CAPUT. XLVII

De P. Mag. Joanne Baptista de Asti, XLV Generali

 

 

 

 

Indictis comitiis Generalibus per Reverendiss. P. M. F. Joannem Baptistam Januensem in proximum festum Pentecostes, Anno MDCVIII a congregatis Patribus, Praeside Illustriss. Cardin. Saulio, omnium suffragiis, publica voce, absque scrutinio declaratis renunciatus fuit Generalis idem Rever. P. Mag. Joannes Baptista De Asti Januensis, ex nobili familia De Albenga, multo nobilior pietate, ac eruditione, nam inter Scholasticos Theologos Ordinis S. Augustini facile principem locum obtinebat, quam Salmanticae una cum habitu hauserat, et per plura Italiae loca ad plausum omnium edocuerat. Adjunctus fuit eidem Reverendiss. Patri in officio Procuratoris Ordinis Rev. P. Mag. Guillelmus de Fulginio, qui parem operam in professione Theologica praestiterat, tum alibi, tum recenter Neapoli, quique humanitate sua, et dexteritate plurimorum animos non ignobiles sibi devicerat. Ad officium Assistentium assumpti fuerunt, pro Italis R. P. Mag. Petrus Ariminensis ex-Prior Romanus, et Reverendiss. P. Mag. Petrus Perea, Illustrissimi Card. Gymnasis familiaris ac Theologus, viri undique insignes, quorum opera Ordo universus plurimum sibi applaudebat, expectabatque redemptionem Israël.

Nec vana omnino spe, serio etenim Reverendiss. P. Generalis, uti studiosus, mentem studiis applicuit, et primo sui regiminis anno, studia Philosophica a Theologicis separavit, duoque diversa studia Philosophis erexit; Andriae unum, et in Monte S. Savini, apud Senenses alterum, cuilibet loco assignans Lectorem idoneum, cum competenti studiosorum numero, e quibus omnes sibi montes promittebant, sed promisere tantum. Romano Gymnasio Theologico praefectus fuit vir in ea facultate eminentissimus P. Mag. F. Guillelmus Trissinas, Vicentinus, totus Metaphysicus, totus Zabarellae discipulus, totus in Metaphysices ac Theologiae doctrina singularis, attamen Catholicus, cujus extant controversiae inter D. Thomam et Aegidium Romanum subtili enodatione conciliatae, quem non poenituit me audivisse, poenituit saepius non percepisse: viva enim vox transsens, minus inhaerebat memoriae quam scripta non concessa, fecissent. Nec minus in moribus efformandis tunc proficiebat Reverendiss. Generalis; depositum enim et inventarium in conventu Romano indixerat, aliaque nonnulla moliebatur, quae constanti mente ad finem honestum perduxisset, nisi forte abitus in Hispaniam, ubi praesentia ejus requirebatur, eadem concepta praepedivisset. In Hispaniam enim proximo Octobri ab electione concessit, ibique molestiis Capitulorum Provincialium quibus praesedit, visitationibus, laboriosis itineribus, ac restaurationibus fructuosis, bienium fere impendit, et bene. Diem interim clausit extremum in Belgio Ven. P. Henricus Jaupenius, Mechliniensis, secundum Provincialis illius Provinciae, de Ordine, et maxime de Provincia illa bene meritus, multa pro Religione Catholica passus, sub quo Conventus Mechliniensis a tyrannide Calvinistica fuerat destructus, sub quo etiam una cum Ecclesia magna ex parte fuit restauratus, non solum erectis solidis muris, sed moribus firmatis apud plures subditos quorum virtutem adhuc hodie, illa Provincia sentit, non poenitendo fructu. Absentiam Reverendiss. P. Generalis ab Italia plurimum mitigabat provida ac discreta administratio Ordinis in Italia, admodum Reveren. P. Mag. Guillelmi Fulginatis, cui Vicariatus incumbebat, quo etiam functus fuit usque ad Majum anni MDCX bonorum omnium applausu, maxime in Italia praesentium, qui dulcem ferulam simul et fortem experti fuerant, a qua etiam non ita facile, superveniente Principali, avellebantur animi singulorum.

