LXXVI

DE PRAECLARIS ORDINIS EREMITARUM S. P. AUGUSTINI MULIERIBUS AB ANNO 1450 AD 1500

 

 

 

 

Ven. Soror Benedicta de Vimercato floruit oratione, humilitate, abstinentia, et charitate erga omnes in monasterio Mediolanensi S. Marthae, quae dum ibidem Priorissae munere fungeretur an. 1483 ad habitum admisit B. Archangelam de Panigarola; verum antequam haec professionem emisisset, ad coelestem patriam transivit.

B. Catharina Pallantiae Novariensis dioecesis ex familia Moriggia parentibus genere, et pietate praeclaris ortum habuit, quae adolescens parentibus atque undecim fratribus ex pestilentia sublatis, Mediolanum a patruo deducta fuit, ubi a pia matrona in virtutibus educata, mortificatione, et orationis studio mire ab ipsa adolescentia eluxit. Audito itaque de Christi doloribus sermone, tanta cor ejus compatientis amoris flamma exarsit, ut virginitatem suam Crucifixo Sponso consecrare decreverit. Dum autem in regulari instituto eligendo ambigua esset, apparuit ei Christus Dominus jussitque ut ad ecclesiam S. Mariae in Monte Varisio properaret, ibi enim agnitura esset divinae voluntatis arcanum. Jussibus coelestibus obtemperans virgo ad montem se transtulit, ibique nonnullis piis foeminis vitam eremiticam agentibus sociari impetravit. Domum deinde reversa ut res suas componeret, cum a proposito nimia cognatorum importunitate retraheretur, Varisium montem iterum petit, ubi omnes illas foeminas invenit pertifiero morbo laborantes, quas summa charitate ad extremum usque spiritum adjuvans, eodem morbo se affectam ex eorum consortio cognovit. Pallantiam itaque redire coacta, cum pestis vi adigeretur ad mortem, Deo spopondit si convalesceret se in Varisio monte usque ad mortem permansuram. Emisso voto statim convaluit; quapropter ad montem rediens angelicam in austeritate, et oratione vitam instituit, superatisque daemonum molestiis, et violentiis solitariam per triginta menses vitam egit, quibus exactis sociam et discipulam excepit virginem quamdam Julianam nomine, ac deinde vigesimo suae anachoriticae vitae anno socias quasdam, Deo disponente obtinuit, cum quibus aedificandi monasterii exordia disposuit. Pium hujusmodi propositum, ad quod coelesti S. Doctoris Ambrosii apparitione confortata fuit, divinae providentiae auxilio brevi tempore complevit, et in novis claustris omnes suscepto religioso habitu solemnia vota sub Regula Sancti P. Augustini emiserunt, sibique Praefectam licet reluctantem ipsam Catharinam voluerunt, quae eo in munere fulgentiora semper dedit pietatis exempla, cilicio ad carnem induta, et fere quotidianis in pane et aqua jejuniis se macerans, et ter in die repetitis flagellis cruentans. Tamdem cum per viginti circiter menses monasterio suo sancte praefuisset, a Domino ad coelestes nuptias invitata post triduum placidissime expiravit. Defunctae corpus mira venustate coruscans honorifice sepultum fuit, quod deinde miraculorum gloria illustratum a fidelibus ab ipso obitu eum cultum habuit, quem Sedes Apostolica an. 1769, die 16 Septembris approbavit. Ex Hagiologio Italico ad diem 6 Aprilis.

Ven. Catharina de Jesu et Sosa, Eborensis, una fuit e puellabus D. Joannae de Castella, quae contemnens aulam regiam, in monasterio Eborensi virgineas cum coelesti Sponso nuptias celebrare voluit. Deinde evasit ejusdem monasterii Priorissa perpetua, ac meritis virtutibus, et spiritu prophetiae claruit. Ardenti erga Jesum ferebatur amore, et viginti ante annos praedixit monasterium illud propter Infantis Jesu imaginem exaltandum adeo ut non amplius S. Monicae, sed Jesu nomine appellari incipiat. Sanctissime obiit circa am. 1500.

