LXXXIV

DE SCRIPTORIBUS AUGUSTINENSIBUS AB ANNO 1500 USQUE AD 1550

 

 

 

 

Fr. Alphonsus Martinus de Corduba, jam Parisiis S. theologiae lauream adeptus, in Hispaniam reverti voluit, ibique in Complutensi coenobio nostrum Eremitanum Ordinem amplexus fuit. Peracto tyrocinio statim in eadem Complutensi urbe professor publicus constituitur; verum hinc postea discedens ad Salmanticensem Universitatem transivit, ibique an. 1538 doctrinae Nominalium januam aperuit cathedram erigens nostratis Gregorii Ariminensis, quam deinde tanto omnium plausu rexit ut viri doctissimi famam sibi comparavit. Pacensem Episcopatum recusasse dicitur. Tandem extremum diem clausit Abulae an. 1542. Quae scripsit referuntur ab Ossinger pag. 266.

Fr. Ambrosius Calepinus, Bergomensis, ex illustri Comitum Calepiae prosapia ortus, nostrae Eremitanae Familiae nomen dedit an. 1451. Divinarum atque humanarum litterarum indagator studiosissimus totam fere suam vitam impendit in conscribendo notissimo Dictionario ex innumeris pene auctoribus maxima industria, summa diligentia ac labore collecto, in quo vocabulorum notitia, ac praepositionum interpretationes tam graecae, quam latinae inveniuntur, et non solum, quae ad poetarum, et oratorum notitiam plurimum conferunt, sed etiam quae ad historicos, medicos, philosophos, geographos, doctoresque ecclesiasticos, ac scientificos omnes pertinent, docte satis explicavit. Utilitatem, et pretium hujus operis satis demonstrant innumerae fere illius editiones, quae inspici possunt apud Ossinger pag. 177 et seq. ex quo haec fere ad litteram deprompsimus. Obiit Bergomi senex, decrepitus, et oculis captus die 30 Nov. 1510.

Fr. Ambrosius Quistellius, Patavinus, sacrae theologiae magister, dicitur apud Ossinger pag. 726, ubi etiam illius scripta nominantur, orator eloquentissimus, excellens philosophus, theologus famosus, in jure canonico versatissimus, et historicus accuratus. Item fuit totius Ordinis procurator generalis, et absente Seripando, vicarius generalis Italiae. Hunc, ita Elssius pag. 47, Italia concionatorem eximium venerata est, Patavium professorem, Roma aliquot Cardinalium, ac tandem pontificium theologum. Romae denique apud Nicolaum Rodulphum Florentinum Cardinalem secretarii, praeceptoris ac institutoris ejusdem familiae functus est munere. Cum a Paulo Papa III legatus in Germaniam ad sopiendas illic exortas haereses designatus fuisset, antequam itineri se commisisset, podagrae doloribus de hoc mundo tollitur die 8 Julii, an. 1549.

Mag. Fr. Antonius de Mediolano anno 1507 a Ludovico XII Galliarum Rege mittitur orator ad Imperatorem Maximilianum.

Fr. Antonius Melius, Patricius Cremensis, nostratem Insubricam Congregationem ingreditur an. 1479, in eaque statim, ita noster Gandolphus, virtutum summe amator, vitiorumque hostis acerrimus enituit, ac non multo post fundatissimus theologus, consumatissimus canonista, concionator praeclarissimus, sacrarumque Scripturarum scrutator indefessus etiam ad discipulorum et religiosorum profectum evasit. Parisiis cum moraretur omnium in se oculos convertit per quasdam publicas disputationes de usuris ad mentem nostratis authentici doctoris Gregorii Ariminensis; quamobrem illius celeberrimae Universitatis doctorales infulas sibi promeruit. Nedum autem Parisiensem, verum etiam Bruxellensem, atque Lovaniensem Academias Melius noster illustravit. In Italiam reversus per Breve Julii II utriusque juris doctor instituitur. Anno 1512 cum Regii in Aemilia conciones haberet, civile bellum, et cruentas factiones inter nobiles et cives sedavit, atque extinxit. Suae Congregationis primatum obtinuit anno 1516; obiitque prior Cremae die 12 Septembris an. 1528. Praeter Ossinger pag. 574 vide etiam nostratem Donatum Calvi in Memoriis historicis Congregationis Insubricae pag. 207, et seq. ubi illius opera recensentur.

