LXXXII

DE EREMITIS AUGUSTINENSIBUS SANCTITATE CLARIS, QUI FLORUERUNT AB ANNO 1500 USQUE AD 1550

 

 

 

 

B. Alphonsus de Borgia in Martyrologio Augustiniano sub die 28 Feb. ita celebratur: In provincia Mexicana memoria B. Alphonsi de Borja, qui nobilissimo genere ortus in Indias ex Hispania profectus, vixit rara poenitentia et profunda humilitate, intemerataque pudicitia, illam usque ad ultimum spiritum conservans. Multum inter gentiles verbo, et exemplo profecit, donec praecognita sui obitus die caducitatem exuens mortalem, ad immortalem vitam translatus est... Natus est in oppido Arandae Durii, hispane Aranda de Duero, ex nobilissimo D. Petro de Borja, et Constantia Quemada: habitum assumpsit Salmanticae tempore prioratus S. Thomae de Villanova, et sub magisterio sancti viri Ludovici de Montoya, et ibi professus est die 28 Feb. an. 1534. Mox in Indias profectus propagandi Evangelium accensus desiderio, ibi magnos proventus fecit. Fertur vixisse castissimus; et sanctus obiit an. 1542, et corpus ejus in Mexicano coenobio tumulatum fuit. Ita noster Joseph ab Assumptione praefati Martyrologii parte I, pag. 154.

B. Ambrosius Testai a memorato Josepho ab Assumptione sub die 14 Junii laudatur nomine viri religiosissimi, in quo eluxit vitae perfectio, et ardor honoris adolescentularum, quarum paupertati subventurus Rechalbuti in Sicilia monasterium S. Mariae Magdalenae sua industria construxit, ubi pauperrimas et periclitantes recipiebat sine ulla dotis expectatione, et pro illarum alimonia perenniter laborabat. Insuper illas viam salutis edocebat, et propter illas horribiles perpessus est angustias; aliquando enim ab impio homine colaphizatus, humiliter ad ejus pedes provolutus est. Sancte ergo suae vitae tempora traducens, sui obitus revelatione habita, felici sorte animam innocentem efflavit repetens verba illa: In manus tuas Domine commendo spiritum meum. Illius anima in coelum ascendere visa est a puella trium annorum, quae statim, balbutiens, coepit perfecte in verba prorumpere. Claruit B. Antonius innumeris virtutibus, nec spiritu caruit prophetico. Post ejus mortem usque ad praesens (1749) ex ejus sarcophago multoties cernitur columba albissima exire de die, et supra trabem coenobii collocari; et nocte advenienti ad sarcophagum redire, certe ut columbina specie, qua illas in unum conjunxerat, et direxerat Moniales, et tristes ab ejus obitu manentes solaretur. Per os ejus erutum ex sarcophago prodigia multa perpetrata referuntur... Obiit in praefato S. Mariae Magdalenae monasterio, in quo cellam separatim habebat, anno 1547, et ibidem tumulatus fuit.

Ven. Andreas Proles, Saxo, sacrae theologiae doctor, propter vitae religiositatem, scientiae amplitudinem, et eloquentiae splendorem Ducum Saxoniae concionator electus fuit. Illius opera usus est Joannes ex Salhusiorum familia Episcopus Misnensis circa annum 1500 in emendandis libris ecclesiasticis. Pie obiit in coenobio Culmacensi feria 3 Pentecostes an. 1503. Hic nomen dedit Congregationi Saxonicae, ex qua prodiit radix peccatrix Martinus Lutherus, non quia ejusdem Congregationis institutor fuerit, sed quia per annos fere 43 illam administravit. Non possum non mirari, verba sunt Herrerae tom. I, pag. 56, homines prudentes et doctos acriter et injuriose invehi in viros pios eo capite, quod Congregatio ab illis educata, aut instituta tulerit monstrum et radicem peccati Martinum Lutherum. Quae enim culpa, quodve Andreae flagitium rexisse prudenter, et educasse observanter Congregationem, ex qua parentis optimi mala proles, et a majorum veritate degeneres alumni ad suam aliorumque perniciem prodiere? Celebratur noster Ven. Andreas in saepe laudato Martyrologio Aug. die I Junii, quae illius emortualis fuit.

B. Antonius Dulciatus, Prior coenobii S. Galli in sua patria Florentina, ab Ossinger pag. 306, ubi illius opera recensentur, appellatur vir eruditissimus et multarum scientiarum copia ditissimus. Excelluit potissimum scientia astronomica. In Martyrologio Augustiniano ad diem 10 Maji de illo ita legitur: Florentiae in coenobio S. Galli memoria B. Antonii Dulciati, qui ibidem degens rara sanctitatis opinione, mortem sanctorum expertus est. Obiit autem circa annum 1512.

B. Antonius de Fontibus ortus est Toleti (vel Hispali ut aliis placet) ex parentibus Ferdinando de Fuentes, ex Joanna Garcia de Victoria. Salmanticae anno 1477 die 18 Augusti habitum suscepit sub prioratu S. Joannis a S. Facundo, et professionem emisit in manibus Ven. Martini de Espinosa an. 1478. Studiis deditus exiit vir doctrina et sanctitate clarus; in scientia fuit a Generali laurea magistrali donatus. Et si humillimus, coactus tamen fuit plures in Ordine acceptare dignitates, fuitque plurimorum coenobiorum praelatus; cum coenobium Toletanum gubernaret an. 1504 plures Saracenos ibi habitantes ad fidem convertit, et postea nominatus est Vicarius generalis totius Hispaniae, et clarus prudentia, et mansuetudine monasteria auxit in spirituali, et temporali. Romam profectus est an. 1515 tanquam definitor generalis ad Capitulum celebrandum, et finito Capitulo veniam obtinuit a Generali eundi in Eremitorium S. Mariae de Risco tribus leucis a coenobio de Arenas distans, ubi cum socio uno in poenitentiis, vigiliis, et orationibus vitam egit angelicam: cum autem in coenobio de Arenas Capitulum esset celebrandum, ipse invitatus adesse voluit, noscens se ibi breviter moriturum. Cum autem Capitulum esset celebrandum die 2 Maji, ipse aegrotans ad mortem, morte praedicta et praescita, die 27Aprilis in praefato coenobio de Arenas in pace quievit anno 1517. Ex vol. I Martyrologii Augustiniani pag. 335.

Ven. Antonius de Padilla, Hispanus, vir probitate, eruditione, et pietate insignis, Neapoli in coenobio S. Joannis de Carbonaria primas disciplinas edocuit Seripandum tunc puerum bonae indolis, magnaeque spei, et postea Cardinalem. Unus fuit ex iis, qui primo in Provinciam Sardiniae regularem observantiam invexerunt. An. 1542 erat ejusdem insulae provincialis, et 1545 jam senex Valentiae in Hispania morabatur. In praefati Seripandi regestis sub die 28 Novembris ad annum 1544 haec leguntur verba ab eodem Seripando ad suum antiquum praeceptorem atque institutorem scripta: Te patris loco semper habuimus, a quo honestae vitae exempla illustria dum tyrones essemus, accepisse nos numquam erimus immemores. Quare perge quod facis, qui maximam partem propositi tibi spatii sancte, et feliciter cucurristi, ad metam parato animo properare; qui bonum certamen certasti, coronam justitiae expectare; qui fidem servasti ad fidei praemium in fide perseverando contendere.

Ven. Antonius de Villa-Sandino, vir fuit magnae religionis, et virginitatis virtutibus praeclarus; hac enim adeo praeluxit, ut in ejus aspectu animae suae puritas appareret. Numquam a Sacro abstinuit celebrando, quod magna cum devotione celebrabat. Illius conversatio erat et sancta, et sincera: cum S. Thoma de Villanova fuit electus provinciae visitator, et post illius assumptionem ad Archipraesulatum, electus est in ejus locum ut Ordinis Constitutiones revideret. Post plures in Ordine prudenter absolutas dignitates, meritis plenus sarcinam mortalitatis piissime deposuit... Filius fuit Gundisalvi Gomesii, et Mariae Flores. Anno 1501 inter nostrates nomen dedit Salmanticae die I Augusti tempore Prioris Fr. Antonii de Fontibus. Anno 1521 a Generali Gabriele Veneto nominatus fuit visitator provinciae ut esset socius S. Thomae de Villanova, et an. 1529 electus est Provincialis; sed sequenti anno muneri renuntiavit: anno etiam 1545 electus est Prior Salmaticensis, et loco S. Thomae Constitutiones correxit. Virginitate tandem, et sanctimonia illustris e coenobio Burgensi in coelum abiit eodem anno 1545. Ita iisdem verbis laudatus Josephus ab Assumptione sub die I Augusti.

B. Arnaldus Neracensis, alias de Nerach, Gallus, Raymundi filius, Sacrae Theologiae doctor Parisiensis, quamvis jam in urbe Agenot habitum induisset, tamen majoris observantiae cupidus Romam petiit, et a B. Anselmo Generali obtinuit ut inter nostrates Ilicetanos admitteretur. Voti compos, ita scribit noster Joseph ab Assumptione vol. 2, pag. 84, rursus novitiatum expertus tandem professionem confirmavit die 11 Julii an. 1494; et cum vitam sanctissimis traduxisset moribus die 20 Maji tradens fratri infirmario post recitatam Nonam breviarium dixit: Accipe Frater, Vesperas enim cum Dei Angelis in coelum eo recitaturus, et sic obdormivit in Domino Iliceti an. 1512. Vide Elssium pag. 84.