Rursus sub finem anni MDCVIII Rev. P. Antonius de Govea una cum Dansbekio viro nobili destinatur a Rege Persiae ad S. D. N. Paulum V ut Praelatos et Monachos impetraret, tum ut ad mutua subsidia contra Turcam Principes Catholici excitarentur per summum Pastorem, et is per hos Legatos. Postquam dictus Pater ad Regiam Catholici Regis advenisset, communi sumpto regio, plurimi Religiosi praecipue Ordin. S. Augustini in Persiam fuere transmissi, inter quos fuere caeterorum Duces P. Sebastianus a S. Petro et P. Melchior ab Angelis, Lusitani, P. Bernardus de Azevedo, et P. Didacus de Zarate, Castellani, quorum opera regiones illae egregie in fide Christiana profecerunt quamvis varia sorte, animisque Principum nonnunquam vacillantibus. In Belgica Provincia hoc anno mutatus fuit locus Monasterii Trajectensis ad Mosam: antiquo enim loco partim injuria temporum, partim Mosae allapsu, fere diruto, absque magna spe reparationis et extra omnem spem dilatationis, imperterrito animo omnibus fere obgannientibus P. Joannes Brantius illis annis Prior habito consensu Capituli Provincialis et Ordinarii, impetrato alio loco vacuo, coëmptis etiam aliquot adjunctis aedibus una cum omnibus Religiosis, supellectile, ac defunctorum ossibus migravit ad Ecclesiam S. Mariae ad littus, ubi tum ex eleemosynis, tum ex pretio divenditi Monasterii, domum unicam exiguam satis excitavit, successoribus locum, et ansam aedificii laborum, ac curarum relinquens amplissimum.

Apud Lusitanos celebrato Capitulo Provinciali, Patres vocales non fuere passi lucernam sub modio, sed P. Mag. Franciscum Pereira, quondam Assistentem Hispaniae, et S. D N. Pauli V concionatorem, quamvis gravioribus officiis assuetum, suae Provinciae Provincialem declararunt, ad quod officium idem Pater adhuc in aetate, quae laborem patiebatur sese submissit, eoque ita provide ac strenue functus fuit, ut non ita post ad illius Regni Episcopatum celebrem promotus fuerit, quem adhuc hodie feliciter dirigit.

Secundo anno Regiminis reverendiss. P. Joannis Baptistae De Asti ex hac miseriarum valle ad caelestem illam patriam evocabatur Ven. P. F. Guillelmus da Tarsi Eremita Augustinianus Calaber, mirae sanctitatis Religiosus Sacerdos, et miraculorum gloria insignis, cujus fama cum jam aliquam partem Italiae, maxime Siciliam, et Regnum Neapolitanum pervasisset, ad humilem locum Cotronensem sese recepit, ubi aedificato sibi suisque Religiosis fere decem, quorum curam gerebat, coenobio et Ecclesia, accurrentes caecos illuminavit, surdis auditum, mutis loquelam, claudis gressum, et desperatis ab omni humana medicorum manu incolumitatem restituit, futura denique plurima spiritu Prophetiae praedixit. Multa audio eumdem Patrem Beatum miracula post obitum edidisse, et adhuc hodie, totius Regni beneficio, edere, quae voveo ut edantur. Circa Majum anni MDCX revertebatur in Italiam Reverendiss. P. Generalis de Asti, ubi caeterum suae visitationis decurrebat, non sine fructu ac spe ad altiora conscendendi.