Fr. Andreas Baurius, Ferrariensis, sacrae theologiae Magister, vir eloquentia pergami, atque ingenii praestantia nulli secundus, unus fuit ex permultis Augustinensibus, qui contra Lutheri deliramenta in aciem descenderunt, typisque evulgavit an. 1521 Defensorium Apostolicae potestatis contra Martinum Lutherum.

Fr. Angelus Bellabuccus, Mediolanensis, apud Ossinger pag. 117 vocatur vir qui ab ingenio pietate, doctrina, et mirifica sacrarum litterarum notitia magnam adeptus est laudem. Ab Elssio autem pag. 62 dicitur vir aeterna memoria dignus, qui celeberrima opera typis mandavit, atque inter caetera Viridarium Sacrae Scripturae impressum Venetiis an. 1519. Floruit usque ad an. 1525.

Fr. Angelus Bruschi an. 1508 in coenobio Cortonae degens habebat annos 100.

Fr. Anselmus Bocturnus, Vicentinus, sacrae theologiae Magister, vir theologica scientia praesertim polemica egregie instructus, inter primos contra haeresim Lutheranam calamum arripuit, atque librum de Indulgentiis cum quibusdam conclusionibus adversus novam hanc haeresim in lucem emisit Venetiis impressum. Floruit an. 1530. Vide Elssium pag. 67.

Fr. Augustinus Cappelmair, alumnus provinciae Bavaricae, recensetur inter primos nostrates, qui contra novatores saeculo XVI strenue lingua et calamo dimicarunt. Inter alios egregios tractatus, quos Ingolstadii typis evulgavit, praecipue celebratur eruditissimum opus de littera occidente et spiritu vivificante. Huic P. Augustino, ita Elssius pag. 88, fidem catholicam conservatam in sua Bavaria frequenter adscripsit Serenissimus Dux Albertus. Floruit circa an. 1518.

Fr. Augustinus Fogliata, Cremonensis, ab Ossinger pag. 354 nuncupatur vir exemplaris vitae, et in exponendis sacrae Scripturae mysteriis admirabilis, qui aliquot suae scientiae monumenta elucubravit. Mors illi oculos clausit Ferrariae circa an. 1538.

Fr. Augustinus Lupf, Germanus, apud nostratem Hohn pag. 155 vocatur vir doctrina, ac pietate clarus, qui cum esset egregius verbi Dei praeco haereticam pravitatem sua doctrina atque solertia a Palatinatu inferiori arcere valuit. In Academia Heydelbergensi publicum professorem egit. Elssius pag. 97 illum floruisse affirmat circa an. 1521.

Fr. Augustinus Claravallensis, alias Monsfalconius nuncupatus, licet fuerit patria Tudertinus, vir generis nobilitate, arte poetica, oratoria, et historica clarus, qui vixit usque ad an. 1522, multa opera Augustinensium scriptorum correxit, illustravit, et praelo mandavit, atque typis editam reliquit vitam nostratis S. Clarae de Montefalco.

Fr. Augustinus Musaeus, Tarvisinus, dicitur apud Elssium pag. 100 vir cum divinis, tum humanis disciplinis expolitus, et ecclesiastes egregius, qui editis libris magnum sibi nomen comparavit, Romanoque Pontifici Paulo III se gratissimum reddidit. Sed aemulorum invidiam passus, an. 1538 ad sacrae Inquisitionis tribunal delatus, illaesus exiit, atque innocens declaratus; utque apud posteros suae famae prospiceret, eruditissimam sui ipsius apologiam confecit, quam per praelum publici juris reddidit. Hic autem obiter animadvertere operae pretium duco quod invidi homines ipsorum patrem diabolum imitantes, quotiescumque suos aemulos cica morum honestatem in suspicionem adducere non valent, ad ipsorum malignitatem explendam illos capta occasione tamquam de catholica fide minus recte sentientes insimulare solent. Haec est antiquissima omnium temporum historia usque adhuc. Caeterum Augustinus noster unus fuit ex illis nostratibus, qui a Capitulo generali celebrato Veronae an. 1538 in causa Lutheri ad Paulum III oratores missi sunt. Anno autem 1540 erat familiaris, et consiliarius Joannis Seputii Hungariae Regis. Videtur obiisse circa an. 1550. Ejus opera citantur ab Ossinger pag. 617.

