CAPUT. XLVI

De Hippolito Fabriano, XLIV Generali

 

 

 

 

Anno MDC Celebrata fuerunt comitia Generalia Recineti, maxima fuit Patrum frequentia, Praeside Cardin. Bandino, electusque majori suffragantium calculo, in Generalem Eximius P. Mag. Hippolitus Ravennas, qui tum in Gallia, tum in Germania ubi Vicarias vices Rever. Generalis aliquando egerat, innotuerat et novissime aliquamdiu Assistens Italiae, multorum sibi vota promeruerat, vir supra rnodum clemens ac benignus, quibus virtutibus ornatus, sexenio fere integro rexit, multumque profecit ingenito quodam animi candore. In eodem Capitulo Assistentium officio decorati fuerunt, eximii Patres P. Magister F. Nicolaus a S. Angelo, et P. Magister F. Franciscus Pereira Lusitanus, hic pro Hispanis, pro Italis alter, continatuos interim adhuc in officio Procuratoris Generalis Eximius P. M. Joanne Baptista Plumbino. Ven. P. Mag. Augustinus de Caravagial, statim ac Asistentis officio defungebatur in Hispaniam reventens, a Rege Catholico Episcopatu Panamensi donatus fuit, in eoque adhuc feliciter vivit, magno Ecclesiae cui praeest bono. Comparuit in hoc Capitulo Ven. P. Basilius de Carpineto, Prior Imperialis Monasterii Brunensis in Moravia, cujus Monasterii tanta est dignitas, ut Prior loci semper inter praecipus status Moraviae locum habeat, ac vocem, immo ut nonnunquam penes illum directio Consilii Statuum fuerit, quare Prior ibidem dignitate Protonotariatus Apostolici honoratur. Sub finem hujus anni, cum gravissimae infirmitates, contagiosae quidem, ac diversae aliae invasissent Hispaniam, et maxime Regna Aragoniae, Valentiae ac Cordubae viciniam, meritis B. Nicolai de Tollentino plurimi fuerunt miraculo liberati, in sola Cordubensi civitate hoc anno centum et quindecim miracula annotata, visitata et approbata per Ordinariurn Cordubensem contigere.

Anno MDCIII cum gravissima, controversia dudum agitata fuisset coram sede Apostolica inter Ordinem S. Dominici, et Ordinem S. Augustini ratione habitu salbi, quem uterque Ordo inter privatos parietes suorum Monasteriorum gerit fere uniformem; contendentibus PP. Dominicanis debere admitti a PP. Augustinianis in habitu albo signum stellae, vel aliud distinctivum tandem per S. D. N. Clementem VIII 2 Octob. fuit diffinitiva sententia pronunciata, in favorem Ordinis S. Augustini, ut scilicet cum eodem habitu albo Ordo persisteret, servata utriusque Ordinis restrictione suis statutis, ac Regulis conformi. Similis controversia ratione habitus albi exorta fuerat alias circa annum Domini MCCCXXXIV sed illa aliter fuit sopita. Eodem anno ab eodem S. D. N. beatorum catalogo adscriptus fuit B. Joannes de S. Facundo, concessumque ut non solum in Hispania, sed per totum terrarurn orbem, missa et officium divinum, de eodem Beato possit apud personas Ordinis recitari, publiceque cum aliis beatis coli. In hac autem beatificatione egregiam operam praestitit Ven. P. Magister Ludovicus de Los Rios, cujus diligentia plura hujus Beati viri fuere approbata miracula. A parentibus enim nobilibus sed sterilibus non citra miraculum ortus B. Joannes, divina inspiratione, postquam Christum vili centone amictum vidisset Ordin. S. August. susceperat, in eoque Ordin. frequentissime inter missarum sacra, cum Christo in forma pueruli apparentis egerat, conventum etiam Salamantinum maxima annona pressum diutius paverat Dei beneficio; dono prophetiae clarus, multos a morte, a periculis, et ab aeterna damnatione eripuerat, nec cessabat adhuc in dies Salmantinis, qui hunc Beatum in tutelarem patronum elegerant varia beneficia sanitatum, ac benedictionum elargiri, quod testatur Salmantica nobilissima ara erecta. Hac Beatificatione impetrata, interim dum Patres Provinciae Castellae Canonizatione deliberant, Patres Ordini S. Augustini adjunctis sibi Nobilibus, ac proceribus Regni Valentiae de Beatificatione B. Thomae Villanovani consultantes, eamdem statuunt Romae tractandam, paucis post annis in hunc finem ex eadem Provincia delegant hoc muneris P. Joanni Beldae, cujius vigilantia processus instruuntur, caeteraque ad optatum finem necessaria adaptantur, vidi prae caeteris apud eumdem Patrem digitum annularem hujus B. Thomae, qui Romae daemonibus erat terribilis, variisque infirmitatibus curandis utilis.