Ven. Augustinus de Balmaseda in eodem Augustiniano Martyrologio sub die 10 Augusti sequens habet elogium: In Indiis memoria Ven. P. Augustini de Balmaseda, qui ex Hispania illuc tendens, magna sanctitatis opinione inter homines degens, ad portum perennis gloriae piissime creditur ascendisse. Ortum habuit in Hispania ex parentibus Bernardo de Balmaseda, et Francisca Rodriguez. Religiosam professionem emisit Salmanticae die 10 Augusti an. 1518 in manibus P. Fr. Francisci de Parra. Ad Indias profectus, ibidem sancte obiit tempore nostratibus scriptoribus ignoto. In vetusto professionum libro dicitur sanctissimus vir, qui obiit in India.

B. Augustinus Facioni de Interamna in Umbria cum jam esset sacrae theologiae Magister atque nobiliora Ordinis gymnasia in Italia rexisset, pium otium quaerens inter Ilicetanos adscribi petiit, idque anno 1503 impetravit. Ast Deus tantam margaritam, ita Landuccius pag. 140, in sylva latere noluit, sed ad gubernium totius Ordinis Eremitani primum ut Vicarius Apostolicus, deinde Prior Generalis assumptus est, in quo munere obiit anno 1506, magno inter homines relicto odore sanctitatis. Anno 1491 Apostolicus Visitator ad reformationem Lusitaniae et Hispaniae missus, ut ait Elssius pag. 97, plurimum utilitatis conscientiis afflictis contulit.

B. Bartholomaeus de Palatiolo in ejusdem nominis oppido inter Brixiam et Bergomum honesto loco natus, cum jam sacro Diaconatus Ordine insignitus esset, anno 1447 post auditam nostratis Ven. Augustini de Crema concionem, mundo valedicens nostram Augustinianam Eremum ingredi voluit, atque in ea statim coepit omnium virtutum genere praelucere. Erat enim valde pietati addictus, in studio indefessus, in choro assiduus, obedientiae, paupertatis, et castitatis diligentissimus custos. Tanta extitit humilitate ut Dominae Hippolitae Ducum Mediolanensium filiae, atque Alphonsi Calabriae Ducis uxoris confessarius esse noluerit, etiam post oblatas nobilissimas Regni Neapolitani infulas. Ea item fuit abstinentia ut nulla unquam ratione a medicis induci potuerit ut aegrotans diebus vetitis non modo carnem, verum nec jusculum quidem degustaret. Hanc vero nostratis Bartholomaei abstinentiam ipsemet Summus Pontifex Innocentius VIII sibi imitandam proposuit; nam cum quadam die, qua non licebat, esum carnis ipsi aegrotanti medicus consuluisset, hoc illi statim responsum dedit: Nonne ipse apud nos sanctissimi viri P. Bartholomaei S. Mariae de Populo prioris praeclarum abstinentiae exemplum tantopere jam commendasti, quod licet graviter ex stomacho laboret diebus tamen vetitis pinguia degustare omnino recuset? Quanto ergo nos magis idem exemplum caeteris praebere debemus, qui non quidem sicut ille unius tantum religiosae familiae, sed omnium totius mundi fidelium caput, et Pastor sumus? Adeo autem propter eximiam sanctitatem huic Pontifici, atque ipsius decessori Sixto IV acceptus fuit ut multa propter eum Eremitano Ordini privilegia concesserint, atque insuper memoratus Sixtus IV ad coenobium causa illum aegrotantem invisendi inaudita dignatione aliquando accesserit. Praeterea Bartolomaeus noster rarum extitit fraternae charitatis exemplar, qua nimirum quascumque ab aliis sibi illatas injurias, eas potissimum, quae cordatorum hominum animos acrius exasperare solent, cujusmodi eae sunt, quae ab ipsis etiam amicis aliquando inferuntur, aequo promptoque semper animo condonabat, dicere solitus: Si amicos quoscumque verbo vel facto laedentes abjicere voluerimus, nullos certe in fine habere reperiemur; cum difficile, imo impossibile sit sese invicem amicos aliquo modo non laedere; verus autem amor id efficere debet ut invicem alter alterius onera portantes adimpleamus legem Christi. Angelum suum custodem summa veneratione prosequens, aliquando e magno discrimine ab illo una cum socio ereptus fuit. Nam cum in medio itinere ipse cum sodali ingenti eluvione deprehensus fuisset, quae omnem in circuitu regionem instar cujusdam veluti lacus operuerat, derepente apparuit illi nobilis quidam juvenis sedens super equum album, decorus aspectu ac vestibus albis indutus, qui ultro se illi ne cito aquarum huc et illuc decurrentium impetu praeceps abriperetur, comitem atque ducem exhibuit. Statim ac Bartholomaeus cum socio in locum tutum pervenit, extemplo eques et equus ab ejus oculis evanuit ut sic intelligeret non quidem hominem, sed Angelum tam benevolum ductorem fuisse. Cum pluribus vicibus suae Insubricae Congregationis supremum magistratum magno cum regularis observantiae profectu gessisset, tandem Brixiae spiritum Deo reddidit die 3 Octobris an. 1502, aetatis suae 76. Post obitum plura patrasse miracula memoriae proditum est. Reliquit copiosum martyrologium impressum an. 1487, in quo plurimorum Beatorum, ac Venerabilium Ordinis nostri merita commemorantur.

Ven. Bernardus Novariensis, laicus, an. 1508 in Congregatione Perusina fulgebat. Tantae probitatis, et meriti fuisse refertur in Regestis Aegidii Viterbiensis, quod quidam Magistri Generalis suas illi vices, et auctoritatem aliquoties commiserint, et in quibusdam causis eum tantae auctoritatis esse voluerunt, quantae erat Vicarius totius Congregationis. Magnae sane virtutis vis, quae etiam sine aliorum murmure fraterculum humilem, et laicum viris doctis, et nobilibus praeponebat, et ipsis Praelatis aequabat; reclamantibus nostris legibus, sed tacentibus cunctis, quasi silentio faterentur cum homine tantarum virtutum etiam leges silere. Gaudeo de Bernardi meritis, exulto de consodalium silentio, sed doleo de scriptorum nostrorum taciturnitate, qui tanti viri res gestas perire hominibus passi sunt. Sed Deo perire non possunt, qui operariis vineae suae, quid debeat, ignorare non potest. Ita noster Thomas Herrera Alphab. Augustin. tom. I, pag. 100.

Ven. Bernardinus de Parentio in Illyrico, a nostrate Silvestro Meucio in epistola e coenobio S. Christophori de Pace an. 1516 missa ad alium nostratem Anselmum Bocturnium, appellatur: Devotus, illuminatus, et extaticus Dei famulus, spiritum prophetiae habens, unicum priscorum Patrum vestigium, crebras caritatisque fervore conspersas preces ad Dominum fundens, qui diu noctuque Fratres monebat, instruebat, atque excitabat ad spiritualia consequenda; quique licet jam septuagenarius, fortior tamen atque robustior summa abstinentia quotidie efficiebatutur. Obiit cum sanctitatis odore Patavii circa an. 1516, aetatis suae 70.

B. Chistophorus Petronius, Senensis, patrem habuit Petrum de Paltonibus. Antea vocabatur Jacobus, nomenque sibi immutavit dum an. 1475, die 3 Februarii in nostro Ilicetano coenobio inter manus B. Antonii de Montechio religiosam professionem emisit. De illo ita habetur in Augustiniano Martyrologio sub die 2 Januarii: Senis in coenobio Ilicetano transitus B. Christophori Petronii, qui e nobilissimo ortus genere, in eodem coenobio monachalem vitam amplexus est, et tali erga proximum charitate flagravit, ut pauperem aspiciens vestibus indigentem, D. Martinum Turonensem imitatus, propriis illum vestibus cooperuerit, cui Christus postea apparens iisdem vestibus ab ipso pauperi collatis, dixit illas ei postea esse remuneraturum. Vixit hic beatus rara poenitentia, et licet una tantum tunica uteretur, ad ignem tamen, etsi frigidissima grassaretur hyems, non accedebat: de quo interrogatus, ajebat id facere ut Purgatorii poenas aufugere assuesceret… Obiit tandem ibidem relicto suavissimo sanctitatis odore praefato die 2 Jan. An. 1513.

Ven. Fr. Claudius Catilini de Stella, Gallo-Narbonensis, Romam venit ut theologicis studiis vacaret, et ita in illis profecit ut cum vix esset Baccalaureus anno 1470 tempore Guilelmi Becchii factus sit totius Ordinis Procurator generalis, et cum Summo pontifici illius magna dexteritas nota esset, ab ipso an. 1491 eligitur poenitentiarius basilicae S. Petri. Ornavit in ecclesia S. Augustini Romae sacellum olim S. Claudii, nunc S. Clarae de Montefalco, et an. 1509 die 12 Januarii pie decessit senectute bona, meritis, et doctrina clarus, cujus memoria non solum apud nostrates, sed etiam apud alios Mendicantium Ordines numquam superstes non erit; nam praeter privilegiorum confirmationem, Calixtanam, aliarumque non minoris praejudicii bullarum revocationem impetravit. Vide Josephum ab Assumptione part. I, pag. 34.