B. Catharina Romana orta est Romae ex nobili equite Hispano, qui in Hispaniam regressus filiam Deo in Matricalensi monasterio dicavit, ubi virtutis semitam rara cum pietatis opinione est ingressa, et ideo cum S. Joanne Sahaguntino sanctam nacta est familiaritatem, cujus colloquiis et exemplo mirifice in virtutibus profecit, quibus exornata, praedicto sui obitus die, qui fuit 28 Junii, ann. 1476 in coelum evolavit. Ita Martyrol. Aug. sub die 28 Junii.

B. Catharina de Osma monasterii Matricalensis alumna, ibidem celebrem se reddidit magna religionis observantia, amore paupertatis, et humanarum rerum contemptu. Cum sanctitatis fama decessit circa annum 1480.

B. Christina ex illustri Vicecomitum familia ortum habuit, quae primo vitae lustro vix absoluto acerrimum carni suae bellum indixit, jejuniis et flagellis in se desaeviens. Virginitatem suam Christo exhibere cupiens, ut statutas a patre suo nuptias fugeret, se in solitariae sylvae latebras abdidit, cum prius familiarem virginem ad statuti loci solitudinem invitasset. Ibi non paucos dies sine socia, et sine cibo transegit, coelestibus interim saturata deliciis, donec sodale adveniente se Eremitarum Augustinianorum cucullo induit, et per decem annos ipsa ejusque comes virgo nullo stabiles loco, sed per horrida sylvae loca vagantes herbulis tantum, quas eremus dabat, et aqua fontis victitarunt, vigiliis interea, flagellis, et assidua oratione spiritum reficientes. Divino deinde monitu exercitata Christina Romam ut Apostolorum lumina veneraretur accessit anno aetatis vigesimo; cumque ibi Sanctorum sepulcra piis lacrymis rigasset, ad alia Italiae sanctuaria properavit, ubi in aede S. Mariae de Portiuncula nuncupata virgo ejus socia, quo nescia abrepta, nusquam postea visa fuit. Anxia Christina cum eam irrito labore quaesivisset, Romam reversa est, et deinde Assisium ex qua civitate Spoletum veniens ibi in hospitali domo per sex menses pauperibus, et aegrotis humiliter ministravit. Dum autem ardentissimam in alios exerceret charitatem, in seipsam crudeliter saeviebat, flagellis carnem lacerans, et assidue in pane et aqua jejunans. Cilicio pro interula humo pro lectulo utebatur, vixque brevem carpebat somnum, alteram enim noctis partem cubitu, alteram genuflexa transigebat; et ne importunior eam somnus occuparet omni studio satagebat. In oratione extra se rapiebatur, ipsamque nocte orantem ignes coelestes, non ab uno aut semel visi, radiis ambiverunt. In contemplandis autem Christi cruciatibus compatiente adeo affectu effervescebat, ut aliquando dolorum Sponsi sui particeps fieri exoptans, clavo a pariete evulso pedem sibi valido nisu transfixerit. Dum autem novum Romam iter pararet, incidit in morbum, et Deipara eam ad coelos invitante placidissime migravit ad Sponsum die 14 Feb. an. 1458; innocentis suae vitae 22. Funus ejus magno Spoletini populi concursu celebratum fuit, et purissimae virginis merita multis et miris Deus illustravit miraculis ad sepulcrum ejus patratis. Ita Hagiologium Italicum ad diem 14 Feb. B. Christinae cultum immemorabilem Gregorius XVI die 19 Septembris anno 1834 confirmavit. Testatur noster Beniaminus Zacchi B. Christinam non esse de Vicecomitum familia; sed econtra illam ortam esse an. 1435 Calvisani in dioecesi Brixiensi ex humilibus parentibus Joanne, et Margarita Semenza etiam Giardini cognominatis.

B. Clara Mediolanensis S. Marthae monasterii Augustiniana Soror, ibidem magnis virtutibus, ac meritis claruit usque ad an. 1488, quo cum sanctitatis fama ad supernam patriam migravit. Huic in extremis longo certamine laboranti adstitisse Deiparam quousque extremum halitum exhalarit B. Veronica de Binasco conspexit. Ita Herrera tom. pag. 142.

