LXXII

EPISCOPI ORDINIS EREM. S. AUGUSTINI AB ANNO 1450 AD 1500

 

 

 

 

Beatus Alexander de Oliva Cardinalis in Ordinis Martyrologio ad diem 21 Julii sequens habet elogium: Tibure obitus incomparabilis herois B. Alexandri de Oliva, qui trimatum adimplens, in fonte mersus, et defunctus, a Deipara ad vitam revocatus voto matris suae illum in Virginis cultum oblaturae, adhuc puer in coenobio de Saxoferrato habitum suscipiens, viam scientiae et sanctitatis maximo cum proventu ingressus est. Claruit omnibus in virtutibus, oratione scilicet, jejuniis, obedientia, humilitate, taliter ut a praelatis tamquam observantiae exemplar caeteris ostenderetur. In scientia adeo claruit ut princeps theologorum nuncuparetur. Ad Ordinis praelaturas assumptus Anconitanae Provinciae electus est provincialis, et Vicarius generalis, et observantiam in Italiam et in coenobio Fabrianensi introduxit. Postea procurator generalis ab Eugenio IV creatus est, sed ille illi muneri valedixit Roma discedens. Inde per omnes Italiae urbes cursitans, divinum verbum magno cum fructu promulgare coepit, et plures composuit discordias praecipue inter Senenses, Florentinos, et Perusinos, unde sibi nomen angeli pacis promeruit. Electus Generalis totius Ordinis, in illo mirabilem introduxit observantiam. Pedester coenobia visitabat, et quando aegrotabat jumento aliquandiu utebatur. Ejus sanctitatem agnoscens Pius II absentem creavit Cardinalem titulo S. Susannae, quo munere exaltatus plus humilitate, et mundi contemptu coruscavit. Etiam adauctus est Abbatia S. Blasii in dioecesi Perusina, et Episcopatu Camerini, cujus redditus in eleemosynis, et piis operibus consumebat. Suis consanguineis duntaxat necessaria, non superflua, ad vitam ministrabat, obtenta prius venia a Pontifice. Plus temporis in mortis contemplatione consumebat, et in sacello quodam tumulum, et intus imaginem Cardinalis defuncti cum hoc lemmate: Memorare novissima tua, et in aeternum non peccabis, habebat. Semper ob oculos Deum habebat presentem, et ideo duntaxat cum notae sanctitatis personis sermocinabatur, addens Dei amicum cum solo altero Dei etiam amico colloqui debere. Etiam aegrotans a nullo tangi ob puritatem servandam permittebat; adeo enim erat puritatis amans ut e domo sua famulum, qui cum foemina fuerat locutus, quantocius expulerit. Erat erga pauperes, et egenos liberalis, quotidie in Officio divino recitando sex horas occupabat. Lino numquam usus fuit, nec lectulo ad somnum pretiosis ornato utensilibus, et licet exteris corpus indumentis dignitati congruis exornaret intus vero asperis, immo et ciliciis macerabat. Donec febri correptus lethali, morti proximus quaesitus quid consanguineis post suum obitum legabat respondit: Illis familiaribus, et famulis meis lego ut boni sint, et bene vivant. Receptis ergo summa cum pietate Ecclesiae Sacramentis hac die (21 Augusti) sancto fine quievit, sepultusque est in Ecclesia nostra Romana, in sarcophago honorifico cum celebri elogio. Constans est fama illum diutius viventem ad Tiaram Pontificalem fore perventurum… B. Alexander de Oliva Saxoferrati in Umbria ortus est ex Alenterio et Joanna parentibus an. 1407; voto matris Ordinem ingressus est an. 1414. Bononiae Theologiae sacrae operam dedit an. 1431, et Augustae Perusinorum an. 1433. Marchiae eligitur Provincialis anno 1439. Vicarius Cong. Perusinae an. 1456, Generalis 1459, et Cardinalis S. Susannae an. 1460, die 13 Martii. Obiit an. 1463.

Fr. Alphonsus Rabanal, Hispano-Burgensis, sacrae Theologiae Magister, qui anno 1470 electus fuit Castellae Provincialis, anno 1480 erat Episcopus Rondae in Baetica, quae civitas cum Maurorum jugo premeretur, tres habuit Episcopos titulares, quorum ultimus fuit noster Fr. Alphonsus. Ex relatione mihi transmissa a nostrate P. Fr. Thyrso Lopez, et ex tom. 51 Hispaniae Sacrae pag. 245.