Ven. Didacus, Hispanus, Conversus, circa annum 1540, ita Herrera tom. I, pag. 190, B. Thomae de Villanova notus et charus fuit. Hic ad pedes Christi e Cruce pendentis jugi contemplatione prostratus coelestium favorum delicias non semel expertus est. Fertur praelato admiranti insuetos in Didaci cella splendores nocturno tempore sic micare ut ignis flammas cubiculum devorantes crederet, et praecipienti ut casum revelaret, clam sub secreti sponsione aperuisse radios illos ab inexhausto luminis fonte Christo Domino, non per occultas rimas, sed per apertas vulnerum januas effulsisse. In extrema aegritudine sacra unctione recreatus, solus ut aliquantulum requiesceret derelictus, nigra se tunica induens, et e lectulo surgens, ad pedes Crucifixi genua flectens, et ab ore dilecti pendens, dulciter et feliciter animam exhalavit.

Ven. Ferdinandus de Toleto, filius Alvari Lopez et Elvirae Nuñez, an. 1499 die 25 Martii Salmanticae per solemnia vota Ordini nostro se perpetuo mancipavit. An. 1521 coenobii Salmanticensis prioratum gerebat eo omnium plausu: ut appellatus fuerit magnus homo in sanctitate, et praelatura. Ex Herrera vol. I, pag. 227.

Ven. Felix de Curtiano, Apulus, vir pietate, ac litteris conspicuus a Pamphilo inter Augustinenses Beatos recensetur et a Romano sanctus appellatur. Quibusdam instauratis aliisque erectis coenobiis circa an. 1487 initia dedit Congregationi Dulcetanae, quae etiam Apula nuncupata fuit. Vivebat adhuc an. 1521.

Ven. Franciscus a Cruce in praememorato Ordinis Martyrologio sub die 12 Julii ita commendatur: Mexici in coenobio Ordinis obitus venerabilis, et incomparabilis herois Francisci a Cruce, qui mundi vanitate contempta, Salmanticae inter nostrates Deo et Religioni sese immolavit, et exinde se fecit speculum poenitentiae taliter ut antequam sacris initiaretur perfectam ostenderet sanctimoniam, quam in humilitate, silentio, solitudine, et oratione fundaverat. Electus coenobii procurator raro ex coenobio exiens tamen omnia coenobii negotia quasi miraculose concludebat. Unde suspicio non vana orta est Angelos ejus personam assumentes pro ipso omnia tam faciliter concludere. Ad Indos profectus cum septem sociis, ibi in vinea Domini maximo cum fructu laboravit. Fuit vitae innocentissimae, numquam habitum mutavit, nec equitavit. In oratione erat assiduus, ardens zelo animarum, in humilitate profundus, in abstinentia rarus; feriis quarta, sexta, et sabbato semper jejunavit; somni erat parcissimi, et ad horas matutinas quotidie surgebat. Morti proximus confratres ad virtutum perseverantiam adhortans in Dei amore inflammabatur, quo tempore e suo vultu visa est egredi Crux usque ad coelos ascendens. In ultimo obitus instanti illum consolaturae, et comitaturae venerunt undecim mille virgines, quarum erat devotissimus, in quarum praesentia hilari aspectu expiravit. Post obitum multis claruit miraculis, inter quae haec narrantur quod Indum lethaliter aegrotum sanavit, et fratrem nostrum Georgium de Avila aegrotantem reddidit sanum, ad hoc e sepulcro suo visibiliter egrediens; et cuidam novitio ob daemonis suasionem coenobium deserenti obviam factus, et daemonem fugavit, et novitium ut ovem perditam, ad Religionis caulam reduxit. Ven. Franciscus ortus est in civitate Roderici, vel ut alii putant, in oppido Hituerini. In coenobio Salmanticensi habitum suscepit sub prioratu B. Joannis Hispalensis die 8 Augusti an. 1489. In Indiam profectus est anno 1533 cum aliis septem sociis ut in vinea Domini laborarent. Hic maximo conatu pro salute proximorum laborans tandem innumeris, et gloriosis meritis cumulatus hac die (12 Julii) migravit in coelum an 1536.

Ven. Franciscus de la Parra filius Doctoris Gonzalli, et Franciscae de Medina nostro Eremitano Ordini nomen dedit in coenobio Salmanticensi die 6 Julii an. 1484. Postea ex licentia Generalis Gabrielis Veneti una cum Fr. Joanne de Valleviridi in eremum secessit an. 1523, ubi coenobium S. Mariae de Risco fundavit juxta oppidum Villae-Serrae. Ibidem sanctis operibus intentus, meritis, et annis refertus in Domino quievit an. 1533. Vide Josephum ab Assumptione part. 2, pag. 297.

B. Franciscus Zampanus, sive ut alii scribunt, de Zumpano, Calaber, sua aetate vitae sanctimonia, et miraculis coruscavit. Circa an. 1503 auctor fuit Augustinianae Calabrae Congregationis, quae ab ipsius cognomine Zumpanorum nuncupata fuit. Illius sanctitas summopere commendatur in regestis Generalis Aegidii Viterbiensis ad an. 1515. Juxta nostratem Herreram in coelum abiit anno 1519 sub Novembris initium; nam die 17 ejusdem mensis, et anni in Ordinis regestis fit illius mentio tamquam recens vita functi. En ipsissima Reg. Gen. Gabrielis Veneti verba fol. 114: Fratrem Joannem de la Motta confirmamus in vicarium Congregationis fratris Francisci de Zumpano, quem scribunt jam esse defunctum in opinione magna sanctitatis, et coruscantem miraculis multis... Item ad annum 1522 idem Generalis sub die 27 Januarii scripsit: Vicario Congregationis S. Francisci de Zumpano jam conventum nostrum Consentinum occupanti etc. Hinc patet nostratem Franciscum statim post obitum cum beatum, tum etiam sanctum appellatum fuisse. In Capitulo praefatae Congregationis celebrato an. 1584 definitum fuit: ut opera, et favore Episcopi Squillacensis recolligantur vita, et miracula B. Francisci de Zumpano fundatoris nostrae Congregationis; nunc praecipue cum vivit P. Fr. Hieronymus de Scigliano ejus discipulus. Apud Bollandistas sub die 7 Maji in pretermissis nominatur B. Franciscus Zampanus Ordinis Eremitarum S. Augustini Congregationis Zampanensis, cujus corpus Suberati in Calabria in Augustinensium ecclesia conditum fidelium devotione colitur etc. Ex concessione Archiepiscopi Consentini an. 1591 domus, in qua B. Franciscus prima lucem aspexit, mutata est in ecclesiam in qua Missa celebrabatur, quaeque usque ad an. 1767 dicebatur ecclesia Francisci.

Ven. Franciscus de Nieva, ab alio ejusdem nominis diversus an. 1536 cum esset D. Thomae a Villanova tunc Castellae provincialis secretarius, ad conversionem infidelium una cum Ven. Francisco de Cruce divino impulsus spiritu in Americam navigavit, ibique non absque magno fructu laborans ad coelestia beatitudinis praemia victor migravit. Ita Herrera tom. I, pag. 227.

Ven. Franciscus de Vergara, Hispanus, filius fuit D. Alvari Alvarez, et Mariae Rodriguez, et inter nostrates Salmanticenses solemnia vota emisit die 30 Maji 1515. In Religione floruit virtutum splendore, et observantiae zelo. Anno 1542 electus fuit Sardiniae provinciae et 1545 vicarius generalis Hispaniae a Generali Seripando, qui in ejus laudem epistolam scribens ad illius germanum fratrem D. Joannem de Vergara haec de nostro Ven. Francisco pronuntiavit: In cujus vita nulla suspicio dedecoris apud nos umquam locum habuit, semperque fuit bonorum omnium testimonio commendatus, et quod a magnis viris audivimus, cum apud vos essemus, illustrior in eo religiosae vitae facies elucebat. Illius obitus tempus ignoratur. Vide Josephum ab Assumptione part. 2, pag. 127.

Ven. Franciscus de Jesu Portuensis, qui dicitur fuisse vir eximiae sanctitatis in Aug. Martyrologio laudatur sub die 13 Aprilis. Ortum habuit in territorio Portuensi ex parentibus Didaco Fernandez, et Maria Nuñez. In nostro Ulissiponensi S. Mariae Gratiarum coenobio solemnium votorum profesionem emissit memorata die 13 Aprilis an. 1550. Spiritum ibidem Deo reddidit tempore nostratibus scriptoribus ignoto.

B. Gabriel Quadrius in oppido Pontis apud Vallem-Telinam natus, adhuc adolescens in coenobio Comensi Ordinem Eremitanum amplexus fuit. Deinde evasit insignis theologus, atque in primis excellens concionator, qui potissimum bonorum exemplorum exhibitione multos animarum fructus e suggestu collegit. In illo commendant scriptores praesertim singularem obedientiam, profundam humilitatem, atque ingens carnis macerandae studium. Cum magna sanctitatis opinione terrenae luci oculos clausit Comi an. 1525. Olim illius effigies beatitatis radiis insignita conspiciebatur in choro nostrae Ecclesiae Comensis. Quaedam reliquit suae eruditionis monumenta.