Fr. Augustinus Saturnius, Brixiensis, de Valle-Canonica, vir fama clarus, atque insignis sua aetate grammaticus, maxime Italiae profuit; nam ad faciliorem, ita Elssius pag. 102, juventutis institutionem, ea in arte multis laboribus pleraque illustravit. Cum enim ingentem grammaticorum numerum collegisset, aggressus est loquendi regulas ex eorum dictis concinnare; tandemque eas ut essent caeteris communes, excudendas tradidit titulo Mercurii Majoris, sive Institutionem Grammaticalium. Dolendum tamen quod nostratis Saturnii opus an. 1531 Basileae prodiit absque titulo Augustiniani auctoris. Obiit Brixiae anno 1533.

Fr. Bartholomeus Arnoldi de Usingen sequenti praeconio laudatur in epistola Joannis Curionis ad Rev. D. Nicolaum Hopfnerum Abbatem Homburgensem praefixa ad epitomen totius philosophiae naturalis editam Erfordiae an. 1543. Vir in nullo non disciplinarum genere exercitatissimus, et in consiliis prudentissimus, adeo ut a summis christiani orbis monarchis saepius gravissimis negotiis discutiendis adhibitus fuerit. Pietas vero, sanctimonia vitae, et morum probitas in eo dum viveret, tam illustres extiterant, ut modo hac vita corporali functus, Divorum catalogo adscriptus credatur. De multijuga eruditione hic quid attinet dicere? cui illa ex pluribus ejus operibus cum sacris (erat enim theologiae professor) tum profanis adhuc extantibus non manifestissima? benignitas in juvandis, et provehendis ingenuorum puerorum studiis non obscura, sed cuivis obvia, et exposita. Quo studio ejus opera a bibliopolis coempta et divendita, ubi primum fuerunt edita, ita ut compendium philosophiae, cujus prodierunt ultra bis mille exemplaria, nullum brevissimo tempore esset comparabile?... An. 1523 dum Erfurti concionabatur accerrime reprehendit conniventiam utriusque auctoritatis ecclesiasticae, et saecularis. Eodem tempore praedixit jacturam catholicae fidei ob nimiam Praesidum cunctationem, simulque praenuntiavit rebelliones, et cruenta bella quae non ita multo post Germaniam tantopere funestarunt. Cum Martinus Lutherus a catholica fide defecit statim Bartholomaeus noster illius deliramenta confutare coepit. Quamobrem in coenobio Herbipolensi aliquando habebatur illius effigies sequentibus versibus decorata: Olim me Luther fit praeceptor magister; / Fuit simul et frater Religione mihi. / Deseruit sed ubi documenta fidelia Doctor, / Detexi primus falsa docere virum. Obiit Herbipoli septuagenarius die 9 Septembris an. 1532. Scripta ejus recenset Ossinger pag. 995. Vide etiam Hohn pag. 167.

Fr. Bartholomaeus de Ripa, Brixiensis, floruit inter praecipuos suae aetatis theologos, et concionatores. Anno 1500 erat Congregationis Insubricae Vicarius generalis. Videtur obiisse an. 1505. Recensetur inter Augustinenses scriptores propter aliquot opera manuscripta, quae citantur ab Ossinger pag. 747.

Fr. Bellinus, patria Patavinus dicitui a Scardeonio in libro de antiquitatibus Patavii pag. 154: Insignis theologus, cujus non modicae laudi fuit editio et correctio Martyrologii, quod olim cum prae sua raritate in choris tantum, et in conventibus publice legeretur, nunc hujus opera factum ut ab omnibus legatur; et propterea merito ejus nomen non tantum in illa prima impressione (1498) mille et amplius voluminum inscriptum est; sed postea quoque quoties hujusmodi opus imprimitur, nonnisi sub Bellini Eremitani theologi Patavini correctoris nomine publicatur. Itaque ejusmodi pia martyrum memoria, cum nominis hujus immortalitate a posteris ubique celebrabitur ... Debitum naturae persolvit circa annum 1513.

Fr. Bernardus Andreas, Tolosanus, apud Pamphilum fol. 105 celebratur tamquam homo eruditus, et poeta per eam tempestatem excellens, qui artes fere omnes, quas liberales vocant, avide didicit. Circa annum 1517 Londinum profectus, ab Henrico VIII adhuc catholico in aulam adscitus, regius orator ac poeta, necnon regiae bibliothecae, et typographiae praefectus renuntiatur. Eidem Regi auctor fuit ut Defensorium contra Lutheranorum errores scriberet. Adhuc inter vivos degebat an. 1519; ast videtur ex hac vita migrasse aetatis suae an. 60. Tumulatus fuit apud nostrates Londinenses. Scripta ejus refert Ossinger pag. 124.