Fr. Alvarus de Salas, item Burgensis, apud Herreram tom. I Alphabeti Aug. dicitur Episcopus Idumeae et obiisse die 13 Octobris an. 1500. Verum nunc penes me est schedula deprompta ex lib. I Bullarum Leonis X, Pontificatus sui an. 2, et 3, in quo legitur praefatum nostratem Fr. Alvarum de Salas sexto Idus Augusti Ecclesiae Dumensi per obitum Thomae vacanti praefectum fuisse. Dumium autem erat monasterium in Gallaecia situm, in quo Abbas fuit S. Martinus, in cujus honorem in eodem monasterio erecta fuit sedes episcopalis, eique pro dioecesi familia regia tributa. Vide Geographiam Sacram Caroli a S. Paulo pag. 180.

Fr. Andreas Bysmam, Brunensis, in qua Moraviae urbe an. 1434 ortum habuit, apud Ordinem sacrae Theologiae lauream promeruit, eamdemque disciplinam magna cum laude publice Tolosae in Gallia professus fuit. An. 1473 Augustinianae Bavariae provinciae primatum obtinuit. Sui provincialatus tempore pluribus vicibus ceu Legatus Bohemiae, Moraviae, Austriae, et Bavariae Romam venit. Ad instantiam DD. Protasii Czernahora Olmucii Episcopi die 7 Julii an. 1482 creatur Episcopus Nicopolensis, et Suffraganeus Olmuciensis. Vixit in hoc saeculo usque ad an. 1501.

Fr. Andreas Canavella, nobilis Corcyrensis, an. 1450 promovetur ad Episcopatum unitarum ecclesiarum Stagni et Corcyrae-Nigrae (di Stagno e Curzola) in Dalmatia. Dicitur vir fuisse magno animo, ac solerti ingenio praeditus, impiger, laboriosus, atque justitiae strenuissimus vindex, qui omnia episcopalis officii munera vigili sedulitate adimplevit. Dissensiones atque discordias eliminavit, quae cum magna publice tranquilitatis perturbatione inter populum, et clerum Corcyrae exardebant, Cathedralis Ecclesiae tectum suis sumptibus refecit, in eoque pulpitum opere ornatuque praeclarum elaborandum curavit, aramque D. Jacobo pulchram, atque venustam suo aere erexit. Eremitani Ordinis amantissimus fortiter restitit ne nostrum Corcyrense coenobium ad Canonicos Regulares transiret, quamvis plurimorum Optimatum Canonicis faventium non certe laudabiles conatus superare nequiverit. Omni autem encomio dignus haberi debet eo quia suo officio non defuit, et quia Religionis matris suae jura quoad potuit constanter sustinuit. Finis ejus mortalis vitae contigit die I Martii an. 1453.

Fr. Andreas Bondimerius unus fuit e quatuor illis nobilibus Venetis adolescentibus, qui duce ac magistro nostrate Fr. Gabriele de Garofolis in coenobio S. Mariae de Nazaret Eremitanum Ordinem amplexi, deinde an. 1424, annuente Martino V, dimisso eremitico Instituto Canonicorum Regularium congregationem, sub titulo S. Spiritus de Venetiis, et sub Regula S. P. Augustini in abbatia S. Danielis in Monte Patavinae dioecesis fundarunt. Noster autem Bondimerius cum doctrina atque virtute sanctaeque vitae exemplis novam Congregationem, praesertim post praefati Gabrielis ad Eremitanam Familiam reversionem, alacriter provexisset, anno 1460, die 7 Aprilis, Venetiarum Patriarcha creatus fuit. Laudabiliter praefuit usque ad annum 1464 quo ad meliorem vitam die 6 Augusti transivit. Quidam scriptores appellant praefatos quatuor nostrates nobiles Venetos nomine clericorum nulla facta eorumdem Augustinianae professionis mentione, atque omnino reticentes nostratis Gabrielis de Garofolis nomen; in quo sane ostendunt, ut scribit noster Gandolphus, malum quemdam genium contra nostrum monachalem Ordinem. Caeterum laudatae fundationis gloriam ad nostrum Eremitanum Ordinem pertinere liquido constat ex hoc nostratis Ambrosii Coriolani auctoris contemporanei testimonio, quod habetur in Defensorio verit. I resp. Ad arg. 2. Similiter princeps suo tempore omnium evangelizantium Magister Gabriel de Spoleto nostri Ordinis instituit Ordinem S. Spiritus de Venetiis. Erant autem memorati quatuor juvenes proculdubio clerici eo quia nondum an. 1424 Sacerdotio intiati fuerant, sed erant non quidem clerici simpliciter, sed clerici Ordinem Eremitarum S. P. Augustini jam professi.