B. Gabriel della Volta Venetus hoc elogium habet sub die 23 Aprilis in eodem Martyrol. Aug.: "Romae depositio B. Gabrielis Veneti e nobilissima nati progenie, qui in Religione magnis litteris, et raris claruit virtutibus, ob quas ad summum Ordinis clavum regendum assumptus est, in quo munere pacificum et mitissimum se exhibuit. Tanddem multis pro defensione, et reformatione Ordinis laboribus exhaustus felici fato vitae cursum consummavit. Ordinis habenas regendas suscepit an. 1518 assumpto Aegidio Viterbiensi ad Cardinalatum, quievitque in Domino an. 1537, relicto magnae sanctitatis odore, et ejus corpus Venetias translatum in sarcophago a se ipso sibi condito tumulatum fuit". Virum se ostendit industrium et ad magna natum, prout vel in ipso sui regiminis initio comprobavit suis egregiis statutis atque legibus, quibus Ordinis unionem firmavit, atque regularem observantiam promovit.Patrium S. Stephani coenobium incendio absumptum sua cura, suisque impensis reparavit. Potissima autem nostratis B. Gabrielis gloria enituit in assiduis laboribus ab ipso exanthlatis, et in assiduis conatibus adhibitis ut tunc temporis exsurgentem hutheranam hydram obtruncaret; licet per summam rei christianae calamitatem illuus zelus parum profecerit.

Ven. Galganus, in saeculo Crescentius vocatus, filius fuit Antonii Gorii nobilis Senensis, et anno 1519 die 20 Novembris a B. Paraclito Binio tunc Iliceti Priore pro clerico ad Ordinem receptus fuit. De illo in Alphabeto Augustiniano nostratis Herrerae tom. I, pag. 288, ita legitur: Ven. Galganus de Goris Ilicetanus, inter viros sanctos Eremi Ilicetanae computatur, et an. 1519 traditur obiisse. Obiit utique mystica morte praefato anno 1519 quo huic mundo valedixit ut inter Iliceti latebras Christum sequerentur; verumtamen naturalis illius mors contigisse creditur circa an. 1550. Vide Sylvam Ilicetanam Landucci pag. 130.

Ven. Georgius de Avila alumnus fuit coenobii Toletani, qui zelo propagandae fidei incensus una cum Ven. Francisco a Cruce et aliis Evangelii operariis in Mexicum perrexit, ubi fidem disseminavit Potosi et Cusqui, et animas coelo innumeras lucrifecit. Plura Ordinis erexit monasteria tamquam fidei infatigabilis praeco. Fuit Mexici vicarius-provincialis circa an. 1541, quo tempore miraculose a lethali morbo liberatus est per merita Ven. Francisci a Cruce jam defuncti an. 1536; nam cum esset a medicis jam derelictus, ad coelum recurrit, Ven. Francisci implorans patrocinium. Has inter preces somno correptus est profundo, et illi apparuit Ven. Franciscus, et accedens ad illum dixit: Serve Domini ne timeas: non enim hac vice morieris; tuam enim Deus vult vitam dilatare; his dictis bis illum manu tetigit super latera, et illum fecit vomicam expuere purulentam, quo facto plenam in se sensit valetudinem". Anno 1541 in Hispaniam rediit cum Fr. Joanne a S. Romano Mexici vicario provinciali, et cum provincialibus SS. Dominici, et Francisci ut cum Carolo V gravia agerent negotia, et ab illo impetravit ut posset in Mexicum decem aut duodecim secum Religiosos deferre. Meritis et laboribus confectus piissime ad requiem sempiternam evolavit an. 1547 ex insula Portus Divitis. Vide nostratem Josephum ab Assumptione part. 2, pag. 498, sub die 20 Augusti.

B. Georgius a Rosa ex nobili ac perilustri equitum Rosae Albae familia oriundus regii erat stemmatis. Hic cum jussu Regis Henrici VIII comprehensus fuit, duos et viginti annos attigerat, ideoque sperabat Rex impius juvenilem animum flecti posse, et in suum errorem perduci. Jubet igitur experiri, impius satelles mittitur, qui suadeat ut Summi Pontificis Romani auctoritatem abjuret, et Regem ut totius Ecclesiae Anglicanae caput primatemque veneretur; polliceatur auctoritate regia dignitates opesque maximas, si ejus desiderio acquieverit; cruciatus, tormenta, mortem ipsam comminetur si negarit. Perstat tamen servi Dei invictus animus, nec regiae paret libidini, tantum abest ut minis, pollicitisque a sancto proposito deterreatur. Unicum esse Ecclesiae Anglicanae primatem Summum Pontificem Romanum Christi in terris Vicarium, ac D. Petri successorem constantissime tuetur; hocque et nullum praeterea aliud esse omnium Ecclesiarum Christianarum caput. In huiusmodi confessione, ac sacrosanctae fidei confirmatione una cum venerabili sene confratre suo vere constanti ac regio animo martyrium passus est an. 1538. Hujus B. Georgii statim circumferri coeperunt imagines radiis coronatae cum sequenti elogio: B. Georgius a Rosa Ordinis S. Augustini, genere regio oriundus, qui cum Romani Pontificis auctoritatem abjurare nollet, neque Regis praetensam cathedram adorare, martyrio in Anglia afficitur anno 1537. Vide Maigretium in Martyrographia Augustiniana pag. 63, edit. Antuerpiae 1625.

B. Gratia de Catharo in oppido Mula prope Catharum in Dalmatia primam lucem aspexit die 27 Novembris anno 1438. Usque ad aetatis suae annum trigesimum nauticae arti operam dedit ad longinquas, remotasque regiones navigando. Cum autem quadam die nostratis celeberrimi concionatoris B. Simonis de Camerino sermonem audisset apud Augustinensem Montis Ortoni Congregationem tum recens ab eodem B. Simone fundatam ceu frater laicus eremitanum babitum induit. Statim ita se obedientiae studiosum exhibuit ut superiorum praecepta praeveniret, atque adeo pietatis officia adamare coepit ut quam posset pluribus Missis libenter inserviret, quo in munere angeli potius quam hominis speciem sua singulari modestia atque mirabili fervore praeferebat. Interea autem rusticanos labores intra coenobii septa non refugiebat, atque viliora quaeque domus ministeria cum humilitatis studio tum caeterorum fratrum amore sibi libenter reservabat. Suum parcum, atque frugale prandium quotidie medium dividebat ut portionem alteram pauperibus esurientibus erogare valeret. Religiosae autem paupertatis ita erat sedulus custos ut in cella nullam haberet aliam supellectilem praeter aliquot sacras imagines, unam coronam precatoriam, duo flagella, unamque catenulam, atque duas tabulas quae una cum saxo lectum ejus conficiebant, super quem non aliud operimentum quam pannosa quaedam, ac commissuris referta vestis conspiciebatur. Erga Deiparam mira pietate ferebatur, atque ad illius honorem quotidie rosarium recitabat, et in singulis ejus festivitatum vigiliis non aliter quam modico pane et aqua vescebatur, atque magis quam alias se flagellis verberabat. Silentii autem ita erat rigidus custos ut nonnisi caritatis, vel necessitatis causa illud unquam frangeret. Conscientiae vero erat adeo timoratae ut nedum quascumque voluntarias veniales noxas devitare, verum etiam ab omnibus involuntariis defectibus praecavere peculiari vigilantia conaretur. Inter haec pluribus, variisque daemonis tentationibus saepenumero impetebatur; verum assidua nostratis B. Gratiae membrorum suororum afflictatio cum jugi oratione conjuncta illum semper superiorem atque victorem reddidit. Praeter caetera ab Ecclesia atque Ordinis constitutionibus praescripta jejunia tribus hebdomadae diebus jejunabat pane duntaxat, et aqua parce se sustentans. Caeteris autem diebus comedebat tantummodo quoddam pulmentum ex herbis confectum, et nedum vino penitus abstinebat, verum etiam in ipso simplicis aquae potu parsimoniam servabat. Quinimo in ipsis quoque suis aegrotationibus neque ut carnibus vel lacticiniis extenuatas vires reficeret, neque ut modici vini haustu stomachum corroboraret induci potuit. Supra nudam carnem cilicium ex equorum crinibus contextum gestabat, ferreaque catena lumbos sibi praecingebat. In summo etiam frigore discalceatus, nudatoque capite incedebat, neque ut se calefaceret unquam ad prunas accessit. Quotidie vel nodosis funiculis, vel acuminatis ferreis flagellis corpus suum excruciabat. Cellam autem angustiorem sibi elegerat tectum proxime sitam, in qua homo pedibus rectus ambulare nequibat adeo ut non quidem quietis, sed potius poenae locus esse videretur. Tanta vero humilitate excellebat ut inferioribus etiam sodalibus summa alacritate deserviret, seipsum semper contemnens, atque ab aliis contemni sincero corde exoptans. Cellae vestiariae rudiores semper atque magis pannosas vestes sibi secernebat, atque viliora magisque abjecta domus officia sibi vindicabat. Magis quam pestem otium refugiebat, majoremque noctis partem diurnis licet laboribus fessus orando transigebat. Quotiescumque ad sacram Sinaxim recipiendam accedebat, vultus ejus tamquam facies Angeli refulgebat, adeo ut adstantes omnes in sui admirationem excitaret. In omnibus hujus vitae sive prosperis, sive adversis eventibus aequanimem semper se exhibuit, atque ipsis quoque infortuniis imperturbatum jugiter se ostendit. Tantae virtutis invidus humani generis hostis cum aliquando noster B. Gratia in suae Congregationis S. Marci hospitio Patavii pro illorum civium concordia Deum exoraret, ita eum dire percussit ut semimortuus remanserit, ac deinceps toto vitae tempore claudicarit. Coelestibus autem favoribus a Deo dignatum fuisse memoriae proditum est. Nam cum in S. Christophori coenobio inter Venetias, et Muranum sito degeret, quadam nocte ignei splendores super illius cellam apparuerunt. Quidam piscatores insuetum coruscamen cernentes putabant S. Christophori coenobium flammis incendi; ast e contra fulgores illi non erant nisi orationes B. Gratiae quae ex illius ferventi pectore ad coelum ascendebant. In coenobio S. Mariae de Monte Ortono cum quadam die non posset Missae interesse eo quia ex obedientia in horto conventus rei campestri vacare debebat, audiens sacrae hostiae elevationis signum in ipso viridario Christum Dominum adoraturus in genua se provolvit, cujus tantam fidem ac pietatem Dominus respiciens illud effecit ut noster Gratia per apertos ecclesiae muros ipsummet Christi corpus sublato specierum velamine palam in hostia consecrata conspiceret. Prophetiae item dono enituit, atque miracula patrandi virtute praeditus fuit. Cum aestivo tempore in coenobio S. Christophori puteus aquae potabilis exsiccatus remansisset, B. Gratia illum aqua maris implevit, eamque illico fusa prece in dulcem convertit, quae deinde etiam ab aegrotantibus ad sanitatem recuperandam magna cum fiducia expetebatur. Cum extremo morbo laboraret nonnisi superioris jussu ad carnes vescendas consensit; sed cum illi ut eas comederet oblatae essent, extemplo putrescere atque male olere coeperunt. Hujusmodi dexterae Excelsi mutationem noster Gratia animadvertens adstantibus fratribus dixit: Afferte mihi potius carnem immarcesibilem, Corpus scilicet Domini Nostri Jesu Christi. Itaque viva fide roboratus e lectulo repente surgens, sacro cingulo sibi ad collum appenso SS. Viatico obviam ivit, et in genua provolutus illud ferventi religione recepit. Extrema tandem unctione munitus ad meritorum suorum retributionem a Domino recipiendam transivit die 9 Novembris an. 1508, aetatis suae 70. Dum illius corpus ad sepulcrum efferretur visus est ab omnibus adstantibus insolitus splendor super illud e coelo descendens; et paullo post P. Priori S. Christophori aliisque apparens, illos monuit ut ipsius corpus decentiori in loco reponerent. Quamobrem non ita multo post illius obitum, uno scilicet tantum anno, in urna marmorea inclusum, et super altare collocatum fuit titulo Beati insculpto. Innumeri statim infirmi ad ejus invocationem sanitatem recuperarunt, et etiam nunc qui ad B. Gratiae patrocinium confugiunt, saepe illius intercessionis efficaciam experiuntur. Ejus effigies ab immemorabili tempore in parochiali Mulae ecclesia super altare veneratur, et ab immemorabili item tempore illius festum ex praecepto celebratur die octava Omnium Sanctorum, qua illius sacra reliquia fidelium venerationi exponitur, sicut etiam exponitur portio quaedam ejus cilicii in ecclesia S. Matthaei de Dobrotta, ubi dicitur orta fuisse Bona nostratis B. Gratiae mater. Praeterea cum approbatione scripta DD. Zanoletti Dominicani Catharensis Episcopi asservatur Cathari argenteum reliquiarium uno saeculo antiquius continens sacram reliquiam B. Gratiae, quuae exponitur diebus 2 et 3 Februarii; quod simul servatur in aliis ejusdem urbis ecclesiis, in quibus aliqua ejus reliquia habetur. Has notitias collegit, suaque auctoritate firmas, ratasque fecit DD. Moro vicarius generalis Concordiae. B. Gratiae corpus jacuit Venetiis in ecclesia S. Christophori usque ad annum 1810, quo Mulam ad parochiale templum fuit translatum. Coenobium autem S. Christophori publico Venetiarum coemeterio locum cessit. Miracula non pauca per intercessionem B. Gratiae a Deo patrata narrantur a Flaminio Corner de Ecclesiis Venetis tom. I, pag. 250, ubi agitur de praefato S. Christophori coenobio, et a DD. Marco Antonio Gregorina Cathari Episcopo in vita ejusdem Beati typis edita Venetiis an. 1802.