Ven. Soror Clara Fedeli, nobilis Mediolanensis, cum esset in monasterio S. Marthae ejusdem urbis sanctimonialis spectatae vitae, atque insignis pietatis, anno 1470 missa fuit Comum erigere monasterium S. Euphemiae, quod postea annis 16 magna cum industria rexit. Tandem dives meritis ibidem obiit 27 Decembris an. 1490.

B. Elenam, seu Helenam, Utini natam nobiles parentes in operibus pietatis, optimis moribus educarunt usque ad annum decimumquintum, ac deinde Antonio Cavalcanti praestantissimo juveni nuptui tradiderunt, cujus amorem Helena sibi prudenti, et casta conversatione promeruit. Ejus postmodum obitu acerbissime perculsa totam se Deo consecravit, cumque sanctae viduitatis opera aliquandiu exercuisset, Religionis Augustinianae habitum suscepit. Exinde alacrior viam perfectionis arripiens saeculares pompas ad ornamenta altarium convertit, et facultates ad pauperum alimoniam destinavit, quibus cum opus esset, manibus suis deserviens se ministram, et famulam exhibebat. Frequens illi fuit jejunium in pane et aqua; et cibis aliquando cinerem, at terram immiscebat. Assidua in Christi cruciatuum contemplatione eos aliquo modo in se exprimere satagebat, quotidianis, cruentisque flagellationibus carnem macerans, et per integras noctes coronam ex acubus confectam in capite gestans. Austeras hasce corporis asperitates suavissimo assiduae orationis studio com pensabat, in qua a Dei liberalitate egregiis ditabatur charismatibus. Tantae invidens virtuti daemon eam variis tentationibus et terroribus aggredi ausus est, cumque nihil proficeret, eam verberibus saepe afflixit, necemque inferre tentavit, sed fortis mulier orationibus et signo Crucis malignum hostem vicit, atque fugavit. Gravissimo demum morbo per tres annos afflicta, ad extremum deveniens, Christi, Deiparae, et Sancto Augustini, et Nicolai Tolentinatis apparitione consolata, Sacramentisque refecta, hilaris migravit in coelum die 23 Aprilis anno aetatis suae 62, religionis 8, humanae autem salutis 1458. Funus ejus magna populorum frequentia, solemni pompa, et miraculorum comitante decore celebratum fuit, corpusque, in quo livida signa apparebant ex diuturno supra saxa decubitu, collocatum fuit in sacristia, ubi duobus diebus mansit, ac deinde (ipsa Beata de hoc Fratres admonente) depositum fuit in ejus oratorio, quod erat in angulo Ecclesiae. Erectum deinde ei fuit satis ornatum sacellum, ad quod sacrum ejus corpus integrum adhuc translatum fuit, atque in sublimi arca marmorea depositum. Ita Hagiologium Italicum ad diem 23 Aprilis. Orta est e nobilissima Valentinorum familia an. 1396. Illius cultus immemorabilis confirmatus fuit die 23 Septembris, an. 1858, et Officium concessum die 22 Aprilis 1859.

B. Eleonora de Betanzos, alias Matricalensis, sanctitate floruit in ejusdem civitatis monasterio, ibique sancte obiit an. 1473.

B. Elisabetha de Toleto, Hispana, cujus merita multis miraculis sunt illustria, claruit circa annum 1473.

B. Felicia de Tricate, sanctimonialis Augustinensis, sanctitate, et miraculis floruit in Mediolanensi S. Marthae monasterio, ibique pie obiit an. 1475.

B. Francisca de Castello Durante, Monialis Augustinensis, sanctitate floruit in Urbinate S. Agathae monasterio, in quo multis annis vixit rara abstinentia, incredibili poenitentia, atque mira caritate. Ultra viginti annorum spatium summa cum prudentia, atque zelo Priorissae munus exercuit. Ad illam ut consilium ab ea peterent plurimi concurrebant. Multis tandem decorata meritis e praefato Urbini monasterio ad coelestem patriam transivit die 2 Feb. an. 1484. Ex Aug. Martyrologio sub die 2 Februarii.

