prosapia, ex qua Suessexiae Comites prodierunt. Florebat circa an. 1370. Quae scripserit discere poteris ab Ossinger pag. 730.

Fr. Thomas Visconti de Berlasina, prope Mediolanum, circa an. 1388 aliunde quam per ostium ad Placentinum, et Brixiensem Episcopatum ascendit. Obtenta S. Sedis venia transfertur Cremonam die I Feb. 1390, unde Brixiam rediit an. 1396. Anno tamen insequenti Brixiensem infulam cum Aeginensi (di Egina) in provincia Atheniensi commutavit.

Fr. Thomas Benedicti an. 1349 electus fuit Episcopus Sirmii in Pannonia inferiori. Rexit usque ad obitum, qui fuit anno 1360.

Fr. Ugolinus Malabranca, Urbevetanus, qui unus fuit e primariis suae aetatis theologis, in cathedra Parisiensis Universitatis nostrati celeberrimo Gregorio Ariminensi successit. Anno 1364 adnumeratus fuit inter novem perinsignis Bononiensis Theologorum Collegii fundatores, quorurn unus etiam fuit noster Cardinalis Bonaventura Baduarius. Eodem anno a Canonicis Urbevetanis electus fuit patriae Episcopus, quam tamen electionem Urbanus V confirmare noluit. Paulo post, anno scilicet 1368, Avenione renuntiatur totius Augustiniani Ordinis Prior Generalis, et an. 1370 a praefato Summo Pontifice creatur Episcopus Ariminensis, et Patriarcha Constantinopolitanus. Non semper tamen in sua dioecesi resedit; nam magnae prudentiae vir a Summo Pontifice pro gravibus negotiis expediendis saepe adhibebatur. Quapropter an. 1374 a Gregorio XI Lutetiam missus, cum illinc Romam reverteretur, Aculae non procul a patria mortem invenit. Dicitur a Trithemio in catalogo Scriptorum ecclesiasticorum fol. 94: Vir in divinis Scripturis longo studio exercitatus, et satis eruditus, ingenio subtilis, sermone scholasticus, moribus, et vita spectabilis. Illius scripta referuntur ab Ossinger pag. 535.

Fr. Udalricus, vel Ulricus Scultetus (Scultheiss) e nobili familia de Lentzburg, S. Theologiae Doctor, ut scribit noster Ossinger, erat rhetor, philosophus, theologus, historicus, et expositor sacrae Scripturae excellentissimus. A Joanne XXII an. 1332 electus fuit Episcopus Curiae in Rhaetia, quo nomine evasit sacri Romani Imperii princeps. Fuit sui Episcopatus jurium strenuissimus defensor, atque hostium suorum egregius debellator. Decessit die 25 Martii an. 1355. Vide Keller pag. 12.