B. Gundisalvus de Barahona ortus est in urbe Burgensi e parentibus nobilitate claris, scilicet Gundisalvo Nuñez de Barahona, et Agnete de Asbarza; nostro indutus est habitu in coenobio Burgensi SS. Crucifixi circa an. 1500 tempore prioratus Fr. Petri de Toro. Plures per annos in coenobio oppidi Domnarum sancte vixit, omni virtutum genere exornatus, praecipue oratione, et assistentia chori, ob quod a Deo decoratus est favore singulari; nam ad Matutinum surgens, et inveniens omnes chori cathedras occupatas, coepit Matutinum cantare, censens illud cum suis Fratribus concinere; mane facto agnovit Fratres non fuisse, sed Angelos eos cum quibus Matutinum concinuit. Sancto fine quievit in civitate Roderici die 14 Martii 1522. Vide Josephum ab Assumptione part. I, pag. 194.

Ven. Hieronymus Bonsignorius junior, et nepos nostratis B. Hieronymi Bonsignorii, qui cum sanctitatis opinione decessit an. 1495, sicut patruelis nomine in Religione appellari voluit, sic etiam omnium illius virtutum haeres fuit; receptoque habitu eremitico in coenobio Ilicetano strenue pugnavit, vicitque daemonem, mundum contempsit, et carnem debellavit, atque religiosae perfectionis praeclarum exemplar se praebuit. Antea vocabatur Marianus, nomenque sibi immutavit an. 1485 cum mense Augusto e manibus celeberrimi nostratis Mariani de Genestano habitum recepit. Multum profuit cum coenobio, tum Congregationi Ilicetanae; de rebus Ilicetanis praeclara manu sua scripta commentaria reliquit, coenobium S. Martini Senarum an. 1522 fundavit, ipsumque Ilicetanum conventum sicut et illum S. Geminiani maximo eorum incremento rexit. Laudatur a nostrate Landuccio pag. 141 Sylvae Ilicetanae tamquam optimus scriptor notarum et magnarum litterarum prout ipsemet inspexerat in quodam hymnario chori S. Augustini in oppido S. Geminiani. Fuit sacrae theologiae magister et an. 1518 totius Ilicetanae Congragationis Vicarius. Pie obiit Iliceti an. 1523.

B. Jacobus de Neapoli anno 1500 indulgentias anni sancti, sive jubilaei lucraturus Romam venit: mox sacram Domum Lauretanam, atque sanctuarium D. Nicolai visitaturus in Picenum se contulit. Urbinum postea perrexit, atque prope eamdem urbem in quodam hospitali oppidi de Bargni infirmis inservire caritatis ergo animum induxit, et quia illa domus inopia laborabat, eleemosynis colligendis se mancipavit. Deinde hoc ipsum nosocomium opportunis facultatibus obtentis in coenobium Augustinianum convertit. Quidam Matthias Fraccalossi nostrati Jacobo vineam donavit prope Cartucetum sitam, in qua ipse item coenobium Ordinis fundavit sub titulo S. Mariae de Succursu, atque intercessione ejusdem Reginae coelorum fontem saluberrimae aquae scaturire fecit. Aliis etiam miraculis Deus illius sanctitatem testatus est, donec apud omnes relicto suarum virtutum odore ex praefato Cartuceti coenobio ad Superos evolavit die 5 Feb. an. 1508. Claruit rara observantia, atque mira patientia in morbis etiam crudelissimis tolerandis, in quibus renuit mederi, et quamvis ejus ulcera vermibus redundarent, non illos abigi sinebat, imo exilientes iterum ad vulnera reducebat. Vide Josephum ab Assumptione sub die 5 Feb., et Tabulas Augustinianas nostratis Aurelii Augustini Silimani excusas Bononiae anno 1647.

B. Joannus Benedictus Moncettus de Castellione a multis nuncupatus Aretinus, et ab aliis Florentinus, vir fuit altissimi spiritus, et profundissimae doctrinae. Cum jam egregio nomine in Religione floreret et Ducis Mantuani seu potius Mediolanensis esset a secretis, Ilicetum petiit, ubi admissus fuit die II Aprilis an. 1540. Parum autem temporis illic permansit; nam inter raras vitae austeritates hanc mortalem vitam finivit an. 1543, vel 1548 uti scribit Landuccius in Sylva Ilicetana pag. 126, ubi dicitur peritus fuisse non tantum scientiarum, quae magis Religiosis claustralibus conveniunt, sed etiam mathematicarum , musicae, oratoriae et aliarum, quae hominem exornant. In Martyrologio Augustiniano illius nomen celebratur sub die 11Aprilis.

