L

DE VIRIS SANCTITATE CLARIS AB AN. 1400 AD 1450

 

 

 

 

B. Ambrosius Florentinus, ob insignem pietatem Homo Dei appellatus, claruit doctrina, sanctitate, atque concionandi gloria. Is est ille, de quo verba facit Poggius Florentinus invectiva 2 contra Franciscum Philelphum dicens: Sequebaris virum doctissimum, et vitae integritate praestantem Ambrosium Eremitam, te ille monebat, atque erudiebat amice pro sua in omnes benevolentia, atque humanitate. Quandoque molestus rejiciebat insulsitatem tuam. Quid viri sanctissimi, atque humanissimi animum a te reddidit abhorrentem! Et in oratione 3 in funere Nicolai Nicoli illum nuncupavit sanctimonia morum, et doctrina conspicuum Ambrosium Eremitam. Ab Herrera ponitur sub an. 1443, sed Possevinus in Apparatus Sacri tom. I, pag. 73, affirmat illum claruisse an. 1456.

B. Albertus de Utino (di Udine) meritis, et miraculis conspicuus florebat circa annum 1443.

B. Antonius de Amandola (in Piceno) abstinentia, et patientia emicuit. Ortus est Comunantiae prope Amandulam die l7 Januarii an. 1355, obiitque Amandulam anno 1450, 25 Januarii, quo die populorum frequenti concursu solemni processione, et publicis oblationibus devote colitur ab oppidanis. Duobus annis ejus corpus sub humo jacuit, donec ex peculiari revelatione a Mag. Fr. Hilario Amandulano an. 1452 exhumatum, integrum, et illaesum, tunica tamen in cineres conversa, inventum est. Ita fere Elssius pag. 70. In Martyrologio autem Augustiniano sub die 25 Januarii sequenti elogio noster B. Antonius celebratur: Amandulae in Italia felix transitus B. Antonii de Amandula confessoris eximii, qui brevi tempore omnibus sese virtutibus in Religione exornavit; floruit castitate, obedientia, humilitate, patientia, qua plura sustinuit tamquam si sibi benefacta forent. Jesum, et ejus castissimam Matrern sic dilexit, ut quoties illorum nomina proferret, vel proferri audiisset, cor ejus quasi penitus liquefieret. Fere totam per noctem orabat ante imaginem B. Virginis Christum mortuum inter brachia tenentis, ubi Christi passionem summa cum devotione meditabatur, sese crudeliter macerans disciplinis et maestissima eructans suspiria. Singularis in abstinentia fuit, nec carnibus vescebatur, nec vinum potabat. Illum ridentem nemo unquam, sed flentem potius aspexit, maxime cum Christi passionem contemplabatur; pro lectulo sibi vitium acervum conjunxit, et cervical sibi ministrabat saxum, et aliquando lignum usque ad praesens conservatum; asperis vestibus utebatur, et ciliciis ad nudam carnem sese macerabat. Continuas daemonis pertulit insidias, quas nomina Jesu, et Mariae invocans, superavit. inter has virtutes, et incredibiles poenitentias usque ad nonaginta quinque annos sanctissime vixit, et tunc senio confectus, et pluribus coruscans miraculis, inter quae numerantur tres per ejus intercessionem ad vitam revocati, ad coelestem patriam translatus est, et quotannis hac die in eodem coenobio ejus festum celebratur cum solemni processione, plurima plebe concurrente... Illius corpus adhuc integrum in nostra Amandulae Ecclesia magna veneratione colitur, ejusque nomen ad petendam pluviam potissimum invocatur. Sacrum ejus Officium in Ordinis Breviario habetur ad diem 6 Feb. ex concessione Clementis XIII promulgata sub die 20 Martii anno 1760.

B. Antonius de Cornueto floruit circa annum 1419. Dicitur a Coriolano in simplicitate cordis ambulasse, et plura miracula fecisse. Idipsum noster B. Alphonsus de Orozco confirmat, illum etiam titulo beati honorans. Philippus Elssius pag. 72, haec de nostrate B. Antonio breviter scripsit: Claruit evidentissimis miraculis, obiit 1419. Jacet Cornueti (in provincia Romana) in nostra Ecclesia.