Octavo Calendas Maii ab Hollandis mare Indicum depraedantibus jam alias praeda factus Sacerdos Ordinis S. Augustini (Ildefonsus ab aliquibus nuncupatus) post dura tormenta, ac longam inediam orationi intentus, suae professionis ac fidei viris, victoriam impetravit apud Manilliam, qua habita, tantum tyranni illum possidentes ex acerbati fuerunt, ut eumdem rabie acti jugularint inter preces et divinas laudes. Eodem fere tempore ponitur Martyrium P. F. Raphaëlis de Matre Dei, quem Jori juxta Malaccam in Provincia Sundae pro fide Christiana interemptum fuisse narrant relationes Persicae illius anni. Aliquot annis ante tres Religiosi Ordin. S. August. in Gallia a Calvinistis trucidati sunt: fide enim data, sub certis pactis Genuensem civitatem in Tolosana Provincia sibi tradi petierant; illamque ab agnis impetraverant, uti et Monasterium S. Augustini quod in illa civitate satis munitum, primum impetum illorum potuisset sustinere. Sed fide Calvinistica, Monasterium spoliarunt, P. F. Nicolaum de Clero, et P. F. Raimundum Clarac, ex eodem Monasterio extractos in profundum puteum praecipitarunt, et suffocarunt, P. F. Mirosolium S. T. Doctorem infami laqueo strangularunt. Alium vero ex eodem Conventu Baccalaureum praecisa lingua, mamillis ac membris genitalibus crudeliter exanimarunt. Prout hujus crudelitatis testes ampliores citantur, fide dignissimi Patres P. Mag. Joannes Puteanus S. T. Doctor, et P. Mag. Cosmas Pelapratanus, qui aliquoties Provincialatum Provinciae Tolosanae laudabiliter gesserunt, et Academiam Tolosanam, simul cum Carducensi doctissimis suis lectionibus multis annis evexerunt, summo cum fructu, Scholasticis exercitiis intentissimi, in quibus palmam illius Provinciae obtinuere, tanto cum nomine Ordinis S. Augustini, ut adhuc hodie altero illorum defuncto, eadem cathedra ad Augustinianum, tamquam in litteris successorem devenerit.

In Belgio celebrabatur hoc anno MDCX Capitulum Provinciale Brugis Flandrorum, ubi in Provincialem electus fuit R. P. Thomas Gratianus Ordinis ac honoris Dei zelantissimus; restauravit enim is Monasterium Bruxellense egregiis aedificiis, auxit reditibus, liberavit gravibus debitorum oneribus. Rexerat ante Monasterium Laeodiense, in eoque non parum profecerat, uti et in Tornacensi, acquisiverat etiam Ordini Monasterium Bulloniense, totamque Provinciam difficillimis temporibus, consilio, ac propria praesentia plurimum promoverat, maximumque specimem praebuerat boni regiminis futuri in Provincialatus officio, quare et merito idem, eidem Patri fuit delatus. Sedulus postea fuit in promovenda disciplina Monastica; quam Coloniae et alibi nondum satis integram, fundavit. Studiis, bonisque litteris pro virili suo consuluit, plures quam unquam alias, ad eadem promovit. Nec defuit ipse studio, praecipue historico in quo accuratus, fidelis, ac continuus fuit, prout plenius colliget, qui Anastasim illius legerit, fidem facient omnia Belgica archivia, immo ego ipse, qui Belgica fere omnia hic apposita a bono hoc Patre obtinui. Illius tempore coepit Collegium Lovaniense Ordinis nostri inter caetera paedagogia humanioribus litteris destinata adnumerari, illas publice profiteri habita tum civitatis, tum universitatis facultate. Excitavit etiam frequenter aliorum Patrum demissiores animos ad similem professionem rite suscipiendam, experientia sciens, quantum ipse simili officio Bruxelis, ubi primum ante decennium Scholis initium fecerat, profecisset, totius Ordinis bono. Et ne aliquid videar omittere quod ad decorem, et gloriam S. P. Augustini facit, eorum saltem quae mihi perspecta sunt, interim dum de Lovaniensi Academia ago, addam praeclarum illud, et maxima commendatione dignum illius universitatis, immo totius dioecesis Mechliniensis erga S. P. Augustini venerationem votum, quo circa haec tempora Eximius et Rev. Dom. Joannes Jansonius collegii Pontificii Praeses, Sacrae Theologiae Professor et Decanus S. Petri, impetravit a S. Sede Apostolica, ut tum illi Universitati, tum cujuslibet praefatae dioecesis Presbyteris, liceat officium proprium, prout fratres Eremitae illud recitant, in festo S. Augustini, nec non in octava recitare, quod ut diligentius fieret in aede principali Lovanii, idem D. Jansonius, certam constituit Dominis Canonicis, necnon Capellanis perpetuam portionem.