B. Justina de Mediolano in monasterio S. Marthae mira claruit sanctitate tempore B. Veronicae de Binasco, quae illam manu palmam martyrii gestatem apud Superos aliquando se vidisse testata fuit. Ideo B. Justina martyrii palmam promeruit, quia ingentia pertulit supplicia, aegritudine dura nimis triginta annorum perdurante. Nam, ut refert Herrera tom. I, pag. 389, nostra B. Justina incidit in ptisim, quamobrem saepenumero sanguinem evomebat. Ea aegritudine triginta annorum spatio laboravit. Interim semotam a caeteris cellulam inhabitans, et orationi fere semper intenta, jejuniis, et abstinentiae, quamvis aegrotans nequaquam parcebat. Sola sedebat ante oratorium ab ipsa in eadem sua cella erectum, in quo Deiparae imaginem posuerat, eamque summopere venerabatur, ac frequentiori ejus memoria oblectabatur. Hisce pietatis exemplis caeterae Sorores ad ardentiorem rerum divinarum amorem excitabantur. Totam fere noctem ducebat insomnem orationi vacans, somnoque victa sese quieti laxabat, caput in pectus reclinans; naturae vero ad summum concedens, strato caput ipsum ad quiescendum applicabat. Terreni nihil optavit, ad coelestia semper inhians. Toto satagebat studio ut seipsam contemneret. Ejus obitu appropinquante concentum Angelorum in sublimi Sorores audierunt. Ipsae nesciebant Justinae transitum instare, ast campanulae signo facto pro illa moriente, omnes accurunt, et prope ejus cellam Angelorum concentum frequentiorem audiebant, qui alta coelorum paulatim petens, deficiente Justina, defecit. Ad supernas Agni nuptias evolavit circa an. 1490. Aliquot post illius obitum annis B. Justinae caput a reliquo corpore separatum Sorores invenerunt, et illico ex eo vivus sanguis profluxit. Interea Soror quaedam simplicitate ducta caput accepit, et sanguinem abstergere satagebat. Quod cum perperam tentaret adveniens monasterii confessarius jussit B. Justinae caput inter sacras reliquias reponi.

B. Liberata cum tempore B. Veronicae de Binasco in Mediolanensi S. Marthae monasterio sanctitate floreret, extrema aegritudine laborantem illam rogavit praefata B. Veronica ut cum ex hac vita migrasset, a Domino impetraret quatenus eidem apparere posset, eamque moneret quodnam esset id, quo magis divinam majestatem offenderet. Annuit Veronicae Liberata, quae fato concessit die 20 Nov. an. 1487, et a Domino obtinuit quod Veronica exoptabat, eique apparens illam sui voti compotem reddidit. Ex Herrera tom. II, pag. 6.

