XLVI

DE PRAECLARIS ORDINIS EREMITARUM S. P. AUGUSTINI MULIERIBUS AB AN. 1350 AD 1400

 

 

 

 

Venerabilis Angela Chisia, nostratis B. Joannis Chisii germana soror, omnia sua, seque ipsam Eremitano S. P. Augustini Ordini donavit circa annum 1366. Ita pie sancteque postea vixit, ut post mortem praesertim in sua Hetruria titumm beatae consecuta fuerit.

B. Catharina Tartara, cujusdam Principis Tartari filia, a Christianis capta, et Joannae Neapolitanae Reginae servituti addicta, ab ea B. Catharinae S. Birgittae filiae, Wasteni in Svetia monasterii Priorissae, tradita fuit, a qua Augustiniano habitu induta, ita jugiter per pietatis semitam usque ad obitum ambulavit, ut statim post ipsius transitum instar lucentis cujusdam stellae ad coelum ascendere visa fuerit. Floruit circa annum 1391.

B. Constantia de Vita Paupere caeca erat corpore, sed mundo corde, ita scribit noster Ludovicus de Angelis, ut Deum eo felicius videret, quo terrena videre non poterat. Luminibus corporis carebat, sed Angelum Domini praeparatum habebat, qui eam hyeme in specie juvenis in templum ut rem sacram audiret, officiosus duceret, reduceretque domum... Postea una cum germana sorore Maria Paupere Eremitanam S. P. Augustini Religionem amplexata, circa an. 1380 Eborae in Lusitania ejusdem Ordinis sanctimonialium monasterium sub titulo S. Monicae fundavit. Earum Beatarum dies natalitius, teste nostrate Antonio a Purificatione, solemnis fuit in hoc monasterio prima die post Pentecosten usque ad initia Regni Philippi I, qui a Castellanis appellatur secundus. Addit idem auctor Theatri Triumphalis quod antiquitus pluribus miraculis coruscarunt.

B. Julia de Certaldo anno 1342 nata est ex familia Rena, oriunda ex oppido Semifonte prope castellum Barberini, et Valdesae, quod distat octo milliaribus a Certaldo; parentum nomina ignorantur, pii tamen erant et pauperes. Ob suam paupertatem B. Julia nonnullis divitibus famulatum praebuit Florentiae, ubi habitum Tertiariae seu potius Mantellatae nostri Ordinis in templo S. Spiritus suscepit. Cum adhuc Certaldi degeret, miraculum fecit singulare; cum enim ignis in domo quadam vires expanderet fumigantes, inter flammarum voracitatem raptus est infantulus, cuius gementis et ardentis clamoribus Julia commota, ignitum penetravit incendium, et puerum illaesum illaesa sospitavit. Postea Certaldi conclusa est in cellula intra ambitum ecclesiae S. Michaelis, ubi in Dei famulatu usque ad obitum permansit; et ad ejus alimoniam certe coelitus commoti pueri concurrebant, qui se propriis jentaculis ut illam alerent privabant, in quorum favorem remunerandum e coelo Julia flores accipiebat recentes etiam in hyeme, quorum dono pueros hilarabat. In hac cella triginta per annos delituit inclusa, inter asperas degens poenitentias, ante oculos semper habens Christi passionem, et gloriam justis retribuendam. Claruit devotione erga altaris Sacramentum, quod frequentius sumere satagebat; etiam devotissima fuit erga Deiparam, Angelos, et Coelicolas omnes. Obiit tandem sanctissime die 18 Aprilis an. 1372. Ex Martyrologio Augustiniano nostratis Josephi ab Assumptione sub die 18 Aprilis. Verum in additione ad Martyrologium Romanum ad diem 25 Februarii legitur quod humilitatis virtute, et mundanarum rerum contemptu illustris ad coelestem Sponsum migravit quinto idus Januarii. Cultus ecclesiasticus ab immemorabili tempore illi praestitutus a Pio Papa VII, anno 1818 confirmatus fuit.