Madriti istis annis ex hac vita decessit P. Franciscus a Castro Verde, vere aeterna memoria dignus, concionator Regum Hispaniae, ad invidiam exempli, cui non semel, sed saepius tum ab ipsis Regibus, tum a tota Hispania acclamatum fuit: Regis concionator et Rex concionatorum; in facundia erat Chrysostomus, in libertate dicendi agebat Ambrosium, in doctrina videbatur Augustinus, in humilitate et modestia alter Hieronymus, in refutandis honoribus, ac dignitatibus plusquam S. Bernardus, quintum enim recusaverat Episcopatum, nec hos solum, sed superfluas alias omnes commoditates, ut verum ageret concionatorem Evangelicum cum Joanne Bapt. ante Reges et praesides, denudata fronte agens vocem clamantis in deserto Poenitentiam.

Anno MDCXI. Occubuit praeclarum illud Lusitaniae lumen, ex Ordin. Augustiniano desumptum, ac in Metropolitanae Braccharensis Ecclesiae candelabro elevatum, Illustriss. inquam D. Augustinus de Jesu primas totius Lusitaniae, qui aliquot lustris illi Ecclesiae ita praefuerat, ut videretur eamdem potius instituisse, quam restituisse, Seminariis, Monasteriis, Collegiis, Hospitalibus, aliisque fundationibus de novo erectis, nec internis tantum, sed externis miseris, exulibus ac profligatis Hibernis. Evocatus tunc fuit ex Indiis D. Alexius de Meneses, Indiarum orientalium Pro-Rex, et Archiepiscopus Goanus, de quo superius egimus, quem constat inter barbaros plurimis annis vixisse, et feras illas nationes, ad veram Christi Ecclesiam adduxisse, multaque miracula perpetrasse, et sua manu aliquot centena millia, et inter ea, aliquot reges, regumque filios baptizasse, ita ut de illo merito dictum fuerit, quod a D. Thomae Apostoli temporibus nullus ibi majorem fructum in animarum salute promovenda fecerit. Sedecim enim annis Archiepiscopum Goanum gessit, ex his triennio Proregem Indiae egit, bis Hollandiae praedones, satis magno numero Malacam et Mosambequium invadentes armata manu rejecit: Piperis Reginam, aliosque infideles Reges superavit, schismaticum Babyloniae Patriarcham a Malabaricis Regnis pro capite Ecclesiae agnitum exclusit, Malabaricos omnes una cum Davide Patriarcha Armeniae, et sex Episcopos eorumque subditos ad veram fidem Catholicam reduxit. Quadraginta et amplius Paroecias suis sumptibus uti et Monasteria plurima, erexit ac fundavit. Haec omnia ut sedulo curaret, aliquoties evidentissimo sese vitae periculo exposuit, non faciens animam suam pretiosiorem seipso, maxime in civitate Parumensi cum per medios trium millium conjuratorum gladios districtos Archidiaconum omnibus charissimum officio privavit, cum publice Sacramenta Confirmationis ritu Catholico contulit, et perfidam Nestorii haeresim, cui barbara illa gens assueverat, solenni ritu detestatus fuit. His itaque meritis uti spoliis ab impio Tyranno inferni onustus, bonus hic Praelatus redux in Hispaniam, primum ad sedem Braccarensem, quae totius Hispaniae, vel ad minus Lusitaniae est primaria Metropolis, fuit evectus: deinde biennio integro Regnum Lusitaniae illius fidei fuit commissum, in quibus officiis non minus quam ante in Indiis magna viri pietas, rara prudentia, liberalitas summa, aliaeque virtutes tanquam in idea speciosa emicuere raro exemplo.