Fr. Antonius de Recineto ex nobili familia Colombella, sacrae Theologiae doctor Parisiensis, qui an. 1433 in Synodo Basileensi vices egit Procuratoris generalis nostri Augustiniani Ordinis, anno 1447, die 15 Maji Senogalliensem episcopalem infulam accepit. Verum illius Episcopatus incidit in mala tempora. Nam cum Sigismnundus Malatesta illius civitatis imperium arripuisset, atque ut nova urbi munimenta pararet, episcopale Palatium cum D. Paulini templo demolire vellet, Antonius noster quoad potuit tyranni voluntati restitit; sed ille rebus secundis, potentiaque elatus utramque demolitionem executioni mandavit; quare Malatestae tyrannidem execratus Anconam se recepit, ibique postea apud nostrates hanc mortalem vitam finivit an. 1466.

Fr. Antonius de Termulis in Samnio cum insignis theologi nomine floreret, a Martino V die 22 Novembris an. 1422 ad Episcopatum Termularum evectus fuit. Multis annis illam dioecesim gubernavit, atque et hac vita migravit an. 1455.

Fr. Augustinus de Balneoregio in Patrimonio S. Petri, sacrae Theologiae Magister, qui fuit Romanae provinciae praesul, et totius Ordinis Procurator generalis, quique a Supremo Ordinis Moderatore Gerardo Ariminensi non semel, prout scribit Herrera, adhibitus fuit pro conservatione religiosae institutionis, anno 1449 die 17 Octobris Balneoregiensis Episcopus electus fuit. Illam Eclesiam rexit usque ad annum 1459, quo ad meliorem vitam transivit.

Fr. Bernardus Saratius Ordinis Heremitarum S. Augustini, Sacrae Theologiae Baccalaureus a Sixto IV an. 1478 pridie Idus Octobris eligitur Episcopus Hipponensis. Ex Bullario Sixti IV an. Pontificatus VIII. Ita in schedula mihi tradita a saepe laudato P. Michaele Costello Ord. Praedicatorum.

Fr. Carolus Fellapane, Neapolitanus, sacrae Theologiae Magister, atque totius Ordinis Procurator generalis, ab Eugenio IV die 12 Aprilis an. 1445 promotus fuit ad Episcopatum Policastri in Lucania. Illius immediatus successor habetur an. 1455.

Fr. Clemens Bartholomaei Romanus, S. Theologiae Lector, an. 1424 erat Provincialis, et an. 1427, die 3 Decembris a Martino V electus fuit Episcopus Verularum in Latio. Episcopatu senectutis causa dimisso decessit an. 1457.

Fr. Didacus de Maria, Hispanus, anno 1487 inauguratus fuit Episcopus Ampuriarum in Sardinia. Ab Herrera dicitur Episcopus Civitensis, eo quia Ampuriensis et Civitensis dioecesis unitae erant, quae postea Templensi locum dederunt. Nostratis Didaci immediatus successor ponitur ad annum 1494.

Fr. Donatus Bottini Neapolitanus, insignis theologus, qui an. 1431 erat Provincialis, ab Eugenio IV anno 1448, die 10 Sept. translatus fuit ad unitas Ecclesias Valvensem, et Sulmonensem ab Episcopatu Cupersani in terra Barii, ad quem evectus fuerat die 11 Octobris an. 1439. Templum Cathedrale Sulmonis mire exornavit, sacrisque indumentis, atque utensilibus ditavit. Vitam cum morte commutavit an. 1463.

B. Gabriel Sforza, filius Mutii Attenduli Comitis Cotignolae, matrem habuit D. Antoniam de Salimbeni Senensem, ac fratres Bosium Comitem S. Florae, et celeberrimum Franciscum Mediolanensium Ducem. Adolescens armis se addixit, sed postea ob valetudinis exilitatem sive potius propter natura inditam ad pietatem propensionem ad militiam ecclesiasticam se convertit. Itaque ad Ilicetanum prope Senas coenobium se contulit, ibique nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Adeo in virtutibus monasticis brevi tempore profecit ut in illa sanctorum coenobitarum domo magister Novitiorum constitutus fuerit. Cum autem singulari zelo animarum ferveret atque mira concionandi peritia praestaret, plurimos homines suis concionibus ad meliorem frugem perduxit. Verum nostratis Gabrielis humilitas ac sanctitas diutius in Eremo Ilicetana latere non valuit; nam ipsius germani fratris Francisci Mediolanensium ducis opera a Nicolao V die 21 junii an. 1454 ad Mediolanensem Archiepiscopatum evectus fuit. Episcopatus opus adeptus, sancte atque prudenter creditam sibi Ecclesiam gubernavit; ita scilicet ut retento pristinae vitae rigore coenobitae potius quam Praesulis vitam ducere videretur. Praefatum ipsius fratrem Franciscum Mediolani Ducem in publici regiminis administratione optimis consiliis adjuvit, eique suasit ut majus xenodochium, pluraque alia pietatis opera perficienda curaret. In amplissimi sui Archiepiscopatus gubernatione adjutorem habuit nostratem P. Mag. Fr. Paulum de S. Ginesio in Piceno, Episcopum Helenopolitamum, qui valde eruditi hominis fama commendabatur. Vixit in Episcopatu noster B. Gabriel tribus tantum annis; nam die 12 Septembris an. 1457 suae mortalis vitae cursum explevit. Adeo Gabriel, ita Ughellus, sancte se gessit ut historici Augustiniani in suorum illum Beatorum album retulerint. Propter quaedam evulgata opera in scriptorum Augustinensium numero recensetur.

