XCV

DE AUGUSTINENSIBUS EREMITIS QUI SANCTITATE FLORUERUNT AB AN. 1550 AD 1620

 

 

 

 

B. Achatius, cum Guexicae in Regno Granatensi in Hispania anno 1570 Mauris suinas carnes comedendas tradidisset, ut vel hoc facto ad Mahometis sectam contemnendam illos induceret, ab iis comprehensus, cum sue colligatur, veruque infigitur, et una simul igne assatur, insultantibus interea impiis crematoribus, ut iisdem carnibus tunc vesceretur, quas ipsis manducandas dederat.

Ven. Adeodatus a S. Augustino ortum habuit in Madera insula ex Joanne Baptista Mendragam, et Helena Gomez. Ulyssipone inter nostrates solemnia vota nuncupavit die 27 Aprilis anno 1555. Evasit postea celeberrimus concionator. Cum autem esset Conimbricensis Collegii rector, Regem Sebastianum ad infaustam illam Africae expeditionem euntem una cum aliis decem nostratibus comitatus fuit, qui nimirum fuerunt Ven. Thomas a Jesu aurei libri de aerumnis Christi auctor, Petrus a S. Augustino Aegitanensis, praedicator regius, Gaspar de Regibus Monte Veteri, Petrus Mendanha Ulyssiponensis, Emmanuel a Cruce de Condexa, Christophorus de Moraes Ulyssiponensis, et alii quatuor. Noster itaque Ven. Adeodatus, dum fervente pugna Crucifixi imaginem manu tenens christianos milites ad fortiter pugnandum contra Mauros exhortaretur, ab his in praelio trucidatus fuit die 4 Augusti an. 1578, quo deploranda illa Lusitanorum clades contigit.

Ven. Alexander Mancini Senensis an. 1575 erat publicus in Senarum academia professor, atque an. 1580 in nostratum conobio studiorum Regens. Vir fuit mitioris ingenii, in quo probitas cum affabilitate, et mansuetudine certabat. Ad supremum Ordinis fastigium assumptus fuit in comitiis generalibus Romae habitis an. 1598. Verum anno 1600, die 9 Januarii morum sanctimonia clarus immatura morte praereptus fuit. Vide Ordinis Martyrologium sub praefata die 9 Jan.

Ven. Alphonsus de Guadalupe in Castellae oppido Toboso ortus, post saeculi nuptias in patria nostratum discalceatorum Congregationi tamquam Frater Conversus nomen dedit. Exinde sese, ita Martyrologium Augustinianum tom. 2, pag. 253, aspera coepit macerare poenitentia, catena se ferrea circumcinxit, noctes fere per omnes oratione, et disciplinis cruentis consumebat tempus, et siquando quiescebat, hoc supra nudam tabulam, et saxum pro culcitra, et pulvinari agebat. Tanta claruit humilitate ut obtemperare non renuerit suo magistro illum jubenti ad Ecclesiae januam consuere, et refarcire Fratrum calceamenta. Silentio, et charitate erga pauperes fuit mirabilis. A quodam milite, cui stipem dederat, aegre ferenti stipis paucitatem, alapam injuriosam suscipiens, ante ejus pedes provolutus veniam exoravit dicens aliud daturum, si de proximo haberet ad manus. Cum in coenobio Vallisoletano procuratorem ageret, omnes panes ad Fratrum alimoniam necessarios pauperibus erogavit; de quo a Praelato graviter reprehensus, coelicam statim promeruit provisionem, et pluries arcam farre vacuam, plenam aspexit panis abundantia. A daemone diversa expertus est terriculamenta; sed Dei famulus illum debellabat Crucis amplexu. Tandem innumeris meritis cumulatus, relinquens non modicam sanctitatis famam naturae debito satisfecit in deserto S. Joannis Baptistae Vallis-Vitiosae die 26 Junii an. 1612.

Ven. Alphonsus Gutierrez a Veracruce in Regno Toletano in oppido Caspuenas ortus est ex Francisco, et Eleonora Gutierrez. Adhuc in saeculo erat doctor famosus; Academia enim Complutensi fuerat artium Regens, et filiorum Ducis Infantatus instructor, et postea in Academia Salmanticensi jam Sacerdos lecturam exercuerat. Cum autem Ven. Franciscus a Cruce secum optaret in Mexicum deferre aliquem doctorem, qui posset ibi juventutem scientias divinas atque humanas edocere, cognita ejusdem Ven. Alphonsi Gutierrez fama, et ad sui voti complementum capacitate, illum petiit, et primo aspectu illustratus, illum agnovit, et illi suum aperuit desiderium, cui Ven. Alphonsus magna abnuit siccitate; illi tamen Ven. Franciscus hilarescens respondit: Vade, Domine, et manu apprehensa addidit: Mihi non abnues, sed meum implebis desiderium. In coenobium regressus Ven. Franciscus chorum petiit oraturus, et rem Domino traditurus. Altera die Alphonsum pro responso petiit, et ab illo audiit hanc responsionem: Pater, tecum ad omnia quae vis ire paratus sum. Adventante ergo navigationis die Ven. Franciscus cum 14 sociis, inter quos ibat Ven. Alphonsus Gutierrez, in Mexicum perrexit an. 1535. Cum autem Ven. doctor Alphonsus illorum Religiosorum virtutes miraretur, ad pedes Ven. Francisci cum multis lacrymis sese prostravit humiliter ad habitum admitti deprecatus, et illum induit in portu S. Crucis an. 1536. Taliter Mexici in scientiis et virtutibus profecit ut an. 1545, et 1565 Provincialis electus fuerit; et an. 1571 Vicarius generalis Americae. Huic uni debetur erectio Universitatis Mexicanae, in qua primus omnium S. Scripturae Cathedram moderavit; instituit etiam ipse Collegium S. Pauli pro studentibus Augustinianis: pluraque scripsit opera maximo in pretio suo saeculo habita, ob quae appellari meruit Oraculum Novi Orbis. Dicitur tres infulas sibi oblatas, nempe Tlascalensem, Mechoacanensem et Nicaraguensem prae humilitate recusasse. Tandem innumeris meritis cumulatus, e vivis piissime excessit in Mexico die 14 Junii an. 1584, aetatis suae 80. Martyr. Aug. tom. 2, pag. 325. Hic autem animadvertere debemus binos apud Ossinger nostrates Alphonsos a Veracruce in sua Bibliotheca Augustiniana laudari, quorum elogia cum fere eadem sint, forsitan idem auctor unum divisit in duos. Verum operae pretium duco saltem indigitare paginas, in quibus de utroque sermonem instituit. De primo itaque agit pag. 279 vocans illum simpliciter Alphonsum a Veracruce, quem obiisse ait Mexici an. 1564. De altero autem verba facit pag. 424, sub cognomine Gutierrez a Veracruce, cujus obitum contigisse affirmat mense Julio an. 1584.

Ven. Alphonsus de Alvarado ortum habuit in urbe Pacis Augustae, et Salmanticae nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Ad lndos profectus, inter eos adeo virtutum exemplis coruscavit ut omnibus admirationi esset; caritate erga aegrotos mirabiliter excelluit; suis concionibus plures ad fidem convertit; in poenitentiis fuit asperrimus, in abstinentia mirabilis, in honorum contemptu gloriosus; provincialatus enim munus, quod in Provincia Philippinarum raro exemplo exercuit, suscepit coactus; tempore, quod sibi supererat, orationi vacabat, erga SS. Sacramentum devotione claruit; donec virtutibus gloriosis plenus ad illarum premium a Domino accipiendum transivit Manilae an. 1576. Ex Ordinis Martyrologio ad diem 26 Februarii.

Ven. Alphonsus de Alhosvedros, Lusitanus, frater conversus, vir fuit lacrymarum dono, orationis fervore, mentis candore, ac animi humilitate singularis, quem populus tali venerabatur obsequio, ut illum per plateas euntem pueri turmatim occurrentes sanctum proclamarent, corrigiam, habitum, manusque ejus certatim osculantes. Tandem senio confectus assidue in cellula morabatur, de quo interrogatus respondebat se id facere ut parietes illos ob Dei amorem custodiret. Obiit in coenobio Ulyssiponensi Dominae Nostrae de Gratia sanctitate clarus an. 1576. Vide Martyrologium Aug. sub die 26 Februarii.

Ven. Aloysius Jordan, Hispanus, floruit praeclaris virtutibus in coenobio Alchodii (de Alcoy) in Provincia Aragoniae. Erat praecipue solatium aegrotorum, qui illius praesentiam quammaxime expetebant. Excelluit etiam mira dexteritate in difficillimis negotiis ad felicem exitum perducendis. Idque potissimum assequebatur propter eximiam, qua flagrabat, erga Deum, et proximum charitatem, et propter ejus exactam, atque indefessam in Dei famulatu diligentiam, et sedulitatem. Meritis cumulatus ad eterna praemia transivit an. 1587.

Beatus Alphonsus de Orozco, Hispanus, illustri sanguine satus, ut ab ipsa nativitate Christum imitari inciperet, forte in stabulo natus est anno 1500. Anno 1522 una cum germano fratre Francisco Salamanticae Augustinianum Ordinem ingressus fuit. Frater ob incisam in pede vomicam, quae sanari nunquam potuit, acerbissimis doloribus per integrum fere annum patientissime toleratis, ante completum tirocinium piissime in Domino requievit. Hujus adolescentis admirabilem patientiam, divinaeque voluntati submissionem caeterasque sive aegrotantis, sive morientis heroicas virtutes laudat ipsemet Alphonsus in suis Confessionibus. Ipse autem, tirocinio laudabiliter peracto, solemnia vota emisit penes S. Thomam de Villanova tunc Salmanticensis coenobii Priorem, quem postea etiam praeceptorem habuit. Litteris addiscendis, sed multo magis pietati adipiscendae sedulo incumbens, brevi in utraque palaestra ita perfectus evasit, ut ipsius doctrinae, ac sanctitatis fama longe lateque per totam Hispaniam diffusa, in omnium ore versaretur tamquam monasticae vitae speculum, atque vir valde bonus, multumque doctus. Quo nimirum duplici praeconio haud perperam Alphonsum nostrum commendatum fuisse luculentissimum testimonium sunt, praeter caetera, etiam multigena, atque praeclarissima ipsius scripta, quae sane piissimi auctoris cum singularem spiritus fervorem, tum multiplicis eruditionis copiam in propatulo ponunt. Haud vulgari eloquentia praeditus, claruit etiam insignis praedicatoris nomine; quamobrem tum a Carolo V, tum a Philippo II Hispaniarum Rege in regii concionatoris munus assumptus fuit. Adeo praefato Regi acceptus ut ille frequentissime ad ejus cellam accederet, atque cum ipso inter colloquendum integras horas admodum libenter traduceret. Humilitate tanta excelluit, ut plures Episcopatus, etiam totius Hispaniae praecipuos, ipsi sponte oblatos invicta constantia recusarit. Matriti cum degeret, ob singularem pietatem, vitaeque sanctimoniam Matritenses omnes illum summo honore, atque reverentia prosequebantur. Angustinianae Religionis amore flagrans, aliquot tum coenobitarum, tum monialium monasteria Ordini acquisivit. Anno 1573 a moriente Joanna Austriaca Caroli V filia sui testamenti executor una cum nostrate fratre Joanne de Vega designatus fuit. Quam vero fuerit Alphonsus noster Deo, ac Coelitibus amicus, vel ex hoc tantum liquido patet, quod nempe saepe, cum aegrotaret, per Angelorum ministerium tum Eucharistiae Sacramento refici, tum etiam ineffabili consolatione recreari meruerit. Tandem sanctissimus senex, diebus, meritisque onustus, atque miraculis clarus, ad supernam patriam evolavit Matriti anno 1591 aetatis suae 91. Demortui corpus suavissimum odorem statim exhalare coepit; quamobrem ut piae populi venerationi fieret satis, triduo inhumatum permansit, tantaque fuit jugis illud invisere cupientium frequentia, ut nec templum, nec claustra eos capere potuerint. Post mortem coelesti luce circumfusus, nigroque habitu indutus apparuit Mariae de S. Michaele moniali regii monasterii Matritensis, quae in magna afflictione versabatur, ejusque molestiae consolatoriis verbis jucundissimum lenimentum praebuit. Ipsemet Summus Pontifex Paulus V auditis, quae ubique locorum de hoc Augustiniano heroe divulgabantur, jussit examen institui de illius vita miraculis, quod tamen usque ad haec tempora intermissum, tandem reassumptum fuit. Anno 1875 Pius Papa IX die 21 Novembris solemniter decrevit: Tuto procedi posse ad Ven. Servi Dei Alphonsi de Orozco beatificationem. SS.mus autem Dominus Leo Papa XIII die 15 Januarii an. 1882 solemni ritu in Beatorum album illum retulit. Hac occasione vitam B. Alphonsi ediderunt italice noster P. Lector Fr. Josephus Orengo, et hispanice P. M. Fr. Thomas Camara, nunc Episcopus Salmanticensis. Ortum habuit noster B. Alphonsus Oropesae nobili Castellae oppido in Hispania ex honestis piisque parentibus Ferdinando de Orozco, et Maria de Mena die 17 Octobris an. 1500.

Ven. Alphonsus a Valle cum undecim nostratibus obsessus in quadam turri, quo confugit a barbarie Maurorum, qui ferarum more depopulabantur Hispanias: fuit vivus in odium Fidei Catholicae combustus cum sociis in oppido Guexica in Andalusia eo die, quo Christus amore nostri nasci voluit an. 1570. Ex nostrate Sichrowscky die 25 Decembris.

B. Alvarus Monteirus, Ulyssiponensis, postquam per aliquot annos in Africa militasset, saecularis militiae pericula expertus, inter Eremitanae Familiae castra se recepit, atque prae humilitate fratrum famulantium coetui aggregari voluit, invitis Patribus, qui illum chori atque altaris officiis satis idoneum judicabant. Romam alter Religiosi socius profectus Generali Gabrieli Veneto illum sacris Ordinibus initiari volenti annuere noluit, atque in suam Provinciam reversus majori conatu virtutis semitam calcare prosecutus fuit; nam rara erat sua poenitentia, ita Ordinis Martyrologium sub die 19 Junii, continua oratio, rara abstinentia; sese enim in pane, et aqua substentabat, et obsonia caetera sibi apposita pauperibus distribuebat. Noctu chorum ingressus sese asperis cruentabat disciplinis, quem morem usque ad senectutem servavit, et usque ad obitum servasset, nisi a Ven. Ludovico de Montoya cohibitus fuisset. Saepe cum oraret a daemone terriculamentis vexatus fuit. Cum autem in coenobio Turrium Veterum (Torres-Vedras) janitoris officium exerceret, fama est illum saepius pauperum stipem, ope divina implorata, multiplicasse. Tandem cum Ulyssiponem ad coenobium Gratiarum reversus fuisset, in gravem morbum incidit, eique aegrotanti apparuerunt nostrates Beati Gundisalvus de Lagos, et Joannes Stremotius, a quibus coelesti pabulo refocillatus, atque de sui transitus proximitate admonitus, summa pietate Sacramentis receptis, spiritum Deo reddidit an. 1554, aetatis suae 90. Post obitum religioso, populi cultu honorari coepit, qui tamen sub per novam Ecclesiae constructionem cessavit.

B. Ambrosius a S. Antonio, Siculus, inter nostrates Discalceatos tamquam frater conversus habitum induit Panormi die 22 Augusti an. 1609; vixitque postea, uti refert Ordinis Martyrologium sub die 10 Augusti, singulari obedientia, oratione, et in omni Religionis observantia. Sui obitus predixit diem, et horam, quo tempore Deiparae, et S. P. Augustini visione recreatus, mirabili coruscaris sanctimonia ad beatorum consortium transivit die 10 Augusti an. 1615 e coenobio S. Caroli Castelleonis in Calabria.

Ven. Ambrosius Sicart ortus est in oppido Boga, dioecesis Solsonensis in Hispania, qui nostrum Eremitanum Ordinem ingressus, ibidem evasit vir rara praeditus virtute, qui erga Deiparam singulari religione flagravit. Tria dicitur in Cathalumnia coenobia extruxisse. Justorum mortem oppetiit Gerundae die 14 Maji, anno 1613.

Ven. Andreas Diaz, Hispanus, adeo christianis virtutibus claruit, ut magnus servus Dei appellatus fuerit. In Italia nostratum Discalceatorum Congregationem maxime promovit, atque ejusdem Congregationis Vicarium in Sicilia egit circa annum 1594.

B. Andreas Quatiebras, Gallus, celebris concionator atque Tolosanae Academiae professor, an. 1567, quo civitas Nemausensis a Calvinistis capta fuit, illius Augustiniani coenobii priorem agebat. Cum autem catholicae fidei zelo percitus, Calvinianae haeresis falsitatem tum assiduis concionibus, tum doctissimis disputationibus ostendere contra haereticorum minas uon dubitaret, ab illis comprehenditur, atque ad cujusdam putei crepidinem constituitur, in quem antea permulti catholici injecti fuerant, eamdem sortem habiturus, nisi antiqua fide ejurata novam sectam amplecteretur. Hoc sacrilegum facinus invicto animo detestans, inaudita tormenta propter catholicam fidem sustinuit. Nam statim lictores in illum manus injicientes, linguam ei cum primoribus digitis praecidunt, vivoque pellem detrahunt, ac demum abscisso capite vitam adimunt, aliis quoque duobus nostratibus in odium fidei simul interfectis. Gloriosum simul ac formidandum martyrium subit B. Andreas praefato anno 1567, aetatis suae 30.

B. Andreas de Ortega, alias de S. Maria, solemnia vota nuncipavit in coenobio Burgensi die 12 Septembris an. 1543. Ob raram vitae sanctimoniam magnae fuit omnibus venerationi, atque supra omnes illum summopere existimabat Philippus II Hispaniarum Rex, qui propterea in rebus gravissimis illum consulebat. Jam satis virtutibus, et scienciis excultus cum aliis undecim nostratibus in Peruviam an. 1571 profectus fuit, ubi innumeras Deo animas lucrifecit. Hujus opera, ita Elssius pagina 54, in Peruntinis extructa sunt septem monasteria. Claruit paupertate, humilitate, silentio, poenitentia. Cum campestria Truxilli visitaturus egreditur, in morbum incidit, et susceptis sacramentis obdormivit in Domino mense Junio an. 1567. Tumulatus fuit apud Minores in parochiali Ecclesia Laxamarcae, unde postea translatus fuit ad Ordinis coenobium de Guadalupe.

Ven. Andreas Canovas, alias a S. Nicolao, ortus est in oppido Totana in Regno Murciae ex Petro Canovas, et Elvira Cuenca. Professionem emisit in coenobio Valentino die 2 Augusti an. 1573. Postquam in variis coenobiis prioratum laudabiliter gessisset, atque Tarraconensis conventus S. Annae fundationi praefuisset, an. 1605 simul cum P. Fr. Joanne a S. Hieronymo nostrate Discalceato die 16 Maji navim conscendit ad Insulas Philippinas profecturus, sed cum jam prope ad sui itineris terminum pervenisset, lethali febri correptus ad supernam patriam canctimonia clarus transivit an. 1606.