Et quia in Lusitania versamur, hic eadem opera libet meminisci eminentissimi illius Theologi, quem adhuc veneratur et suspicit illud Regnum, P. Mag. Fatris Aegidii de Praesentatione cathedram vesperarum ibidem, jam usque emeritam lauream obtinentis, cujus ea est doctrinae sublimitas, ut semper R. P. Francisco Suarez e Societate Jesu in eadem universitate Professori par habita fuerit. Audivi ipse quondam R. P. Suarez hujus Patris Aegidii laudes depraedicantem tam alte, ut assereret, hunc unicum se habuisse in studiis suis excitatorem, nec se novisse hodie excitatiorem Theologum, cujus elogii veritas colligitur ex editis operibus Scholasticis de visione beatifica ab hoc eodem P. Aegidio, in quibus lumen aliquod, supra commune lumen Theologicum praebetur intellectui, futurae visionis lucida species. In Valentina universitate pari fere merito ac doctrina docuerat F. Mag. Michaël de Salon, cui jam emerito militi ac Duci Theologicae militiae in eadem professione successit P. Mag. Sebastianus Garzias, et ipse antecessori suo acumine, ac docendi methodo non impar. Eodem anno MDCXII in quo haeremus, scio Religiosum ex Ordine S. Augustini, magnis arduisque negotiis Reipub. Catholicae, ex commissione sedis Apostolicae non parvam operam praestitisse, dum Legationibus variis ad Electores Ecclesiasticos, et ad alios Imperii Principes fungeretur, et comitiis imperialibus Francofurti adesset, dum nomine ejusdem sedis, plerasque Abbatias Ordinis Praemonstratensis visitavit, aliisque officiis bene meritus fuit, magna Ordinis S. Augustini aestimatione. Scio etiam tum hoc, tum antecedentibus et subsequentibus aliquot annis ex Ordin. Eremit. S. Augustini varios Religiosos, a Provinciali Belgicae Provinciae ad spiritualem messem Hollandiae, Zelandiae et Frisiae dimissos fuisse, ac diu inter haereticos dissimulata veste degisse, concionibus, sacrificiis, et Sacramentorum administrationibus intentos, spretis periculis, laboribus, et ludibriis haereticorum, quibus ad singula momenta paratos se praebebant. Vidi ego ibidem tantum confratrum nostrorum zelum, et tantum saecularium ad res sacras in occulto concursum, ut putarem rediisse SS. Apostolorum prima illa saecula, et primitivam Ecclesiae faciem. Laniones, bibliopolas, coriarios, tinctores, milites, ac nobiles plerique sese mentiebantur Religiosi Sacerdotes, nec mentiebantur, carnem enim mactabant spiritu, codices Evangelicos circumgestabant, pellem suam pro fraterna salute exponebant, colore fidei suos tingebant, pro vera Christi Ecclesia decertabant, et veram nobilitatem Catholicam profitebantur comptis moribus syncerae pietatis, ac integrae fidei.