B. Antonius de Fano senior dicitur ab Herrera vir religiosus et observantiae cupidus, qui an. 1389 erat Florentiae Mantellatarum confessarius, et 1421 Prior coenobii S. Mariae extra portam Gatolini (Florentiae) ut in illud observantiam induceret. Anno autem 1425 conventum Panormitarum, in illo quoque regulari disciplina restaurata, laudabiliter regebat, et an. 1428 erat Vicarius generalis Calabriae. Tandem a Martino V an. 1430 facultatem impetravit ut in loco solitario cum uno vel pluribus sociis eremiticam vitam ducere ei liceret. Quo tempore obierit non constat.

B. Antonius de Fano junior tanta vitae sanctitate pollebat ut in juvenili adhuc aetate constitutus, ab Alphonso V Aragoniae Rege in suum confessarium electus fuerit, a quo etiam ad Martinum V mense Feb. an. 1430 regia legatione honestatus fuit, qua occasione Romae translationi corporis S. Matris Monicae interfuit, atque pacem et unionem, ita Herrera, inter Pontificem et Regem mense Julio, anno 37 aetatis suae, felici fine conclusit, non propter mundanam scientiam, ait Fr. Antonius de Rocca Contrata ejus socius, astutiam, et sagacitatem, quia parum in his sentiebat, sed propter ejus vitae laudabilem famam, et approbatam sanctitatem. Deus mirabilia fecit per eum. Demum an. 1432, et 1433 ab eodem Rege Alphonso cum Matthaeo Fujades viro illustri Legatus mittitur ad Eugenium IV. Illius ortus extitit an. 1393, sed obitus ignoratur.

B. Antonius de Florentia a B. Alphonso de Otozco dicitur abstinentia et pietate praestans, atque beati titulo decoratur. Noster Hieronymus Roman putat illum floruisse usque ad an. 1411.

B. Antonius et B. Cyrillus de Interamna (da Terni), Augustiniana professione, pietate, atque solitudinis amore vere fratres, ambo simul in S. Mariae Magdalenae eremitorio poenitentiae, ac coelestium contemplationi usque ad obitum ita operam navarunt, ut post transitum, qui fuit circa an. 1420 beatorum titulum obtinuerint. Vide Jacobillum.

Ven. Fr. Bartholomaeus Thomai germanus frater Margaritae Thomai, quae an. 1431 Romae nostratum Mantellatarum collegium fundavit, apud Herreram dicitur magnus servus Dei. Anno 1448 erat Prior Romani coenobii S. Susannae, quod tunc temporis ad nostrum Eremitanum Ordinem spectabat.

B. Benedictus de Deo, alias de Sulmone, duro Fulginui in coenobio S. Nicolai degeret, praeceptum a Domino accepit ut Perusiam pergeret, ibique ccenobium atque ecclesiam ad honorem Deiparae aedificaret. Illuc itaque absque mora profectus Angelorum Reginam sibi divinitus apparentem vidit, quae novae aeedis locum, formamque illi designavit. Deinde factum est ut quidam Eremitae nostro Augustiniano Ordini sese aggregare cupientes, a Martino V facultatem impetrarint nostratibus tradendi loca ipsorum S. Mariae de Saxo in monte Malle, et S. Mariae Novellae ad portam S. Angeli, quam cessionem mense Feb. anno 1422 executioni mandarunt. Hoc itaque in loco nempe ad portam S. Angeli ex Deiparae nutu Benedictus noster coenobium sub invocatione S. Mariae Novellae aedificavit, atque in illud exactissimam disciplinam invexit, quam semper quoad vixit, nam ejusdem coenobii prioratum obtinuit, in pristino fulgore sedulo custodivit. Quamobrem conventus ille factus caeterorum exemplar, Augustinianae Perusinae Congregationis caput evasit. Ibidem tandem cum opinione sanctitatis extremum diem clausit an. 1438, dum praefatae Congregationis esset generalis Vicarius.

Ven. Fr. Caesarius de Ursinis, alias de Roma, generis nobilitate, et vitae sanctimonia suam Perusinam, tunc S. Mariae de Popolo appellatam, Congregationem sua aetate illustravit. Virum fuisse summae perfectionis, et incorruptae observantiae Ordinis Regesta testantur. Praefatam S. Mariae de Popolo Congregationem praesertim in Hetruria promovit. Anno 1439 ejusdem Congregationis rectorem agebat, quo item tempore Mantellatarum Augustinensium in Urbe degentium regimini cum in spiritualibus, tum in temporalibus preaerat. Non constat quo anno ex hac vita migravit.