Venerabilis Andreas de Urdaneta, Hispanus, insignis fuit cosmographus, necnon peritissimus classium dux, qui pluribus rebus in occidentalibus Indiis optime gestis egregia multa in patriam officia contulit, suumque nomen apud utriusque emisphaerii homines immortalitati commendavit. Anno vero 1553 vanam Mundi gloriam contemnens, nauticae militiae nuntium misit, atque monasticae omnino se addixit, Mexici apud nostrates Augustinianum cucullum indutus. Dato itaque Eremitanae Familiae nomine, latuit famosissimus nauclerus in tranquilla claustri statione usque ad annum 1564 quo a Philippo II exoratus, classem iterum conscendit in orientales Indias ad insulas Philippinas navigaturus, non solum ut lignum aeternae vitae in illis regionibus plantaret, verum etiam ut suis consiliis, summaque, qua pollebat, rei nauticae, atque bellicae peritia expeditionem adjuvaret. Catholici Regis votis adamussim satisfecit Andreas; nam sub tali duce omnibus prospere, feliciterque evenientibus, insulae Philippinae postea Catholicae evaserunt. Ubi enim novellus apostolus una cum nostratibus Jacobo de Herrera, Martino de Rada, Petro de Gamboa, et Andrea de Aguirre pedem in illis insulis posuerunt, statim Evangelium illis gentibus praedicare coeperunt, tam faustis nimirum auspiciis, ut brevi ducenta infidelium millia Christo lucrifecerint, pluraque etiam Augustiniani Instituti coenobia aedificarint, multasque paroecias erexerunt. Contulit quammaxime ad haec tam praeclara initia ingens miraculum, quo nostrates illi Philippinarum apostoli mortuum quemdam ad vitam revocarunt; nam iste oculatus testis, quippe qui in regione immortalitatis invisibilia jam viderat, conterraneis suis palam testatus est vera omnino esse quae ab Hispanis Patribus de altera vita praedicabantur. Rediit postea Mexicum Andreas noster, ibique tandem plenus meritis, ac sanctitate clarus requievit a laboribus suis anno 1568, aetatis suae 70, et monasticae professionis 15. Consule nostrates Herreram, Crusenium, Torellium, et Elssium.

Ven. Andromachus Senensis patrem habuit Antonium Comitem Ilcinensem, et ipse Comitis titulo insignitus fuit. Ab Herrera perperam dicitur Comensis, cum revera fuerit Senensis ex nobilissima prosapia Pannochiesca de Comitibus Ilcii. Saeculo valedicens habitum induit Senis in coenobio S. Martini, et deinde solemnia vota emisit Iliceti an. 1568.Vir fuit maxime pietati addictus, atque animarum venator. Claruit prodigiis, et spiritu prophetiae. Meritis gloriosus obiit Romae in coenobio S. Matthaei in Merulana an. 1595. Vide Sylvam Ilicetanam Landucci pag. 131.

Ven. Antonius de Mendoza ortus est in oppido Utrera in Hispania e nobilissima domo Marchionum de Aguilar, qui in Mexicum profectus, ibidem inter nostrates cucullum induit, atque exinde in virtutum stadio mirifice profecit. Erga Deiparam, ita Martyrologium Ordinis ad diem 6 Julii, erat devotissimus, in choro assiduus, in poenitentia rigidus, vilibus contentus indumentis, et tabula ad somnum nuda usus. Totum fere per annum jejunium protrahebat, humilitate et observantia fuit sigularis. Provincialis electus post tres ab electione menses, virginitate clarus, obdormivit in Domino praefata die 6 Julii anno 1581, aetatis suae 46. Illius pater fuit nobilissimus vir D. Ludovicus Marin unus inter primos Philippinarum debellatores, qui duos alios liberos, nempe Fratres Ludovicus, et Hieronymum Marin, nostro Augustiniano Ordini donavit. Laudatus autem Ven. Antonius matris cognomen accepit, quae fuit D. Maria de Mendoza e stirpe Marchionum de Aguilar. Celebratur etiam in eodem Ordinis Martyrologio sub die 31 Julii pag. 402, ubi dicitur etiam eximius verbi Dei praeco, qui libentius Indis quam Hispanis praedicabat, quique seipsum superabat dum de laudibus Deiparae verba faciebat.

B. Antonius de Roa ortus est in ejusdem nominis Hispaniae oppido circa an. 1500, atque an. 1523, cum jam esset patriae ecclesiae canonicus, in Burgensi coenobio Augustinianum habitum induit. Inter primos fuit, ita scribit noster Sichrowscky, qui profecti sunt in Mexicum, ubi multo plus praedicando exemplo quam voce, innumerabiles lucratus est animas Jesu Christo. Adeo ardentem habuit fidem, quod ad convertendos idolatras nudus incessit super ignitos carbones, nec adurebatur, quia ignis quem habuit in pectore, magis ardebat; gestavit ad nudam carnem semper horridum cilicium; et ferreis catenis, jejuniis, abstinentiis corpus mortificando, et flagellando obtinuit puritatem, et instruxit quod homagium, et quam obedientiam teneretur praestare spiritui. Obiit Mexici die 14 Septembris an. 1563, clarus meritis, miraculis, et vitae sanctimonia.

Venerabiles Fratres Antonius Bonis et Nicolaus Nautonier, Galli, cum in Aquitaniae provincia contra Calvinistarum haeresim praedicarent, ab illis comprehensi post varia tormenta decollati sunt, et eorum corpora membratim concisa. Contigit ipsorum martyrium die 5 Maji anno 1569.

Ven. Fr. Antonius de Flores, Castellanus, saecularem militiam exercens, Saracenorum mancipium evasit, e quorum tamen manibus elapsus, ad insulas Philippinas profectus est, ubi tamquam frater laicus nostrum Eremitanum Ordinem amplexus fuit. Potissimum claruit humilitate, fideique zelo; sed iterum ab infidelibus, a quorum obsidione Civitatem Manilam nonnullis antea annis sua peritia bellica liberaverat, ex insidiis captus, ab iis lanceis vulneratus, plumbeisque glandibus confossus, coelis candidam adeptus fuit die 6 Maji, an. 1605.

Ven. Fr. Antonius Beza, nobilis Granatensis, in Peruviam profectus, praedicare Evangelium indigenis missus fuit, quo ut pervenit daemonem ab illis gentibus super aram adoratum, atque oracula promulgantem ad silentium adegit, multisque infidelibus praesertim in regione de Pachiacomach suae praedicationis triennio ad Christum conversis, post Crucis vexillum in eodem praememorato altari exaltatum, plenus meritis die 14 Maji an. 1590 gloriosa morte requievit a laboribus suis. Plura idolorum fana ad christianum cultum reduxit.

Ven. Fr. Antonius Rippol de Majorica, in ejusdem loci coenobio S. Mariae de Succursu professionem emisit die 2 Feb. an. 1565. Ibidem plures per annos janitoris officium exercuit, quo tempore plura per illum Deus patravit miracula; nam esculenta, quae pauperibus distribuebat, aliquando multiplicavit, atque etiam ut panes quos famelicis deferebat Priorem, quid gremio tegeret scire cupientem, laterent, quadam die in rosas convertit. Potissimum autem claruit singulari erga Deiparam pietatis affectu. Obiit cum magna opinione sanctitatis in praefato coenobio circa annum 1596.

Ven. Fr. Antonius Lozanus, coenobii Salmaticensis alumnus, an. 1551 cum undecim aliis nostratibus in Peruviam profectus, ibidem primus extitit illius Agustinianae Provinciae fundator. In Ordinis Martyrologio sub die 10 Januarii dicitur litteris clarus, daemonum triumphator gloriosus, castitate integer, regimine prudens, eleemosynis largus, poenitentia rarus, oratione et contemplatione assiduus, et observantiae zelo fervidus. Diem et horam sui exitus a Domino praenovit, et tunc susceptis devotissime Ecclesiae Sacramentis, magno et intimo perfusus jubilo, in coelum extollens oculos, Christi Crucifixi imaginem in manibus apprehendens, inter dulcia ad illum colloquia die 10 Januarii an. 1584 jam octogenarius expiravit.

Venerabiles Fratres Athanasius de Jesu et Gaspar ab Angelis, Lusitani, prope Minam Libiae a piratis Arabibus comprehensi, et in odium fidei crudeliter verberati, in mare deinde projecti gloriosum martyrium perpessi sunt die 19 Martii an. 1575.

BB. Augustinus Marescalchus et Guilelmus Lugdunensis in Montepessulano in Gallia cum aliis octo nostratibus die 10 Julii an. 1567 a Calvinistis interfecti martyrii palmam adepti sunt. Illorum socii fuere Augustinus Guarin illius coenobii Prior, vir doctus et religiosus, atque Universitatis ejusdem urbis rector, insignis contra Lutheranos, et Calvinistas praedicator, cum quorum pluribus publice disputavit, et in conventu omnium disputans velut alter Augustinus publice superavit; Nicolaus de Narbona, Antonius Noveleti de Auvergne, Jacobus Laurentius de Lugduno, et Joannes Guarrigues, omnes Sacerdotes, cum aliis, quorum nomina scripta sunt in libro vitae.

Ven. Fr. Augustinus a Gratia, Ulyssiponensis, D. Didaci Barbosa, et Mariae de Guimaraens filius in patrio D. N. Gratiarum coenobio solemnia vota nuncupavit die 24 Julii an. 1552. Postea in Flandriam missus, ut nostratibus alumnis theologicas disciplinas explanaret, ob suae doctrinae amplitudinem in Lovaniensi Academia sacrae theologiae cathedram obtinuit, quam aliquot per annos laudabiliter moderatus fuit. In patriam reversus in coenobium Penae-Firmae se recepit, ut quietius contemplationi vacaret. Illius vitae tenor ita in Ordinis Martyrologio sub die 24 Julii describitur: In cubiculo suo nil praeter lectulum et Crucem ad caput, et tertium tomum S. Thomae Aquinatis, per quem frequenter legebat Incarnationis, et Passionis Christi mysterium, retinebat. Breviario non utebatur, numquam enim choro abesse visus est. Quotidie septem per oras orationi vacabat. Continuus erat in audiendis confessionibus, in quo munere valde poenitentibus profuit. In coenobium Ulyssiponense vocatus, ibidem suis monitis plures ad salutis semitam reduxit, inter quos quemdam Judaeorum Rabinum in publica disputatione superatum ad Christianam Fidem convertit. Item quemdam militem Hispanum ita ad meliorem frugem redegit, ut is Eremitanum Ordinem amplexatus in magna vitae sanctimonia usque ad obitum perseveraverit. Tandem praedicens sui obitus diem, virtutibus clarus, mortalitatis sarcinam deposuit die 24 Julii an. 1593.

Ven. Fr. Augustinus Amil in Sardiniae oppido Belluer ortum habuit, et an. 1581 die 2 Aprilis in coenobio Puycerdano in Cathalaunia per solemnia vota sese Ordini Eremitano mancipavit. Dicitur fuisse sacrae Theologiae Magister valde doctus, qui etiam ob probatam, vitae integritatem novitiorum magister electus fuit. Cum autem de se rarae sanctitatis indicia praeberet, post expletum Provincialatus munus piissime obiit in praefato conventu die 15 Augusti an. 1614.

Ven. Augustinus a Matta, Turiasone in Hispania ex Francisco a Matta, et Anna Becerret ortus, in coenobio Caesaraugustano die 20 Augusti an. 1589 solemnia vota nuncupavit. In Ordinis Martyrologio sub die 20 Augusti dicitur vir observantissimae castitatis, ad cujus observantiam rnaximopere se tradidit orationi, et poenitentiae, et hunc vivendi modum quoad vixit conservavit. Insuper conversationes periculosas fugiebat, et amabat solitudinem. Floruit etiam obedientia, paupertate, humilitate, charitate, caeterisque virtutibus, quibus perfecte exornatus, annis plenus in praefato coenobio sancto fine quievit.

Ven. Fr. Augustinus de Arboleda ex oppido Castelli de Garci-Muñoz, sacrae Theologiae Magister, anno 1570 una cum Fr. Roderico de Solis nostrae Valentinae Provinciae reformationem inchoavit. De illo in Ordinis Martyrologio sub die 7 Martii dicitur quod in Religione claruit scientiis et virtutibus; fuit enim laureatus in Academia Valentina, et substitutus in cathedra vespertina. Libri praecipue, quibus ad studium utebatur, erant oratio, et contemplatio divinorum mysteriorum, et praesertim Passionis et Crucis, et ante unam crucem in cubiculo suo existentem saepius inveniebatur absortus, et saepius e suo sonabant ore: Adoramus te Christe, et benedicimus tibi, quia per Crucem tuam redemisti mundum. Ante studium prius aliquantulum orabat. Sese poenitentiis et ciliciis macerabat, et quotidie bis sese disciplinis cruentabat; non lineis, sed laneis vestibus tegebatur, crebra jejunia, et plura in pane et aqua ferebat, ad omnia matutina surgebat, et post illa orationi vacabat. Multoties, etsi magisterio laureatus, in refectorio silentio, modestia, et humilitate profunda serviebat; aegrotos frequentius illos consolaturus visitabat. In obedientia fuit mirabilis, et ita pauper ut nil praeter Crucem, libros, scabellum, mensam et lectulum pauperrimum in cella haberet; adeo castus fuit ut in actis moribusque suis speculum esset pudicitiae. Quamvis a Religione esset gradu magisterii decoratus, usque ad obitum lecturam frequentavit. Cum materiam de beatitudine concluderet, discipulis praedixit se breviter obiturum; et cum mors appropinquaret, repetens summa teneritudine psalmum: Laetatus sum in his, et canticum: Nunc dimittis, inter ingentia suorum desideria, rara cum opinione sanctitatis in coenobio Valentiae decessit mense Martio an. 1577.

Ven. Augustinus a S. Josepho, Hispanus, inter nostrates Discalceatos mira sanctitate claruit, qui postquam vitam inter pietatis opera transegisset, die 4 Aprilis an. 1613 obdormivit in Domino.

Ven. Augustinus Stigni de Nascriba, Hispanus, cum magno fervore Christi fidem in Philippinis insulis praedicaret, a barbaris captus, in odium fidei gladio decollatus fuit die 3 Feb. an. 1590.

Ven. Augustinus a Gratia, Castellanus, sed alumnus Provinciae Lusitanae, fuit frater Conversus, qui multa humilitate florens, inter silentium integros fere dies et noctes in contemplatione transigebat, et toto fere anno jejunium servabat, ac cilicio perpetuo utebatur, quod nec in morte deposuit; cujus cor post viginti annos repertum est integrum et incorruptum. Pie obiit in Collegio Conimbricensi die 31 Januarii an. 1600. Vide Ordinis Martyrologium a praefatum diem 31 Jan.

Ven. Augustinus Cornuetanus, sacrae Theologiae Magister cum doctrina, tum pietate clarus, post aliquot Ordinis obtentas dignitates, ad Cardinalatum assumpto Generali Gregorio Petrochinio die 22 Feb. an. 1591, a Sixto V in ejus locum suffectus fuit. Verum post aliquot menses senio confectus, ac meritis cumulatus, die 15 Feb. an 1592 Romae cum sanctitatis fama vitam cum morte commutavit.

Ven. Augustinus de Valentia, Hispanus, laudatur ob suam singularem doctrinam et probitatem. Scientia illius non erat de hoc mundo, ita scribit noster Sichrowscky, erat vero pudica, modesta, pacifica, humilis et aedificans, prout solo visu patefiebat eis, qui Dei servum intuebantur. Liber in quo diu noctuque legebat crux erat, a qua didicit salutaria praecepta atque documenta, quae ipse sequebatur, quaeque aliis praedicabat. Valde dilexit orationem, et poenitentiam, dignus propterea qui collabentem regularem disciplinam repararet. Tandem post vitam inculpabilem atque illibatam mense Martio an. 1577 obiit in amplexu crucis dicens: Nunc dimittis servum tuum Domine.

B. Augustinus a Rosario, Lusitanus, accensus ab amore sancto, ita Sichrowscky sub die 19 Octobris, potuit in medio bachantium, et ignominiarum Mahometanarum praedicare fidem evangelicam, et detestari in publico cultum et blasphemias impii prophetae. Propterea martyrio affectus a furore plebis, inter pugiones, vibices, et percussiones redditus magis fortis, cecidit victima Fidei die 19 Octobris an. 1598. Cochini in indiis Orientalibus.

Ven. Aurelius Sanutus, Venetus, ex nobili prosapia ortus, inter nostrates admissus, ob praeclara merita plures obtinuit dignitates, fuitque S. Stephani Venetiarum Prior, et Provincialis. Contra haereticos doctissime scripsit, ac tandem plenus meritis et annis Venetiis spiritum Deo reddidit die 26 Augustian. 1553.

B. Bartholomaeus Brandanus Carosius, Senensis, in loco natus, cui vulgare nomen erat Palatium de Manacia in municipio Montis Fullonici; cum quadam die in repraesentatione Passionis Christi personam gereret boni latronis, intus divina gratia illustratus, ad meliorem frugem redactus fuit. Quamobrem per triginta annos totius Europae loca rara anteactae vitae contritione concursans, corpus suum jejuniis, atque incredibili poenitentia macerabat, suoque exemplo plures ad morum suorum emendationem perduxit; donec in patriam reversus panem pro indigentibus ostiatim mendicans, spiritu prophetiae clarus, cum jam antea inter Ordinis Tertiarios esset adscriptus, atque professus sub nostrate Fr. Joanne Burghesio, ibidem tandem sanctitate et prophetia clarus obiit apud nobilem familiam Boninsigniam die 23 Maji an. 1554, atque in coenobio S. Martini tumulatus fuit, ubi olim magno pupuli concursu celebrabatur. Vide Ordinis Martyrologium ad praefatam die 23 Maji.

Ven. Fr. Basilius Cordero, Lusitanus, coenobii Palamosiensis (di Palamos) in Cathalaunia alumnus, in eodem coenobio fuit omnium virtutum exemplar, ac praesertim modestia, et pudicitiae nitore excelluit. De illo in Ordinis Martyrologio sub die 30 Januarii asseritur quod fuerit in abstinentia insignis, in oratione assiduus, in poenitentia asperrimus, in charitate erga pauperes singularis, ob quam illi Dominus panes multiplicavit. Erga SS. Sacramentum, atque Deiparam devotissimus fuit. Iturus ad sanctuarium Montis Serrati navim conscendit, cumque a nautis postulasset, ut eum ad littus transferrent, renuentibus illis, ipse in mare prosiliens, atque super illius undas siccis pedibus incedens ad oram pervenit. Barchinonen deinde rediens, in mari una cum caeteris naufragium pertulit die 30 Januarii an. 1618, cum professionem emisisset ceu frater Conversus die 29 Octobris an. 1600. Illius corpus ab undis ad terram delatum, atque in praefato Palamosiensi coenobio reconditum, pluribus post annis integrum atque incorruptum repertum fuit. In illius promptae obedientiae testimonium narratur quod cum aliquando ova manibus extra scapulare deferret, cum a Priore argueretur cur manus sub scapulari non tegeret, ille statim ova demittens ut manus sub scapulari poneret, ova omnia quamvis ad humum prolapsa remanserunt integra, atque illaesa.