Eodem anno remissus fuit in Persiam a S. D. N. Paulo V. Pater F. Antonius de Govea Augustinianus cum potestate legati a latere, primum a Rege Hispaniae Episcopatu Chinensi donatus, consecratione obtenta Ulyssipone in feriis Natalitiis, magna illius populi voluptate. Penetravit hic bonus infidelium Apostolus cum syneremitis usque ad Regnum Bombarecae, et Christianos S. Joannis. Circa idem tempus P. F. Petrus Perea quondam Hispaniae Assistens comsecratus fuit Madriti Episcopus Ariquippensis in Regno Peruntino, qui locus ibidem non ignobilis, magnum sentit instructionis ac boni regiminis ab hoc Patre etiamnum beneficiurn. Obiit etiam hoc anno in Belgica Provincia Ven. P. F. Joannes Cools ob praeclaram in dicendo facundiam ac facilitatem qua viginti et amplius annis, tum Gandavi, tum Bruxellae ad palatum omnium, Ecclesiastem egerat, Cicero Teutonicus appellatus: Gandensis Monasterii Eremit. Prior, ac sedulus restaurator, omnis fortunae hominibus gratissimus, e Monasterio Middelburgensi ejectus ab haereticorum rabie totum sese ad Monasterii Gandensis restaurationem convertit: cum enim illud funditus una cum Ecclesia haereticorum sacrilega insolentia periisset, bonorum civium liberali manu, et industria hujus Patris in meliorem formam omnia fuere restituta. Hujus etiam Patris beneficio habet illud Monasterium Gandense Scholas humaniores una cum seminario, ex quo Ordini copiosa redundat utilitas, magnus civium favor, et magna apud Deum paratur gloria.

In eadem Provincia anno sequenti III nonas Februarii decessit e vivis magno suorum et totius urbis Laeodiensis luctu P. Mag. F. Joannes Baptista a Glano S. T. D. Parisiensis, vir doctissimus ac disertissimus, quem Laeodium multis annis, Tornacum, Dionantum, Antuerpia et Bruxella ex sacro pulpito dicentem obstupuit, magnoque honore prosequuta fuit; fuerat is quondam a Rege Galliae Henrico tertio, ad Sixtum V una cum Duce Luxenburgico destinatus, ut pro-Rege peroraret, fuerat magnus Catholici foederis tempore obsidionis Parisinae Consiliarius, ac Laeodiensis postmodum cleri Theologus. Pari Ordinis universi luctu et moerore obiit Romae Cardinalis Gregorius Petrochinus a Montelparo Ordinis S. Augustini alumnus ac quondam Generalis, qui post multa beneficia praestita animam Deo, corpus B. Augustino ac S. Monicae commendavit, ante cujus aram sepeliri voluit. Celebrem scriptorem ac professorem Scholasticae Theologiae P. Joannem Zapata, Augustinianum, Indum origine, hoc anno Vallisoleti docuisse audio, ibidemque edidisse commentaria in I part. S. Thomae, postquam duodecim annis in Academia mexicana magno applausu Theologiam praelegisset. Salamanticae in eadem Hispania clarent doctrina et professione Theologica Ven. Patres Mag. F. Basilius de Leon et P. Franciscus de Cornejo, multis nominibus commendandi, ob aetatem integram Theologico studio ejusque professioni impensam, efformatosque viros non paucos. Regit hic cathedram Durandi, ille Scoti, quas illa universitas exercitii gratia habet celebres, nec defuit R. P. Mag. Basilius calamo quem colligo non minus doctum quam disertum ex pluribus operibus moralibus, sacra Scriptura, ac conceptibus refertissimis, quo referat etiam stylo ac virtute patruum Aloisium de Leon, cujus alias dotes tetigimus. Ejusdem nationis ac habitus viri eodem anno MDCXIII ex Regia urbe Aspami mittuntur Persarum Regis Legati ad Regem Hispaniae, antiquum initum foedus firmaturi, novumque inituri, P. Melchior ab Angelis et P. Bernardus de Azevedo, quos rursum Hispaniarum Rex remisit, Persamque non nihil turbatum placare studuit prout praefati Patres ejusdem animum sedavere.