Fr. Guilelmus Becchi, nobilis Florentinus ab Ammirato dicitur in philosophia ac theologia doctissimus, et a nostrate Philippo Bergomensi vir eloquentissimus, et litterarum sacrarum interpres celeberrimus. Astronomiam etiam calluit, itemque inter primos floruit suae aetatis concionatores. Nostrati B. Alexandro Olivae ad Cardinalatum promoto in totius Augustiniani Ordinis regimine successit an. 1460, rexitque decem annis, nempe usque ad annum 1470, quo a Paulo II die 18 Maji Fesularum in Hetruria Episcopus inauguratus fuit. Cathedram illam tenuit usque ad an. 1491, quo Florentiae octogenarius debitum naturae persolvit.

Fr. Guilelmus Egremundus, Hibernus ab alio nostrate Episcopo Guilelmo Egmundo Anglo diversus an. 1463 die 15 Junii a Pio II per obitum Richardi praeficitur Ecclesiae Dromorensi in Hibernia. Vixit noster Egremond usque ad annum 1488.

Fr. Guilelmus de Furno, Gallus, sacrae Theologiae Magister et professor, anno 1496 renuntiatus fuit Episcopus Archadiensis in Creta, et Suffraganeus Catalauni in Gallia.

Fr. Guilelmus an. 1472 erat Episcopus Paphi in Cypro, obiitque an. 1473.

Fr. Guilelmus de Colonia, Germanus, Abbas perpetuus coenobii Erem. S. Augustini Brunensis in Moravia, Eugenii IV sacellanus et poenitentiarius anno 1433 inauguratur Episcopus Nicopolitanus et Suffraganeus DD. Conradi de Zwole Episcopi Olmuciensis. Satis diu vixit; nam quatuor Subinde Olmuciensium Antistitum coadjutorem egit, obiitque anno 1482.

Fr. Henricus Koefgarten, Germanus, sacrae theologiae Magister, atque insignis Theologus, et egregius concionator ad instantiam DD. Theodorici I Moguntini Archiepiscopi anno 1456 ipso paschatis pervigilio inauguratus fuit Episcopus Rhosensis in Cilicia; et Suffraganeus Moguntinus. Pontificalia munia exercuit usque ad annum 1460, quo ad immortalem vitam die 24 Martii transivit.

Fr. Hieronymus de Neapoli dicitur a Gandolpho suo tempore clarus et illustris, necnon philosophorum et theologorum facile princeps. Fuit sacrae Theologiae Magister et professor publicus in Neapolitana Universitate anno 1432 a suis concivibus expetitus, et a Generali Gerardo Ariminensi missus. Anno autem 1437 Augustinianae Neapolis provinciae praeerat. A Nicolao V cujus praeceptor fuerat anno 1449 die I Septembris ad Oppidi in Calabria Episcopatum sublimatus fuit. Sublato graeco in illam Ecclesiam ritum latinum introduxit, quamvis ipse, ut scribit noster Coriolanus, in sua senectute litteras graecas didicisset. Cum plausu suam dioecesim rexit usque ad annum 1472, quo diutius in sua Sede permanere morte prohibitus fuit.

Fr. Jacobus, cujus cognomen et patria a scriptoribus reticetur, erat Episcopus S. Angeli Longobardorum in Principatu Ulteriori Neapolitani Regni. Obiit Romae die 15 Januarii an. 1477.

Fr. Jacobus de Neapoli Ordinis Heremitarum S. Augustini per Bullam Nicolai V sub dat. An. 1450 Idibus Januarii, Pontific. An. IV praeficitur Ecclesiae Cervicensi sub Archiepiscopo Duraciensi vacanti per obitum Alexii etc. Ita legit jam saepe laudatus P. Fr. Michael Costello Dominicanus in Bullario Nicolai V. Idipsum habetur in libro provisionum ejusdem Pontificis ab an. 1443 ad 1451 fol. 44.