Fr. Claudius Supremi, Montispessulanus, S. Teologiae Magister, an. 1514 erat Provincialis Narbonensis. Quoniam autem strictiorem observantiam sectari cupiebat, idcirco Congregationi Insubricae aggregari voluit ut Deo, ita Ossinger pag. 885, in optata pace, quiete, et exercitiis spiritualibus servire posset; asserebat enim nihil sibi melius convenire quam cellam, et claustrum. Adhuc inter vivos degebat an. 1529, quo Ordinis Chronicum praelo parabat.

Fr. Claudius Hilarius, Narbonensis vir magnae auctoritatis, prudentiae, et scientiae, ita enim illum vocat Ossinger pag. 440, ex lingua latina in gallicam vertit Expositionem Canonis Missae Francisci Titelman, quam typis evulgavit an. 1544.

Fr. Conradus Tregarius, ita noster Antoninus Hohn pag. 156, ab aliis latine Torniator, germanice Treer dictus, de Friburgo Helvetiorum, studiorum causa Parisios missus an. 1509, mansit ibidem ad triennium tam vitae sanctimonia, quam doctrinae praestantia commendatissimus; an. 1514 ad lecturam Bibliorum, et Sententiarum promotus, in Provincia (Rheno-Svevica) inter caeteros doctorali laurea insignitos eminuit… Profecto misertus est nobis Dominus infausto hoc tempore, (an. scilicet 1518) quo sacra profanis, profana sacris ubique fere in Germania miscebantur, perversae libertatis fraena laxabantur, disciplinae moderationem laxi aversabantur, variorum errorum sectarum et haeresum monstra orcus proferebat, Provinciae nostrae ex omni vix non parte angustiatae donando, et inter corporis et animae pericula plurima conservando Conradum Tregarium; quem jure merito fidei zelatorem Gabriel Venetus, tunc Ordinis Generalis, theologum eximium Pamphilus, Patrem Venerabilem Hoffmaisterus, vacillantis Ecclesiae fulcrum Mag. Arpe appellare non dubitarunt. Zwinglius Tockemburgicus Presbyter ob infanda scelera expulsus Glarona virus suum an. 1519 evomuit, nulli non licentiae juxta diu quaesitam libertatem Helvetis viam aperiendo… id assecutus est ut incredibili populi plausu pro magno propheta deinceps suspiceretur, ejusque verbis tamquam novo Evangelio fidem darent Tigurini an. 1525, et Constantienses an. 1526. Hunc Helvetiorum Anti-Apostolum, ejus sectarios atque nefarios illorum errores pessumdare Conradus strenuissime allaboravit, contra enascentem haeresim statim scribendo librum cujus titulus erat: Paradoxa centum de Ecclesia, Conciliorum auctoritate etc. Propter ingentem zelum quo catholicae fidei causam propugnabat detrusus fuit in carcerem, e quo tamen post longas macerationes et aerumnas opera Cantonum qui in Catholica Religione firmi permanserunt tandem eductus fuit. E carcere itaque egressus non cessavit pro fide catholica decertare; et cum an. 1527 indicta fuit catholicorum cum zwinglianis disputatio in civitate Bernensi, Tregarius noster cum adversariis in arenam descendit et victor palmam reportavit. Quamobrem jure meritoque a praefato Ossinger appellatur verus fidei catholicae zelator, acerrimus haereticorum malleus, et fortissimus verae Religionis propugnator. Ex hac tandem mortali vita transivit die 25 Novembris an. 1542 jam senex non sine opinione sanctitatis; cum suam Rheno-Svevicam provinciam ab an. 1519 usque ad 1540 difficillimis temporibus rexisset.

Fr. Desiderius, alias Dionysius Parodi-Genuensis sacrae theologiae atque juris canonici scientia celebris, qui florebat anno 1523, reliquit tractatum de solutionibus, quae fiebant in monte S. Georgii, Genuae, et alterum de modo, quo homo cum Deo vivere possit. Ex Elssio pag. 162.

Fr. Guilelmus Galion, Anglus, Linnensis coenobii alumnus dicitur apud Ossinger pag. 379 sacrae theologiae doctor Oxoniensis, professor celeberrimus, et concionator facundissimus. Anno 1498 Anglicae Provinciae primatum adeptus, tanta illam prudentia, pietate, atque clementia, ut pag. 263 scribit Elssius, administravit ut certatim eum omnes laudarent, et mirarentur. Vir pietate, et doctrina clarus suo exemplo multos ad studia cum virtutum, tum litterarum excitavit. Nonagenarius tandem obiit Linnae an. 1507. Suae eruditionis monumenta refert Ossinger pag. 379.