In Belgio celebrantur 25 Aprilis comitia Provincialia Hasseleti, in quibus majori suffragio renunciabatur Provinciae Praeeses Ven. P. M. F. Nicolaus Stassart, Laeodius, vir singulari modestia ac humanitate praeditus, quem etiam facundia concionum, ac solertia agendi in Prioratibus Laeodiensi ac Tornacensi multum commendaverat. Offerebatur in iisdem comitiis Ordini nova colonia Herendallii, sexto lapide ab Antuerpia, cujus oppidi cives Scholas decreverant erigendas, easque Patribus Augustinianis committendas. Rejiciebatur autem hoc munus agendi eum illius oppidi viris in Ven. P. F. Comelium Lancelottum Priorem Antuerpiensem, et in Priorem Bruxellensem, quorum opera non ita post Festum S. Augustini, conventum fuit cum Magistratu, electus et acceptatus locus Monasterio aedificando non incommodus. Loco autem datus fuit primus Prior Ven. P. F. Guillelmus Deniis, quem audio plurimum profecisse in muris ac moribus erigendis, totius Campiniae commodo. Cum jam alias confraternitati Corrigiatorum quae apud Patres Eremitanos est solemnis, sanctissimi Pontifices plures indulgentias concessissent, S. D. N. Paulus V easdem ad certam formam reduxit, ac cultui hujus confraternitatis addixit quartam Dominicam; quam cum experientia doceret in aliquibus locis praepeditam, hoc anno, 13 Junii, concessit Confraternitati aliquam ex Dominicis indeterminatam, pro loci commoditate, ut in eadem fideles supplicationi intersint, et plenariam indulgentiam consequantur.

Discessit ex hac vita Romae circa idem tempus Eximius P. Mag. Joannes Baptista a Plumbino, in Scholastica, ac scripturali Theologia versatissimus, quam in publico Gymnasio Romanae Sapientiae multis annis exposuit. Unde etiam a S. D. N. Clemente VIII inter Theologos consultores S. Officii Congregationis de Auxiliis, et inter examinatores Episcoporum adscitus fuit. Idem tantum in idiomate Hebreo profecerat, ut aliquot annis Hebraeorum concionibus diebus Sabbathinis fuerit praefectus. Ordinis etiam Procuratorem Generalem plusquam decennio egerat, non infelici negotiorum promotione. Conventum Romanum aedificiis ac restaurationibus ornaverat aliquot annis ante Eximius P. Mag. Joannes Baptista Gori Romanus, cujus et oeconomiam senserant, praeter Romanam Provinciam pleraque Italiae Monasteria, in quibus etiam Ecclesiastem egerat non vulgarem, quod indicat quadragesimale editum, jamque quarto recusum. A simili labore, et industria mihi commendandus esset P. Mag. Spiritus Mediolanensis, quo authore et Provincia illa, et Monasterium Mediolanense ad eam formam, in qua nunc omnibus Monasteriis eminet, surrexit, ad cujus obitum tota Lombardia suspiraverat.

Mediolanum etiam tunc et adhuc modo ornat Exim. P. Mag. Aloysius Bariola, in sacris Canonibus versatissimus, Archiepiscopalis Theologus Mediolani, ibidem sacrae Poenitentiariae Praefectus, ac Inquisitionis consultor eruditissimus, quem suspicit ac veneratur civitas Mediolanensis uti virum ad majora, meritis suis hoc exigentibus, evehendum.

Anno MDCXIV Indictis comitiis Generalibus Romam per Rev. P. Mag. Joannem Baptistam De Asti, non parva fuit Religiosorum accurrentium, ac praetendentium frecuentia, non parum etiam commoti diversorum animi, diversa sentientes; maxime ubi Cardin. Saulius Capituli Praesidens, infecta electione, certis de causis, domum se recepit: attamen e vestigio a S. D. N. Paulo V substituto adm. Illustrissimo Domino Scipione Cobellutio tunc Brevium Praefecto, nunc S. R. E. Cardinali Amplissimo, sedatis motibus pacifice juxta Ordin. constitutiones ac sacros Canones reassumpta electione, canonice electus fuit in Priorem Generalem Ven. P. Mag. Nicolaus a S. Angelo, quondam in diversis officiis Ordinis exercitatissimus, et novissime Italiae Assistentis officio functus, praeter omnem illius, et forte aliorum spem atque opinionem.