Circa idem tempus Ormutii, Regis filius natu major, dudum resistentibus Patribus Augustinianis, habitum Ordinis suscepit, serio Regnum mundi spernens, totumque sese Deo consecrarns, maxima totius Regni admiratione, praeclaroque exemplo, quo excitati fere duodecim praecipui nobiles ejusdem Principis, eumdem fuere sequuti ex aula mundi, ad caelestem concedentes. R. P. Alvarus de Jesu, cum percepisset circa easdem partes, sub idem tempus Hollandorum naves appulisse, portumque quendam ingressos, sedem ibidem velle figere, ac Calvinisticum virus hactenus ibidem ignotum spargere, impetrata militum manu a Rege illarum ditionum, agmen ducit, crucifixum manu sinistra, dextra gladium gestans, zelo Divino praecinctus, una cum militibus Hollandos aggreditur, illosque e finibus illis pellit, et omne commercium in posterum cum illis civibus, ac incolis illius patriae indicit praecludendum. Sub initium hujus anni Dominica infra octavam Epiphaniae, placuit Regi Persarum Xaea Abaias in Aspam primum interesse divino officio, et Missae sacrificio in Oratorio Patrum Eremitarum S. Augustini, eoque peracto non solum facultatem fecit iisdem Fratribus erigendi Ecclesiam, ac Monasterium, pulsandi campanas, concionandi verbum Evangelii, sed in eumdem finem concessit locum, atque ex Regiae suae camerae aerario jussit Monasterium cum Ecclesia exaedificari, posteaque frequenter auxius, eosdem Patres invisit ab iisdem etiam instructus fuit in misteriis Christianae fidei, cumque eadem jam per bene calleret, profunda reverentia exteriori formans signum S. Crucis, agnoscens SS. Triadem, cum Christo incarnato ac crucifixo, maximam spem injecit mox successuri baptismatis, ac Christianae professionis, quaae tunc solus quidam vanus metus, ac temporale dispendium videbantur impedire. Sub finem ejusdem anni idem Rex utebatur opera R. P. F. Antonii de Govea, Augustiniani, eumque una cum nobili persona, Legatum mittit ad Regem Ormuntinum, ad Soldanum, atque ad Viceregem Indiae, quod Legationis munus praedictus Pater libenter obivit, sperans amoto temporali dispendio, felicius promovendam Catholicam, ac Christianam Religionem apud Regem Persiae.

In Bohemiae Monasterio Pivoniensi, multis annis Prioratum gesserat P. Gaspar Malesius, illudque sibi commissum Monasterium a ruina extrema vindicaverat, ac juribus suis pene destitutum restituerat, acri frequenter inita disputatione contra Hussitas, quorum haeresis totam illam viciniam infecerat, dum ecce silvestri rusticorum odio circa primam noctis, coenae accumbens obverso capite vitreae fenestrae, ictu glandinis vi pulveris tormentarii emissae occiput illius transfigitur, et Fratribus nomen Jesu inculcantibus statim expirat. Hisce etiam annis et aliquamdiu post Provinciam Rheni et Sueviae rexit cum laude non modica Ven. P. F. Joannes Georgius a Greyfenstein, Rev. P. Generalis ad vicinas Provincias etiam aliquando Commissarius, ea pietate et modestia et authoritate, qua pauci ante illum, ita ut difficillimis temporibus, sua Monasteria omnia conservarit integra, disciplina restituta, auxeritque eadem, maxime tamen Obendorfiense, ubi is senio confectus aegre vivit, ad Deum frequenter anhelans, ut laborum suorum mercedem recipiat, frequens illud S. P. Augustini dictum inculcans: Hic ure, hic seca, ut in aeternum parcas.