B. Jacobus Perez de Ajora in provincia Valentina vir fuit, qui praeclaris voluminibus, ita Zacharias Boverius Capucinus, non solum Ecclesiam illustravit, sed suis etiam regularis observantiae, ac vitae probitatis normam ac exemplar praebuit. An. 1468 die 23 Sept. ad instantiam Card. Roderici Borgia tunc Archiepiscopi Valentini, et postea Alexandri Papae VI, dum Valentini coenobii prioratum gereret, electus fuit Episcopus Christopolitanus (di Napoli in Arabia) et ipsius Roderici Cad. Archiepiscopi Suffraganeus. Dum autem hujusmodi officii munia exercebat, etiam sacram Scripturam publice interpretabatur, qua occasione praeclaram psalterii expositionem petentibus Valentiae Canonicis publici juris fecit. Huc faciunt quae de nostrate Jacobo scripsit Sixtus Senensis in sua Bibliotheca Sancta lib. 4 pag. 396, edit. ad an. 1742: Jacobus Christopolitanus Episcopus natione Hispanus, patria Valentinus, Ordinis Eremitarum D. Augustini observantissimus cultor, humanis et divinis litteris copiose imbutus edidit in omnes psalmos Davidicos scholastico explanationis genere volumen ingens, ac prolixum, allegoricis et anagogicis sensibus refertum et multis variarum scientiarum digressionibus redundans. Obiit valde senex Valentiae cum opinione sanctitatis anno 1491. Illius corpus anno 1491 opera nostratis S. Thomae de Villanova ad locum decentiorem translatum fuit. Anno autem 1611 reserato sarcophago ejus lingua et cerebrum nedum integra et incorrupta verum etiam vivida atque vegeta perinde ac hominis viventis reperta sunt.

Fr Jacobus anno 1452 erat Episcopus de Candi. Ita Herrera tom. I pag. 432.

Fr. Jacobus anno 1460 erat Episcopus Corniciensis. Ita Herrera pag. 434.

Fr. Joannes Dathus e Foro Cornelii, vulgo de Imola nuncupatus, a nostrate Coriolano ipsi coevo dicitur vas scientiarum, acerrimus disputator, memoriosus valde, Aegidianae disciplinae defensor etc. Antonius Manzoni in historia Episcoporum Imolensium edit a Faventiae an. 1719 pag. 280 haec scribit de nostrate Joanne. Vita functo Antonio eligitur ad Imolensem Cathedram a Paulo II Joannes Dathus Imolensis Ordinis Eremitarum S. Augustini patrii sui coenobii olim alumnus, quem eximia virtus et sapientia inter praeclaros theologos ac scriptores illius sacri Instituti celebrem reddidit, sed ejus immatura mors illius inaugurationi obstitit; fuit enim tantum electus, atque ante consecrationem praereptus... Contigit illius obitus circa annum 1470.

Fr. Joannes de Sicilia sacrae Theologiae Magister die 29 Martii an. 1436 Insulae Aenariae (di Ischia) prope Neapolim Episcopatum obtinuit, eique praefuit usque ad annum 1453, quo humanae naturae debitum persolvit.

Fr. Joannes Gianderone, alias Bucci, Tifernas, quem alii Senensem putant, nostratis Rodulphi de Tiferno Sacristae Apostolici ex sorore nepos, a quo et educatus, et in officium adoptatus fuerat, et quem officio fungentem reliquit, ut iisdem verbis scribit noster Cardinalis Aegidius Viterbiensis, in patrui locum an. 1460, die 15 Julii suffectus fuit tamquam sacrista, confessarius et bibliothecarius pontificius, et paulo post inauguratus fuit Episcopus Tiferni. Anno 1472 erat etiam Sixti IV referendarius. Suae Augustinianae professionis memor multa in nostratum Tiferni coenobium beneficia contulit, illud namque ampliandum, atque exornandum suis impensis curavit. Sacristae hujus tempore praememoratus Sixtus IV officium bibliothecarii a Sacristatus munere sejunxit, novaeque Vaticani bibliothecae constructae an. 1472 praefecit Jo. Baptistam Platinam Cremonensem, virum sui aevi eruditissimum. An. 1474 die 16 Julii ad Massensem in Hetruria Ecclesiam translatus fuit, eamque Romae degens decem annis administravit cum interea Sacristae munere fungeretur. Fato cessit Romae anno 1483. Alumnus fuit Congregationis Augustinianae de Iliceto.