Ven. Bernardus a Spiritu Sancto, Discalceatus, primam lucem aspexit Bergomi in Insubria, et adhuc puerulus, ut scribit noster Sichrowscky sub die 30 Octobris, occulto fugiebat corsodales, a quibus saepius inventus est genuflexus ante Virginem, parvam crucem super humeros ferens, ac dicens quod sic imitari vellet Salvatorem. Quamvis esset indoctus, nihilominus praeditus fuit cognitione altissima, et prophetiae gratia. Dilexit vehementer obedientiam, et divina caritate fervens, non de alio cogitabat, nec loquebatur nisi de Deo. Corpus suum domuit asperis flagellis, et cruentis verberationibus, illudque in servitutem redegit ut legibus rectae rationis non adversaretur. Denique, post vitam inculpabilem et sine querela obiit in Calabria die 28 Octobris an. 1614 audiendo pridie cantum angelicum, et gaudendo de societate Virginis, et S. P. Augustini in suo transitu.

Ven. Blasius Suares ortum habuit in S. Michaelis insula (de los Azores) unde postquam aliquandiu solitariam vitam duxisset, Goam profectus fuit, ibique Eremitanum Ordinem amplexus annis circiter triginta permansit. In patriam reversus, cum esset in litteris satis versatus, erat enim sacrae Theologiae Magister, plures coeli semitam edocuit, atque praecipue duas celebres Ordinis Mantellatas, Margaritam de Clavibus, et Elisabetham de Miranda. Erat profundae orationi deditus, in qua coelitus cognovit Deum horrendo supplicio populum de Villafranca esse puniturum. Ille autem enixius a Deo petiit diei revelationem ut populum posset ad poenitentiam commovere. Cognovit futurum diem 26 Julii, (an. 1591) quo scito ille populo supplicii diem nuntiavit; sed nonnulli crediderunt, alii irriserunt, immo magis in vitia declinarunt. Moniales autem S. Clarae ad Deum piissimas cum poenitentiis precationes fuderunt. Die supplicii adveniente, meridie, sole claro, repente montes horribiliter sonuerunt, flammas et saxa ejaculantes, et in occasu nubes apparuit parva, sed cito supra civitatem Pontis Delgada incubuit et Villamfrancam, qua sol circumsecus obscuratus est, et coelum radios et tonitrua coepit horribiliter fulminare, et e monte prope Villam radiis icto, flumen egressum est igneum, quod secum magnos et ignitos lapides a montis visceribus avulsos raptans, et fluens per omnes oppidi partes pervenit usque ad murum Monialium S. Clarae, et ibi stetit; sic ostendens Moniales ob orationes suas a supplicio liberari; sed currens per totum locum innumeros de populo interemit magna angustia Ven. Blasii, qui ad Deum preces effundere non cessabat, populo suadens suo exemplo peccatorum poenitentiam. Tandem senio confectus, atque meritis cumulatus obiit in praefata insula die 13 Junii an. 1617, aetatis suae 120. Ex Ordinis Martyrologio sub die 13 Junii.

Ven. Cherubinus Rato, Veronensis, alumnus Congregationis Insubricae, ita litteris claruit ut theologus praestantissimus diceretur, atque ita suam vivendi rationem direxit, ut sanctissime moreretur Neapoli in coenobio S. Joannis de Carbonaria die 7 Januarii an. 1604, aetatis suae 68.

B. Christophorus Patavinus, vir magnae innocentiae et profundae scientiae, ex Procuratore generali eligitur universi Ordinis Moderator Bononiae die 17 Maji, an. 1551. Calamitosis illis temporibus Generalatus officium summa cum prudentia, et vigilantia annis ferme duodeviginti obivit, donec in coenobio S. Augustini de Urbe animam Deo reddidit die 4 Februarii an. 1569, aetatis suae 69, magna suae sanctitatis opinione superstitibus relicta.

Ven. Cornelius de Bye, Batavus, ortus est Hagae e nobilibus parentibus die 10 Novembris an. 1540. Religionis Augustinianae amplectendae cupidus, inconsultis parentibus, Granatam in Hispaniam se contulit, ibique inter nostrates cucullum induit die 20 Aprilis an. 1559, postquam omnia quae habebat in pauperes erogasset. Deinde in studiorum palaestra sedulo se exercens plurimum profectum fecit, atque eruditissimus evasit. Zelo animarum excitatus in Americam navigavit an. 1563, ubi per annos amplius viginti pro Dei gloria, fideique propagatione indefessus laboravit, et hominum plusquam 160 millia ad Christi ovile perduxit. Saepius uno tantum die ipse solus plusquam duo Indorum millia lustralibus lymphis expiavit, atque illius concionibus haud raro plusquam sex auditorum millia assistebant; quamobrem inter praecipuos Indorum Occidentalium apostolos jure recenseri meretur. Sub vestibus pauperrimis, ita Ordinis Martyrologium sub die 26 Julii, ad cutem cilicium asperrimum gestabat. In Hispaniam reversus, et inde Romam profectus, sacrae Theologiae Doctor declaratus fuit, atque a P. Generali constitutus Vicarius generalis Belgii, Angliae, Scotiae, et Hiberniae. Tandem in Bruxellense coenobium se recepit, ibique DD. Alberto, et Elisabethae Principibus gratus, omnibusque ob morum suavitatem, ac vitae sanctitatem acceptus, tibiae male affectae diuturnis doloribus exesus, placide obdormivit in Domino non sine sanctitatis apud omnes opinione die 26 Julii an. 1614, aetatis suae 74.

Ven. Fr. Cyprianus Perestrellus, Lusitanus, ortus est Conimbriae e parentibus Ferdinando Diaz et Elisabetha de Azevedo an. 1554. Habitum sumpsit in Ulyssiponensi N. Dominae de Gratia coenobio e manibus nostratis celeberrimi Thomae de Jesu die 22 Octobris an. 1570 accepto cognomine a S. Michaele. Claruit dono lacrymarum, rigore poenitentiae, coelestibus visionibus, atque egregia vitae sanctimonia. Raptus est ne malitia mutaret intellectum ejus die 22 Augusti an. 1575, aetatis suae 22.

Ven. Didacus de Arana in Abando Viscayae oppido, nobilis et dives Hispanus, inter saeculares milites in Peruvia invictum robur ostendit. Postea vero mundi fallaciis fatigatus, et Ven. Fr. Joannis de Pineda exemplo commotus, Limae inter nostrates habitum induit die 31 Martii an. 1559. Vixit deinde eximiis meritis, et virtutibus, quibus exornatus viam universae carnis ingressus est an. 1580. Ex Ord. Martyr. sub die 7 Aprilis.

B. Damianus de Undancos, Hispanus, floruit in coenobio Dominae Nostrae de Risco in dioecesi Abulensi rara vitae innocentia, et vivus et mortuus multis illuxit mirabilibus. Obdormivit in Domino die 5 Augusti in praefato coenobio an. 1563.

Ven. Didacus a Rosario, Lusitanus, ortum habuit in provinciae Transtaganae nobili oppido Monte-Majori; ad Indias profectus inter nostrates Goae nostro Eremitano Ordini adscribi deliberavit. Anno autem 1585 ad Philippinas insulas ire voluit ut ibidem infidelibus Evangelium praedicaret. Sedem suam fixit in insula Mindanao, ubi per novem annos magnos edidit in Christi vinea proventus, et tandem inter plura egregiae virtutis opera sancto fine quievit die 9 Julii an. 1594. Ex Ordinis Martyrologio sub praefata die 9 Julii.

B. Didacus Ortiz in oppido vulgo Getafe in Hispania prope Matritum honesto genere natus, ineunte adhuc aetate pro Augustiniana Religione amplectenda fallacibus saeculi blandimentis ex animo valedixit, in Hispalensi coenobio tunicam indutus. Deinde vero post sedulam studiis navatam operam, atque Presbyteratus ordinem receptum, praedicationis officium suscipere jussus fuit, quo in munere multum in sua provincia animarum lucrum reportavit; era enim vir magno zelo Dei plenus. Verumtamen amplioris gloriae palaestra illum in altero hemisphaerio manebat. Quamobrem anno 1559 cum quibusdam aliis nostratibus Evangelicae veritatis lumen illis populis allaturus, in Peruviam navigavit, ibique tum apud Deum, tum apud homines se immortalitate dignum reddidit. Quam sane duplicem dignationem non solum egregia multa quae gessit facinora, verum etiam et quidem potissimum, illustre quod pertulit martyrium illi promeruerunt. Sed res ordine prosequamur. Itaque ubi Didacus noster in remotissimas illas Mundi plagas pervenit, Janacachensi primum, ac deinde Punensi populo Evangelium Christi praedicare missus fuit, atque utrobique ingentem idolatrarum multitudinem, non minus sanctissimae vitae exemplo, quam ferventissima verbi Dei praedicatione ad Catholicam fidem perduxit. Postea vero indefessus Evangelii praeco Cuzcum a Superioribus Prioratum gerere vocatus, quamvis propter magnam sui zeli vehementiam admodum invictus, apostolatum nihilominus aliquandiu intermissit. Diu tamen extra Dominicam messem tam solertissimus operarius permanere non poterat; ac propterea vix sui Prioratus tempore transacto, statim ad intermissam Evangelicae vineae culturam convolavit, sudorem, sanguinem, vitamque ipsam pro Fidei propagatione impendere paratus. Ivit itaque primum Capinotam, ac deinde Vilcabambam, ibique etiam confertissimas collegit conversorum hominum manipulos. In hoc autem postremo oppido socium se adjunxit nostrati Fr. Marco Garziae, qui totam fere illam gentem una cum ipsarum Rege Cuzitito Quispe Jupangui, ejusque uxore Polanchilaco ad Christum converterat, Regi Philippi, ac Reginae Angelinae nominibus impositis. Cum autem etiam susceptum Baptisma uterque, Philippus nempe et Angelina, vitiis nimium indulgerent, gravissimas P. Marci objurgationes in se concitarunt. Quamobrem ira ambo excandescentes, Fidem ejurarunt, Fideique magistrum in exilium pepulerunt. Solus itaque in illa regione noster Didacus remansit, qui Barbarorum Principium furorem hispanica fortitudine contemnens, nullo poenarum metu ab illorum vivendi licentia increpanda detinebatur. Quare vehementiori adhuc indignatione excita Angelina, veluti altera Herodias, in media epularum laetitia novelli Baptistae caput a viro petivit. Contingit autem interea, ut Rex apostata inopinata morte extinctus fuerit. Quae res non quidem, uti primo intuitu videri posset, spem vitae, sed e contra acerbioris necis causam Didaco nostro procreavit. Nam vaferrima mulier sanctissimum hominem propinati marito veneni apud successorem Tupac Amarum insimulavit. Quae sane mendacissima calumnia cum jugibus idolatrarum Sacerdotum Didacum in necem Diis litandum postulantium clamoribus conjuncta, novum Incam, ita Regem homines illi nuncupabant, ad insontem caenobitam morte multandum impulit. Qua iniquissima sententia prolata, statim barbari magis quam leones furentes, in strenuissimum honestatis vindicem cruentas manus injiciunt, atque ipsum quoque coelum ingentibus ululatibus pulsantes, illum ad demortui Regis cadaver pertrahunt, ut eum ad vitam revocet, quem ab ipso interemptum vociferabantur. Quocirca factus revera Didacus noster sicut ovis in medio luporum, atque prudentiam serpentis, juxta monitum Christi, et columbae simplicitatem imitatus, firmus atque immotus super tutissimam fìdei atque innocentiae suae petram consistens, christiana mansuetudine, atque invicta constantia profitetur: Se nullius in Regem noxae reum esse, neque suae esse potestatis, sed solius veri Dei, quem Christiani colunt, mortuos pristinae vitae restituere. Hisce auditis, magis magisque filii Belial efferantur, atque furore tartareo sanctissimum hominem adoriuntur, illumque innumeris validisque colaphis, pugnis atque calcibus totum contundunt, sputorum foeditate deturpant, atque brachiorum distractione acerbissime excruciant. Nec tamen hisce satiari potuit inexpleta apostatarum crudelitas; ac proinde exquisitiora tormenta in Didacum excogitarunt. Alligant igitur fortissimum Christi athletam ad quamdam crucem, quae in coemeterio consita erat, illumque verberibus immaniter caedunt. Frequentes interea crepitant congeminati ictus, ac pene denudata lacerant membra, frustatim discinditur caro, crebrae in aerem prosiliunt offellae, multo cruore terra madescit; non defìcit vapulando Martyr, deficiunt verberando lictores, defessis recentes succedunt. Nec finis sceleri. Jam pene exanimem e cruce solvunt, unam terebrant genam, et alteram, catenam in foramen immittunt, atque hac traha seminecem Dei famulum ultro citroque per vicos, et plateas raptare incipiunt. Tunc vidisses, horrendum visu! vivi hominis jam totum degluptum corpus veluti quoddam everriculum concito cursu immaniter trahi, ac per longum iter humum sanguine exarare. Si in saxa offendit, haec fatiscentes artus latiori hiatu rimantur; ubi vero per planum decurrit, immixta sabula cum lapillis adhaerescientia rimas acerbiori cruciatu replent. Hoc tam crudeli spectaculo, ipsum emollitur solum, soli tamen non emolliuntur tortores; quinnimo perfidam Judaeorum turbam aemulantes, cachinnos, ludibria, sibilosque tormentis superaddunt. Pellici Angelinae (jucundissimum crudelitati pabulum) fortissimum lasciviae animadversorem totum undique, dilaniatum conspiciendum exhibent, illumque postea, ad Incam Amarum, qui tunc novem leucas illinc distabat, jugiter illum in itinere excruciantes, perducunt. Quo diuturnior poena fieret, atque productior, de industria lento gradu praefatum iter tribus diebus conficiunt, quo temporis decursu non esca essurientem, non potu sitientem, non demum requie fessum reficiunt, sed e contra ut nullum saevitiae genus praetermittant, illum noctu sub dio aeris inclementiae exponunt, totamque tertii diei noctem sub ingens stillicidium relinqunt, ut sic jugi aquarum impetu atque madore jam pene obductae cicatrices refricentur, atque propterea iterum hiantia vulnera magis magisque recrudescant. Mirantur impii carnifices qui possit Christi martyr tam saeva superstes superare suplicia; at nihilominus haudquaquam mitiores effecti ulterius saevire non desinunt. Ad Incam tandem perveniunt atque ab illo statim petunt quidnam Christi famulo fieri jubeat. Hic continuo vetavit illum ad suum conspectum adduci, sed e contra eum tradidit voluntati ipsorum. Hoc itaque Incae responsum truculentissimam illam improborum fecem alacriorem ad saeviendum reddidit; quamobrem insontem agnum alia iterum quam antea vehementiori fustigatione interimere aggrediuntur. Experti tamen quia fustes nihil proficerent, iis statim securim sufficiunt. Nec mora: magno lacerto continuo carnifex plures in collum ejus ictus infligit, sed (mirum!) nullo unquam potuit invicto martyri caput abscindere. Ast tempus immolationis tandem advenit, quo post tam multa superata certamina fortissimum Christi militem corona martyrii redimiri, palmamque accipere oportebat, quamobrem in extremo caeterorum omnium procul dubio atrocissimo supplicio denique interiit. Nam immanissimi tortores acuminatam sudem ab imo ventre in viscera ejus postremo infixerunt, tanta nimirum vi, ut cuspis per cerebrum e capitis vertice prodierit. Tantae molis erat unum Christi conficere athletam! Totum itaque usque ad ultimam guttam pro Christo sanguinem effudit famosissimus Peruviae Protomartyr; qui profecto sanguis revera fuit, juxta Tertulliani effatum, semen Christianorum; nam regio illa statim post hujusmodi acceptam irrigationem uberrimam protulit conversionum messem. Quamobrem jure merito Didacus noster ab E.mo Cardinali Baluffi appellatur apostolus in vita, et apostolus post mortem. Contigit autem hoc tam illustre martyrium primorum Ecclesiae temporum dignissimum circa annum 1568. Agunt de eo nostrates auctores, et quamplures exteri, inter quos Emms. Baluffi, et Henrion in Historia Missionum. Ex Lanteri, Saec. Aug. Saecul. IV, pag. 259 et sequent.

Ven. Dominicus a S. Maria, antea Ludovicus Maria Cataneus, Bononiensis, in Romano S. Nicolai de Tolentino coenobio inter nostrates discalceatos habitum sumpsit die 16 Decembris anno 1607, ac statim heroicis coepit clarere virtutibus, et praecipue divinarum rerum contemplatione, in qua extases sustinuit frequentissimas, et gloriosos de humani generis hoste triumphos reportavit. Verum octavo sui tyrocinii mense sancte, et placidissime quievit in Domino an. 1608.

Ven. Fr. Emmanuel de Jesu, alias de Coyna, Lusitanus, saeculi blandimenta a prima aetate renuntians, sub S. P. Augustini vexillo militare praeelegit, ubi nobilitati avitae non paucos addidit virtutum splendores, cogitans prius de fundamento humilitatis, ob quam plures annos Ulyssiponensis Deiparae de Gratia coenobii ostiarum exercere non erubuit. Nec hujusmodi officium illum orationi vacare impediit, tempore enim silentii, et nocturnis horis huic coelesti pabulo sine intermissione operam dabat, ubi aliquando extra se extasi raptus inveniebatur. Erga egenos se piissimum ostendebat, eos enim ut poterat alimento satiabat, et cum sibi deerat facultas, illos urbanitate, affabilitate, et lacrymarum profusione recreabat. Quibus exornatus virtutibus, piissime mortem aspiciens ex saeculi amaritudine ad gaudia coelestia translatus est die 2 Junii an. 1589. Ex Ordinis Martyrologio sub praefata die 2 Junii.

Ven. Fabianus Clavarius, nobilis Genuensis, in patrio Consolationis coenobio habitum induit an. 1510. Fit sacrae theologiae Magister an. 1521, et suae Baptistinorum Congregationis Vicarius an. 1525. In capitulo generali Romae habito an. 1541 una cum D. Thoma de Villanova ad reformandas Ordinis Constititutiones deputatur. Procuratoris generalis officium obtinuit an. 1553, et an. 1562 a nobilissima familia de Auria eligitur Abbas S. Matthaei Genuae. Tandem innumeris meritis ornatus, de Religione Augustiniana optime meritus, ad praemia a Deo promissa hominibus bonae voluntatis octogenarius transivit an. 1569, et ejus corpus in ecclesia S. Matthaei tumulatum fuit.