B. Joannes Franciscus Traversius in saepe memorato Ordinis Martyrologio sub die 30 Julii hoc praeconium habet; Londini triunphus gloriosus B. Joannis Francisci Traversii, viri doctissimi, et fidei zelo pleni, qui respuens degenerem fidei Henricum VIII caput Anglicanae Ecclesiae agnoscere, in ipsum arguto calamo librum evulgavit, de quo apud Regem accusatus, ad judicium adductus est ubi interrogatus si illum in Regem conscripserat volumen, confessus est, et non negavit; immo manum extendens, et ostendens judici, his, inquit, digitis librum conscripsi praesentem; nec me hujus rei poenituit, nec poenitebit, unquam. Protinus in eum sententiam combustionis judex promulgavit, et cum carnifex prius illius dexteram, qua scripserat, praecidisset, et populi adstante multitudine ad spectaculum, igni tradidisset, miraculum contingit singulare; nam licet ignis dexteram cinefecerat, illaesos reliquit digitos pollicem scilicet, indicem, et medium, quibus in scribendo uti mos est cunctis; quo miraculo martyrem suum pro veritate pugnare Deus declarare dignatus est. Tandem igni traditus, tamquam aurum, vel argentum in igne purgatus puram animam triumpho in coelis honorandam hac die (30 Julii) exhalavit. Erat patria Hibernus, et in Religione sacrae Theologiae magister. Surius affirmat nostratem Traversium martyrium subiisse in Hibernia anno 1537; alii tamen censent passum fuisse Londini praefata die 30 julii an. 1539.

B. Joannes Hispalensis apud Josephum ab Asumptione vol. 2, pag. 26, ita commendatur sub die 5 Maji: Salmanticae in Hispania memoria B. Joannis Hispalensis confessoris, ibi prioris, et vicarii generalis, in quibus officiis tali sanctitate se gessit, ut de illo Clemens VIII in canonizatione S. Joannis a S. Facundo haec verba protulerit: Etiam poteramus Ven. Joannem Hispalensem, sicut B. Joannem Sahaguntinum in Sanctorum catalogum referre. Floruit humilitate, et sui mirabili despicientia; cujus ergo Episcopatus tres, scilicet Gienensem, Avilensem et Pax Augustanum suscipere recusavit; donec omnium factus speculum virtutum relicta mirabili suae sanctitatis opinione ad gaudia transiit sempiterna. Habitum induit Salmanticae die 5 Maji an. 1481, obiitque an. 1510.

Ven. Joannes Gallego, Hispanus, Salmanticae professionem emisit die 29 Septembris an. 1501. Ibidem tali claruit sanctimonia ut veteranis fratribus stupori esset; nam erat assiduus in choro, poenitens, et Dei timore plenus. Una cum D. Thoma a Villanova a Generali Gabriele Veneto constitutus fuit provinciae Castellae reformator. Item fuit provincialis, et cum esset prior Burgensis missus fuit in Lusitaniam etiam illam provinciam reformaturus. Cum sanctitatis opinione extremum diem clausit Burgis mense Junio, anno 1535.

Ven. Joannes Hoffemeisterus hoc commendatur praeconio in Augustiniano Martyrologio sub die 22 Augusti: In Ulma Sveciae civitate transitus Ven. Joannis Hoffemeisteri, qui habitu Religionis assumpto, maxima ingenii coepit acrimonia coruscare, et ideo haereticos summo conatu coepit impugnare, contra quos velut alter Aod dimicavit. Non ob scientiam inflabatur, sed potius humiliabatur, ideo electus adhuc juvenis in Provincialem, constanter a se repulit dignitatem, et nonnisi a Generali per obedientiam coactus illam acceptavit, et in regimine mirabili prudentia praelaturam adimplevit. Plura contra haereticos non communi litteratura referta composuit volumina. Cum illum haeretici formidarent, eum e medio tollere inter se pacti sunt, ut fecerunt, illi veneno in haustu propinato in civitate Ulmae; sed inde ut suis votis satisfieret delatus Gusburgum, ibidem tamquam fidei defensor, et martyr gloriosus hoc die (22 Augusti) ad coelestem palmam evolavit. Patria fuit Alsata Colmaniensis, admodum juvenis Ordini nomen dedit. Claruit eruditione tam in rostris quam in cathedra. Ob illius acerrimam haereticos oppugnandi cupiditatem Antilutherus appellari promeruit. Quamobrem ab ipsis haereticis aerumnas, probra, dicteria, multasque insidias, ac demum mortem ipsam sustinuit, veneno extinctus die 22 Augusti an. 1547, aetatis suae 38. Opera ejus recenset Ossinger pag. 449.

B. Joannes de Estremoz, alias B. Joannes Bonus nuncupatus, ortum habuit Stramotii prope Eboram in Lusitania. Juvenis patriam deserens se Ulyssiponem contulit, et cum ad oppidum Lumiare causa nuptias ineundi profectus fuisset, noctu illi Deipara apparens conqueritur quod ipsam relinquens aliam sibi sponsam invenisset, atque inter plura alia illi injunxit ut in domo sua Religionem amplecteretur. Coelorum Reginae morem gerens, atque terrenas statim nuptias despiciens fortunatus juvenis, statim ad coenobium Gratiarum Ulyssiponem adiit, ibique inter nostrates famulantes fratres adscribi voluit. Adeo postea sancte vixit ut plura adhuc vivens miracula patrasse dicatur. Inter caetera refert noster Josephus ab Assumptione quod noster B. Joannes sanitatem impetravit cuidam seni, super quem paries ceciderat, eique crus confregerat, quodque in nosocomio Reginae Eleonorae, in quo ipse erat maior infirmarius, plura similia patravit miracula. Cum sanctitatis odore spiritum Deo reddidit Pennae-Firmae die 2 Julii anno 1517. Illius sacrae exuviae an. 1627 ac decentiorem locum translatae sunt, et sub tribus clavibus clausae ut statis temporibus populi venerationi exponerentur. Ex Martyrologio Aug. sub praefacta die 2 Julii.

B. Joannes Exarch, alias Exarcus, nobilis Valentinus, ex Hispania in Italiam veniens, Neapoli mansionem suam fixit, ibique in coenobio S. Joannis de Carbonaria nostrae Eremitanae Familiae nomen dedit. Strictiorem disciplinam ejusdem coenobii postea in Sardiniam, et in Valentinum Regnum invexit, eamque verbo, et exemplo propagare studuit. Coenobia aliquot in Hispania non solum instauravit, sed nova quaedam etiam a fundamentis erexit. An. 1498 erat confessarius Monialium S. Juliani de Valentia, 1510 Vicarius generalis Hispaniarum, et 1513 Prior coenobii Majoricensis. Ignoratur illius emortualis dies; sed postrema ejus memoria in Ordinis regestis habetur ad an. 1517. Vide Elssium pag. 375.

Ven. Joannes de las Casas, Hispanus, anno 1519 virtutum et sanctimoniae laude florebat. A B. Ludovico de Montoja in magno pretio habebatur, ab eoque magnus Dei servus appellatus fuit. Vide Herreram tom. I, pag. 394.

Ven. Fr. Joannes Thomas S. Thomae de Villanova germanus frater in Salmanticensi coenobio die 15 Decembris an. 1528 Augustinianae militiae nomen dedit. Quid postea egerit incompertum. Credendum tamen Joannem raptum in adolescentia ne malitia mutaret intellectum ejus, aut ne fictio deciperet animam illius. Ita Herrera tom. I, pag. 395 recensens nostrates sanctitate illustres.

Ven. Joannes de Tineo, Hispanus, die 28 Novembris an. 1511 Salmanticae inter nostrates profesionem emisit. In vetusto libro hoc habet elogium: Magnus vir sanctitate et scientia. Quo anno decesserit nobis incognitum. Ita Herrera ut supra pag. 395.

B. Joannes Stoneus, vir venerabilis ex Eremitarum D. Augustini Ordine, cum propter vitae sanctitatem tum propter eximiam eruditionem magni fiebat apud omnes. Hunc rex Henricus VIII tentare, pollicitationibus, minis, blandis durisque verbis sollicitare coepit ut quoquo modo ejus constantia convelleretur. Sed videns se operam ludere apprehensum tetro carceri mancipari jubet, si forte loci asperitas animum ejus frangeret. Non his tamen movetur Stoneus; sed novas vires concipit, novos animos, novam constantiam. Intra horridi carceris latebras exercitiis spiritualibus sese dabat. Primo enim jejuniis, gravique abstinentia corpus domabat, et licet ei tenuis victus praescriptus foret, hunc tamen totum non sumebat unquam, triduanaque frequenter jejunia Danielis exemplo addebat. Tum assiduis a Deo precibus contendebat ut dignaretur Ecclesiam suam, fidem, religionem protegere, quae grasante impudici ac apostatae regis tyrannide in Anglia pessum ibat; pari affectu illacrimabatur deploratissimo statui populi sui Anglici; quod olim D. Pater Augustinus Africanorum suorum ruinam conjectans, fecisse traditur. Denique apud divinam bonitatem instabat ardentius ne se in tentationem induceret, nec pateretur sese aut promissiis inductum, aut tormentorum acerbitate territum, vel latum unguem a sancta religione deflectere ut schismatico regi adhaereret; juvaret sua gratia, roburque adderet, quo ad extremum usque spiritum in hoc sancto proposito perseveraret. Non fuit votum irritum, et ipse Deus quam acceptae sibi essent preces illae immissa divinitus voce testatus est, quae eum proprio compellans nomine sic fere alloquereretur: Ne timeas Joannes; verum constans esto, fortiterque tibi paratam mortem pro fidei confessione quam usque modo confessus es, patere: quae vox audiri quidem sed qui eloqueretur videri non potuit. Ea voce ita confirmatus fuit fidelis athleta Christi, ut fortiter alacriterque inter saevientium tortorum manus ad martyrii palmam evolavit Cantuariae an. 1533. Ex Maigretio pag. 63. Noster Joseph ab Assumptione vol. 2, pag. 51, affirmat decollatum fuisse die 12 Maji an. 1537.