Fr. Joannes Low, alias Lovaeus, (Lobbe) Anglus, vir fuit bonarum artium studiosissimus. Apud nostrum Eremitanum Ordinem evasit Prior Londinensis coenobii, et Angliae Provincialis. Fuit Oxoniensis Doctor, atque diligentissimus veterum librorum collector, prout reipsa comprobavit selecta bibliotheca, quam in praefato Londinensi coenobio fundaverat. Huic Augustiniano Doctori debetur si aliquot antiquorum Patrum scripta ad haec usque tempora pervenerunt; alioquin enim vel temporum injuria, vel hominum incuria omnino periissent. Piissimus Anglorum Rex Henricus VI Joannem nostrum in suum consiliarium, et conscientiae moderatorem sibi assumpsit. Anno 1433, die 17 Augusti inauguratus fuit Episcopus S. Asaphi (di S. Asaph), unde an. 1444, die 22 Aprilis Roffam (Rocester) translatus fuit. Illam rexit Ecclesiam usque ad annum 1467, quo ex vita migravit.

Fr. Joannes natione Gallus anno 1458 erat Episcopus Demetriadis in Thessalia, et Suffraganeus Archiepiscopi Rathomagensis (di Roven) Card. Guillelmi de Esteuteville, qui fuit Ordinis nostri munificentissimus Protector. Degebat Joannes in coenobio Rothomagensi, ibique ad hujus mortalis vitae terminum pervenit die 18 Feb. an. 1463.

Fr. Joannes Berger, Monachiensis, anno 1480 erat Episcopus Bellinensis (di Bellina) in Phaenicia, et Suffraganeus, sive coadjutor Frisingensis, et Brixinensis (di Frisinga, e di Brixin) in Bavaria, et Comitatu Tirolensi. Ad meliorem vitam transivit die 26 Junii, an. 1481.

Fr. Joannes Perfecti die 13 Octobris an. 1455 creatur Episcopus titularis Sithoniae in Mari Aegeo, et Suffraganeus Paderbonae ad instantiam DD. Theodorici Archiepiscopi Coloniensis, et Ecclesiae Paderbonensis Commendatarii, cum annua ducentorum florenorum pensione. Ex schedula mihi tradita a saepe laudato P. Michaele Castello, deprompta ex libro provisionum sub Callixto III Pontificatus sui anno primo, fol. 69.

Fr. Joannes Iminck, sive Iminch, Germanus, anno 1469, die 10 Julii a Paulo II inauguratus fuit Episcopus Tephlis (di Tifflis) in Georgia, et Suffraganeus Episcopi Paderbonae. Adhuc inter vivos degebat an. 1472.

Fr. Joannes Ludovici, Herbipolensis, sacrae Theologiae Magister, et Bavariae Provincialis, cum esset vir magnae prudentiae, atque insignis pietatis, a Paulo II die 3 Augusti an. 1465 creatus fuit Episcopus titularis Hierapolis in Phrygia, et Suffraganeus Ratisbonensis. Complevit dies peregrinationis suae Ratisbonae an. 1480.

Fr. Joannes an. 1450, die 14 Januarii a Nicolao V electus fuit Episcopus Aconensis (di S. Giovanni d’Acri) in Syria. Ex libro prov. ab 1443 ad 1451 fol. 44 per praelaudatum P. Michaelem Costello.

Fr. Joannes Valente cum ex pontificia dispensatione esset parochus S. Laurentii de Lidiard dioecesis Bathensis, et Wellensis in Anglia, anno. 1459 die 9 Julii Tinensis Ecclesiae in Mari Aegeo (di Tino) episcopali infula decoratus fuit. Vide Herreram tom. I Alphabeti Aug. pag. 433.

Fr. Joannes de Formentera (in Balearibus insulis) anno 1440 erat Episcopus Bethleem, et administrator Archiepiscopatus Valentini pro DD. Alphonso de Borgia, qui postea fuit Summus Pontifex Callixtus III. Decessit circa an. 1460.

Fr. Joannes Gropenghet, alumnus provinciae Saxoniae, an. 1499 die 9 Januarii eligitur Episcopus Panadiensis (di Paneas in Caelesyria), et Suffraganeus DD. Henrici III Comitis de Schavenburg Episcopi Mindensis (di Minden) in Westphalia, et episcopalis consecrationis munus accepit Romae in Ecclesia de Anima die 13 ejusdem mensis, et anni. In codice manuscripto Bibliothecae Barberinae signato XXXVII. I. ad diem 9 Januarii dicitur Joannes Gropengiter.

D. Joannes Phemrig locum praebet dubitandi utrum fuerit Eremita, aut Canonicus Ordinis S. Patris Augustini; nam de illo legitur in manuscripto codice Bibliothecae Barberinae signato XXXVII. I. ad diem 26 Octobris an. 1498. Referente R.mo D. Senensi providit in titulum D. Joanni Phemrig professori S.tae. Ma... (sic!) Ordinis S. Augustini in Theologia Mag. de Eccl. Vernensi in p. i. ut possit exercere pontificalia in civitate, et dioecesi Misnensi de consensu Episcopi.