B. Ferdinandus a S. Josepho, alias de Ayala, Hispanus, ortus est in oppido de Vallesteros, inter Urbem Regalem et Almagrum sito, dioecesis Toletanae an. 1575 ex Ferdinando de Ayala, et Maria Fernandez. Habitu Augustiniano indutus anno suae aetatis 18 in coenobio Montillae, ibi professus est in die Ascensionis, 19 Maii an. 1593. Ad Philippinas profectus est an. 1599. Inde in Japoniam trajiciens nonnulla Eremitarum S. Agustini coenobia aedificavit. Exorta in Catholicos, sacerdotes potissime, dira persecutione, aliquando insectatores vitandi gratia, delituit. Ast martyrii desiderio flagrans e latebris audacter prodiit, et Principum jussa comtemnens, palam sicut antea Evangelium Christi praedicavit. Quare comprehensus, et capite damnatus, quamdam in dessertam insulam ductus, ibidem flexis genibus, Crucifixi imaginem obstringens dextera, prae laetitia gestiens, una cum B. B. Alphonso Navarrete ord. Praedicatorum et Leone Tonaca japonensi capite obtrumcatus fuit I Junii an. 1617. Ejus corpus arcae inclusum, magno pondere pressum in profundum maris demergitur, quod post sex menses praeter omnium expectationem super aquas apparens, integrum, incorruptum, necnon vestibus ipsius intactis repertum est. Postea vero ad urbem Macai a Lusitanis possessam deductum devenit in potestatem D. Catharinae de Noronha viduae Francisci Vicirae, sed an. 1692 ex Sacrorum Rituum Congregationis decreto nostratibus coenobii Macai restitutum fuit. Pedes autem ejus secti a fidelibus in Hispaniam delati sunt, quorum unus erat in coenobio provinciae Bethicae tit. S. Petri Martyris, et alter in coenobio de Almagro Deiparae a Rosario. Nonnulla ab illo narrantur prodigia patrata. A Pio IX sub die 7 Junii an. 1867 solemni ritu inter Beatos relatus fuit.

Ven. Ferdinandus a Trinitate, alias de Alvito, Lusitanus, vir fuit humulitate singularis, et adeo poenitentiae addictus ut per totum corpus sparteis funibus cinctus incederet. Dono lacrymarum claruit praecipue sacrificium incruentum offerens. Innumeris meritis cumulatus ad Superos evolavit die 13 Januarii an. 1588 ex Ulyssiponensi coenobio D. N. de Gratia.

Ven. Franciscus de Jesu, Lusitanus, ortus est in civitate Portuensi, et parentes habuit Didacum Fernandez, et Mariam Nuñez. Apud nostrates solemnia vota nuncupavit die 3 Aprilis an. 1549. Multae sanctitatis toto vitae suae tempore testimonia praebuit, et ita virtutis semitam usque ad obitum secutus est ut inter nostrates Venerabiles apud historicos recenseri meruerit. Ad meliorem vitam transivit Ulyssipone an. 1580.

Ven. Franciscus Guilelmus Gombau natus est Caesaraugustae in Hispania ex parentibus Joanne Gombau, et Maria Perez, et in patrio coenobio Augustinianam professionem emisit die 6 Septembris an. 1589. Cum esset eximius concionator, et rigidioris observantiae amator, ex Superiorum licentia ad nostrates Discalceatos transivit, inter quos verbo, et exemplo claruit, ita Ord. Mart. sub die 10 Aprilis, erat enim in choro continuus, solitudinis amans, jejuniorum amator, in rostris praedicator evangelicus, humilitate mirabilis. His et aliis virtutibus exornatus, morbo correptus, in hebdomada majori pie decessit repetens multis cum lacrymis: Maria Mater Gratiae, Mater Misericordiae, tu nos ab hoste protege, et mortis hora suscipe. Contigit autem illius felix transitus anno 1607.

Ven. Franciscus de Castro-Viridi Hispali ortum habuit ex Francisco Perez de Castro-Viridi, et Elisabetha Zapata. Salmanticae per solemnia vota se nostro Ordini adstrinxit die 30 Maji an. 1564. Erat Prior Caesaraugustanus an. 1569, quo tempore in pluribus illud coenobium adauxit. Anno autem 1575 erat Ducissae Albanae confessarius; et 1592 Bethicae Provincialis. Fuit Philippi II, et III regius concionator, quo munere talem adeptus est famam ut praedicatorum rex nuncuparetur. Claruit raris virtutibus, quibus exornatus ad aeternitatem translatus est die 10 Maji an. 1611, aetatis suae 75. Sepultus eet in Matritensi Collegio D. Mariae de Aragonia. Ex Ord. Mart. ad praefatam diem in Comentariis.

Ven. Franciscus Mansilla Cordubae ortum habuit ex Francisco Gomezio, et Catharina Gomezia, et professionem inter nostrates ejusdem urbis emisit die 13 Maii an. 1548. Pluribus in locis prioratum gessit, ac postea una cum Ven. Fr. Roderico de Solis a S. Pio V Provinciae Aragoniae an. 1569 reformator constitutus, eodemque tempore ejusdem Provinciae praesul renuntiatus. Absoluto munere Cordubam rediit ubi prioratum adhuc administrans cum magna opinione sanctitatis obdormivit in Domino circa an. 1584. Ex laudato Martyrologio sub die 13 Maji in Commentariis.

Ven. Franciscus a Villafranca Toleti nobiliter natus, ubi 15 suae aetatis attigit annum Salmanticae habitum induit, atque post studiorum curriculum expletum evasit concionator inter omnes sui temporis primarius. Anno 1534 una cum Ven. Joanne Gallego ad reformandam Lusitaniae Provinciam missus fuit; sed cum Ven. Joannes esset impeditus, ex S. Thomae de Villanova consilio socium sibi assumpsit Ven. Ludovicum de Montoja, cum quo in Lusitaniam an. 1535 profectus fuit. Idem noster Ven. Franciscus fuit confessarius Reginae Catharinae, ejusque, et D. Sebastiani Regis concionator, itemque confessarius D. Mariae conjugis Philippi II. Nonnullos Episcopatus, et Bracharae infulam recusasse dicitur. Lusitaniae provinciam annos circiter viginti magna regularis disciplinae observantia gubernavit. Tamdem cum raro sanctitatis odore obdormivit in Domino Ulyssipone in conventu Gratiarum die 26 Martii an. 1555, aetatis suae 85. Ex Mart. Aug. sub praefata die in Commentariis.

Ven. Franciscus a Cruce Hispanus inter nostrates Discalceatos vitae sanctimonia claruit. Vir fuit moribus integerrimus et cultui divino summopere addictus. Sacrista designatus omni cura Deiparae imagines ornabat, ejusque praeconia assidue praedicabat. Etiam erga S. Joannem Evangelistam singulari religione claruit, ejusque, prout poterat, imitator fuit, atque illius laudes crebrius celebrabat Jejuniis et orationibus ad fìdem reduxit quemdam Maomethanum contumacem quem plures alii argutiis philosophicis utentes, convertere non valuerunt Huic infideli apparuit Deipara Jubens ut in omnibus Ven. Francisco obtemperaret, quod fecit, et baptizatus est. Tamdem Ven. Franciscus sui obitus hora, dieque praedictis, lethali morbo corripitur et a Deipara visitatus ac recreatus spiritum Deo reddidit in oppido Xaraizexo die 31 Martii an 1598.

Ven. Franciscus Tristan, Hispalensis, vir rarae modestiae, mortificationis, poenitentiae, et charitatis erga pauperes, zelo praedicandae fidei excitatus ad Occidentales Indias profectus fuit, ibique in Peruntina regione per annos triginta in paganorum conversione laborans multas aerumnas pertulit, multaque etiam merita sibi comparavit. Tandem senio, atque laboribus confectus suae terrenae peregrinationis cursum explevit in coenobio D. N. de Guadalupa die 15 Maji circa an 1590.

Ven. Franciscus Martinez de Biedma, Granatensis, vir fuit magnae perfectionis qui vitam agebat inter jejunia, poenitentias, cilicia, aspera flagella, et continuam orationem, quique ad superandas graves daemonis tentationes contra castitatem defuncti schelectrum e tumulo erutum in suam cellam detulit, illudque assidue ob oculos habens nunquam amplius praefatas tentationes patiebatur. In Mexicum deinde profectus in illa Universitate primarius extitit sacrae theologiae professor, cum jam antea in Peruvia multos ad veram fìdem perduxisset, destruens idola, et daemones abigens. Peruviae provincialatum recusavit dicens majorem rationem Praelatos esse Deo daturos pro una regiminis hora quam pro duobus annis Subditos. Affirmat noster Grixalva illum dum ad Philippinas insulas navigaret una -cum sociis naufragio periisse; Calancha tamen recte asserit navim, in-qua ibat, vento impulsam in rupem cujusdam insulae (Catanduanes) impegisse, et nonnulis sociis inter undas submersis; alios ad terram incolumes pervenisse, atque inter eos fuisse Ven. Franciscum, qui cum barbaris illis fidem praedicare coepisset, ab iisdem crudeliter lanceis confessus martyr occubuit an. 1575.

Ven. Franciscus de Medina, Hispanus, vir fuit orationi et contemplationi valde deditus, qui regidis poenitentiis, jejuniisque assiduis corpus macerabat. Cum erga D. Nicolaum de Tolentino singulari devotione flagraret, ab illo mirabiles favores obtinuit. Tandem virtutibus, meritisque cumulatus nonagenarius quievit in pace Mexici die 2 Januarii an. 1593.

Ven. Franciscus Velasquez ortum habuit in oppido Donimba in Castella-Veteri ex nobili progenie In Americam profectus Limae habitum Augustinianum induit an. 1558 aetatis suae 19, In provinciam Conchucorum missus est an 1567, ubi daemoniacae idolatriae horribile bellum indixit, quo plures ad fidem reduxit. Magnis virtutibus claruit, devotione ingenti erga Dei Matrem, mirabili mansuetudine, profunda humilitate, inaudita poenitentia, jejuniis continuis, perenni carnium abstinentia, oratione ferventi, charitate erga pauperes, hospites, et aegrotos. Post varia Ordinis officia summa cum prudentia absoluta Limam reversus, ibi continuis morbis attenuatus et purificatus, die 21 Januarii circa an. 1595 animam Deo reddidit. Ex Mart. Aug. sub praefata die 21 Jan. in Commentariis.

B. Franciscus del Corral, Hispanus, ortus est in oppido Xerez de la Frontera, et Eremitarum Ordinem amplexus fuit in coenobio Hispalensi. In Peruviam deinde profectus ibidem raris virtutibus, ac praesertim castitate excelluit; quamvis hac in re invidorum calumnias aliquandiu pati coactus fuerit. Solent enim invidi, quorum nullo non tempore ingens est numerus, ipsorum patrem diabolum imitari, qui, uti assidua experientia constat, homines frugis, atque illibatae conscientiae, quos aliter superare non valet, repetitis conatibus praesertim contra fidem, et castitatem tentare studet. Claruit etiam noster Franciscus verbum Dei praedicandi zelo, atque singulari humilitate, qua apud Ordinem subesse, quam praeesse maluit. Pie obiit die 22 Januarii an. 1576.

Ven. Franciscus de Briones, Hispanus, patrem habuit Franciscum de Briones, et matrem Annam Lopez de Santiago, cives Vallisoletanos. Habitum induit in Matritensi regali S. Philippi, coenobio die 16 Feb. an. 1574. Vir fuit, ita noster Herrera tom. I, pag 232, perfectae orationis, et totus in Deum absorptus. In principio reformationis, sive recollectionis, quae in provincia Castellae circa an. 1590 germinavit, missus a Provinciali ad Navam Methimnensem, postea Regiam, ut novo tunc surgenti monasterio praeesset; oppidum a longe prospiciens quasi mortis praescius fertur dixisse: Haec requies mea in saeculum saeculi, hanc elegit mihi Dominus. Et revera paucos post annos in praefato coenobio cum magna opinione sanctitatis spiritum Deo reddidit circa an. 1600. Illius corpus post decem, annos repertum est incorruptum, et cum quidam de populo corpus deosculaturus accederet dentibus digitum abscidit, et continuo quasi de vivo corpore copiosus sanguis emanavit, et prodigium auctoritate Ordinarii comprobatum est, et corpus ex ecclesia parochiali in ecclesiam Augustinianam translatum fuit. Ex Ord. Mart. sub die 16 Februarii.

Ven. Franciscus Bezerra, coenobii Limensis in Peruvia alumnus, adeo fuit in oratione assiduus ut fere integras noctes orando transigeret, donec copiosa virtutum suppellectili exornatus in praefato coenobio cum opinione sanctitatis quievit in Domino die 30 Julii an. 1576.

Ven. Franciscus Fragoso Toletanus parentes habuit Joannem Fragoso, et Luciam de Torres. Inter nostrates discalceatos Eremitarum Ordinem amplexus, vitam deinde angelicam duxit, donec multis meritis cumulatus in coenobio Vallisoletano die 28 Augusti an. 1579 spiritum Deo reddidit.

Ven. Franciscus Conil, Valentinus, in Ordinis Martyrologio sub die 7 Martii dicitur vir humilitate, modestia, devotione, poenitentia, et oratione clarissimus, sed praesertim charitate erga proximum excellens; nam cum civitas Oscensis in sua Hispania peste laboraret, et ob mortuorum multitutinem Sacerdotes caeteri fugerent, ille imperterritus, charitate armatus, aegrotis Sacramenta ministrabat. Ad aeterna laborum suorum praemia tandem ex praefato Valentino coenobio transivit anno 1564.

Ven. Franciscus de Castro ortum habuit Methimnae Campi, et nostri Ordinis habitum induit in coenobio Salmanticensi, ubi, prout iisdem verbis scribit noster Sichrowscky, plus vixit cum Angelis, quam cum hominibus. Revera non fuit terra amplius centrum desideriorum suorum, sed paradisus, ubi persaepe in Officiis, et Missa videbatur a fratribus in aere suspensus in extasi. Fuit homo incredibilis poenitentiae, ad cujus evidentiam, cum post mortem veste spoliaretur, inventum est dorsum ejus plagis, et ulceribus plenum a flagris. Obdormivit in Domino die 5 Decembris, an. 1603.

Ven. Franciscus de Valcazar, Hispanus, vir fuit summae perfectionis, qui cum magna sanctitatis fama obdormivit in Domino Salmanticae an. 1585.

Ven. P. Fr. Franciscus de Arze. In eodem Salmanticensi coenobio circa idem tempus magnam sanctitatis opinionem post se reliquit Ven. P. Fr. Franciscus de Arze; cujus corpus noster Herrera adhuc adolescens conspexit, scribens praeterea ex illius inciso latere sanguinem confluentem vidisse.

Ven. Franciscus de Aguilar, Hispanus, de oppido Astigi, et Prior coenobii Guecixae, et

Ven. Joannes Muñoz, Matritensis, Prior conventus Astae Regiae (di Xerez) una cum aliis duobus sociis a rebellibus Mauris supra quemdam montem in loco, qui Aquis Albis nuncupabatur in odium fidei catholicae an. 1579 interfecti sunt. Post mensem illorum corpora inventa adhuc incorrupta ad nostram Granatae ecclesiam solemni pompa translata sunt.

Ven. Fulgentius a Spiritu Sancto, Discalceatus, vir fuit exactae obedientiae, et ardentis charitatis erga hospites et aegrotos; quamobrem contagiosam quamdam contraxit aegritudinem, quae illum breviter ad alteram vitam perduxit. Professionem emisit Romae in coenobio S. Pauli de Regula die 14 Septembris an. 1601, ibique pie obiit die 9 Aprilis an. 1602. Illius corpus separatim ab aliis in arca lignea tumulatum fuit.

Ven. Fulgentius a Jesu Maria, Discalceatus, Genuae habitum induit; ast brevi morbo caduco correptus, et a sodalium contubernio divisus, mira patientia morbum toleravit; nec minor fuit illius poenitentia, thorace enim ferreo ad nudam carnem utebatur. Cum jam prope esset moriturus se in pheretro jacentem aspexit in somnis, et ad caput, et pedes SS. Sylvestrum, et Fulgentium assistere; quae visio adimpleta est; obiit namque nocte S. Sylvestri, approximante die prima Jan. in qua S. Fulgentii festum celebratur. Contingit autem illius obitus Genuae an. 1618. Ex Ord. Mart. sub praefata die I Januarii.

Ven. Gabriel de Sahona in Castellae provincia solemnia vota nuncupavit die 21 Decembris an. 1559. Post aliquot annos in Peruviam profectus, Quitensem provinciam fundavit, et rara sanctimonia vixit; erat somni parcus, solum enim per tres horas somnum capiebat, alio namque tempore in choro orabat; jejunium perpetuum servabat, quotidie solum sex panis uncias aqua mixtas sumebat, cilicio aspero semper est usus; erga infirmos charitate fervebat, perennes exstases patiebatur. Nocte ante obitum columba alba super illius pulvinar incubuit, nec ullatenus amoveri potuit; brevi tamen Ven. Gabriel die 6 Januarii an. 1615 animam exhalavit. Ex Ord. Mart. Sub die 6 Jan. In Commentariis.

Ven. Gaspar a Plagis, Lusitanus, natus est in oppido S. Joannis de Pesqueira, et in coenobio Scalabitano, Eremitanum Ordinem amplexus, omnium virtutum genere coruscavit, ac potissimum se spectabilem reddidit oratione, et jejunio, atque corporis castigatione. Pie obiit in praefato coenobio die 4 Aprilis an. 1586.

Ven. Gaspar Marita ortum habuit Alchodii in Hispania, et in patrio coenobio Eremitarum Ordini nomen dedit. An. 1557 ejusdem coenobii priorem agebat. Vir fuit humilitate, poenitentia, et orandi studio praeclarus. Regulam et Constitutiones Ordinis adamussim observabat; in choro et obedientiis mirabilem ostendit promptitudinem. Paupertatem ita coluit ut in cubiculo nihil praeter Breviarium, Crucem, et habitus, quibus induebatur, haberet. Sic castitatem adamavit ut virgo decesserit. His et aliis exornatus virtutibus, plenus annis et meritis in praefato Alchodii coenobio die 26 Junii quievit in Domino an. 1557.

Ven. Gaspar de Sahona ortus est prope oppidum Motae in dioecesi Conchae ex Hieronymo Sahona, et Maria Sanchez. Habitum induit in coenobio Salmaticensi, in quo professionem emisit die 12 Feb. an. 1558. In Ord. Mart. sub die 26 Augusti dicitur vir doctissimus, qui unus fuit ex quinquaginta Patribus, qui ad reformationem provinciae Cathalauniae missi sunt, ubi multoties fuit Prior, et Provincialis. Tandem mirabili sanctimonia clarus Barchinone die 26 Augusti an. 1596 ex hac vita migravit.