Ven. Joannes de Verdu, Hispanus, qui Alchodii (Alcoy) ortum habuit, et ibidem Eremitanae Familiae nomen dedit dicitur fuisse vir valde eruditus, insignis theologus, egregius concionator, magnae observantiae religiosus, multae orationis, aliisque virtutibus instructus, quibus sanctitatis famam sibi promeruit. Anno 1513 erat prior Barchinonis, et 1515 Valentiae provincialis. Pie obiit in hac postrema civitate an. 1520. Vide nostratem Josephum ab Assumptione part. 2, pag. 306.

B. Josephus a S. Geminiano, Hetruscus, una cum B. Michaele Angelo de Gamuccis, et aliis Ilicetanis per Turcas, penes quos Evangelium disseminabat, circa an. 1524 martyr effectus ad supernam patriam transivit. Vide Sylvam Ilicetanam pag. 124.

Ven. Iudocus Flascon dicitur fuisse vir doctissimus, in sacrificio Missae celebrando devotissimus, atque omnium virtutum singulare exemplar. Floruit doctrina et sanctitate Bruxellis, ibique sanctam oppetiit mortem die 5 Julii an. 1524, aetatis suae 30, religiosae professionis 8, et sacerdotii 5, prout testatur Elssius pag. 417, ubi narratur alumnum fuisse conventus Angiensis, et philosophiae professorem. Londinensium Fratrum Augustinensium martyrium ita in Martyrologio Augustiniano sub die 11 Aprilis describitur: In Anglia martyrium omnium Fratrum nostri coenobii Londinensis, qui omnes in odium fidei interempti sunt, quorum unus fuit Deonotus Avonius, non solum virtutibus, sed etiam scientia celeberrimus. Nostrati tamen Herrerae non ita certa videtur praefati martyrii historia; nam vol. 2 sui Alphabeti pag. 29 haec habet: Quidquid tamen sit de Fratrum Londinensium martyrio, domus tamen Augustiniana fugatis, vel fugientibus incolis persecutionis metu, in manus haereticorum devenit etc. Haec autem nostratum Londinensium persecutio contigit circa an. 1536. Operae pretium duco hic transcribere ipsissima nostratis Hieronymi Roman Hispani verba quae scripsit an. 1569 in libro 2 Chronicae Augustinianae, centuria 12 sub an. 1566, fol. 134, quae nimirum ita sunt: Similiter cum Henricus VIII fidem deseruit, et in suis Regnis Summi Pontificis auctoritatem usurpavit, cum ecclesias, et coenobia diriperet, ad nostrum Londinense, in quo ducenti monachi perpetim ministrabant, devenit... Prior cum aliis pluribus Fratribus, qui ante majus altare aderant, decollatus est, sicque Christi martyres effecti sunt.

B. Luchinus ex nobili prosapia Arconatorum, alias Aretinorum Mediolani ortus, cum 22 annorum aetatem attigisset cum omnium admiratione in coenobio S. Mariae Coronatae nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Studiis expletis evasit perinsignis verbi Dei praeco; erat enim satis versatus in sacris Scripturis, atque in S. P. Augustini librorum lectione. Memor illius effati: Verba docent, exempla movent, in se tamquam in speculo rara dabat exempla poenitentiae atque aliarum virtutum; quamobrem ex sua praedicatione mirabiles fructus collegit adeo ut per totam Italiam ejus nomen summopere celebraretur. Quoniam autem magna etiam industria atque prudentia praeditus erat, idcirco praecipua obtinuit suae Insubricae Congregationis officia, eamque praterea duabus vicibus Vicarii generalis auctoritate administravit. Tandem cum sanctitatis indiciis obiit in praefato S. Mariae Coronatae coenobio anno 1501, aetatis suae 77. Inter Ordinis scriptores recensetur ab Ossinger pag. 520.

Ven. Ludovicus Sisternes Alchodii (Alcoy) in Hispania ortus, et in patrio coenobio Eremitanum Ordinem amplexatus, vir fuit egregiae doctrinae, qua in Academiis Ilerdae et Valentiae potissimum refulsit. Clarior tamen extitit splendore virtutum, quibus sanctitatis famam sibi comparavit. Anno 1529 erat prior coenobii Barchinonensis, ac tandem Valentiae degens e vivis excessit circa an. 1537. Vide Josephum ab Assumptione part. I, pag. 291.

B. Martinus de Condres et B. Paulus Anglorum Regum sanguine oriundi, tempore Henrici VIII pro fidei, et veritatis tuitione decollati sunt an. 1544; ac postea illorum imagines circumferri coeperunt cum hac inscriptione: B. Martinus de Condres et Paulus de S. Guilelmo, ambo ex sanguine regio nati, Ordinem S. Augustini exemplo, et virtute illustrarunt; maxime vero cum ob fidei constantiam jussu Henrici VIII in Anglia decollati sunt an. 1544... Vide Herreram tom. 2 Alphabeti Augustiniani pag. 59, et Josephum ab Assumptione part. 2, pag. 264.

B. Martinus de Vercellis in Pedemontio ibidem primam lucem aspexit anno 1430. Inter nostrates admissus evasit insignis theologus, atque egregius concionator. A populo magno in pretio habebatur; quia videbat signa, et prodigia, quae propter ejus merita Deus operabatur. Instituit Bononiae celebrem Confraternitatem Deiparae de Consolatione, a qua omnes aliae ejusdem nominis dependent. Anno 1487 instauravit Ecclesiam S. Petri in Coelo Aureo Papiae, in qua S. P. Augustini corpus asservabatur. Tandem annis, meritis, sanctitate, et miraculis clarus Vercellis in coelum evolavit an. 1503. Vide Josephum ab Assumptione part. 2, pag. 282.

B. Martinus de Eulate Stellae in Navarra ortum habuit ex illustri Viamontensium, seu ex Navarrae Comestabilium prosapia. Cum esset regii Concilii praeses, spretis hujus mundi honoribus ac divitiis, nostro Eremitano Ordini nomen dedit, in quo claruit litteris, humilitate, simplicitate, mansuetudine, abstinentia, et observantia omnium virtutum adeo ut omnibus stupori esset. In praedicatione alter fuit Paulus, in zelo secundus Elias, et sic plures ad maiorem frugem reduxit; claruit dono lacrymarum, praecipue in oratione, et praedicatione; somnum capiebat nuda in tabula recumbens. Pauperrimus semper vixit, et quidquid sibi erat, pauperibus dabat. Claruit spiritu prophetiae, ac nonnulla futura praedixit. Tandem annis, et insignibus meritis plenus die 12 Februarii in coenobio Stellae spiritum Deo reddidit an. 1504. Recensetur inter Ordinis nostri Beatos etiam in chronico Augustiniano nostratis B. Alphonsi de Orozco fol. 43.

Ven. Mathias Flamingy, prior Tornaci, vitae sanctimonia clarus ibidem obdormivit in Domino die 17 Januarii an. 1537. Vide Elssium pag. 479.

B. Mauritius de Proeta natus est in oppido Castellon de Ampurias in principatu Cataluniae, dioecesis Gerundensis; a teneris annis litteris, et virtutibus operam dedit. Adhuc puer miraculum celebre patravit; nam cum patri suo baphicum officium exercenti, sed aegrotanti, ut tingerentur et versicolores fierent allati essent panni, Mauritius in cortina mixtis coloribus pannos inclusit ad tincturam; et quod in principio stultitia reputatum est, desiit in miraculum; nam omnes panni suo colore habendo exiere, dealbandus dealbatus, rubefaciendus rubefactus, viridandus viridatus, nigrefaciendus nigrefactus, et ita de aliis coloribus cum tinctura vivida, vegeta, ac splendida: quae res illam videntibus miraculo fuit. Cum jam perfectae aetatis esset, coenobium S. Mariae Magdalenae de Castellon petiit, ut in illo admitti posset, quod summo Fratrum gaudio suscepit, et exinde in litteris et virtutibus raro cum testimonio profecit. Tolosates petiit, ubi cum ingenti plausu lauream doctoralem assecutus est. Mox Dei verbum summo cum fervore coepit praedicare et fidei zelo ductus Mauritaniam invisit, ubi plures ad fidem convertit; sed cum vellet se Deo per martyrium, et non posset immolare, inde egressus in urbem Palmae regni Majorchini transfretavit, et ad coenobium de Succursu admissus, non post multos dies a Deo per morbum lethalem visitatus, animam sanctissime exhalavit die 20 Feb. an. 1546, et post mortem innumeris claruit, et claret miraculis, quorum nonnulla referunt auctores. De B. Mauritio quotannis festum celebratur in patria sua Castellon in coenobio S. Mariae Magdalenae, cui populus magno concursu interest. Ita iisdem verbis scripsit Josephus ab Assumptione anno 1743, part. I, pag. 137, sub die 20 Feb.

B. Michael Angelus de Gamuccis de S. Geminiano in Hetruria an. 1523, habitum suscepit in coenobio S. Leonardi prope Senas. Hic adhuc diaconus zelo fidei propagandae inter Turcas evangelium praedicare se contulit, a quibus dirissime palo transfixus circa an. 1526 gloriosum martyrium subiit. In oppido S. Geminiani plurimae hujus Augustinensis martyris imagines circumferebantur beatum juvenem palo confossum repraesentantes. Vide Landuccium in Sylva Ilicetana pag. 123.