B. Christianus de Pedemontio, vulgo Francus nuncupatus, sua Lombardiae provincia relicta, majoris perfectionis studio Neapolim una cum suo germano fratre nostrate P. Desiderio de Pedemontio se contulit, ibique celeberrimae S. Joannis de Carbonaria Congregationis institutionem a nostrate P. Mag. Simone de Cremona inchoatam ad perfectum complementum perduxit. A nostrate Ambrosio Corano dicitur B. Christianus Francigena, qui in S. Joanne de Carbonaria austeritate vitae, et multis miraculis claruit, et fuit de primoribus reformatoribus observantiae in illa Congregotione. Anno 1431 erat Prior praefati coenobii S. Joannis de Carbonaria, et an. 1432 nova nuncupatione Vicarius observantiae de Carbonaria. Putat Herrera B. Christianum obiisse circa finem Septembris an. 1435; nam eodem anno, die 5 Octobris illius frater P. Desiderius laudatae Congregationis S. Joannis de Carbonaria generalis Vicarius a P. Generali constitutus fuit.

Fr. Desiderius de Pedemontio, B. Christiani Franchi germanus frater, anno 1435 in munere Vicarii generalis eidem successit, quo nomine nedum Congregationi S. Joannis de Carbonaria, verum etiam caeteris Italialiae Observantiis, quas Ven. Fr. Matthaeus de Introduco statuerat, ex pontificio mandato praeerat. Huic Ven. Fr. Desiderio post B. Christiani obitum laudatae Carbonariae Congregationis profectus potissimum debetur. Adhuc inter vivos degebat an. 1449.

B. Franciscus de Eugubio, alias Eugubinus, cujus exuviae adhuc in Ecclesia Ordinis in praesentiarum asservantur, et coluntur, sanctitate floruit circa an. 1450. Fuit nostri Ordinis Oblatus, non quidem ex iis, qui apud nos famulatui addicuntur, sed quia erat sodalis cujusdam Confraternitatis Eugubino hospitali addictae, quod ab Eremitanis Patribus regebatur; quamobrem ejusdem Confraternitatis socii inter Oblatos Augustiniani Ordinis recensebantur.

B. Franciscus Nuti, sive Nanni Ser - Nuti, Senensis, unus fuit ex iis nostratibus, cum B. Stephano Cionio ex Ilicetana Eremo egressi Congregationem fundarunt Canonicorum Regulararium S. Salvatoris, qui vulgo Scopetini nuncupabantur. Cum autem expertus esset tandem molliter vestitum se non posse facile per arctam aeternae salutis viam incedere, ad Augustinianam Eremiticam vitam Ilicetum reversionem fecit, ibique sanctissime obiit die 28 Octobris anno 1451 juxta nostratem Landuccium in Sylva Ilicetana pag. 110; cum e contra Herrera illius obitum anno 1413 assignet. A scriptoribus titulo beati decoratur.

Ven. Fr. Garzias Barrosus, nobilis Toletanus, post uxoris obitum in Toletano coenobio Eremitano Ordini nomen dedit. Deinde vixit in sanctis operibus, summaque pietate praesertim erga Deiparam usque ad centum et decem annorum aetatem, obiitque cum sanctitatis fama circa an. 1430.

Ven. Gerardus de Arimino ob integerrimae vitae rationem, atque multam eruditionis copiam a Caesenatis Ecclesiae Canonicis in suum Episcopum designatus, cum Romam ad Martinum V propterea accessisset, ut illum Pontifex vidit, statim in aliud de illo consilium venit. Nam Caesenatis Ecclesiae administratione nostrati B. Augustino de Roma Archiepiscopo Nazareno, alias Baruli, commissa, ipsum Gerardum universo Augustiniano Ordini regendo praefecit. Cum autem Gerardus iis difficillimis temporibus Ordini praeesse coepisset, quae tam facile schismaticis perturbationibus obnoxia erant, omni ope atque opere sategit, ut omnes nostrates illius exemplum imitantes legitimo Summo Pontifici arctissime adhaererent. Quamobrem cum Basileensi Concilio interesset, ubi primum in conciliabulum evasit, statim ipse cum caeteris Augustinensibus inde abscessit. Deinde ad Ferrariensem synodum se contulit, ad quam Eugenii IV jussu duodecim nostrates theologos ex variis provinciis arcessivit, eidemque Florentiam postea translatae ad finem usque interfuit, atque subscripsit. Plura passim per varias Europae provincias coenobia aedificavit, plura etiam acquisivit, in multis autem perfectiorem regularis disciplinae observantiam instituit, iisque spectatissimae vitae viros semper praefecit. Tandem propter senium an. 1443 regiminis onus dimisit, eodemque anno cum opinione sanctitatis vitam cum morte commutavit. Quidam putant ab Eugenio IV ad Cardinalatum designatum fuisse, quamvis hujusmodi electio in lucem nunquam prodierit.