Ven. Gaspar a Matre Dei, Lusitanus, in Algarbia ortus est, qui ad Philippinas profectus ibidem inter Discalceatos Augustinianae Familiae nomen dedit. In praefato Ord. Mart. Sub die 28 Junii de illo ita legitur. Claruit abstinentia, et poenitentia, per viginti enim annos S. Nicolaum de Tolentino imitatus est, abstinens se ab usu carnis, ovorum, lactis, piscium, et pomorum, et dumtaxat se cibans pane aqua humefacto, et solum in die dominica, tertia et quinta feria herbarum crudarum obsonium addebat.Sic corpus in servitutem redigens, mirabiles in virtutis semita fecit ascensiones, per quas facili fato hac die (28 Junii) decumbens, ad coelestis convivii epulas abstinentibus in coelo paratas evolavit. Obiit autem cum sanctitatis fama Manilae an 1608.

Ven. Georgius Marin ortum habuit in urbe Jaca in montanis provinciae Aragoniae ex Joanne Manento, et Juliana Marin. Salmanticae professionem emisit die 30 Julii an. 1566. Cum scientia atque vitae sanctimonia maxime floreret, an. 1569 comitatus est Ven. Rodericum de Solis ad Provinciae Aragoniae reformationem, ubi per plures annos Oscensis coenobii prioratum gessit. In eodem coenobio suae terrenae peregrinationis cursum explevit anno nostratibus scriptoribus adhuc ignoto.

B. Gerardus Ridder et B. Henricus Zeguero apud Bruxellas in Belgio ab haereticis comprehensi, et varie torti, tandem gladio percussi die 28 Jan. an. 1587 gloriosi martyrii palmam acceperunt.

Ven. Gregorius a. S. Maria, nobilis Burgensis, cum puerulus insanabili morbo afficeretur, per invocationem S. Nicolai de Tolentino integram sanitatem obtinuit; quamobrem accepti beneficii memor Augustiniano Ordini adscribi voluit. Post aliquot annos in Meximum profectus, ibidem et sibi, et populo, ita Mart. Aug. sub die 12 Maji, magnos virtutum edidit proventus. Cum ad vitae finem adventaret, rogatus est a Marchione de Montes Claros illius Regni Pro-Rege ut si ante Deum sedem defunctus mereretur, ab ipso peteret ut periculum pluviarum, et lacuum inundationem averteret. Vix obiit Ven. Gregorius, statim atque omnes lacuum et pluviarum cessavere in Regno Mexicano, et deinde de illo nonnulla prodigia narrantur. Pie obiit in coenobio Mexicano die 12 Maji an. 1605.

Ven. Gregorius Satorre, nobilis Valentinus, laudatur ceu vir litteris satis instructus, et virtutibus exornatus, praesertim autem claruit humilitate, solitudinis amore, et Regulae observantia. Cum esset celeberrimus concionator, septemdecim quadragesimas praedicavit, in quibus fructus mirabiles retulit. SS. Nominis Jesu devotissimus fuit, de quo suavissimum librum composuit. Tandem paralysi acerbissima oppressus, quam incredibili patientia per sexennium toleravit, spiritum Deo reddidit Valentiae in Hispania die I Jan. an. 1606. Ejus sanctitatis fama ad illius exequias celebrandas maximum piorum concursum adunavit. An. 1579 Velentiae Doctor renuntiatus vespertinam theologiae cathedram obtinuit quam magno cum plausu usque ad obitum moderatus fuit. Ex Ord. Mart. Sub praefata die I Januarii.

Ven. Gundisalvus de Almeyda, alias de S. Maria, nobilis Ulyssiponensis, in patrio D. N. de Gratia coenobio habitum induit an 1562. Sub disciplinae nostratis Ven. Ludovici de Montoya, cui dicitur fuisse ceu quidam filius cordis, in virtutum semita longe resplenduit. Cum itaque noster Ven. Gundisalvus vitae innocentia, et morum candore praeclarus per sexenium in Ordine vixisset, raptus est ne malitia mutaret intellectum ejus die I Januarii an. 1570. Obiit autem in praefato Ulyssiponensi coenobio, et in ultima aegritudine. Angeli in humana specie saepius illi ministrasse referuntur. Ex Ord. Mart. sub praefata die I Januarii. Alii autem illius beatum transitum diei 7 Julii, et anno 1568 assignant.

Ven. Guilelmus a S. Augustino ortum habuit in oppido de Ansam Comitatus Monsanti, et dioecesis Conimbricensis in Lusitania, ex parentibtus Rocho Fernandes, et Angela Gaspar. Cum 17 suae aetatis annum attigisset, in coenobio Scalabitano habitum induit an. 1598. Cum aliis septem sodalibus in Indiam missus an. 1599, ibidem sedulam litteris navavit operam, atque magistralem lauream promeruit. In Persidem profectus fuit an. 1603, ubi post varias peregrinationes in odium fidei una cum aliis duobus sodalibus obtruncato capite prope civitatem Naxivam gloriosum martyrium subiit die 15 Januarii, an. 1612. Illius corpus triduo inhumatum illaesum a feris, et avibus permansit, suavem odorem emittens, atque interdum miri e coelo splendores supra illud apparuere. Triduo transacto sepulturae traditur a Fr. Matthaeo Ord. S. Dominici Archiepiscopo Naxivano, et ab incolis catholicis ceu martyr venerari coepit, et ex ejus sepulcro pulveris copia ad morborum medelam efferri. Anno autem 1617 ejus ossa translata sunt ad Augustinianum Ormusii coenobium, ac demum ad coenobium Goanum, ubi recondita sunt in sarcophago lapidis nigri simul cum reliquiis Venerabilis Hieronymi a Cruce, et Ven. Gativandae Reginae Gorgistan, et aliorum propter fidei confessionem interfectorum. [doppio]

Ven. Gundisalvus de Almeyda, alias de S. Maria, nobilis Ulyssiponensis, in patrio D. N. de Gratia coenobio habitum induit an. 1562. Sub disciplina nostratis Ven. Ludovici de Montoya, cui dicitur fuisse ceu quidam filius cordis, in virtutum semita longe resplenduit. Cum itaque noster Ven. Gundisalvus vitae innocentia, et morum candore praeclarus per sexennium in Ordine vixisset, raptus est ne malitia mutaret intellectum ejus die I Januarii an. 1570. Obiit autem in praefato Ulyssiponensi coenobio, et in ultima aegritudine Angeli in humana specie saepius illi ministrasse referuntur. Ex Ord. Mart. sub praefata die I Januarii. Alii autem illius beatum transitum diei 7 Julii, et anno 1568 assignant.

Ven. Henricus Jaupen, Hasselensis, vir modestia, et pietate insignis, nec minus doctrina praeclarus, qui annis 35 coenobio Mechilniensis priorem egit, dum Provincialis munere-fungens Flandriae conventus visitaret, ab haereticis captus, viginti millium florenorum litro redemptus fuit. Illius industria noster Augustinianus Ordo in Belgio magnum incrementum accepit. Cum altera vice povincialatum gereret, cum sanctitatis opinione obiit Mechilniae die 26 Junii, an. 1608, aetatis suae 67.

Ven. Henricus Lancellotus, Mechilniensis, in Ordinis Martyrologio sub die 11 Januarii appellatur vir inter eruditos optimus, et inter optimos eruditissimus, qui fidei orthodoxae, et regularis observantiae fuit fervidus zelator, paupertatis amator, et haereticorum acerrimus debellator. Hic transacto summa cum pietate vitae curriculo Antuerpiae spiritum Deo reddidit praefata die 11 Jan. an. 1611. Pluribus in Belgii coenobiis prioratum, necnon an. 1540 provincialatum obtinuit. Ejus opera recensentur ab Ossinger.

Ven. Hieronymus Saturninus Ferosus, nobilis Italus, una cum parentibus Valentiam in Hispaniam profectus, ibidem nostro Eremitano Ordini nomen dedit, ac deinde quoad vixit in omni virtutum genere resplenduit, sed praesertim excelluit humilitate, poenitentia, oratione, solitudine, devotione erga Deiparam, ac dignitatum contemptu; nam vocatus a S. Pio V, cujus erat consanguineus, ut forsan dignitates aliquas haberet, ille tamen religiosae paupertatis non oblitus, Pontificis precibus non acquievit. Postquam bis in coenobio Valentino priorem egerat, ad conventum de Succursu se contulit, ubi sacellum SS. Trinitatis erexit, atque inter assiduam poenitentiam, et spiritualia exercitia vitam traducens piam mortem oppetiit die 2 Junii an. 1602. Dicitur etiam scientia claruisse. Ex Ord. Mart. sub die 2 Junii.

Ven. Hieronymus ab Incarnatione, Lusitanus, ortus est ex Christophoro de Figueredo, et Anna Pires. Inter nostrates professionem emisit die 26 Junii an. 1551. Ob humilitatem sibi peccatoris nomen vindicavit. Cum multos annos in Lusitaniae provincia se laudabiliter gessisset animas Deo lucrandi disiderio excitatus in Regnum Minae in Africam contendit, ubi multos infideles ad Christum convertit. Tandem ab inimicis catholicae Fidei crudeliter necatus martyr occubuit.

Ven. Hieronymus a Cruce, Lusitanus ortum habuit in oppido Pombal prope Conimbriam ex parentibus Hieronymo de Villadares, et Branca de Magalhaens. Augustinianam professionem emisit in Ulyssiponensi D. N. de Gratia coenobio die 7 Maji anno 1557. Statim coepit virtutis semitam sequi magno cum conatu. An. 1588 cum aliis undecim nostratibus Lusitanam classem comitabatur, quae ad Angliae littora contendebat, quo tempore quamvis jam in navi reclusus suam tamen in Provincialem electionem rescivit, atque munus consiliarii Regii recusavit. Cum autem ex horribili classis naufragio cum duobus tantum e duodecim sodalibus incolumis evassiset, in Lusitaniam rediit. Postea vero, nempe an. 1597 in Indiam perrexit cum nostratibus Sebastiano de Seixas, Antonio de Gouvea, Hieronymo de Conceptione, Emmanuele de Sanctis, et Francisco Olanda, qui in itinere maritimo fatis concessit. Missus fuit legatus ad Persarum Regem una cum Patribus Christophoro de Spiritu Sancto et Antonio de Gouvea an. 1602, qui tres Augustinenses ita .Regi Persarum grati facti sunt ut illis permitteret et fidem in suis Regnis praedicare, et nostri Ordinis coenobium in sui Regni curia aedificare, quod an. 1607 erectum est sumptibus ejusdem Regis. Multis tandem peregrinationibus ob fidei zelum fatigatus, et ab omnibus ut sanctus veneratus, Ormusii jam incolatum habens decessit e vivis die 5 Maji an. 1607, aetatis suae 70. Illius corpus deinde Goam translatum fuit. Ex Ord. Mart. sub praefata die 5 Maji in commentariis.

Ven. Hieronyimus de Alabiano, nobilis Hispanus, patriam habuit Turiasonem, et Agredae habitum sumpsit. Statim se dedit, ita Sicrhowschy sub die 24 Decembris, studio virtutum, et super senes intellexit. Summe dilexit poenitentiam, et longis ac rigidis jejuniis suum corpus domabat; pollebat dono humilitatis in gradu excellenti, humiliando se omnibus, et osculando omnium plantas. Fuit homo multae orationis, et charitatis, et plenus operibus bonis. Obiit cum magna sanctitatis opinione in ceonobio Sanctorum, Villanublae prope Vallisoletum, in Castella die 12 Dec. an. 1614.

Ven. Hieronymus Ximenez, alias a S. Stephano, Hispanus, filius fuit Alphonsi Ximenez, Lusitani, et Annae Lopez, Salmanticam profectus, ibidem an. 1519 die 23 Augusti in manibus S. Thomae de Villanova solemnia vota nuncupavit. Studiis deinde addictus evasit tam in litteris, quam in virtutibus egregius. De illo refert noster Grixalva quod cum in Hispania cujusdam coenobii priorem ageret, et tempore famis pauperibus plurimam jussisset farinam distribui, illa coelitus mirabili adaucta est ubertate. Anno 1533 in Mexicum missus fuit cum nostratibus Francisco a Cruce, Augustino de Corunna, Joanne a S. Romano, Joanne Oseguera, Alphonso de Borja, et Georgio de Avila, qui ad Mexicanas oras pervenerunt die 7 Junii, cum ex Hispaniae littore solvissent die 3 Martii. Eligitur vicarius provincialis an. 1536, et an. 1542 cum aliis tribus Religiosis navigavit ad insulas Moluccas, unde per septennium totum peragravit orbem, et tunc fertur plura prodigia. perpetrasse. In Mexicum rediit an. 1548, ubi an. 1551 electus fuit Provincialis. In Ordinis Martyrologio sub die 17 Maji dicitur celebris concionator, theologus insignis, et in jure canonico satis instructus: claruisse mira humilitate, obedientia, et ad sacra mysteria maxima devotione, poenitentia, jejuniis, atque puritate. Suis etiam concionibus multitudinem barbarorum ad fidem convertit, ac tandem pro fidei augmento multis extenuatus laboribus, praefata die 17 Maji an. 1570 quievit in Domino. A Sancto Francisco Xaverio, in epistola ad Rectorem Collegii Goani, tam ipse quam tres alii nostrates peregrinationis ipsius in Orientem socii appellantur viri vere religiosi, vere sancti. Coenobia 40 erexisse fertur.

Ven. Jacobus Veldius, Flander, doctor Lovaniensis, fuit concionator facundus, atque haereticorum accerrimus debellator, a quibus Lavanio expulsus, atque ipsorurn insidiis jugiter impetitus, tandem Audomari piissime obiit die 2 Julii an. 1580. Erat Provincialis an. 1571.

Ven. Jacobus Barbera natus est Alcirae in Hispania ex Nicolao Barbera, et ejus coniuge Catharina. Inter nostrates Barchinone solemnem professionem emisit die 3 Junii an. 1570. In Ord. Mar. sub die 3 Junii dicitur vir rarae orationis, et altissimae contemplationis, in quibus meliorem diei partem consumebat; jejuniis, ciliciis, et disciplinis corpus macerabat. Caritate erga egenos, et aegrotos, silentio, solitudine, et caeteris claruit virtutibus; filios confessionis raris virtutum exemplis instruebat, fuit devotissimus erga Deiparam et S. Nicolaum de Tolentino, cujus patrocinio a gravi infirmitate liberatus fuit, et quadam vice ardenti febri laborans, S. Nicolaum invocans, illum videre meruit sibi amicabiliter dicentem: Ne timeas non morieris nunc; quod autem tibi dico, est ut Patribus dicas ut non omittant continuare processionem menstrualem. Sanctis operibus intentus, febri iterum gravi correptus, Sacramentis magna teneritudine susceptis praemunitus, obiit piissime, et illius corpus in signum virginitatis floribus ornatum est, et post annum illaesum repertum cum iisdem floribus, quasi tunc ex horto adductis. Cum in ecclesia S. Augustini Alcirae cuidam energumeno fierent exorcismi, hic super sepulcrum Ven. Jacobi renuit transire dicens: Ibi sepultum esse sanctum Fr. Jacobum Barberam. Contigit autem illius beata mors in coenobio Alcirensi mense Junio an. 1620.

Ven. Jacobus Franciscus Imperialis ortum habuit Valentiae in Hispania ex Jo. Baptista Imperiali, et Joanna Tarrega. Vota solemnia emisit in patrio coenobio de Succursu die I Maji an. 1558. Evasit deinde vir religiosisimus, eximiae doctrinae et egregiae virtutis, qui Valentinae provinciae reformationis, doctrina, et exemplo praecipuus auctor fuit. Post aliquot apud ordinem acquisitas dignitates, fuit enim sacrae theologiae Magister, suae provinciae Definitor, et bis Perpiniani Prior, plus meritis quam annis onustus Valentiae cum sanctitatis opinione obdormivit in Domino die I Maji, anno 1591.

Ven. Ignatius a Spiritu Sancto, Lusitanus, ortus est in oppido Fluvii-Majoris prope Scalabim ex Antonio Alvarez et Catharina Diaz. Nostro Eremitano Ordini nomen dedit Ulyssipone in coenobio D. N. de Gratia, evasitque in primis egregius concionator. In Mart. Aug. sub die 19 Julii dicitur fuisse valde poenitens, qui seipsum quotidie asperrime flagellabat, medium suae portionis pauperibus erogabat, quamvis fame summa laboraret. Multas a daemone sustinuit persecutiones, et P. Franciscum de Coelo podagra laborantem signo Crucis supra illius pedes facto reddidit sospitati.... Obiit Villaviciosae cum magnae sanctitatis opinione praefata die 19 Julii an. 1570, aetatis suae 70.

Ven. Inocentius Barcellensis, Lusitanus, qui, una cum socio Ven Antonio de Elvas e Florentiae Spiritus coenobio, ubi simul studiis vacaverant, in suam patriam reversurus, apud Lunellium Aquitaniae opidum incidit in manus Calvinistrarum, ab iisdem propter amborum invictam constantiam in confitenda catholicae fidei veritate crudeliter cum socio jugulatus fuit die 17 Martii an. 1561.

Ven. Joannes Raminez, Hispanus, in Ord, Mart. sub die 9 Augusti dicitur insignis praeco verbi Dei, multisque clarus virtutibus, scilicet integritate, mansuetudine, silentio, patientia, humilitate, compassione, oratione, et sanguinolentis disciplinis. Ad extremum deveniens cum amoris lacrymis in genua provolutus dixit: Nunc me Deus vocat ad se, et ardenti in Deum et Deiparam prece feliciter obiit Truiilli in Peruvia praefata die 9 Augusti an. 1608. Corpus ejus ipsa morte pulcherrimum permansit, et apud omnes sancti opinionem est adeptus.... Hic revera fuit unus e primis Peruviae apostolis, qui innumeros illius regionis homines ad Christi ovile perduxit; scribit Cardinalis Baluffi nostratem Ven. Joannem in sola Guamachucensi provincia vigintiquinque oppida Catholicae Ecclesiae aggregasse. Apud Guambos fustium, lapidumque ictibus contusus, atque confractis ossibus, ad incedendum impotens-redditus, continuo jussit se a quodam neophyto in ulnas gestari, atque ex hoc sugestu ambulante tanta virtute, tantoque zelo illis gentibus evangelium praedicavit, ut universas ad christianam fidem amplectendam illexerit. Annos 57 in Peruvia apostolicum ministerium exercuit, Domino cooperante, et sermonem ejus confirmante sequentibus signis. Pervenit ad aetatem annorum plusquam octoginta.