Fr. Hieronymus Plumatius Veronensis, eximius verbi Dei praeco, tantam sibi in hujusmodi palaestra existimationem comparavit ut celebriores Italiae et insularum adjacentium urbes illum certatim concionatorem exoptarent. Eo autem potissimum nomine populis acceptissimus erat quia praeter praecipuum ejus studium atque curam christianae doctrinae predicandae, mira praeditus erat misericordia in homines egenos atque inopes, quos eleemosynis concionando collectis assidue sublevabat. Montes, ut vocant, collegia, et sodalitates multas instituit in singulis fere Italiae civitatibus ad hoc ut virgines pauperes nuptui traderentur, ita Herrera tom. I, pag. 354, exilis vilisque plebecula pasceretur, et indigentes sine foenore mutuam pecuniam accipere possent. Venetiis obiit an. 1534.

Fr. Jacobus Philippus Forestus, Bergomensis, ex antiqua nobilique familia de loco Soldii territorii Bergomensis oriundus, anno 1451 die I Maji apud Congregationem Insubricam nostrum Eremitarum Ordinem suscepit, ac deinde evasit vir omnigena eruditione instructus, prout ipsius opera testantur. Joannes Trithemius illum vocat historicum celeberrimum, ejusque Chronicon volumen grande, et insigne. Historiae studiis se totum usque ad decrepitam aetatem mancipavit, qua in palaestra litterariae reipublicae plurimum profuit, praesertim edendo praefatum utilissimum opus, sub titolo: Suplementum Chronicorum, quod pluribus in locis, multoque tempore intra et extra Italiam tunc incipienti arti typographicae pabulum praebuit, nedum latina, verum etiam aliis linguis excusum prodiens. Variis in locis prioratum gessit, ac praesertim Bergomi, ubi magna prudentia, industria, et emolumento, ut ait Ossinger pag. 359, illi conventui praefuit; utilia enim aliqua aedificia exstruxit, bibliothecam ampliavit, atque numerosis, exquisitisque libris locupletavit. Ibidem in Domino oculos clausit die 18 Junii an. 1518, aetatis suae 85.

Fr. Joannes Paltz, Saxoniae congregationis, et Erfordiensis coenobii alumnus, apud scriptores celebratur veluti doctor sacrarum litterarum, ac praedicator laudatissimus. Circa an. 1490 praedicavit jubilaeum, vulgo cruciatam in Turcas, et 1498 erat Trevirensis Universitatis Rector, simulque Archiepiscopi confessarius, quo tempore sacram theologiam publice docuit, suisque doctissimis concionibus urbem illam in catholica fide, et obedientia erga Summum Romanum Pontificem confirmavit. Aliquandiu moratus fuit in oppido Snebergo, quod ipse montem nivis appellat, atque ejus metalli occasione inductus fuit ad scribendam Coelifodinam, opus nimirum, in quo absconditi Scripturarum Thesauri panduntur. Dicitur ab Ossinger pag. 652 Summus B. V. Mariae cultor, ad cujus laudem an. 1502, ut scripsit Elssius pag. 392, composuit opusculum de septem ejus festivitatibus, et aliud sub titolo hortuli aromatici, in quo ferme totam illius vitam brevibus oratiunculis complectitur. Vivebat adhuc an. 1508.

Fr. Joannes Toneys, alias Tonnejus, Nordovici in Anglia ortus, in patrio coenobio in nostram societatem admissus, inter praecipuos Anglicae provinciae nostrates recenseri promeruit. Fuit enim sacrae theologiae doctor Cantabrigiensis, poeta, rhetor, philosophus, et theologus primae classis, adeo ut omnes ejus in resolvendis controversis solertiam, in defendenda fide fervorem, atque in evolvendis difficultatibus diligentiam admirati sint, uti scribit Ossinger pag. 896, ubi etiam illius opera indicantur. Item claruit sanctimonia vitae, atque peritia linguae graecae. Dicitur fuisse Angliae provincialis, atque vixisse usque ad annum 1503.

Fr. Joannes Vectier, Germanus, anno 1508 erat sacellanus Regis Romanorum.