B. Lucia Lanteri Brixiensis, ita noster Josephus ab Assumptione vol. I, pag. 232, orta est in terra Sarnica Brixiensis territorii ex Antonio Lanteri, et Polissena Musenci nobilibus Brixiae cultoribus. Cum autem in Sarnico forte morarentur an. 1466 in lucem prodiit infans Blanca, sic in baptismo, at in Religione Lucia vocata est. Septennium attingens, jam ad Deum pro peccatoribus preces offerebat, et Deiparae coronam in ecclesia devote recitabat. Cognoscens mundi fallacias, in desertum aufugere procurabat, et tandem e domo exiens, et a nutrice inventa in domum reducta est, et ibi veluti in deserto habitabat, ubi illi Deipara apparuit illam consolans et benedicens; et licet electro purior sibi esset conscientia, tamen ad confessarii pedes innumeras lacrymas effundebat, credens se prae omnibus peccatricem. Erga egenos piissimi cordis erat. Atrociter a daemone tentata est circa pudicitiam; illa tamen oratione daemonis insidias superabat. Cum unius foeminae in puteum Agnus Dei cecidisset, et illa Blancam rogasset ut pro se oraret, annuit haec, et orans adepta est ut Agnus Dei e putei fundo ascenderet, et illum illa apprehendens tradidit mulieri. Altero die infantem fere mortuum inter flammas, in quas ceciderat, ad Deiparam orans, e periculo liberavit. A Christo admonita est ut monialium habitu indueretur in nostro monasterio S. Crucis, et illum induit in die SS. Innocentium, aetatis suae anno 16, et humanae salutis 1480 mutato in Luciam Blancae nomine. Mox ecclesiam petivit Deo grates pro tali beneficio datura; tunc illi Deipara apparuit, et eamdem benedixit inter moniales. Missae assistens Puerum Jesum in hostia cernere promeruit. Plures aegrotos precibus ad Deum fusis liberavit. Ad matutinas preces surgenti apparuit coelitum Regina innumeris Angelis sociata, et Luciam haec benedixit, et Angeli cantu dulcissimo sunt solati. Puerum, et mulierem energumenos Crucis signo ab hoste maligno liberavit, Foeminam a medicis derelictam restituit sanitati. Idipsum cum altera ulcus in capite pessimum tolerante perfecit. Praegnantem a morte liberavit, et cuidam jamdiu maritatae sed sterili prolem adepta est. Cum aliquando pro altero aegroto deprecaretur, et illi sospitatem nacta non foret, Deum, rogavit ut sibimetipsi ejusdem aegroti concederet aegritudinem; quod statim consecuta est; nam sibi alterius aegritudo, et aegroto Luciae sanitas concessa est. Quemdam insolentem magum ad meliorem frugem convertit taliter ut inter Minoritas habitum susceperit. Sic etiam lascivam foeminam e coeno vitiorum ad pudicitiam servandam reduxit. A Deipara ad Inferni, Purgatorii et Paradisi loca ducta est. Anno 1488 in die Purificationis ab eadem Deipara dulcissime est consolata. Et anno 1490 in vigilia primi diei quadragesimae illi apparuit Deipara cum puero Jesu, et ad Luciam sic locuta est: Lucia ecce tuus Sponsus, et his dictis illam benedixit. Anno 1492 in Dominica Palmarum, illi iterum apparuit, et ramum olivae dedit, quo Lucia plures aegrotos, et energumenos tangens reddidit sanitati. Anno 1491 in die Annuntiationis Angelus illi apparuit, et lilium dedit candidissimum, pulcherrimum, et odoriferum, et illam alter Angelus in Sacerdotis forma sacra hostia e sacrario eruta communicavit. Extasi mirabili rapta, omnia nostrae Redemptionis mysteria sibi in spiritu repraesentata vidit. Ante Christi Crucifixi imaginem orans, Christum sibi loquentem audivit, et ipse Dominus illi promisit peccata remissurum illis qui erga suam passionem haberent devotionem. Tandem tot meritis, et prodigiis clara anno 1492 aetatis suae 26 susceptis Sacramentis sancte decessit cum in choro cantaretur hymnus: Exultet coelum laudibus: ejusque anima veste pretiosa induta, diademate coronata, aurea zona praecincta visa est inter Christum, Deiparam, utrumque Joannem, S. P. Augustinum, SS. Catharinam, Barbaram et Luciam, et Angelos innumeros in coelum conscendere, et post mortem multis claruit prodigiis. Testatur Herrera sui Alphabeti Aug. tom. II, pag. 7, quod Beatae Luciae effigies a tempore antiquo extabat in templo S. Andreae Ferrariae inter Beatorum Augustinensium imagines.