Ven. Joannes Cruzate, Navarrus, filius fuit Martini Cruzate, et Mariae Bella. Professionem emisit Salmanticae die 13 Augusti an. 1534. In Mexicum navigavit an. 1541, ibique per annos 35 magno cum fructu in vinea Domini laboravit. In Ordinis Martyrologio sub die 19 Augusti dicitur vir vita et scientia praeclarus, cujus mores incorrupti a cunctis censebantur. Tandem dum esset Vicarius in coenobio Xonocatopae ibidem sanctam mortem oppetiit praefata die 19 Augusti an. 1576.

Ven. Joannes Morejon nobiliter Metimnae Duelli, sive Campi, in Hispania ortus in Peruviam perrexit anno 1567. Limae nostrum Eremitanum ordinem amplexus, deinde ad Arequipae coenobium missus fuit, unde postea ad oppidum Guaquiream transivit. Cum autem cujusdam aegroti confessionem auditurus noctu iter faciens flumen Antabambam trajiceret, praeceps in aquas cecidit, et submersus periit. Quaesitum postea illius corpus invenini non potuit; sed aliquot post diebus illac transiens coenobii sacrista lugubrem nostratis Joannis vocem audivit, quam vocem secutus, quamvis nox esset, verba sunt ordinis Martyrologii sub die 6 Martii, quinque luces feritri instar aspexit, et tunc ex feretro haec udivit: ut haec Fratribus suis nuntiaret, ut ab illis in loco sepeliretur sacrato. Diluculo advenere fratres; et lucibus visis, etaquis paulatim decrescentibus corpus exanime inter aquas reperere, et illud in coemeterio coenobii Guarquirensis solemni pompa tumularunt circa an. 1580.

Ven. Joannes de Villamos, quod est Catalauniae oppidum, Barchinone Augustinianam tunicam induit, et exinde multis coepit clarere virtutibus. Otio enim bellum indixit, multis se poenitentiis et jejunuis maceravit, in oratione erat assiduus, in votorum observantia singularis. Etsi esset sacrista, choro tamen numquam deerat, officium parvum Deiparae quotidie tanta devotione recitabat ut aliquoties in aerem elevaretur, quotidie ad Matutinum surgebat, quod Deo ita placuit ut aliquando inter Angelos nostro indutos habitu illud recitaret; quae res illi pluries accidit, quoties ob aliquam causam communitas ad psallendum non surgebat. Lignum aridum humi plantans dicto semel Pater et Ave fructificare fecit. Tandem meritis, et prodigiis clarus die 5 Martii pie obiit Barchinone an. 1603. Ita fere Martyrologium Ordinis sub praefata die.

Ven. Joannes de Saldaña, Limanus, inter nostrates provinciae Peruanae habitum induit an. 1559. Claruit deinde modestia, poenitentia, amore Dei, humilitate; et caritate erga pauperes. Per quadraginta Religionis annos jejunium continuum servavit, usus est rigorosis disciplinis, aspero cilicio, et oratione perpetua. Anno 1575 electus fuit Prior conventus Tapacari, et 1581 Vicarius coenobii Pucarani. Missus ad provinciam Pariae valde laboravit in conversione Indorum Urorum, inter quos pro fidei praedicatione multa est passus. Erga S. Praecumsorem fuit devotissimus; et suis precibus a Deo impetravit in die ejusdem festivitatis supremum diem claudere. Vespere adhuc sanus Sacramenta petiit a Priore, qui erat Fr. Alphonsus Torrejon, qui licet reluctans illa subministravit. Sacramentis munitus, elucescente Praecursoris die, Deiparae Virginis et S. P. Augustini apparitione recreatus, inter pia cum illis colloquia animam piissime exhalavit die 24 Junii an. 1600. Ex Ord. Mart. sub praefata die 24 Junii.

Ven. Joannes a S. Romano, Burgensis, in patrio coenobio Eremitano Ordini nomen dedit, solemnia vota nuncupans die 13 Junii an. 1519. Deinde cum Ven. nostrate Francisco a Cruce in Amenicam profectus, ibidem ostendit se fidelem Dei servum, multosque verbo et exemplo ad catholicam fidem convertit; erat enim homo magni spiritus, et notae sanctitatis, et communiter ut sanctus reputatus; se enim rara poenitentia macerabat, et in cultu sui pauperrimus fuit; sanctissime rexit Mexicanam provinciam, eamque pluribus coenobiis auxit. Tandem pie obiit Pueblae die 31 Januarii an. 1581. Ex Ordinis Martyrologio sub praefata die 31 Januarii:

Ven. Joannes a S. Petro, Cordubensis, postquam -magistralem lauream jam adeptus fuerat, simul cum aliis nostratibus in Americam transmigravit an. 1551, ibique semper modestia, pudicitia, et caritate erga pauperes coruscavit. Missus ad Evangelium praedicandum Indis Guamachuci, inter illos multam conversionum segetem collegit. Plura apud Ordinem munera invitus exercuit. Cum esset Provincialis undecim coenobia erexit. Limae cum degeret, in lethalem morbum incidit, qui illum jam octogenarium ad suae terrenae peregrinationis terminum adegit die 5 Januarii an. 1594. Dicitur usque ad obitum virginitatis lilium illibatum servasse.

Ven. Joannes Cools, Lovaniensis, ortum habuit die 24 Novembris an. 1548. Ordinem Eremitanum ingreditur an. 1564. Evasit eximius praedicator, et doctor, atque de sua Belgica provincia optime meritus, quam doctrina, atque virtutibus decoravit. Templum nostratum Gandavensium auxit, et venustavit. In Ordinis Martyrologio sub die 23 Januarii dicitur: vir doctrina celeberrimus, ob quam alter vocatus est Cicero, et haereticorum inconcussus debellator. Fuit verbi Dei praeco singularis; diversis linguis latina, theutonica, hispanica, et gallica ultra trigesies sexies Adventus et Quadragesimae conciones habuit. Denique post plura opera Religioni proficua, claris virtutum signis exornatus, pio SS. Crucifixi imaginis complexu, hac die (23 Januarii) an. 1612, aetatis suae 63 Gandavi obiit in osculo Domini dicens: Moriar ne moriar. Duabus vicibus provincialatum, atque annis 25 Gandavensis coenobii prioratum gessit.

Ven. Joannes a S. Monica, Lusitanus, primam lucem aspexit in urbe Brigantina, ubi parentes habuit Andream Vas, et Eleonoram Leite. Professionem emisit Ulyssipone in coenobio D. N. de Gratia die 16 Augusti an. 1552. Discipulus fuit Ven. Ludovici de Montoya, sub cujus disciplina valde in virtutis tramite profecit, et cum per plures annos in Religione raro cum exemplo vixisset, die 23 Januarii in praefato Ulyssiponensi coenobio cum magna sanctitatis opinione animam exhalavit.

Ven. Joannes Jacobus Caponatus Patavinus floruit pietate, facundia, prudentia, et comitate, quamobrem inimam cum Cardinali Seripando familiaritatem contraxit. Saepe item expetitus fuit a Cardinalibus Madrutio, Sabello, et Salviato. Cum illi Religio plura injunxisset regiminis officia, et esset de omnibus optime meritus, post transactos in multis laboribus annos 88 pie obiit Patavii die 25 Jan. an. 1606. In ejus memoriam illius amicus doctor Franciscus Salvionus statuam cum honorificentissimo elogio erexit. In Ord. Mart. sub praefata die 25 Januarii appellatur vir doctrina, et pietate clarissimus, et verbi Dei praeco dissertissimus, qui propterea ab haereticis plura est perpessus. In variis coenobiis prioratum gessit, atque etiam totius provinciae primatum obtinuit.

Beatus Joannes Baptista de Moya, nobilis Hispanus, Salmanticae religiosae vitae institutores habuit D. Thomam a Villanova, et Ven. Ludovicum de Montoya, atque condiscipulos BB. Alphonsum de Orozco, Augustinum de Corunna, et Alphonsum Borjia, quorum nomina in sacris Hispaniae annalibus peculiari splendore nitent. De nostrate autem Ven. Jo. Baptista ita scribit Sichrowscky sub die 20 Decembris. Profectus est in Mexicum, ubi vacavit rigorosae poenitentiae, et gentibus praedicavit Evangelium. Dormivit semper super nudam terram, et quando gravabatur somno se reclinabat ad murum, aut truncum. Non potuit audire quidpiam mali de aliquo, ita amavit omnes; et corrigebat genuflexus defectus Fratrum, ita erat humilis. Extases habuit familiares, et conspectus fuit elevari a terra ultra centum quinquaginta ulnas. Oravit assidue etiam dormiendo, et tam bene psallebat, ac si apprime vigilaret. Dilexit summe pauperes, et meruit videre a Coelo duplicatam sibi charitatem. Claruit miraculorum dono, et solo signo Crucis, et communi oleo longas sanavit infirmitates. Mira ferebatur devotione erga sanctissimam Jesu Christi passionem, in cujus sitis memoriam semel, per sexdecim dies continuos, ab omni potu abstinuit... In variis Mexici coenobiis prioratum gessit atque etiam infirmorum, et hospitum curatorem egit, quae profeto munia non minori caritate quam humilitate obivit Tandem cum inter Indos apostolatui incumberet, in lethalem morbum incidit; quare ad viciniorem Guayangarci conventum transvectus, ibidem obdormivit in somno pacis die 20 Decembris an. 1567, aetatis suae 63. Illius corpus an 1610 integrum, et incorruptum, ac suavem spirans odorem repertum fuit.

Ven. Joannes Maldonado, nobilis Hispanus, in civilibus Regni Peruani bellis inter egregios milites claruit. Vir erat robusti corporis, et animi invicti, qui strenue, ac fortiter pro sui Regis causa dimicabat. Aegre tamen ferens suis meritis praemia numquam conferri, avitae nobilitatis oblitus, primum Gundisalvi Pizarri, et postea Francisci Hernandez Giron proditorum partibus adhaesit. Verum ad saniorem mentem deinde reversus, ad regia castra remeavit, ejusque auxilio exercitus Regis insignem victoriam reportavit. Cum apud Cuzqum rusticandi causa in valle Limatambi moraretur, pulcherrimam quamdam Indam deperiit. Cum autem inter venandum illam postea a tigride discerptam vidisset, statim religionis votum emisit, illudque implevit Augustinano habitu suscepto in coenobio Cuzqui, ubi rarae se tradidit poenitentiae; sese enim, ita Ordinis Martyrologium sub die 27 Junii, coepit ciliciis disciplinis, et jejuniis macerare, et humilitate, obedientia, et silentio claruit. Sacerdotio initiatus ad oppida de Cotabambas, et Omazayos ob linguarum peritiam missus fuit, ibique per quadriennium multos idololatras ad Christi fidem perduxit. Postea vero jussus est se conferre ad conversionem Indorum vallium de Abancay, ubi magno cum animarum lucro per biennium laboravit. Cum autem an. 1577 illius regionis conventus tit. Dominae Nostrae de la O a nostratibus relictus fuerit, ipse ad Cotabambas rediit, ubi apostolicum zelum exercuit usque ad an. 1592. Tandem plenus dierum, et bonorum operum in coenobio Cuzqui requievit a laboribus suius ut ad aeterna praemia transiret. Ob vitae sanctimoniam ab illis populis ut beatus venerari coepit.

V. V. Joannes Simon, et alii septem nostrates e conventu Arthesii in Gallia an. 1570 a Calvinistis comprehensi martyrii palmam reportarunt. Impii enim satellites ab Artesiae Comite missi nostratem Ven. Joannem, qui prior erat, atque insignis praedicator, ad suam ipsorum sectam adigere cupientes illum nostra ascendere coegerunt ut contra catholicam fidem praedicaret. Ille vero potius validis argumentis haereticorum insaniam detexit; quamobrem plumbea glande e sclopeto emissa interfectus fuit. Caeteri autem Fratres frustra ad apostasiam nec minis territi, nec pollicitationibus allecti, membratim concisi, P. Prioris exemplo roborati, pro vera fide gloriosam mortem passi sunt.

Ven. Joannes de Vega, Burgensis, filius fuit Antonii de Vega, et Barbarae de Villa. Habitum induit in patrio coenobio die 10 Julii an. 1544. Erat regius concionator an. 1573, et confessarius D Joannae Austriacae Regis Sebastiani matris, quae illum una cum B. Alphonso de Orozco sui testamenti executorem reliquit. Vir fuit non minus doctrinae excellentia, quam vitae sanctimonia spectabilis. Cum sanctitatis fama obijt Matriti an. 1580.

Ven. Joannes a Monica, Lusitanus, primam lucem-aspexit Tavilae in Algarbiae Regno, oriens ex Emmanuele Vaz, et Theresia Rodericia. Religiosa vota nuncupavit Ulyssipone die 25 Julii an 1571. Unus fuit e nostratibus Lusitanis, qui Indiarum Orientalium Vicariatum, sive potius Provinciam fundarunt. Nam an. 1572 a Ven. Augustino de Jesu tunc Provinciali illuc missus fuit una cum aliis nostratibus Goanae regionis apostolis, qui nimirum fuerunt Ven. Antonius a Passione, qui fuit coeterorum caput, Ven. Simon de Jesu prior Goani coenobii, Ven. Simon de Moraes prior Ormusii, Anselmus a Paradiso, Emmanuel a Regibus, Georgius a S. Maria, alias Quemado, postea Episcopus Faeziensis et suffraganeus Bracharensis, Joannes a Gratia, Dominicus a Pietate postea Episcopus Salensis, Petrus a Conceptione, Ludovicus Camelo, sive a S. Maria, et Emmanuel a S. Petro laicus, qui omnes Augustinianae Indiarum Orientalium Congregationis sub Lusitanae Provinciae auspiciis tamquam lapides vivi, uti habetur in Ordinis Mart. sub die 15 Julii, fundamentum posuerunt. In hac ipsa Congregatione inter raras poenitentias vixit noster Ven. Joannes, qui anno nobis adhuc ignoto ad aeternae vitae bravium accipiendum transivit.

B. Joannes Vique nobiliter ortus est Mexici circa an. 1560 ex Fulgentio de Vique, et Elisabetha Vallejo. Inter nostrates solemnia vota nuncupavit an. 1577. Cum postea an. 1588 prior esset coenobii Athesaran, ex lectione cujusdam sermonis de judicio universali ita commotus est ut deinceps vitam ageret prae rigore plusquam humanam, et cum per septennium mirabilem observasset poenitentiam, nonnullis Coeli favoribus recreatus, susceptis devotissime Sacramentis, in osculo et amplexu Domini supremum diem clausit apud Dominicanos mense Junio, an. 1593, aetatis suae 33. Illius corpus deinde translatum fuit ad nostrum coenobium Guaxacense, ubi ad arae majoris pedes tumulatum, statim a populo in magna veneratione haberi coepit. Ex Ord. Mart. Tom. 2, pag. 223.

Ven. Joannes de Canto, Hispanus, professionem emisit in coenobio Vallisoletano die 13 Maji anno 1549. Post biennium in Peruviam transivit ubi septem consumpsit annos in animabus Deo lucrandis cum VV. nostratibus Antonio Lozano, et Joanne a S. Petro, quo tempore plura perpessus est, vastissimas terras pedester perlustrans. Apud Ordinis Mart. sub die 21 Julii appellatur vir maxime poenitentiae, paupertatis evangelicae, et frequentis orationis, sicut et magnitudinis mirabilis, et patientiae incredibilis. Peruanam nostri Ordinis provinciam ipse fundavit. Obitus sui diem praenuntiavit, et per tres ante illius transitum dies Archiepiscopus Alphonsus Peralta morienti assistens avem quamdam in arbore juxta ejus cubiculum dulciter vibrissantem audivit, quae statim ac Ven. Joannes animam exhalavit, silens disparuit. Inter caeteras illius virtutes a scriptoribus celebratur singulare ejus lacrymarum donum, quo praesertim in altaris Sacrificio afficiebatur. Tandem annis laboribusque confectus cum sanctitatis fama ex hac vita migravit praefata die 21 Julii an. 1614.

Ven. Joannes Rosich in lucem prodiit in oppido Jorda in Cathalaunia, in dioecesi Vichensi, et Barchinone ceu Frater Conversus professionem emisit die 22 Julii an. 1585. Perpetuum deinde bellum otio indixit, et noctes fere omnes in choro orans traducebat. Adeo reclusus manere cupiebat ut extra coenobium nonnisi ex obedientia, vel communitatem associans egrederetur. Claruit humilitate, obedientia, charitate, patientia, et mortificatione. Peste infectus obiit Barchinone cum multa sanctitatis opinione mense Septembri an. 1589.

Ven. Joannes a Cruce, Hispanus, cum B. Joanne Estacio Lusitano, et aliis nostratibus ad Indias profectus fuit an 1539. De illo asseritur in Ord. Mart. sub die 16 Junii, quod raris virtutibus coruscavit, praecipue poenitentia; utebatur enim habitu contemptibili, supra nudas tabulas brevi se tradebat somno, et pro culcitra lignum adhibebat; quotidie ter sese flagellabat, orationi frequentem dabat operam, in humilitate fuit profundus; non dedignabatur coenobii ministeriis abjectissimis inservire, erga aegrotos eximia floruit charitate, et cunctis erat mirae affabilitatis. Quamvis vix grammaticam salutasset, in oratione altissima didicit mysteria, quae ceu versatissimus theologus explicabat. Tandem in Philippinis insulis pretiosam mortem oppetiit an. 1574.

Ven. Joannes a S. Vicentio, Hispanus, filius fuit Alvari Monetarii, et Catharinae Martinez. Eremitanum Ordinem per solemnia vota amplexus est Salmanticae die 22 Julii, an. 1529. A Generali Christophoro Patavino creatur sacrae Theologiae Magister an. 1554. Postea una cum B. Alphonso de Orozco provinciae Mexicanae visitator designatus fuit. Anno 1560 erat Castellae provincialis. Vir egregie doctus plures annos in Complutensi Academia magno cum plansu publicam cathedram moderatus fuit. Laudatur etiam tamquam vir animo candidus, sincerus, et apud omnes affabilis, et amabilis. Sanctitatis odorem post se relinquens ad alteram vitam transivit an. 1569.

Ven. Joannes de las Peñas, Hispanus, ad occidentales Indias profectus, cum ibidem inter infideles spiritu apostolico praedicaret, et verbo atque exemplo valde prodesset, ac plures ad Christi fidem convertisset, ab idololatris comprehensus, et vestibus exutus plusquam triginta sagittis confossus, et propio cruore purpuratus, ad martyrum candidatum exercitum gloriosus migravit anno 1587.

Ven. Joannes a Magdalena, Lusitanus, una cum nostrate B. Joanne Estacio in Peruviam navigavit anno 1551. Ibidem in provincia Conchucorum simul cum P. Fr. Francisco Cano verbum Dei disseminavit, et praesertim in oppido Tiellos in districtu de Lampas prope urbem Guanuci. Excelluit amore erga pauperes, et castitate illibata, adeo ut mulieribus egenis eleemosynam propria manu non erogaret. Item claruit zelo conversionis animarum, ac tandem plenus meritis ad meliorem vitam transivit. Locus, dies, et annus illius obitus non constant.