Ven. Michael de Castelleto, Vicarius generalis Gongregationis Insubricae, vir magnae bonitatis, et abstinentiae in quibus et subditus, et praelatus mirifice excelluit, claruit etiam scientiis speculativis, et moralibus. Fidei zelo plenus haereticam perfidiam acerrime impugnavit. Tandem annis, et bonis operibus abunde cumulatus, cum visitationem ageret in Romano S. Mariae de Populo coenobio die 17 Augusti an. 1550 non sine opinione santitatis animam exhalavit. Ita ferme Josephus ab Assumptione part. 2, pag. 485.

B. Nicolaus Pariliones, Gallus, Metis nostrae Eremitanae Religioni nomen dedit; sed postea audita fama sanctitatis nostratum Ilicetanorum, illuc se contulit, ibique iterum tyrocinium expertus solemnia vota emisit die 30 Aprilis an. 1503. De illo narratur quod Iliceti munus infirmarii exercens cuijusdam Fr. Adeodati Aretini foetida ulcera dum lavit, lotionem ipsam mortificationis causa bibit, ac deinde asseruit se nihil unquam sapidius sumpsisse, et hanc potionem sibi contra omne peccatum antidotum fuisse. Suae mortis diem praedixit, qui videtur fuisse 27 Maji anno 1527. De illo in Martyrologio Augustiniano sub praefata die 27 Maji ita legitur: Senis in Iliceto transitus B. Nicolai Pariliones, (Metensis) in quo praeter caeteras virtutes in summo claruerunt charitas et humilitas, quibus exornatus e vivis ad coelum migravit. Vide etiam Sylvam Ilicetanam Landuccii pag. 125.

Ven. Nicolaus Scutellius sequenti praeconio celebratur apud Josephum ab Assumptione part. I, pag. 337: Tridenti defunctio Ven. Nicolai Scutellii, viri linguis latina, graeca et hebraica peritissimi, qui cum in Ordine nonnullas exerceret dignitates et plures contra Germaniae haereticos componeret tractatus, per mortem religiosam et exemplarem e vivis excessit summoque honore sepultus est in Ecclesia S. Marci. De illo scribit Ossinger pag. 823 quod fuerit sacrae theologiae doctor, de Religione nostra propter servitia ei praestita optime meritus, Generalis Gabrielis Veneti secretarius, et Aegidii Viterbiensis in graecis traductionibus adjutor, religiosus integerrimae vitae, et bonarum litterarum cognitione praestantissimus, qui primus omnium Iamblicum philosophum in latinum sermonem vertit. Anno 1538 erat Marchiae Tarvisinae provincialis, eumque Seripandus die 4 Junii an. 1540 visitatorem in Germaniam misit. Tandem obiit Tridenti die 28 Aprilis an. 1542.

B. Nicolaus de Agreda, Hispanus, in Martyrologio Ordinis sub die 6 Augusti dicitur vir apostolicus, qui ex Hispania cum aliis quinque sodalibus a D. Thoma in Mexicum missus, ibi per quinquennium incolatum faciens innumeros ad fidem convertit, sed iterum in Hispaniam vocatus, electus est prior coenobii Pampelonae, ubi rara floruit sanctimonia et praecipue poenitentia; numquam enim lineis se texit indumentis, ad nudam carnem cilicium asperrimum gestabat, quod usque ad obitum sustinuit. Zelo observantiae ardebat; sed solum prodesse, non aliis praeesse satagebat. Frequenter, et magno spiritu praedicabat. Tandem relicta magna suae sanctitatis fama hac die (6 Augusti, an. 1543) pie in coelum evolavit. Ortum habuit Gracuri, vulgo Agredae in Castella Veteri ex Garcia Gomesio, et Maria Gonzalez. Salmanticae professionem emisit die 16Augusti an. 1509. Navigavit ad Indias Occidentales anno 1534, rediitque in Hispaniam an. 1540.

B. Nicolaus de Tolentino, Hispanus, filius Joannis de Peralta, et Bernardinae de Quincozes ex oppido Castelli de Garci-Muñoz, anno 1526, die 26 Januarii in coenobio Salmanticensi Augustinianum cucullum induit. Cum autem in Peloponneso Caesarianae Caroli V copiae Coroneam et Methonem oppugnarent, ipse Christi imaginem deferens militum christianorum animos in hostes exstimulabat; a Turcis autem captus tamdiu fuit verberibus caesus, aliisque cruciatibus affectus, ut martyr occubuerit anno 1538. Ex Herrera tom. II, pag. 175.

B. Paraclictus Bini, antea Joannes, Praesbiter de S. Angelo in Colle agri Senensis anno 1484 die 10 Octobris, aetatis suae an. 32 e manibus celeberrimi Mariani de Genestano Iliceti nostrum Eremitanum habitum accepit. Putat Herrera contra Landuccium non quidem Iliceti, sed Florentiae in coenobio S. Galli nostratem B. Paraclitum tunicam induisse. Tyrocinii tempore sacristam egit, et deinceps toto vitae suae tempore aliquod semper munus exercuit. Saepe Iliceti, et S. Geminiani coenobia rexit, et utrobique annona deficiente plenam manum aperiens, modico licet tritico et creditis sibi Fratribus, quorum redditibus longe major erat numerus, et innumerae ad eum ceu publicum solamen conflentium turbae satis ocurrit, et sic dignum sibi eleemosynarii agnomen conciliavit. Vicarii generalis suae Congregationis pluribus vicibus electus, dum coenobia lustraret, pedester semper iter faciebat, atque panneis vestibus juxta carnem induebatur. Communiter creditum patrata ab eo fuisse miracula ex nostrate Hieronymo Bonsignorio refert Herrera tom. 2, pag. 248. Notant praeterea in nostrate Binio scriptores peculiarem quemdam in sacro faciendo fervorem, quo adstantes omnes ad pietatem provocabat. Anno 1513 a Generali Aegidio Viterbiensi praeficitur regimini Monialium S. Mariae Magdalenae Senarum, quibus usque ad obitum summa cum laude praefuit. Monasterium ipsum sexaginta Monialibus constans et numero, et fama auxit, in eoque mortalis vitae cursum explevit die 19 Decembris an. 1521. Illius corpus Ilicetum translatum fuit. Reliquit in charta pergamena propria manu exaratum librum professorum Iliceti ab anno 1348 ad 1518.

Ven. Philippus Aimilio, alias Aemilius de Pennabillorum in Piceno, cum Solimanus II Turcarum Imperator Rhodum oppugnaret hortationibus et precibus equitum christianorum animos ad fidei catholicae hostes repellendos excitabat. Quare ab iisdem Turcis data opera directis ictibus necatus fuit an. 1522.

Ven. Paulus Fontana, Neapolitanus insignis theologus, atque celebris concionator ita a Caesare Eugenio Sacrae Neapolis pag. 387 commendatur: Paulum Neapolitanum Eremitam in quo potissimum laudum genere collocem non invenio. Nam si probitatem, si studia, humanitatem, liberalitatem, gratiam spectem, nemini secundus apparebit; si dicendi peritiam, facundiam, promptitudinem, modulatissimam vocem, aptissimos gestus, concinnos flores, luculenta verba, beatam memoriam, ferventissimas orationes, propheticum fervorem, primum in sua aetate locum facile obtinebit. Cujus perennem, ac beatissimum eloquentiae fontem totus orbis, ipsa Roma, Venetorum Senatus, Janua, Panhormus, Sicilia, Regnum Apuliae, et quod rarissimum est, patria Neapolis maximo plausu pluries est admirata. Obiit Neapoli cum opinione sanctitatis die 26 Augusti an. 1527, aetatis suae 44.

Ven. Rodericus a Cruce Ulyssiponensis, germanus frater nostratis Joannis a Magdalena, qui item fuit eximius vir a Petro Calvo Dominicano in Voce Turturis lib. 2, cap. 12, pag. 319 dicitur vir grandis poenitentiae et humilitatis, atque in veneratione habitus a Regibus Lusitaniae Joanne II et Emmmanuele. Hujus autem Regis Emmanuelis etiam consiliarium egit. In patria Academia doctoralem lauream obtinuit, in eaque sacram theologiam publice professus fuit. Anno 1498 erat Portugalliae provincialis obiitque cum opinione sanctitatis an. 1510. Illius obitus in Martyr. Aug. ponitur sub die 4 Augusti.

B. Valerius Spannochius, nobilis Senensis, antea Hieronymus vocatus, in coenobio Ilicetano die 23 Julii an. 1494 in manibus B. Paracliti de Binis solemnem professionem emisit. De illo haec dicuntur in Sylva Ilicetana pag. 121: Fuit vir singularis tum in activa, tum in contemplativa vita, dum uno oculorum terrena respiciebat, altero vero coelestia meditabatur. Multa rexit coenobia Ilicetanae Congregationis, ac praecipue S. Leonardi de Lacu, quo gubernante, praedictum coenobium ab Ilicetano separatum fuit an. 1516. In Martyrologio autem Augustiniano sub die 28 Augusti laudatur tamquam vir praeclarus prudentia in agendis, commiseratione in pauperes, clementia in universos, cultus divini zelo, animi sublimitate, et pietate. Cum odore sanctitatis spiritum Deo reddidit in coenobio S. Leonardi de Lacu prefata die 28 Augusti an. 1517. In Arbore Ilicetana nostratis Valerii effigies post illius obitum cum titulo, et radiis Beatorum depicta fuit. Vide Herreram tom. 2, pag. 498.