Anno sequenti celebrata sunt comitia Provincialia in Belgico oppido Tornacensi, in quibus Magistratus liberalitatem maximam sensere Patres congregati, qui unanimi consensu elegerant pro secunda vice, Ven. P. M. Joannem Baptistam a Glano Laeodium, qui etiam eidem muneri gnaviter incubuit, maxime ut serium quid aggrederentur Patres omnes, in quem etiam finem jam aetate confectus, Romam petiit, gravissimis negotiis Ordinis consulturus. Redierat circa hoc tempus Rever. Generalis Hippolitus ex Italica visitatione, quam non minus pacifice, quam fructuose absolverat, ad palatum omnium. Mittebatur etiam hoc anno in Germaniam P. Mag. Felix Milensius, Neapolitanus, in Congregatione Carbonaria, quam aliquando rexerat, professus; vir magnae litteraturae, vivi ingenii, zelator Ordinis, ac constantis animi, quem vel maxime postea Romae, inter acerbiores suos casus patefecit, cui hoc elogii convenit, quod ipse in suo Alphabeto P. Antonio Kerbekio apposuit. Adjunxit Ordini Conventum Seefeldensem in Tyroli, ac Ingolstadiense Collegium, una cum Monasterio Salisburgensi; multoque plura, tum his locis novellis, tum aliis potuisset impendere subsidia, nisi et Italia, et alia intercedentia mundi mala remoram injecissent, vivit interim, Calabros rexit, ac modo Neapolitanos. Fundatio Seefeldensis sic se habet. Maximilianus Archidux Rudolphi Caesaris Frater, Magnus Teutonici Ordinis Equitum Magister, et Camera Oenipontana templum S. Osvvaldi in Villa Seefeld Patribus Augustinianis Provinciae Bavaricae concedunt. Consentit quoque Episcopus Brixinensis, et cedit Parochiam. Vigesima ergo secunda die Septembris P. Georgius Humelius Franco, primus Prior huic loco datus Fratres suos introducit in montem illum, saxis silvisque, et glacie, atque nive quasi perenni horridum, et locum natura sua ad Eeremiticam vitam, et poenitentiam accommodum. Illic vere Monachi, vere solitarii Eremitae Augustiniani sumus, nisi quod aestivo tempore ibi brevissimo, frequentes Peregrini istuc commeent ad vota solvenda, ad impetranda beneficia, et hostiam miraculosam invisendam atque adorandam. De qua ut aliquid addam, habe ex Felice Milensio historiam. Osvvaldus a Milsser loco Halae Oenipontanae proximo dictus Milserus, cum praesideret in Schlosberg, castro in finibus comitatus illius Bavariam versus, anno MCCCXXCIV communionem sacram suscepturus diebus Paschalibus in Seefeldense templum, illi vicinius ac finitimum descendens, ambiit majorem hostiam qua celebrant Sacerdotes, eamque a Presbytero requisivit. Qui vel nobilitate hominis ductus, vel simplicitate propia vel potius instinctu divino, alteram pro eo, quantam postulaverat consecravit. Hanc ille ore acceptam cum lingua trajicere mirabiliter ab offenso numine coërceretur, in terrae chasma derepente hiantis, ad genua usque delabitur, dextraque sinistrum altaris labrum pro adminiculo apprehendens, novit vel inde se lapide duriorem, et si enim integra, gravis, solida mensa esset, non nihil tamen deorsum dependens, velut abominans prevaricantis manus, stigmata defossa ad hanc usque horam retinet contrectantis. Mox Sacerdos hostiam retrahens, et sanguine miraculoso affectam veluti carnem vivam morsu dentiurn sauciatam tremebundus aspiciens, veneranter servat. Tum Osvvaldo humiliato, suumque piaculum precibus expiante, famulus reversus domum, coniugi Domini sui, cunctantem virum expectanti rem adamussim narrat. Mussat hoc nuncio femina incredula, et iteranti magis perfidiosa, credam, inquit, antea ex hoc arido caudice oriri rosas; quae (mirum) dicto citius, ad illius finem excutiendam redarguendamque infidelitatem, tamquam ex virenti rosario germinare visae. Ipsa durior atque infidelior, eas irata excerpens, proterens, conculcansque furiis inde agitata amentiae per Scharniticam silvam vagabunda divino judicio periit. Salisburgensis vero sic. In aedibus Mariae Virginis in Milln, ubi quondam Collegium a Cardinale Burchardo Archiepiscopo Salisburgensi institutum fuerat, Monasterium a Wolsgango Theodorico Archiepiscopo, et Principe, pro duodenis Fratribus satis exili dotatione fundatur. Anno secundo post fabrica Principis aere ex conventione festinanter evecta est, et postmodum aucta diligentia P. Jacobi Pistorii, Prioris, qui et hoc quo scribimus anno, satis sumptuosos claustrorum ambitus adjicit, egregiique Monasterii consummationem meditatur. Ingolstadiensis etiam locus quamvis anno posterior, quia sub eodem acquisitus est, commode subiicitur. Joannes Conradus Episcopus Eystettensis cedit nobis Sacellum Beatae Virginis propter rivulum Schutteram, beneficiique onus ad D. Mauritii transfert. Maxaemilianus Bavariae Dux Religionis, Religiosaeque disciplinae, et litterarum egregius fautor, negotium insigni studio promovit, curavitque quo in studiis fratres commode alerentur.