Ven. Joannes de Pineda, nobilis Hispalensis, in Peruviam profectus, ibidem in regione Chilensi in bellis Araucanis militis et ducis munus strenue ac fortiter gessit. Verum cum aliquando in quadam ecclesia quaedam contentio exorta fuisset, ipse coram gubernatore debitam loco sancto reverentiam non servavit; quamobrem in carcerem missus deinde capitis damnatur. Verum implorata Deiparae ope, ac S. P. Augustino ejus habitum induendi voto nuncupato si sospes evaderet, illa eadem nocte S. Pater Gubernatori apparuit, illi enixe suadens ut Joanni perpetratum scelus condonaret, et mortis poenam in exilium commutaret. Divo Protoparenti Augustino repulsam dare non est ausus Gubernator, ac proinde noster Joannes e carcere eductus Limam se contulit, ibique apud nostrates habitum induit an. 1559. Duris deinde se cruentavit flagellis, vitam duxit asperrimam rarae abstinentiae addictam, atque assiduis precibus mancipatam; eodem tempore infidelium conversioni, atque idolorum destructioni sedulo incumbens. Tandem plenus meritis, et annis, atque magnae sanctitatis famam post se relinquens, in coenobio Mascae requievit a laboribus suis an. 1606.

B. Joannes de Amorim, Hispanus, Vallisoletani coenobi alumnus, anno 1590 ad insulas Philippinas navigavit, unde postea in Japoniam transivit. Cum autem ibidem infidelium conversioni sedulum operam daret, in odium fidei Nangasaquii lancea confossus, ac membratim concisus, illustris coronam martyrii suscepit an. 1610. In Ord. Mart. de illo agitur sub die 24 Aprilis.

Ven. Joannes Gallaecus, laicus conversus, vir magnae simplicitatis, et poenitentiae, Mexici cum degeret, adhuc sanus et incolumis a P. Priore extrema Sacramenta petiit, a quo post aliquam repugnantiam tandem voti compos factus, statimque lecto decumbens, post tres horas mirabili quiete expiravit an. 1584. In Ord. Mart. ponitur sub die 26 Aprilis.

Ven. Joannes Barrera, Hispalensis, filius fuit Melchioris Maldonado Saavedra, et Annae Barrera. In coenobio Salmanticensi professionem emisit die I Maji, an. 1575. Deinde jugiter quoad vixit clarum suae sanctitatis de se praebuit testimonium. Postquam Hispalensis conventus prioratum summa cum prudentia gessisset, ibidem cum magna sanctitatis fama spiritum Deo reddidit. Dies, et annus illius obitus ignoratur

B. Jodocus, alias Justus Vandicke, conventus Gandavensis Subdiaconus, et Nicolaus Daniel, Dovaniensis, clericus professus annorum 18, a Calvinistis in odium fidei catholicae, atque vitae monasticae Gandavi die 28 Junii an. 1578 igne combusti coronam martyrii adepti sunt.

B. Josephus de Parada, Salmanticensis, parentes habuit Petrum de Parada, et Mariam de Velasco. Habitum sumpsit in patrio coenobio, in quo professionem emisit die 20 Decembris an. 1577. Claruit chori assistentia, solitudine, oratione, poenitentia, paupertate abstinentia, et zelo divini honoris, et charitate erga aegrotos, quorum ulcera lingens mirabiliter sanabat; ambitionem penitus abhorruit. Tandem virtutibus, ac miraculis clarus die 4 Martii an. 1619 ad Superos evolavit. Tumulatus fuit in sacello S. Laurentii praefati coenobii, et ad illius sepulcrum nonnulla dicuntur patrata miracula. -

Ven. Josephus a S. Augustino, Lusitanus, laicus conversus, simul cum Ven. Michaele a Visitatione sacerdote in Ulyssiponensi nosocomio nostrati Ven. Lucae a Resurrectione in charitatis operibus erga aegrotos exercendis sese adjutores adjunxerunt; quorum primus, nempe Josephus, maxima etiam charitate erga peste correptos coruscavit, lacte enim caprarum nonaginta infantes orbos parentibus, peste defunctis, aluisse refertur, quos veluti nutrix piissima in manibus fovebat, et orbitati eorum consulebat. Haec inter charitatis opera pie decedens in coelum, ubi numquam frigescit charitas, coronandus volavit, cujus etiam manus post annos nonullos, ut illius ostenderent sanctitatem, integrae repertae sunt. Creditur obiisse circa an. 1600. Ita Ord. Mart. sub die 18 Martii.

Ven. Julianus a S. Maria, Pedemontanus, vir pietate, atque Religionis zelo conspicuus, qui pluribus vicibus suae Augustinensium Discalceatorum Congregationis Vicarius generalis fuit, dum in Taurinensi S. Caroli coenobio moraretur, ad aegrotantes peste infectos accedere non timuit; quamobrem contracto morbo ibidem suae charitatis victima occubuit die 4 Augusti an. 1620.

Ven. Laurentius de Moraes, Lusitanus, in Ulyssiponensi D. N. de Gratia coenobio professionem emisit an. 1504. Hic desiderio captus visitandi reliquias S. Engratiae virginis, et martyris Lusitane, an. 1513 ad Castellae provinciam transivit, ibique per annos 60 in quodam eremitorio, olim Ordinis coenobio, prope Legionem, angelicam vitam duxit, donec tandem multis oneratus annis, et virtutibus, die 3 Aprilis an. 1575 cum magno sanctitatis splendore quievit in Domino.

Ven. Lesmes a S. Jacobo, Mexicanus, in coenobio S. P. Augustini illius urbis Eremitanum habitum suscepit, ibique inter asperas poenitentias, et continuam orationem vitam ducens, ad suae peregrinationis terminum pervenit die 29 Januarii an. 1575.

Ven. Lucas a Resurrectione, Lusitanus, filius fuit Aegidii Gonsalvez, et Mariae Picottae. Solemnia vota emisit Ulyssipone apud nostrates an. 1565. Vir raris virtutibus ornatus, tempore pestis sola charitate excitatus, ex superiorum venia eo morbo infectis opem laturus nosocomium coenobio praetulit, in eoque post triennium contagione correptus vitam suam possuit pro fratribus suis die 18 Martii an. 1599. Post aliquot annos illius manus in suae intensae charitatis signum repertae sunt incorruptae.

Ven. Ludovicus Marinus, Utrerae in-Hispania nobiliter natus, aliquando in Mexico mercaturam exercuit. Deinde tamen saeculo valedicens, in Mexicano coenobio Eremitarum Ordinem amplexus fuit, ubi rara sanctitate vivere coepit, adeo ut Generalis Thadaeus Perusinus illum ab omnibus officiis et dignitatibus Ordinis eximuerit, ut facilius orationi, et contemplationi vacaret. Cum autem ad Philiphinas cum Ven. Didaco de Herrera, aliisque nostratibus navigaret, antequam ad illas insulas perveniret, vel martyrii gloria purpuratus, vel naufragio in pelago submersus ad meliorem vitam transivit an. 1587.

Ven. Ludovicus de Cañizares, Hispanus, Castellae provinciae alumnus, ad Valentinam provinciam postea transivit. Ibidem excelluisse fertur charitate erga infirmos, patientia in laboribus, orationis assiduitate, atque sedula divinis officiis assistentia, necnon regularis observantiae zelo. Ad Superos evolavit e coenobio Vilenae D. N. de Virtutibus, cujus antea prior fuerat, circa an. 1593. Illius corpus an. 1623 adhuc erat incorruptum.

Ven. Ludovicus Legionensis in Ordinis Martyrologio sub die 23 Augusti laudatur ceu vir humanarum divinarumque artium peritissimus, sed praecipue celebratur tamquam religiosus virtutibus clarissimus, qui licet plura injuste passus sit, omnia tamen incredibili patientia sustinuit. Patriam habuit Belmontium in Hispania ortus e parentibus Lupo Legionensi (vulgo Lope de Leon), et Agnete Valera nobilissimae prosapiae. Juvenis sane eleganti ingenio praeditus apud nostrates Salmaticae professionem emisit die 29 Jan. an 1544. Ab Herrera vocatur vir suorum temporum sapientissimus, et in litteris latinis, graecis et hebraicis versatissimus, et sacrorum librorum primarius apud Salmanticenses interpres, qui doctrina, et eruditione patriam academiam, et Augustinianum Ordinem illustravit. Praeter egregiam operam litterariae reipublicae impensam, verba sunt Elssii pag. 443, praeter scripta innumera sacram Scripturam elucidantia ab illo in publicum emissa, edidit heroicum specimen praeclarae patientiae et magni animi indicium. Cum enim aliquorum invidia S. Inquisitioni delatus, simulque constrictus, in ejusdem carceribus biennium integrum detentus fuisset, tandem infracti animi vir publico triumpho cum palma et laurea educitur, ac veste candida in signum innocentiae amictus, praecone praeunte deducitur, pristinisque honoribus, titulis, ac professioni theologicae restituitur. Primam vero lectionem, post tenebras, ut auspicabatur, pleno consessu ad novitatem evocato, inquit: Dicebamus hesterna, etc. ut sic ostenderet se aceptae injuriae omnino oblitum fuisse An. 1588 jussu Generalis Gregorii Petrochini nostratum Discalceatorum Constitutiones composuit. Eligitur provincialis Castellae an. 1591; verum paucis post ab electione diebus in coenobio Matricalensi die 23 Augusti, anno aetatis suae 64 spiritum Deo reddidit. Nedum autem Ludovicus noster fuit famosus theologus, verum etiam celeberrimus poeta, eique paucis abhinc annis a suis admiratoribus, Salmaticae statua aenea erecta fuit. Illius opera recensentur ab Ossinger pag. 503.

Ven. Ludovicus Alvarez de Toleto ortum habuit an. 1531 in oppido Valdera in Hispania ex familia Comitum de Oropesa, et ab ipso religiosae vitae tyrocinio claruit poenitentia, et pietate praesertim erga Deiparam. An. 1599 missus fuit ad Indias occidentales, ubi evangelii praedicator extitit revera apostolicus. Quitensem provinciam fundavit, ejusque primatum obtinuit an. 1575; verum post menses octo anno insequenti in torrentem lapsus aquis suffocatur. Illius corpus adhuc incorruptum an. 1633 in decentiori loco reconditum fuit.

Ven. Manfredus a Leonissa, alias de Judicibus nostratem Ilicetanam Congregationem amplectitur die 12 Julii, an. 1534, atque anno insequenti solemnem professionem Iliceti emisit. Deinde sua industria, atque suorum consanguineorum sumptibus Leonissae in Aprutio coenobium construxit sub invocatione S. Aegidii Abbatis, quod Ilicetani Patres anno 1565 pro laudata ipsorum Congregatione acceptarunt. In hoc eodem coenobio, Ven. Manfredus vivens cum mirabili humilitate, honestate, sobrietate, paupertate, et poenitentia, evasit vir maximae religionis, et sanctitatis; donec heroicis virtutibus cumulatus, inter lacrymas suorum confratrum totius religionis, et patriae, mortalitatis sarcinam deposuit an. 1567. Ita fere Ord. Mart. sub die 12 Julii. Vide etiam Sylvam Landucci pag. 130.

Ven. Marcus a S. Josepho, Discalceatus, in Messanensi S. Restitutae coenobio in Sicilia cum magna sanctitatis opinione ad suae terrenae peregrinationis terminum pervenit die 13 Augusti an. 1619. In Ord. Mart. sub praefata die appellatur puritatis lilium, patientiae rosa, atque mortificationis viola.

Ven. Marianus Turchius, nobilis Senensis, nostratibus Ilicetanis per solemnia vota se adjunxit in patrio S. Martini coenobio an. 1525. Deinde in sua Ilicetana Congregatione rarae scientiae, atque egregiae sanctitatis jugiter luculenta indicia praebuit. Quamobrem in variis coenobiis, summa prudentia prioratum gessit, atque totius etiam Congregationis tribus vicibus primatum obtinuit. Ob doctrinam atque probitatem ab Archiepiscopo Senensi monachorum Cisterciensium magister litterarum, morumque constitutus fuit. Tandem summa cum pietate, vitam cum morte commutavit in praefato S. Martini Senarum coenobio die 20 Maji an 1588.

Ven. Martinus laicus conversus dum Ulyssipone simul cum nostrate Ven. Luca a Resurrectione in nosocomio peste infectis inserviret, et cum pueros septuaginta parentibus orbatos summa cum caritate enutrivisset, tandem contracta lue ad laborum suorum mercedem a Domino recipiendam transivit die 27 Aprilis, anno 1599.

Ven. Martinus de Perea Hispanus, patriam habuit Urbem Pacensem, et Eremitanum habitum sumpsit in coenobio Salmanticensi. Vir deinde evasit doctrina, et sanctitate conspicuus, qui post aliquot lecturae annos in Mexicum an. 1566 navigavit, ubi in illa academia lectorem primarium egit. Duabus vicibus electus fuit majoris coenobii Mexici prior, et an. 1578 provincialis. Rediit postea in Hispaniam, ibique an. 1589 Bethicae provinciae primatum obtinuit. Dum autem in Aragoniam se conferret, in coenobio Castelli Garci-Muñoz lethali febri corripitur, ex qua annis et meritis plenus pie obiit die 18 Augusti praefato an. 1589. Illius sepulcrum a fidelibus ob plura accepta beneficia visitari coepit.

Ven. Matthaeus a S. Francisco, Lotharingus, primus fuit qui Augustinensium Discalceatorum reformationem in Galliam invexit, ibique adeo praedicationis zelo, et bonorum operum exemplis resplenduit ut a Regina Margarita alter Paulus Doctor gentium appellatus fuerit. Cum autem pro Dei honore multos exantlasset labores, meritis cumulatus, senioque confectus, necnon doctrina, sanctisque moribus clarus Avenione die 7 Julii spiritum Deo reddidit an. 1617.

Ven. Mauritius de Tertiis, Parmensis, alumnus fuit Congregationis Insubricae. Ordinis secretarium egit sub Augustino Fivizano, et Augustino Cornuetano. Anno autem 1587 erat Vicarius generalis suae Congregationis de Lombardia, et an. 1593 item Vicarius generalis Rheni, et Sueviae, Germaniae, et Poloniae quo nomine egregiam operam praestitit coenobiis Pragensi, Monachiensi, et Ratisponensi, et gratissimum nedum Germaniae Principibus, verum etiam Imperatori se reddidit. Apud scriptores appellatur Religiosus magna prudentia, vita exemplari, sanctis moribus, et multis virtutibus ornatus. Cum sanctitatis fama obiit Viepachii in Germania die 19 Feb. an. 1494, aetatis suae 43. Illius litterarii labores recensentur apud Ossinger, inter quos habetur etiam breve Ordinis chronicon impressum Venetiis an. 1582.

Ven. Melchior de Arazil primam lucem aspexit Xixonae in Hispania in Valentina dioecesi, ortus an. 1552 e parentibus Stephano de Arazil, et Elisabetha Lobregada. Adhuc quinquenis se ipsum Deiparae cultui mancipavit, votumque castitatis emisit. Litteris addiscendis addictus plurimum in illis profectum fecit. Toleti sacris initiatus in B. Virginis laudem piissimum librum evulgavit, in quo, cum sancta, atque sacerdotali libertate hominum vitia redargueret, quosdam nactus est sycophantas (quae maligna pestis omni tempore eruditorum virorum honori invidet, eorumque calcaneis insidiatur) a quibus per calumniam apud S. Inquisitionis tribunal accusatus fuit. Quamobrem in carcerem Melchior noster detruditur; verum quia calumniantes dum sibi coelum claudunt, econtra sui ipsorum livoris victimis paradisi januas aperiunt, piissima Virgo famulo suo in carcere apparuit illum consolans, verba sunt Mart. Aug. sub die 30 Aprilis, et illius virginitatem confirmans; et sic e carcere innocens egressus est. Etiam claruit devotione erga SS. altaris Sacramentum; quapropter illius celebrantis vultus saepe laetissimus videbatur. Cum quadam die ab ipso Christo Domino visitatus fuisset, ab eoque ipsius lateris vulnus accepisset, coelitus admonitus ad nostrates Valentinos perrexit, atque ab illis habitum recepit mense Januario an. 1601. Ibidem per decem menses adeo clara praebuit suarum virtutum testimonia ut ab omnibus sanctus vocaretur, praesertim ob prodigia ab illo patrata; sed nondum tyrocinii stadium emensus meritis onustus sanctam efflavit animam die 30 Aprilis praefato anno 1601, aetatis suae 49. Post decem ab illius humatione annos, corpus ejus repertum est incorruptum, et digitus ab uno religioso illi avulsus plurimo sanguine manavit. De ejus vita extat processus ab Archiepiscopo Valentino D. Joanne Rivera formatus. Ita laudatum Mart. Aug. part. I. Pag. 342. Apud nostratem Sichrowscky sub die 30 Aprilis ita de V. Melchiore legitur: Factus omnibus omnia, medicina fuit aegrotis, oculus caecis, pes claudis, restauratio mendicis. Adeo erant ferventes suae orationes, ut noctu orando vibraverit e pectore lucem meridianam nive candidiorem. Jesu, et Mariae singulariter erat devotus, et rari erant in anno dies quibus cum illis non conversaretur. Hinc a Virgine meruit obtinere cingulum aureum, et a Christo plagam sui lateris, nec sensit aplius motus sensuales. Multas liberavit animas e purgatorio, et inter alias illam Philippi II. Floruit spiritu prophetico, et fama est quod adhuc viator Deum viderit facie ad faciem quantum homini possibile est.

Ven. Michael Gombau Caesaraugustanus in patrio coenobio solemnia vota apud nostrates emisit die 16 Januarii an. 1591. Verum ad Discalceatos transire maluit an. 1604, ex quo tempore sub nomine Michaelis a S. Maria raro vixit sanctitatis exemplo, se jugiter cilicio, atque incredibili abstinentia macerans. Missus fuit ad Philippinas insulas anno 1605 ibique una cum VV. Petro a S. Josepho, et Francisco a S. Monica, qui et ipsi ex nostratum Calceatorum coetu exierant, sedem suam fixit prope Manilam in oppido Mariveles, ubi praedicationis zelo multos ad Christi fidem converterunt. Cum autem quadam vice concionaretur a barbaris simul cum sodalibus captus, et foras abductus, simul omnes lapidibus obruti martyrii palmam adepti sunt.

Ven. Michael ab Angelis, Lusitanus, duabus vicibus e Lusitania ad Orientales Indias profectus fuit; nempe anno 1579, et an. 1603, quibus illius provinciae, seu potius vicariatus regimen illi commissum fuit. Hic acceptum munus magno cum zelo, et prudentia gessit; sibique eximiae sanctitatis opinionem comparavit. Cochinense coenobium a fundamentis erexit. Tandem praedicens sui obitus diem piam mortem oppetiit in Collegio Goano die 29 Aprilis anno 1605, aetatis suae 63.