B. Magdalena ex nobili Albricorum familia Comi orta futurae sanctitatis specimen ab infantia dedit, escas dividens in pauperes, quas postea prodigiose vidit multiplicatas. Utroque orbata parente a fratribus suis impetravit ut ad monasterium S. Margaritae extra urbis moenia situm deduceretur; dum habitu religioso indui poscit, coelesti voce ter admonita Brunatem ignobilem vicum in montanis positum petiit, atque in monasterio ibidem sito S. Augustini Regulam professa est. In hac virtutum palaestra miros fecit progressus, religiosae disciplinae, et regularis observantiae perfecta sectatrix, et in oratione perseverans, Christi Domini cruciatus dulcissimo animi sensu contemplabatur. Monasterio deinde praefecta in filiarum suarum curam diligentissime incubuit, quas propterea ad chori, et Sacramentorum frequentiam adhortans, a saeculari commercio abstrahi curavit. Patientia in adversis excelluit, et pias apud Deum pro detractoribus suis preces fudit, magnas interea Deo agens gratias, quod hac ratione se et filias suas amantissime probaret. Id cum aliquando ageret in genua ad orationem provoluta, in extasim rapta omnis motus expers mansit, donec eam Sorores supervenientes pro mortua ad cellam extulerunt. Insigni etiam charitate erga proximos enituit, non solum enim esurientes Sanctimoniales cibis divinitus obtentis satiavit, sed exteris quoque in necessitatibus praesto fuit, et gratia curationum a Deo ditata infirmos ad sanitatem oratione, et peccatores ad poenitentiam lacrymis reduxit. Senio tandem ac diuturno morbo confecta, cum Religiosas sibi commissas ad perfectionem observantiae hortata esset, placidissime expiravit an. 1465. Corpus magna populorum frequentia ad exequias concurrente octiduo insepultutum remansit miraculis interea a Deo illustratum, et postea in peculiari loculo sepultum fuit. Anno autem 1595 Moniales a monasterio recedentes, et ad Ecclesiam S. Juliani transmigrantes corpus B. Magdalenae secum detulerunt, quod in eadem Ecclesia honorifìce collocatum intra chorum Sanctimonialium colebatur lampade perpetuo ad illud ardente. Ex Hagiologio Italico sub die 14 Maji.

Ven. Soror Margarita, Mediolanensis, in monasterio S. Marthae ejusdem urbis discipula fuit B. Veronicae de Binasco, quae adhuc vivens anno 1467 in solemnitate S. P. Augustini extra se rapta illam aspexit inter alias Moniales cum Christo in coelo regnantes. Ex Herrera tom. II, pag. 55.

B. Marina de Armentera, cum esset regularis observantiae studiosissima, atque virtutibus, et sanctimonia illustris, in Domino quievit in monasterio Matricalensi an. 1481.

Ven. Monica sanctimonialis in monasterio Mediolanensi S. Marthae fuit a Domino raris visionibus ditata, quas interdum B. Archangela de Panigorola professionem emisit, vidit Jesum sibi eamdem B. Archangelam in sponsam suscipientem; ob haec et alia ex illo tempore Beatae nomen obtinuit. Sanctitate florebat circa an. 1490.

B. Petrucia de Genestano mundi incostantis pericula cognoscens, inter Tertiarias Ordinis nostri adnumerari voluit, ac statim viam perfectae virtutis ingressa, floruit abstinentia, poenitentia, contemplatione, et prophetiae spiritu, quas virtutes Deus ut sibi gratas miraculis plurimis confìrmavit donec multis exornata meritis in coelum migravit anno 1470. Illius sacrae exuviae in nostra Genestanensi Ecclesia superiori anno repertae sunt. Eadem piissima virgo illa est, cujus impensis coenobium Genestanense vetustate collapsum restitui coepit; sed cum a populo derideretur quod ad ecclesiam perficiendam ejus non sufficerent facultates, licet jam esset decrepitae aetatis, dicebat templum illud antequam ipsa e vivis excederet, a B. Virgine, et S. P. Augustino esse complendum; quod reipsa accidit; nam die 25 Aprilis anno 1467 ad vesperum in Ecclesiae pariete Deiparae imago apparuit, ad quam visendam tota fere Italia concurrere coepit ob prodigia ibi perpetrata, et relictis plurimis eleemosynis Petrucia adhuc superstite, et templum, et coenobium constructum fuit; ob quae appellata fuit prophetissa. Fuit Eremitani Ordinis Tertiaria, sive Mantellata, et in domo sua vixit rara poenitentia, jejuniis, et disciplinis; et in oratione erat assidua. Ex Aug. Martyrol. tom. I, pag. 330.