Assumebatur fere circa idem tempus ex Ordine Augustiniano ad Episcopatum Teramnensem P. F. Joannes Baptista Visconti, nobilis Mediolanensis postquam egregia virtutum specimina apud Congregationem Lombardicam in diversis officiis exhibuisset, novissime Mutinae, ubi Ducibus erat venerationi, eisque acceptus. In eadem Congregatione fama sanctitatis clarescebat Cremae P. Georgius Lumiatus, qui post obitum ob majoris momenti miracula in majori coepit esse existimatione. Martyrium subiit hisce annis ex Ordine Eremitarum P. Didacus de Ortis Hispanus apud Sundas, dum sacris operam daret. Casu aliquo Sundarum Rex e vivis cessit, quod iniquius ferentes hi barbari hunc Religiosum mortem Regi procurasse allegantes, eumdem adigere volunt, ut mox defunctum revocet ad vitam, renitentem vero ferro candenti adoriuntur, maxillas perforant, catena imposita, eumque sic catenatum per urbem trahunt, donec mille maledictionibus impetitus animam exhalaret; corpus vero feris obiectum, in Coskensi Monasterio sepelitur. Gallicana etiam Provincia Franciae per Patres Communitatis Biturici Laniaci atque aliis in locis magnos progressus faciebat, jamque Reverendiss. Generali Hippolito, totique Galliae spem fecerat futurae restaurationis in tota Gallia, nec frustra: hoc enim anno ac sequentibus innumerabiles accessere ad Ordinum Augustinianum ibidem alumni, quos et doctrina et pietate sedulo instruebant. Prae caeteris tamen Provinciis Ordin. florebat, tum doctrina, tum disciplina Hispania utraque: Lusitanica inquam, cujus Heroes et Athletas audio scripsisse D. Alexium Meneses; ac Castellana, quae adeo excreverat paucis ab hinc annis, ut dividi debuerit in Baethicam et Castellanam; divisa vero Castellana, ultra quinquaginta sibi Monasteria reservarit, inter quae eminebat numero ac virtute Salamantica, ubi praeter ducentos Ordinis Religiosos studiis deditos, plures Magistri, Professores publici, Concionatores diserti, et quod pluris facio, pietate insignes alebantur. [Mendum hic irrepsisse putamus. Numerus Augustinianorum Salmanticensium vix unquam centum superavit. - Fr. Thirsus Lopez.] Provincialatum tunc gerebat Eximius P. Mag. Augustinus Antolinez, Vir ut scribit alter, sine fastu optimus, doctissimus Hispanorum, Professor Primarius Salamanticae, et quarto Provincialis, quemque ob praeclare facta, despectosque honores fortiter, Reverendissimi titulo insignivit Hispania. Obierat tum etiam apud eumdem Patrem, in eodem loco Religiosus praeclari exempli, cui dum adaperto hypogeo ad sacellum S. Laurentii sepulturae locum quaerunt, invenitur Religiosus jam ante aliquot annos defunctus integro corpore ac veste, fronte hilari, quem dum penitius inspicerent qui aderant, terramque quae oculis adhaerebat amoverent, sentiunt ex oculis fluentes lachrymas, eosque notant apertos, quae res dum omnibus esset stupori, advocatis expertissimis medicis consulitur, an ulterius quid attentandum esset, quo magis Deus in sanctis suis mirabilis agnosceretur, et ecce dum manum admovent huic Religioso, latus vident apertum, ilia considerant integra suavissimum odorem spirantia, immo ex femore vivus erumpebat sanguis, unde et miraculum coepit inclamari, et de caetero hoc corpus anonymum licet, esse venerationi toti Conventui ac universitati. Profitebatur etiam tunc Salmanticae Scholasticam Theologiam P. Mag. Joannes Marquez acutissimi ingenii et maximae lectionis, in illa scientia uti et in aliis, adhuc hodie supra omnes suos coaetaneos vir sublimis, qui tantum authoritatis apud suos discipulos obtinuit Salmanticae, quantum olim Pythagoras apud suos, unde totius universitatis publico suffragio ad Cathedram vesperarum Primariam, quae inter caeteras non nisi gravissimis viris concedi solet, fuit evectus, eamque adhuc hodie, summa cum laude tuetur, studetque relinquere plures suarum virtutum aemulatores, ad justitiam erudiens multos, quod non solum Doctorem celebrem in cathedris, sed in pulpitis excellentem agat Ecclesiastem; quo nomine ad Regis aulam evocatus, aliquoties Regium egit concionatorem, quem ut aula sensit, medullam universitatis dixit adesse, illumque Joannem in cunctis appellavit.