B. Gundisalvus de Lagos primam lucem aspexit in civitate Algarbiae Regni in Lusitania anno 1360. Ubi primum adolevit, Ulyssipone Eremitarum Augustinensium cucullam induit, atque ex eo tempore nihil magis in deliciis habuit quam ut angelicam puritatem ab omni labe jugiter custodiret; quare tam multiplici, eaque assidua corporis castigatione, veluti quadam impervia spinarum sepe, illibatum virginitatis florem undique circumsepsit, ut numquam invidi serpentis contaminationi patuerit. Cum esset congrua scientia instructus, verbi Dei ministerium zelo apostolico fervens suscepit, quo in munere multum animarum lucrum retulit. Potissimum autem humilitatem dilexit; quapropter jam promerita Magisterii insignia numquam admittere voluit. In variis coenobiis cum magno regularis observantiae profectu prioratum egit; ac tandem in coenobio Turrium Veterum (di Torres Vedras) die 15 Octobris an. 1422 spiritum Deo reddidit. Illius cultum immemorabilem die 23 Maji anno 1777 Pius VI confirmavit. Ejus sacrum Officium in Ordinis Breviario habetur ad diem 21 Octobris, ibique inter caeteras ejus laudes asseritur quod nullum majus capiebat solatium, quam dum pueros, rudesque homines erudiret praeceptis, institutisque christianae Religionis.

B. Jacobus de Ancona, alias de Marchia Anconitana, juxta nostratem Herreram floruit circa annum 1438, licet ab Hieronymo Roman an. 1399 assignaretur. Illius vitam ita B. Alphonsus de Orozco descripsit in suo Chronico Augustiniano fol. 49 a tergo. Fr. Jacobus de Marchia Anconitana floruit magna sanctitate, et diversis virtutibus splenduit; sed super omnia ejus patientia effertur laudibus. Hic vir Dei vitam agebat in antro non longe ab oppido dicto Cardabito. Omnes oppidani illum in magna veneratione habebant, quoniam ejus sanctitatem, et patientiam intuebantur. Laborabat hic sanctus magno leprae quam illi immiserat Dominus, martyrio; quibusdam enim capitis vulneribus foetidi vermes generabantur. Deo ille gratias reddebat, et si quis vermis e vulnere decidebat, ipse eum vulneri restituebat, memor et passionis, et vulnerum quae Dei Filius pro criminibus nostris tulit. Agricolae terrae illius cum magna tritici inopia laborarent, ab eo petierunt ut Deurn oraret, ut bona ipsis temporalia largiretur. Ille consolatus est eos et se ita facturum promisit. Ea nocte orationem ad Deum effudit, et tritici segetes quae adhuc erant parvulae, et in spicas surgere incipiebant, et tulerunt grana, et aruerunt. Agrorum illorum cultores, viso miraculo, tertiam fructuum partem obtulerunt monasterio, ad quod hic Dei servus adductus est morbi medelam, in signum gratitudinis, et recognitionis illius magni mirabilis. Tandem, jubente medico, in remedium leprae ad quoddam balneum perrexit, in quo diem supremum obiit domo tota maximo odore fragrante. Accurrerunt ad balneum, et sanctum ejus corpus exanime invenerunt. Aqua balnei, quae erat nativa qualitate calida, frigebat; sed educto sacro cadavere ad pristinum calorem rediit. Postquam humatus est, miraculis coruscavit, Dominusque propter ejus merita magna prodigia est operatus. Ita Herrera latina reddidit verba B. Alphonsi tom. I, pag. 380 Alphabeti Augustiniani.