B. Prudentia Mediolani orta est ex nobilissima prosapia de Casanata, atque ubi adolevit saeculi delicias despiciens in patrio Augustinensium Sororum monasterio habitum suscepit. Aliquanto post ob insignem sanctimoniam electa est Priorissa ad reformandum asceterium nostratum Sanctimonialium Comi, ubi virtutibus et miraculis clara die 6 Maji an. 1492 in coelum migravit. Post obitum multis miraculis coruscavit, et a Fidelibus pio cultu celebrari coepit. Ita Martyrol. Aug. tom. II, pag. 34.

B. Rita de Cassia ex honestis parentibus orta est Rocchae Porrenae in Umbria prope Cassiam, quae a teneris annis omni virtutum genere illustris, ut patris voluntati obsequeretur, viro cuidam moribus et ingenio feroci nupsit, cujus tamen asperitatem ea mansuetudine flexit ut per annos duodeviginti cum eo concorditer vixerit. Marito ab hostibus occiso, non solum pro interfectoribus orabat, sed Deum quoque precata est ut duos filios, quos vindictae cupidos agnoverat, citius e vita eriperet ne conceptam paternae caedis ultionem exequerentur. His autem defunctis a Monialibus S. P. Augustini religiosum habitum postulavit, illis autem negantibus (solas enim virgines recipere mos erat) Rita nocte quadam a S. Joanne Baptista, dum oraret, vocata, per asperas montium vias, ipsam Sanctis Augustino et Nicolao Tolentinate comitantibus, in coenobium mirabiliter introducta fuit; quo miraculo permotae virgines illam benigne susceperunt. Patrimonio itaque in pauperes erogato Rita monasterium incolens corpus suum ciliciis, spinis, quas tunicae intexuerat, cruentis flagellationibus, et quotidianis jejuniis in pane et aqua toleratis macerabat, spiritum vero oratione recreabat, Christi tormenta tanto cordis ardore, et vi lacrymarum contemplans ut prae doloris magnitudine pene confici videretur. Quadam autem die cum ad Christi e Cruce pendentis imaginem intensius oraret, spina e Crucifixi corona evolans ita ejus frontem transfixit ut insanabile vulnus usque ad mortem pertulerit, ex quo praeter acerbissimum doloris sensum foeda sanies exhalabat, unde ne Sororibus nauseam moveret, solitaria cum Deo versabatur. Anno autem jubilaei Romam cum caeteris Monialibus propter ulceris deformitatem ire vetita, repente absterso vulnere convaluit, quod tamen dumum reversa iterum erupit. Poenitentiis denique, et doloribus confecta, gravi morbo corripitur, quo per quadriennium patientissime tolerato ad extrema devenit, et in supremo agone Christum Dominum, et Deiparam Virginem ad coelestia Regna ipsam vocantes audiens placidissime expiravit die 22 Maji, anno 1456; cujus corpus usque ad hanc diem incorruptum, et suavissimo odore fragrans a Fidelibus pie colitur. Eam miraculis ante, et post obitum claram Urbanus Papa VIII Beatorum fastis adscripsit. Hucusque jam saepe memoratum Hagiologium Italicum ad diem 22 Maji. Ortum habuit circa an. 1381 ex legitimis conjugibus Antonio Mancini, et Amata Ferri; Ferdinando homini praeferoci nuptui traditur anno 1398; viro autem ab inimicis interfecto, in Cassiae monasterium divinitus introducitur an. 1418, et spina suae coronae in fronte a Christo transfigitur an. 1420. In Beatorum album refertur ab Urbano VIII die 16 Julii anno 1628.

B. Sancta de Genestano ibidem ex nobili familia orta, inter Ordinis Mantellatas adscribi voluit, atque ex eo tempore magnis coepit clarere virtutibus; ita enim in contemplatione rerum supernarum elevabatur, ut singulis diebus in extasim raperetur non quidem semel, sed toties quoties de Deo, Christi passione, atque Beatorum vita aliquid audiebat. Floruit poenitentia, humilitate, castitate, obedientia, charitate, patientia, et spiritu prophetiae, donec pluribus ditata meritis, et coelestibus favoribus ad castissimas immaculati Agni nuptias transivit die 25 Aprilis an. 1481. Ex Aug. Martyrologio ad praefatam diem 25 Aprilis.