Circa idem tempus magnum sibi nomen fecit P. Mag. F. Petrus Ernestus Zonsbekius, Augustinianus natione ac professione Flandro-Gandavus, tum doctissimis lectionibus Scholasticis, tum eruditissimis ac ferventissimis concionibus, in universitate Coloniensi habitis. Vi enim ingenii, labore ac industria acquisiverat hic Religiosus sibi Germanicum idioma brevissimo temporis spatio, in eoque tantum profecerat ut inter celebres sui saeculi Oratores numeraretur. Plurimos haereticos ad agnitionem verae fidei adduxit, hocque illi solemne, ac singulare fuit, quod saepius ab haereticis ad extemporaneas conciones convocatus, easdem quamvis de difficillimis materiis prompte, ac docte peregerit. Testis posset esse suggestus summae aedis Coloniae, quem frequenter ascendens paratus de materia Evangelii, provocatione schedae coactus fuit vel de justificatione, poenitentia, purgatorio, aut de invocatione Sanctorum, totam concionem efformare, argumenta objecta solvere, Ecclesiae Catholicae doctrinam, rationibus, testimoniis SS. Patrum, et maxime Scripturis sacris fulcire, illudque ad obitum usque, quem deploravit non parum illa civitas, immo et inimici fidei. Cum anno MDCVI magna contentio oborta fuisset inter sanctam sedem Apostolicam, cui praesidebat fel. record. Paulus V, et Serenissimam Venetorum Rempublicam, ob quam etiam publicum interdictum fuerat evulgatum cum sententia excommunicationis, plurimi Patres et Fratres Ordin. S. Augustini relicta Padua, Vicentia, Verona, Tarvisio, ac maxime Venetiis recedentes, ad S. Petri sedem Romanam accessere, etiam contra Reipub. stricta mandata, quae quilibet pro suo posse pio astu, et dissimulata veste eludebat. Judaei habitum mala sorte Florentinus quidam Pater mihi quondam familiaris sibi assumpserat, ac navi abiturienti in Romandiolae partes sese commiserat, ast praeter sannas et mille dicteria, quamdiu inter Venetorum limina haerebat, egregie vapulavit, nec ausus fuit palam profiteri, quod volebat, donec postea reassumpta veste Religiosa, commutatas voces poenitentium, ac lacrymantium ob injuste illatas injurias pro solatio reciperet. Strinxit tunc calamum in proprios suos concives P. Magister Paulus Venetus Augustinianae professionis, tantoque zelo partes Pontificis ac Ecclesiae egit, ut patriae simul in aeternum valedixerit Pisano Monasterio nomen donando. Eadem charitas alium Religiosum jam Episcopatu donatum a Repub. Veneta in Candiae Regno, a benefactoribus abstraxit, ne Deo fieret aliqua humana gratitudine, ingratus.