B. Jacobus de Amandula in Piceno obiit an. 1420.

Ven. Fr. Joannes de Alarcon dicitur ab Herrera vir devotus, doctrina, et sanctitate clarus, felix Hispanae Observantiae promotor, quem, ut Pamphilus ait, ob suam eruditionem, vitaeque probitatem Joannes II Hispaniarum Rex in maxima veneratione habuit. Anno 1420 studiorum causa Florentiam mittitur, ibidem novam Hispaniae, verba sunt Herrerae, observantiam meditatus est. Eodem enim anno in coenobio S. Mariae prope Florentiam extra portam Gatolini sub regimine B. Antonii de Fano senioris observantia regularis, a B. Augustino Romano instituta fuit. Hic noster Ven. Joannes eam reformationem didicit, quam postea in Hispaniam invexit. Hujusmodi Hispanae Reformationis primordia satis innotescunt ex sequentibus litteris an. 1438, die 11 Nov. ad nostratem Ven. Joannem datis, quae nimirum sunt tenoris sequentis: Fr. Gerardus etc. Ven. Licentiato Fr. Joanni de Alarcon, Vicario nostro in conventibus observantiarum provinciae Hispaniae etc… Tenore praesentium te nostra auctoritate nostrum Vicarium facimus in conventibus, sive eremitoriis, scilicet, Sanctorum prope villam de Vallesoleto, S. Mariae de Pilari penes villam de Arenis, in conventu Domnarum, in conventu Vallisoleti, et in monasterio S. Mariae de Matricali, et caeteris futuris sub observantia degentibus, committentes ea loca penitus tuae curae etc… Ut autem haec omnia majus robur, atque firmitatem haberent, ab Eugenio IV tunc Ferrariae commorante die 10 Decembris praefati an. 1438 confirmata fuerunt. Quantum temporis deinde Ven. Joannes supervixerit non constat.

B. Joannes de Fabriano ex nobilissima Beccheta familia, quae ex Anglia in Italiam se receperat postquam S. Thomas Cantuariensis ejus consanguineus martyrium subierat, a nostrate Ambrosio Coriolano dicitur maximus theologus et acerrimus disputator. Vocatur etiam apud aliquot scriptores Joannes Benchet. Studiorum curriculum in Italia inceptum postea in Oxoniensi Universitate confecit, ibique doctoralem lauream obtinuit. In Italiam reversus Augustinenses alumnos Perusiae circa an. 1392 docere coepit, quo tempore cum insignis concionatoris nomine tum utilium operum scriptione Eremitanum Ordinem illustrabat. Una cum B. Petro ipsius propinquo item Augustinensi ad sacra Hierosolymorum loca invisenda perrexit, ubi Domini sepulcrum diligentissime delinearunt, ac aliud deinde simile in Fabrianensi coenobio extruxerunt. Ibidem diu noctuque ambo simul divinis mysteriis meditandis, orationibus fundendis, vigiliis protrahendis, corpori excruciando, atque interdiu etiam verbo Dei praedicando operam dare solebant. Tandem in praefato Fabrianensi coenobio B. Joannes sancto fine quievit an. 1420, quem anno insequenti B. Petrus ad immarcescibilem aeternae gloriae coronam secutus fuit. Horum Beatorum Joannis et Petri de Bequette cultus immemorabilis a Gregorio XVI approbatus fuit die 28 Augusti anno 1835, eorumque sacrum Officium habetur in Ordinis Breviario ad diem 11 Augusti.

B. Joannes de Fano, Picenus, an. 1423 die 29 Aprilis a Saracenis captus, ac lapidibus percussus vitam pro Christi fide viriliter prodegit. Erat sacrae Theologiae baccalaureus.

Ven. Fr. Joannes Zacharias, Helvetius, a Trithemio dicitur vir in divinis Scripturis studiosus et valde eruditus, saecularis quoque philosophiae interpres egregius, ingenio subtilis, et disputator acutissimus, in declamandis sermonibus tam ad clerum, quam ad populum peridoneus. Studiis in Oxoniensi Universitate absolutis, publicum in Erfordiensi Academia professorem egit, et cum aliis nostratibus Concilio Constantiensi interfuit, in quo propter frequentes disputationes, quas cum Joanne Huss haeresiarcha iniit, in quibus semper victor evasit, Hussii flagellum cognominatus est, et a Martino V rosa aurea, quae Principibus mitti solet, donatus fuit. Anno 1410 a Senatu Erfordiensi Romam ad Sedem Apostolicam legatus missus fuit, et pluribus vicibus provinciae Saxoniae laudabiliter praeefuit. Vir magnae sanctitatis, atque doctrinae, valde senex obiit Erfordiae 25 Julii an. 1428. Ejus scripta vide apud Ossinger pag. 976.