Ven. Soror Serephina monasterii Mediolanensi S. Marthae alumna, mense Octobri an. 1488 cum odore sanctitatis ex hac vita migravit.

Ven. Soror Timothea Caurioli de Brixia fundatrix monasterii S. Crucis ejusdem urbis, orta est anno 1426. Adolescentula pietati summopere addicta cum aliis puellabus ejusdem voti monasterium fundavit sub invocatione S. P. Augustini. Cum autem ibidem Augustinianum Institutum amplecti non posset, una cum aliis 13 comitibus se contulit Veronam habitum praefati Ordinis accipere in monasterio S. Joannis. Post emissam votorum professionem, Sorore Placida eam comitante, ivit reformare monasterium Parmae. In eodem monasterio quindecim annis priorissam egit, ac postea Brixiam reversa, ibidem socias et adjutrices habens sorores Joannam Prazza, Helenam, et Magdalenam fundavit monasterium S. Crucis circa an. 1478. Tandem virtutibus, meritisque cumulata in praefato S. Crucis monasterio pie obiit die I Decembris anno 1491.

B. Veronica Binaschi in Insubria piis orta parentibus, virtutum splendore ab infantia clarescens virginitatem suam voto Deo obtulit; cumque religiosi instituti desiderio flagraret, noctu in addiscendas litteras coepit incumbere; nam interdiu domesticis curis, et agresti labore occupabatur. Verum a Deipara cujus auxilium imploraverat, orationi, et Christi Domini cruciatuum contemplationi dare operam jussa, in Mediolanensi S. Marthae monasterio arctioris disciplinae fama illustri inter Sorores famulantes adscribi impetravit. In ea humilitatis et laboris conditione omnibus se praebuit perfectionis exemplar; quotidiana enim illi erant in pane, et aqua jejunia, et lectulus cilicio instratus dolorem potius afferebat quam quietem. Humilitatis et obedientiae cultrix eximia abjectissima quaeque monasterii munia avidissime amplexabatur, seque vilissimam foeminam, et peccatricem praedicans, coelestia dona, quibus affluebat diligentissime abscondere curabat; quapropter in eremum seccedere cogitans, ab Angelo, cujus familiari consuetudine fruebatur, prohibita fuit. Christi Redemptoris tormenta tanto mentis ardore contemplabatur ut in lacrymas pene resolvi videretur; qua in cogitatione aliquando defixa, et divino fulgore circumfusa tantam vim lacrymarum profudit ut subjectum a Monialibus vas impleverit, Christi Domini, et Deiparae Virginis apparitionibus dignata, in arcanis nostrae Redemptionis mysteriis instructa, et Sanctorum colloquiis recreata, sacrosanctum Eucharistiae Sacramentum tum e manu Angeli, tum ab ipso Angelorum Domino saepe suscepit. Quatuor ante obitum annis jejuniorum diebus solo pane ab Angelo delato refecta est, et eo magistro didicit horarias preces ritu Romano legere, a Christo autem Domino Psalterium edocta divinas laudes memoriter recitabat. Tandem gratia curationum, prophetiae dono, et coelestibus charismatibus illustris hora suae dormitionis praenuntiata migravit ad Sponsum die 13 Januarii, an. 1497, innocentis suae vitae 52. Ita Hagiologium Italicum ad diem 13 Januarii. Franciscus I Galliarum Rex a Leone X impetravit ut Sanctae Marthae Moniales Beatam Veronicam religioso cultu prosequi possent. Officium autem ad ejus honorem eisdem Monialibus die 30 Martii an. 1624 Urbanus VIII indulsit, atque ad universum Eremitanum Ordinem die 6 Augusti an. 1672 Clemens X extendit. Illius nomen in Martyrologio Romano habetur sub die 13 Januarii.