Anno MDCVIII. Floruit Romae istis annis Eximius P. Mag. Gregorius Nunnez Coronel, Lusitanus origine ac professione, magnus imprimis inter suos, quorum statu immutato in Gallias recessit, ac deinde Romam evocatus, etiam ibidem Theologiam multis annis professus fuit, S. D. N. Clementi VIII charus, ab eodem in Congregationis de Auxiliis secretarium, et consultorem assumptus, et in Theologorum, de qualificandis propositionibus, album adscriptus, familiaris etiam et domestici Pontificii beneficio donatus fuit. Hic Pater plenus meritis, praeter multa opera elucubrata, integerrimae vitae, a S. N. D. Paulo V Episcopatu Civitatis Castellanae et Ortensis honorabatur anno MDCVII, at eumdem omni submissione detrectavit inquiens, in tali aetate, qua sexagesimum annum attingebat, non esse tempus onera suscipiendi, at deponendi, dum ad mortis fossam transiliendam sese pararet. Illo postmodum constanter renunciante, ac tunc operante pro Rever. P. Generali, dignitas Episcopalis eadem collata fuit Reverend. P. Mag. Hippolito Ravennati Generali, qui laudabiliter eodem officio per sexennium pene functus fuerat, qui non ita post in Ecclesia S. Augustini consecratus fuit, nec ita pridem adhuc Dei benignitate feliciter, et indefesse iisdem Ecclesiis praefuit nonagenarius. Reverendiss. Hippolito promoto, in Vicarium Apostolicum Ordin. declaratus fuit Rev. P. Mag. Joannes Baptista de Asti Januensis, tunc temporis Regens Romani Gymnasii, inter Italiae Theologos Phoenix, cum pridie suae promotionis orationem coram S. D. N. et sacro collegio Cardinalium habuisset. Ante hanc metamorphosim celebratum fuerat Capitulum Provinciale in Belgio Mechliniae, ubi cum in Provincialem omnium calculo quaereretur Ven. P. F. Henricus Jaupenius, jam alias illo officio laudabiliter perfunctus, nulla ratione induci potuit, ut illud in se susciperet, praesentiens nihilominus constantes animos eligentium, aliquandiu delituit, inventus tandem rationes subterfugii coram omnibus edidit, inculpans senium, morbum, vires iam imminutas; maxima animi submissione ac candore deprecans omnes et singulos, ut aetati suisque malis parcerent, quod cum vix obtinuisset, R. P. F. Cornelium Lancelottum sub hujus Patris pollice formatum, in quo ante aetatem elucebant varia ingenii ac virtutum semina immissa, ac jam tum Coloniae, tum Hasseleti, ubi Priorem egerat edita, Priorem Provincialem declararunt, ad voluptatem urbis Mechliniensis et Illustrissimi Archiepiscopi, quibus hujus Patris mores erant probe cogniti.

In maximam spem tunc erigebantur omnium animi, Ordinem notabile aliquod incrementum facturum, et ecce illius Patris Cornelii ejusque Fratris Henrici Lancelotti diligentia et industria adhuc ante finem anni, Ordo Eremitarum S. Augustini admissus fuit tum publico Senatus consultu, tum communi plebiscito in civitatem Antuerpiensem, a qua ante annos circiter XC non Ordo, sed Ordinis quaedam separata Congregatio, Saxonica, haeresi infecta debuerat exulare. In admissionem 29 Decembris tunc consensit Capitulum Cathedralis Ecclesiae, fuit que non ita post a Magnifico ac Generoso illo magistratu concessa Patribus Augustinianis domus, habitationi aptanda, cui sub initium residentiae statim invidit Diabolus, tanquam regno suo praesentiens castrum opponendum, unde non semel auditus fuit ibidem ululatus, rugitus, et strepitus petulantis spiritus, quem oportuit benedictionibus variis, aspersionibus, et exorcismis violenter expellere. Paulo post incidit in crudeles haereticorum manus P. F. Joannes Brantius S. T. Licentiatus dum pro Conventu Trajectensi cui praeerat, Bruxellas cogitaret, fuit is ab iisdem haereticis Bredam abductus, ac ibidem tetro carceri mancipatus cum scurris ac lixis, in quo etiam vehementer a Caco-theologis fuit exagitatus, ad disputationem potius quam ad prandium evocatus. Sperabant seductores illi hunc Patrem, rationibus, vanis promissis, miseriarumque suarum diuturnarum tolerantia fidei Catholicae renunciaturum, at evicit illos illius sobrietas, doctrina, vitae integritas ac constantia, quibus virtutibus bonus ille Pater commendatissimus restitit illis in faciem, ac evasit corpore quidem infirmatus, animo tamen fortior factus.

Sub Generalatu Reverend. P. Magistri Hippoliti circa annum MDCVI Patres Discalceati Italiae conantes assurgere, novum sibi locum Romae commodum juxta vineas Gondorum, retro S. Susannam procurarunt, ibidemque suae professioni novitiatum erexerunt, titulo S. Nicolai de Tollentino sacellum insignientes.