B. Isaias Lecchius, nobilis Cracoviensis, circa annum 1434 maxime florebat doctrina, et sanctitate. Dicitur senior ut secernatur ab alio nostrate B. Isaia Bonero item Polono, qui obiit Cracoviae anno 1471.

B. Macarius, nobilis Senensis ex mutuo consensu uxore relicta, una cum filio Adeodato Iliceti nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Ibidem cum sanctitatis fama, ac titulo beati obiit anno 1444. Alter ejus filius Fr. Maurus in eodem Ilicetano coenobio solemnem professionem emisit die I Dec. an. 1438.

B. Manfredus de Alenia, Germanus, a B. Alphonso de Orozco appellatur vir profundae humilitatis, cujus sanctum corpus Senis jacet. De illo ita scribit Elssius pag. 151: A ducentis et amplius annis defunctus, corpus ejus integrum, suavissimumque, et divinum exhalans odorem jacet in conventu nostro Senensi sub mensa altaris... Herrera tom. 2, pag. 54, illius mentionem facit ad an. 1440.

B. Matthaeolus de Camerino ab eodem B. Alphonso dicitur magnus Dei servus, ac valde misericors erga pauperes, atque infirmos. Elssius autem pag. 275 vocat illum eximium infirmarium, virum mirandae sanctitatis, qui magnis miraculis coruscavit circa anno 1440.

Ven. Fr. Matthaeus de Interrocrea, alias de Introduco Sabinae oppido, ibidem ortum habuit circa an. 1367, atque ubi 15 attigit suae aetatis annum Perusiae nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Magisterii honorem adeptus per totam Italiam eximium concionatorem se ostendit. Potissimum autem claruit regularis disciplinae promovendae studio; quamobrem a B. Augustino Romano vicarius generalis constituitur omnium Italiae coenobiorum, in quibus perfectior regularis observantia vigeret. Quo nomine cum Perusinae, tum Neapolitanae S. Joannis de Carbonaria Congregationum, si non auctor, saltem inceptor haberi meretur. Verum multo jam annorum pondere gravatus praefatum munus ultro dimisit, ut liberius atque commodius se aeternitatis itineri pararet. Non ita tamen diu valuit peroptato recessu frui; nam cum ob nimiam amplitudinem praedictus vicariatus in binos partitus fuisset, eorum unus (trans Romam in Regno Neapolitano) B. Christiano Franco concreditus fuit, ad alterum autem regendum noster Ven. Matthaeus a Gen. Gerardo Ariminensi e suis latebris revocatur. Tandem quatuor post annis, dierum ac meritorum plenus naturae concessit circa an. 1436.

B. Michael de Luca, sive Lucensis, ab Elssio pag. 488 nominatur tamquam vir admirabilis abstinentiae commendatione clarus. Herrera ponit illum sub an. 1440.

B. Petrus de Monticiano in provincia Senensi sanctitate, et virtutibus florebat an. 1430.

Fr. Nicolaus Janvilla, Comes Sancti Angeli aliarumque civitatum, Regum Neapolis Caroli I, et Caroli II consanguineus, amplissimo abdicato patrimonio, ac omni terrena felicitate posthabita monasticum habitum in coenobio S. Augustini Neapolis suscepit, regiae stirpis, ac suae dignitatis oblitus in fratrum laicorum numero esse voluit. Virtutibus omnibus eluxit; admirabili tamen fuit in pauperes caritate. Pluribus editis miraculis, sanctus ab omnibus passim nuncupatus, communi fato cessit anno 1449. Ex marmoreo lapide, qui extat Neapoli in Ecclesia S. Augustini.