B. Limbania ortum habuit ex nobili progenie in Cypro insula circa annum 1188, atque ubi adolevit, ne nuptui traderetur cum socia, et nutrice comitibus, domum paternam deseruit, Genuamque anno 1200 appulsa, inter moniales S. Thomae non sine miraculis recepta fuit, atque in illo monasterio more Sororum Conversarum professionem emisit. Quoad vixit, mirabili floruit Sanctimonia, erat enim in orationibus assidua, et incredibilibus cruciatibus corpus suum in servitutem redigere satagebat. Tandem heroicis ilustrata virtutibus, ac multis clarificata miraculis ad coelestem Sponsum migravit die 16 Augusti circa annum 1217. Hoc tamen in loco de illa sermonem instituimus, ut nostratem Herrera sequamur, qui de B. Limbania loquitur sub anno 1350 affirmans illam fuisse Benedictinam antequam coenobium S. Thomae ab institutis D. Benedicti ad Regulam, et Ordinem S. Augustini transiret. Transivit autem an. 1501. Nam cum Innoncentius VIII anno 1490, et Alexander VI an. 1497, et 1498 decrevissent ut monasteria, quae exiguo monialium numero constarent, vel propriae, vel alienae Religioni unirentur; ex hujus decreti vigore D. Dominicus Valditarro Episcopus Aciae, et Genuae Vicarius Apostolicus, ad Reipupublicae instantiam praefatum S. Thomae monasterium duodecim Sororibus Augustinianis e domo S. Sylvestri adductis concessit, e quibus unam in Abbatissam elegit. Quinque adhuc superstites Benedictinae ad S. Sedem appellarunt; sed postea sub quibusdam invicem receptis pactionibus sese Augustinianae disciplinae subjecerunt die 13 Martii an. 1516. Hisce tamen non obstantibus praeclarissimus noster Laurentius Berti pluribus, iisque validis argumentis B. Limbaniae Augustinianam professionem demonstrandam suscepit, prout videre licet in Eremi Augustinianae part. 2 pag. 274. Caeterum habetur Sacrae Rituum Congregationis decretum emanatum die II Januarii 1676, est tenoris sequentis: Sacra Rituum Congregatio ad preces Fr. Josephi Eusanii Aquilani, Episcopi Porpbyriensis, Sacrarii Apostolici Praefecti, et Sanctitatis suae confessarii, annuente ipso Sanctissimo, benigne concessit ad omnes et singulos utriusque sexus, sui Ordinis Eremitarum S. Augustini Religiosos, tam Fratres, quam Moniales in quibuscumque Mundi partibus existentes Officium, et respective Missam de B. Limbania virgine ejusdem Ordinis S. Agustini de communi unius virginis cum suprascriptis lectionibus, et responsoriis, prout olim felicis recordationis Paulus Papa V Monialibus S. Thomae Januensis in forma Brevis in Sede Principis Apostolorum sub die 6 Martii 1609 concessit, et indulsit etc. Lege Martyrologium Augustinianum nostratis Fr. Josephi ab Assumptione sub die 16 Augusti, ubi plura, eaque insignia B. Limbaniae miracula narrantur.

Ven. Maria, sive Marina Diaz de Madrigal, eximia sanctitate florebat circa annum 1353. Tunc enim temporis viduali continentiae addicta, adeo ferventi pietate erga Deiparam flagrabat, ut haec illius obsequium gratum habens, non semel eidem apparere dignata fuerit, eique praeceperit ut in Heremitorio S. Hilarii apud Matricalenses suo nomini virginum monasterium nuncuparet, praedicens in eo plures Christi sponsas, verba sunt Herrerae, ad coelestis Agni nuptias vigilanter ornaturas lampades suas, et intraturas in gaudium Domini sui. Vide Herreram tom. 2 pag. 54.