Fr. Nieolaus Bariani, Placentinus, sacrae theologiae Magister nedum propter philosophiae, atque theologiae scientiam, verum etiam propter utriusque juris peritiam suo aevo apud omnes magno in pretio habitus fuit. Exorta controversia de praecedentia inter Augustinenses, et Fratres Minores Vitalianae ipse causam nostram acerrime defendit, et adeo naviter scripsit ut palmam reportarit. Hac de causa tractatum egregium confecit sub titulo: Causa Vitaliana de praecedentia Eremitarum, et Minorum editum Cremonae an. 1500. Item per praelum publici juris fecit tractatum de Montibus pietatis, quo institutionem Montium pietatis oppugnavit. Videtur vixisse usque ad an. 1501. Ejus opera vide apud Ossinger pag. 102.

Fr. Nicolaus Scutellius, Tridentinus, sacrae theologiae Magister apud Ossinger pag. 823 dicitur vir graecis, hebraicis, et latinis litteris eruditus, religiosus integerrimae vitae, atque de Religione nostra propter servitia ei praestita optime meritus. Fuit sub Generali Gabriele Veneto Ordinis secretarius, quem ejusdem Ordinis regesta satis innuunt hominem magna scribendi elegantia atque eloquentia praeditum. Anno 1532 ab eodem Generali Romam vocatus fuit ut nostrati Cardinali Aegidio Viterbiensi in graecis versionibus adjutricem manum praeberet. Verum paulo post Cardinali vita functo, ipse Tridentum rediit, ubi an. 1534 tamquam illius consiliarius apud Cardinalem Tridentinum in ejusdem palatio morabatur. An. 1538 erat Marchiae Tarvisinae provincialis, et 1540 Germaniae visitator. Obiit tandem in patria an. 1542, die 28 Aprilis, atque in aede S. Marii tumulatus fuit. Primus omnium Jamblicum de mysteriis Aegyptiorum et Pytagorica secta in latinum traduxit.

Fr. Nicolaus Romagnanus, Pedemontanus, patriam habuit Carignanum prope Taurinum, in qua civitate Eremitanum Ordinem ingressus fuit. Nedum a generis nobilitate, verum etiam a sua singulari doctrina apud scriptores celebratur. Potissimum autem claruit perinsignis concionatoris nomine, qua in palaestra plurimas palmas collegit. Quinque vicibus suae Insubricae Congregationis primatum obtinuit, quo tempore regularem observatiam omni studio promovit, adeo ut a Paulo III an. 1538, dum esset Prior S. Mariae de Populo constitutus fuerit visitator, et reformator congregationis B. Petri de Pisis cujus idem Summus Pontifex antea protector fuerat. Naturae debitum persolvit Romae praefati coenobii Prior an. 1540.

Fr. Philibertus Haresche, Parisiensis, sacrae theologiae Magister, vir maximae doctrinae, et gravitatis, prout a Generali Antonio Aprutino appellatus fuit anno 1533 una cum Mag. Claudio Viveneto regii Principis confessario, inquisitor, et judex lutheranae pravitatis in provinciis Galliarum constitutus fuit. Apud Ossinger pag. 426 dicitur vir doctrina clarus, in agendis circumspectus in praedicando elegans, in divinis litteris egregie versatus, ac haereticorum insectator acerrimus. Hujus terrrae superficiem calcare desiit die 21 Augusti an. 1545.

Fr. Silvester Meucius de Castilione Aretino, sacrae theologiae Magister, dicitur apud nostrates scriptores vir in divinis scripturis jugi studio exercitatus, atque litteratorum suo tempore florentium magnus aestimator, qui Venetiis praesertim suis concionibus populo se gratissimum reddidit. Anno 1516 degebat in praefata civitate in coenobio S. Christophori de Pace, ibique extremum diem clausit die 20 Martii, an. 1535. Illius litterarios labores vide apud Gandolfum pag. 314.

Fr. Stephanus Vannaeus, de Recineto in Piceno, sacrae theologiae Magister cum esset eximius sui temporis concionator, longe tamen majorem existimationem apud omnes sibi comparavit per artem musicam, in qua ita excelluit ut Cornelius Bonamicus Nursinus, artium, et medicinae doctor ad illum scribens haec inter alia ejus praeconia protulerit: Felix profecto aetas, quae te canentem vidit, erudientemque, ex cujus exuberanti fonte, qui biberunt, testantur… Ejus modulationes, teste nostrate Gandolfo pag. 327, suo tempore ac plurimis annis subsequentibus in multis Italiae templis decantabantur. Anno 1531, aetatis suae 38, ultimam manum imposuit praecipuo ipsius operi, quod inscribitur: Recanetum de Musica aurea etc. impressum Romae an. 1533. Vide etiam Ossinger pag. 911. Quo anno ex hac vita excesserit non constat.