Fr. Marcus de Terra Fluminis, Hungarus, S. Theologiae Lector, an. 1460, die 11 Martii ad instantiam Matthiae Regis a Pio II promotus fuit ad Episcopatum Seniae in Croatia. Deinde a Paulo II anno 1464 translatus fuit ad Cathedram episcopalem Tiniae in Dalmatia. Variis vicibus a praefato Rege Matthia Corvino Romam missus fuit cum ad Pium II, tum ad Paulum II Summos Pontifices praesertim pro subsidiis contra Turcas comparandis. Decessit anno 1468. Dicitur fuisse vir doctrinae ac probitatis laude spectabilis.

Fr. Martinus Alphonsus de Corduba, hujus urbis conventus alumnus, atque Salmanticensis professor, vir fuit humilitate, mundi contemptu, ac pietate praestans, qui suis ferventibus concionibus plurimos devios ad Deum reduxit. Noluit admittere Episcopatum Pacis Augustae, ad quem a Castellae Rege Henrico IV praesentatus fuerat. Ex hac vita migravit an. 1476. De eo egimus supra. Vide Chronicum B. Alphonsi de Orozco fol. 54, et Herreram tom. 2. pag. 77.

Fr. Nicolaus Palmerius, Siculus, orator, philosophus, ac theologus illustris, fidei catholicae defensor, atque haereticorum expugnator acerrimus, cum esset sacellanus, et familiaris Card. Alberti Florentini die 111 Januarii an. 1440 ab Eugenio IV Cathacii in Calabria Episcopus inauguratus fuit. Cum autem paulo post illam dioecesim sponte renuntiasset, an. 1445, die 2 Julii ad unitas Hortae et Civitatis Castellanae Ecclesias in S. Petri Patrimonio translatus fuit. Hanc mortalem vitam cum aeterna commutavit Romae an. 1467, aetatis suae 65.

Fr. Nicolaus Friez de Brisaco in Germania vir in sacris, profanisque litteris egregie doctus, anno 1459, die 13 Decembris electus fuit Episcopus Tripolitanus, et Suffraganeus Basileensis. Inter caetera, quae exercuit officia pontificalia Nicolaus noster anno 1479 sacro Pentecostes die DD. Gasparem de Zurheim Episcopum Basileensem electum solemni pompa consecravit. Suae Augustinianae Religionis numquam ingratorum instar oblitus, prout potuit, illam semper adjuvit, ac praesertim coenobiis Basileensi, et Brisacensi multa beneficia contulit. Episcopatum tenuit annis circiter 40, ac demum octogenario major Basileae debitum naturae persolvit die 17 Julii, an. 1498.

Fr. Nicolaus Bick, Germanus, vir morum integritate, ac doctrinae praestantia clarus, fuit Episcopus titularis Rhosensis, et suffraganeus sive coadjutor Argentinensis. Obiit apud nostrates Hagenoae die 22 Septembris an. 1475.

Fr. Paraclitus Malvezzi, nobilis Bononiensis, sacrae Theologiae professor, dum Senis moraretur, a Pio II ad Episcopatum Acerni in Principatu ulteriori in Regno Neapolitano assumptus fuit. Bulla provisionis data fuit Senis VI Idus Martii, an. 1459. Sedit usque ad obitum, qui contigit an. 1487.

Fr. Paschalinus Centeferri de Clugia, S. Theologiae Magister, qui an. 1420 erat in Januensi S. P. Augustini coenobio Studiorum Regens, anno 1421, die 27 Augusti creatur Episcopus Clugiae in Venetis aestuariis. Instituit in Cathedrali Canonicum Decanum, qui exactiori divini Officii recitationi invigilaret. Ex hac vita migravit die 11 Octobris an. 1457.

Fr. Paulus de Marino a Sancto Ginesio in Piceno, sacrae Theologiae Magister, Philippo ac Ludovico Sforza acceptissimus fuit; quare in eorum gratiam frequenter Mediolani concionabatur. Vir fuit valde eruditus, qui duas Mediolani erexit bibliothecas in coenobiis S. Mariae Coronatae et S. Marci, atque varios ingenii sui partus publici juris fecit. Anno 1455 inauguratus fuit Episcopus Helenopolis in Asia minori, et nostratis DD. Gabrielis Sforza Archiepiscopi Mediolanensis coadjutor. Item Abbas fuit Commendatarius S. Basilidis de Cavana Ordinis Vallis Umbrosae in dioecesi Parmensi. Vixit usque ad annum 1501.