Venerabilis Fr. Paulus Venetus ita in Martyrologio Aug. ad diem 15 Junii celebratur: Venetiis obitus incomparabilis viri Pauli Veneti, qui a teneris annis virtutis semitam fervide adamavit, et ut illam tutius consequeretur, inter nostrates numerum adjecit, ubi egressus est eximius in obedientia, paupertate, pietate, et caeteris virtutibus, quas inconcussa humilitate fundavit. Ut litteris operam daret, Oxonium in Anglia petiit, ubi adeo in illis exiit profundus, ut totius orbis fieret miraculum. Italiam repetens, suggestu, et cathedra maxime floruit; publice enim in Academiis Bononiensi, Florentina, Patavina, Parmensi, et Perusina sacras, et humanas litteras cum incredibili sui nominis gloria est interpretatus, et Senarum gymnasiis praefuit. Hic cum nefario haeretico Francisco Porcario certamen aggressus est circa fidei veritatem tali pacto ut victus flammis urendus traderetur. Sed cum Porcarius Pauli argumentis convictus exiret Senatu mirante, obstupente, et cogente, pacti supplicium, Paulo triumphante, luit in flammis. In rostris claruit mirabili eruditione, et spiritus fervore, mirabili dicendi efficacia alliciens audientes. Postquam autem jussu Gregorii XII Vicarius generalis inauguraretur, et Ferrariae, Mantuae, et Tarvisii praefectus eligeretur, Venetiis non mediocris sanctitatis opinione denatus est; et postea corpus ejus Patavium translatum est, ubi cum celebri epigraphe delitescit... A quibusdam scriptoribus dicitur Cretensis, et ab aliis Uticensis. Studiorum causa profectus est in Angliam an. 1390, rediit in Italiam an. 1412, eligitur Vicarius Generalis an. 1420. Vixit annis circiter 60. Obiit an. 1429. Illius Logica parva, et Logica magna summo in pretio habitae fuerunt, easque illius aetatis philosophi certatim commentariis illustrarunt. Caetera ejus opera vide apud Ossinger pag. 922.

Ven. Petrus Belli, Romanus, Prior S. Mariae de Populo a Card. Jordano de Ursinis, qui apud se illius praesentiam habere cupiebat, postulatus fuit ut periculosa aegritudine laborans sancti viri consuetudine, et consiliis frueretur. Adhuc vivebat an. 1438.

B. Philippus Leonardi de Agazzariis, nobilis Senensis an. 1353 sub prioratu B. Nicolai Tini de Marescottis in nostra Ilicetana Eremo habitum sumpsit, fuitque discipulus, atque novitius praefati B. Nicolai, sub cujus magisterio tantum in virtutum palaestra profecit ut et ipse titulum beati obtinuerit. Numquam matris nostrae Religionis Augustinianae panem otiosus comedit; nam semper occupatus inveniri a daemone satagens, innumera scriptorum volumina ad animarum communem utilitatem multis annis propria manu transcripsit, quae unius hominis aetas ex integro percurrere minime sufficeret, quaeque per varia Ilicetanae Congregationis coenobia dispersa inveniebantur. Unus fuit e Congregationis Scopetinorum institutoribus, eorum primus Abbas generalis anno 1408. Verum eodem anno ad Eremitanum Ordinem reversus, praefati Ilicetani S. Salvatonis coenobii prioratum, quem ante discessionem jam potiebatur, iterum recepit, tenuitque usque ad obitum, qui contigit die 30 Octobris an. 1422. Hinc patet quod obierit octogenario major. Verum circa illius obitus tempus varii discrepant scriptores.

B. Rochus de Portiis, Papiensis, sed religiosa adfiliatione Mediolanensis, unus fuit ex institutoribus congregationis Insubricae. Peste occubuit in Mediolanensi coenobio SS. Coronatae circa an. 1450.

B. Stephanus Cioni, Senensis, quem aliqui Stephanum de Agazzariis appellant, ortum habuit an. 1340, et in Augustiniano Iliceti coenobio habitum induit anno 1354. Post multos annos ibidem transactos, ac post praefati coenobii prioratum optime gestum, una cum aliis nostratibus Ilicetanis de nova instituenda Canonicorum Regularium Familia cogitavit. Itaque die 3 Aprilis an. 1408 a Gregorio XII apostolica facultate obtenta, novi fundatores Lucae die 24 ejusdem mensis, et anni Eremitanum cucullum exuentes Congregationem fundarunt Canonicorum Regularium, qui vulgo Scopetini nuncupantur. Hoc novum Institutum Stephanus noster sanctissime gubernavit, usque ad obitum, qui contigit Bononiae die 28 Octobris an. 1433, aetatis suae 79. Apud scriptores titulum beati obtinuit.