Fr. Petrus Marini conventus Aquensis in Gallia alumnus, sacrae Theologiae Magister, vir doctus, atque concionator percelebris, Renati Andegavensis ducis, et Provinciae Comitis confessarius, anno 1447 die 27 Julii evectus fuit ad Episcopatum Glandevae in Provincia. Interfuit provinciali concilio Avenionensi an. 1457, et eodem anno ex hac vita migravit. Manuscripta reliquit aliquot concionum volumina, et quosdam in S. Scripturam tractatus.

Fr. Petrus de Tolosa, Gallus, alumnus coenobii Geaunae in dioecesi Adurensi, anno 1490 erat Episcopus titularis Veriensis in Macedonia.

Fr. Petrus de Villalobos, alias de Villa-Luporum, S. Theologiae Magister, qui anno 1473 suae Castellanae Provinciae praeerat, anno 1475 erat Episcopus Beryti in Phaenicia, et coadjutor Episcopi Cauriensis in Regno Legionis. Vivebat adhuc an. 1486, quo, ut habetur in vol. 51 Hispaniae sacrae pag. 44, die 13 Aprilis benedixit ecclesiam, et conventum S. Vincentii Ferrerii Placentiae.

Fr. Petrus Ferrer, alias Feria, anno 1495 electus fuit Episcopus Doliae, sive S. Pantaleonis in Sardania. Ultimus fuit illius dioecesis Antistes, nam Doliensi oppido collabente Alexander VI illam Calaritanae univit.

Fr. Raphael Monso, Barcinonensis, Renati de Andegavo Siciliae Regis confessarius anno 1463 assumptus fuit ad Episcopatum Venciae in Provincia, quae ejusdem Renati Comitatus erat. Multa in suam Ecclesiam beneficia contulit; nam cathedrale templum organis instruxit, et decoravit, atque pretiosissimis ornamentis locupletavit, canonicorum Capitulo unum Clericatum adauxit, eique prioratum SS. Petri, et Joannis de Ganda, et de Pugetono univit. Habitationem S. Laurentii de Varo an. 1485 hominibus triginta donavit, ut ipsi, et eorum haeredes tenerentur propriis sumptibus habere naviculam ad transvehendum de ripa ad ripam Vari amore Dei et absque mercede homines, animalia, et res quascumque. Complevit dies peregrinationis suae die I Octobris, anno 1491.

Fr. Robertus Clementis, Rothomagensis, sacrae Theologiae professor, die 15 Maji anno 1469 a Paulo II electus fuit Episcopus titularis Hipponensis, et Suffraganeus Rothomagensis. Erat tunc Franciae provincialis.

Fr. Rodericus de S. Martino, Hispano-Burgensis, sacrae Theologiae Magister, qui pluribus vicibus electus fuerat Castellae provincialis, an. 1485 ab Innocentio VIII die 27 Januarii inauguratur Episcopus Sebastensis in Cilicia. Videtur promulgata illius promotio an. 1486. Dicitur a scriptoribus vir pietate, conversatione, ac vitae sanctimonia spectabilis. Extremum diem clausit Burgis an. 1491.

Fr. Rodulphus de Tiferno, alias de Civitate Castelli, sacrae Theologiae Magister, vir singularis doctrinae, et probitatis ab Eugenio IV an. 1440 electus fuit sacrista, confessarius, et bibliothecarius pontificius, et paulo post inauguratus Episcopus Tiferni. Unus fuit ex illis nostratibus, qui ab Ostiis Tiberinis Romam S. Matris Monicae corpus anno 1430 deportarunt. In suum Tiferni Augustinianum coenobium multa beneficia contulit. Ex hac vita migravit die 9 Junii, an. 1460. Humani voluit Romae in sacello S. Monicae. Anno 1437, uti refert Herrera. prior erat poenitentiariorum apostolicorum.

Fr. Simon, Germanus, anno 1461 erat Episcopus Magionensis, sive Magiorensis, et DD. Reinhardi de Sickingen Episcopi Vormatiae coadjutor. Illius tamquam adhuc inter vivos agentis memoria non reperitur amplius post an. 1465.

Fr. Thomas Radcliffe, qui ab Herrera vocatur Thomas Rachelf, Hibernus juxta praefatum Herreram tom. 2 pag. 449, an. 1428, die 31 Januarii a Martino V eligitur Episcopus Dromorae in Hibernia. A Bonifacio Gams pag. 217 ponitur ad annum 1466, et dicitur ob paupertatem repudiatus. Apud Guillelmum Maziere Brady vol. I pag. 297 vocatur Thomas Bay perperam transcribens e manuscriptis codicibus Bibliothecae Barberinae Bay pro Bac, quae litterae non aliud innuunt quam nomen Bacalaurei contractum; erat enim Thomas noster sacrae Theologiae Baccalaureus.