Ven. Michael de Homedes, Hispanus, ex oppido Uldecona, inter nostrates admissus ceu frater conversus, potissimum excelluit humilitate, poenitentia, et oratione. Piissime obiit die 20 Julii an. 1574.

Ven. Michael Sansalonius ortum habuit in oppido Xericano in Regno Valentiae ex Francisco Sansalonio, et Joanna Cortet. In coenobio Valentino de Succursu solemnibus juramentis Augustiniano Ordini se adstrinxit an. 1578. Ab ipso Religionis ingressu optimae indolis, et egregiae virtutis testimonia praebuit; humilitate enim fuit singularis; sese namque peccatorem, et omnes alios ut sanctos reputabat. Charitate erga proximos, praesertim infirmos, praecelluit, eosque frequens visitabat, purgabat, recreabat. Pauperibus autem, quae poterat largiter erogabat. Mirabilem exercuit poenitentiam, paupertatem, atque patientiam. In oratione, et choro erat assiduus, otio bellum perpetuum indixit, solitudinem amabat. Plures apud Ordinem obtinuit dignitates, quas semper summa cum laude sustinuit, fuit enim variis vicibus prior, ac semel provincialis, electus an. 1618. Verum eodem anno, die 26 Julii, in praefato Valentino coenobio vitam cum morte commutavit aetatis suae an. 70. Illius exequiae magno populi concursu celebratae sunt. Ita fere Ord. Mart. sub praefata die 26 Julii.

B. Nicolaus de Melo, nobilis Lusitanus, in Mexicum profectus adhuc adolescens, ibidem nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Post sexennium, nimirum an. 1584, ad Philippinas insulas transivit, ibique barbara illarum gentium idiomata brevi potitus, multos idolorum cultores ad veram Christi fidem perduxit. Cum autem propter quaedam illius provinciae negotia Romam versus per Moscoviam, jam Indiam et Persidem transgressus, iter faceret una simul cum nostrate B. Nicolao de S. Augustino, accidit ut cujusdam medici Mediolanensis infantem catholico ritu baptizaret; quamobrem in carcerem conjectus, deinde cum socio ad quamdam maris glacialis insulam relegatus fuit. Verum post sexennium a Rucesii Ducis successore Demetrio pristinae libertati ambo restituti sunt. Demetrio tamen a conjuratis interfecto, in manus usurpatoris Basilii inciderunt, qui illos iterum in carcerem detrudi imperavit, hac eis optione data, ut scilicet si dimitti velint, infantem moschovitico ritu rebaptizent. Ob acceptam repulsam tyrannus excandescens fortissimos Augustinenses milites multimodis per quadriennium in ergastulo vexavit ut ad catholicam fidem deserendam adigerentur. Spe tamen frustratus, tandem Nicolao Melo caput amputari jussit die 30 Novembris an. 1611.

Ven. Nicolaus de Brabantia, Flander, ab haereticis Hollandensibus, in coenobium Brugense instar rapacium luporum irrumpentibus, propter catholicae fidei constantiam circa an. 1578 interfectus fuit.

B. Nicolaus a S. Augustino, Japonensis, laicus conversus, comes fuit praefati B. Nicolai Melo, ejusque in passione socius. Hic autem ad instantiam D. Marinae Gurciae Demetrii I uxoris, post necem B. Nicolai Melo e carcere eductus, ab eadem D. Gurcia in domum suam receptus fuit. Verum aliis bellorum tumultibus exortis praefata ex-Ducissa Gurcia e Moscovia fugam arripere coacta fuit, eamque omnes domestici ejus, inter quos noster Nicolaus recensebatur, secuti sunt. Singuli autem a satellitibus comprehensi vario mortis genere damnati fuerunt. Nicolaus vero ante incensum rogum sistitur, eique peremptorio edicto praecipitur ut Romano ejurato Rutenum ritum amplectatur, alioquin cremationis poenam haudquaquam evasuro. Iniquissimam jussionem constanter respuit fortissimus Christi atlheta; quamobrem eodem temporis puncto crepitantibus flammis traditus fuit an. 1615, aetatis suae 66.

B. Nicolaus de Witte, Flander, Caroli V Imperatoris consanguineus, Burgis in Hispania e manibus S. Thomae de Villanova habitum sumpsit. In Mexicum missus fuit cum aliis octo nostratibus an. 1543, ibique in assidua verbi Dei praedicatione tantam morum suavitatem, tantamque erga omnes benevolentiam ostendit ut ab Indis proprii ipsorum idiomatis vocabulo Nocus, idest sodalis, aut conviva appellatus fuerit. Cum aliquando ut moribundo assisteret turgidum quoddam flumem trajicere vellet, atque in submersionis discrimen devenisset, ad alteram ripam se divinitus translatum invenit. Tandem postquam annis 22 in vinea Domini magno cum animarum lucro laborasset, meritis onustus, atque miraculis clarus Mexici cum sanctitatis indiciis quievit in pace die 25 Octobris an. 1565.

Ven. Nicolaus de Estarrona, Hispanus, in coenobio Burgensi tempore prioratus S. Thomae a Villanova anno 1533 religiosam professionem emisit. Ab eodem D. Thoma ad Dei amorem instructus, virtutibus clarus, et charitate fervens ad immortalem vitam transivit ex Agrippinensi, alias de Agreda coenobio, quod an. 1557 D. Joannes Gonzalez de Muniebrega Episcopus Turiasonensis extruxit.

Ven. Nicolaus Navarro provinciae Limanae in Peruvia alumnus, ab ipso Religionis ingressu omni virtutum genere coruscavit; praecipue tamen claruit paupertate, poenitentia, oratione, et zelo animarum, multos enim infideles ad catholicam fidem perduxit. Tandem cum sanctitatis opinione obiit in coenobio Truxilli die 17 Julii an. 1595.

Ven. Nicolaus de Perea, Hispanus, primam lucem aspexit Segorbiae circa an. 1518, ortum habens e parentibus Joanne de Azevedo, et Francisca Rodriguez. Religiosa vota nuncupavit apud nostrates Salmanticenses die 17 Martii an. 1535. Deinde an. 1539 una cum B. Joanne Estacio Lusitano navigavit in Mexicum, ubi, gratum Deo famulatum praebuit; erat enim, ita Mart. Aug. sub die 2 Maji, in oratione, et contemplatione assiduus, cubiculi reclusione mirabilis, et in laborum, et adversitatum tolerantia singularis. Sex ante obitum menses ter in die Angelorum concentus audire meruit suavissimos; ad primam enim cantabant ad illius aures canticum Gloria in excelsis Deo, ad meridiem symbolum Apostolorum; et ad noctem plures cantiones suae consolationis ergo a coelitibus cantari audiebat. Tandem heroicis virtutibus clarus, atque annis, meritisque onustus spiritum Deo reddidit praefata die 2 Maji an. 1596, aetatis suae 78.

Ven. Nicolaus de S. Maria, Lusitanus, dum in insula S. Thomae de Meliapor in Orientalibus Indiis Evangelium praedicaret, ab illis barbaris hominibus in odium christianae fidei lanceis confossus intermitur an. 1592.

Ven. Nicolaus de Puig, Hispanus, ortum habuit in oppido Alchodii ex piis, nobilibusque parentibus, atque nostrum Eremitanum Ordinem in patrio coenobio amplexus fuit. Postea rarae sanctitatis jugiter indicia praebuit; fuit enim, ita Mart. Aug. sub die 31 Januarii, in assistentia chori promptissimus, in oratione assiduus, in solitudine mirabilis, otio perpetuum bellum indixit, in poenitentia erat stupor, in humilitate profundus, in observantia trium votorum singularis; et coram omnibus excelsae sanctitatis speculum. His virtutibus adjecit singularem litteraturam, ob quae omnia in Religione plures habuit dignitates. Cum autem Alchodii quidam Gallus, nomine Joannes Cresol SS. Sacramentum clam surripuisset, noster Nicolaus divinitus agnovit ubi sacrilegus latro sacras particulas abscondisset; quare ad illius domum pergens, eam magna luce circumfusam invenit, et accitis Clero, et populo SS. Sacramentum solemni processione ad parochiam referendum curavit. Deinde in domo sacrilegi furis extructum est monasterium Monialium Augustinensium, ubi quotannis festivitas inventionis SS. Sacramenti celebrabatur. Tandem Ven. Nicolaus plenus annis ac meritis in praefato Alchodii coenobio cum magna sanctitatis fama supremum diem clausit an. 1590, et ad ejus exequias honorandas magnus fuit populi concursus.

Ven. Paulus de Barletta, Apulus, postquam duodecim annos in Italiae coenobiis transegisset, ad Lusitaniae provinciam transivit ubi iterum religiosam professionem emisit die 14 Septembris an. 1574. Tanto affectu contemplationi vacabat ut saepissime extra sensus raperetur. Raram semper atque singularem vultus modestiam praesetulit. De illo refertur quod cum aliquando Ulyssipone in ecclesia D. N. de Gratia oraret ante imaginem B. Virginis, ab illa sacro rosario donatus fuit. Plura incredibili animi pace perpessus est. Ad insulam S. Thomae in India missus, ibidem lethali morbo correptus, et a Deipara consolatus cum perspicuis sanctitatis indiciis animam exhalavit die 2 Februarii an. 1580.

Ven. Paulus Zillius, Flander, sacrae theologiae magister, et concionator celeberrimus, dum coenobio Brugensi praeesset, ab haereticis coenobium illud devastantibus multa perpessus, tandem ab iisdem dimissus ad civitatem Insulensem secessit, ibique piam catholicorum exulum multitudinem suis concionibus solabatur. Verum postea haereticis etiam illic invalescentibus, in vincula conjicitur, et ne amplius veram fidem praedicaret illi vita adimitur an. 1578.

Ven. Petrus Arganilensis, Lusitanus, nostri Augustiniani Ordinis laicus conversus, insigni sanctitate floruit in nostratum collegio Conimbricensi. Ibidem enim se praeclarum reddidit exemplar charitatis, obedientiae, atque humilitatis, qua maximopore ab omnibus contemni exoptabat. Potissimum autem claruit religiosi silentii custodia; quare aliquando rogatus ut saltem de rebus spiritualibus loqueretur, melius esse respondit cum Deo, quam de Deo loqui. Quamobrem ita assidue orationi vacabat ut ipsa oratio illius continuus victus esse videretur. Tandem multis virtutibus atque etiam prodigiis clarus in praefato collegio Conimbricensi vitam caducam cum aeterna commutavit die 4 Junii an. 1559.

Ven. Petrus de Cepeda, nobilis Toletanus, nostratis B. Alphonsi de Orozco consanguineus fuisse dicitur. Hic quamvis corpore parvus esset, virtutibus tamen maximus fuit. In Peruviam profectus, ibidem coenobii Cusquensis prior electus est. Deinde in Hispaniam rediit, unde secum in Peruviam undecim novos nostrates evangelicos operarios perduxit. In capitulo Limae habito die 19 Junii an. 1563 illius provinciae primatum obtinuit. Hoc munere absoluto iterum in Hispaniam remeavit, et ad reformandam Aragoniae provinciam missus fuit an. 1569. Post coenobii Barchinonensis prioratum laudabiliter gestum, laboribus, vigiliis, senioque confectus, sed multis meritis cumulatus cum sanctitatis fama ad immortalem vitam transivit die 19 Junii an. 1571.

Ven. Petrus de Medina, Hispanus, Alchodium patriam habuit, e piis parentibus ortum ducens. In patrio coenobio Eremitanum Ordinem ingressus, adeo in studis profecit ut evaserit sacrae theologiae Ilerdensis doctor, ejus denique disciplinae in illa academia professor. In Ordinis Martyrologio sub die 23 Julii in commentariis appellatur vir mirabilis acuminis, et rari ingenii, rethoricus eloquentissimus, philosophus excellens, theologus et canonista egregius, necnon sacrarum Scripturarum peritissimus. Nec minus claruit virtutibus; fuit enim humilitatis profundae, patientiae invincibilis, poenitentiae rigidissimae, obedientiae promptae, pudicitiae intemeratae, paupertatis singularis, orationis continuae, charitatis erga aegrotos et egenos ferventis, amans solitudinis, et assistentiae in choro. Praeterea fuit erga Christi passionem, Deiparam, et S. P. Augustinum devotissimus. Senio tandem confectus, et meritis cumulatus, inter dulcissima ad Deum colloquia die 25 Julii an. 1589 in coenobio Alchodiensi cum sanctitatis opinione ex hac vita migravit. Ita fere iisdem verbis laudatum Ordinis Martyrologium ut supra.

Ven. Petrus a Turre, Toletanus, ab ipso Religionis ingressu heroicis virtutibus coruscavit. De illo fertur quod per quadraginta annos extra coenobium numquam exierit, et cum aliquando ad quemdam aegrotantem accedere jussus fuisset, statim Missam celebraturus ecclesiam adivit, atque enixim a Deo postulavit ne extra coenobium egredi cogeretur, sed potius ille aegrotus sanitati protinus restitueretur. Missa peracta aegrotantis nuncius advenit illum miraculose saluti esse restitutum, eo quia P. Petrus a Turre illi quemdam S. Nicolai de Tolentino paniculum benedictum porrexit; ex quo patet a Deo petitionem Ven. Petri exauditam fuisse, atque Angelum personam, atque figuram ejus indutum ad aegrotum sanandum protinus missum. Tandem Ven Petrus mirabili sanctimonia clarus, atque nonnullis miraculis gloriosus in Toletano coenobio terrenae peregrinationis cursum explevit die 28 Julii an. 1597. Illius corpus an. 1612 adhuc erat incorruptum.

Ven. Petrus de Castrillo, Hispanus, in coenobio Burgensi nostrum Eremitanum Ordinem ingressus fuit, atque solemnia vota nuncupavit tempore prioratus S. Thomae de Villanova, die 23 Martii an. 1534. Vixit deinde cum sanctitatis opinione in coenobio Agrippinensi, sive Agredano, et ibi quievit in Domino die 14 Julii an. 1605.

Ven. Petrus de Rancos, Lusitanus, in Ulyssiponensi D. N. de Gratia coenobio Eremitanum Institutum amplexus, postea ad Valentinam Provinciam transivit, in qua tribus vicibus Valentiae coenobii B. Virginis de Succursu prior electus fuit. Vir dicitur fuisse rarae humilitatis, orationis, solitudinis, atque abstinentiae, tantaeque erga pauperes et aegrotos charitatis ut nosocomia frequenter visitans ad illorum levamen abjecta quaeque ministeria non abhorreret. Ante celebrationem Missae per integram horam orationi vacabat, in qua aliquando extases habuit a terra in aerem sublatus. Tanta claruit paupertate ut in cubiculo duntaxat haberet Crucifixi imaginem, ac lectulum miserrimum, in quo semper vestibus indutus recumbebat. Decem ante obitum diebus, suae peregrinationis terminum divinitus praescivit, ac demum septuagenario major, relictis multis sanctitatis indiciis, in praefato Valentino coenobio debitum naturae persolvit die 30 Martii anno 1579.

Ven. Petrus a S. Georgio, laicus conversus Discalceatus, solemnium votorum professionem emisit Romae in coenobio S. Stephani Rotundi die 2 Julii an. 1601. Pie obiit in agro Romano dum simul cum Fratre Fulgentio de Spiritu Sancto eleemosynas colligeret die 30 Martii an 1602. Eidem Fr. Fulgentio praedixit se post decem ab obitu ipsius dies illum ad coelestes epulas invitaturum. Eventus veram fuisse praedictionem ostendit.

Ven. Petrus de Villanova, Caesaraugustanus, parentes habuit Matthaeum de Villanova, et Franciscam Dueñas. Ordini Eremitano nomen dedit die 19 Octobris an 1578. Claruit humilitate, oratione, patientia, charitate, obedientia, poenitentia, castitate, et paupertate. Praelaturas, quas habuit, summa cum prudentia exercuit; erat enim litium hostis, et pacis amator. Cum sanctitatis signis animam exhalavit Caesaraugustae die 12 Aprilis an. 1608.

B. Petrus Monterius, sive Monteirus, Hispanus, in Toletano coenobio tunicam Augustinianam indutus, nondum Sacerdotio initiatus, ad Philippinas insulas navigavit an. 1601. Transiit deinde in Japoniam, ubi aliquot annos in Evangelii praedieatione transegit. Postea autem Manilam rediens, incidit in manus haereticorum Hollandensium, qui illum orantem, ac vere fidei praeconia celebrantem crudeliter necarunt die 24 Aprilis an. 1610.

Ven. Petrus Borracchina, Hispanus, in patrio Alchodiensi coenobio Eremitanum Ordinem ingressus, multis post ea annis monasticarum virtutum se jugiter singulare exemplar ostendit. In Ordinis Martyrologio sub die 27 Junii celebratur ceu vir rarae observantiae, affabilitatis, puritatis, tantaeque innocentiae ut numquam sinistram de aliquo suspicionem conceperit. Erga Christi passionem, atque D. P. Augustinum ferventi pietate afficiebatur. Excelluit spiritu poenitentiae, orandi studio, patientiae virtute, atque erga proximos charitatis ardore. Tandem cum Alchodii priorem ageret, invocans saepe dulcibus colloquiis Deiparam Virginem, et S. P. Augustinum, animam Deo reddidit praefata die 27 de Junii an. 1578.

Ven. Philippus Hernandez, Hispanus, patriam habuit Montem-Regalem in Aragonia; qui Ordine Eremitanum ingressus ibidem evasit vir doctissimus aeque ac piissimus. Dum caeteris praeesset, subditos suos rara prudentia ad amorem virtutis, atque scientiae studium excitabat. Potissimum claruit religione erga animas in purgatorio detentas, quae illi crebro apparebant sese ejus precibus atque sacrificiis commendantes. Cum in Caesaraugustano coenobio priorem ageret, quidam ejus subditus majoris scientiae desiderio cum daemone pactum iniit, illi animam suam se traditurum, si ipsi majorem sapientiam praeberet. Spopondit daemon illam se ei daturum, si studio nocturno vacans, cereo accenso, vigil foret; si autem somnum caperet, et cereus extingueretur, tunc animam ejus in tartara detrudendam fore. Sub pacto inito frater noctu cereum accendit, et statim somno captus super librum cecidit. Prior autem de more per coenobium concursans, ad illius fratris cubiculum pervenit, et per januae rimas lucernam introspiciens pulsavit ut lumen extingueretur. Sed nemine respondente, respexit fratrem supra librum dormitantem, et juxta illum hominem parvum, in capite ingentem galerum sustinentem, et conantem lucernam extinguere. Prior obstupefactus, vi januam aperuit, et statim homo parvus ex ejus oculis evanuit, et fratrem e somno excitavit, atque ab illo inquirens quid ageret, et quis esse homo ille, frater statim omnia aperuit, quae audiens illum gravissime reprehendit, ut tantum scelus merebatur. Ita iisdem fere verbis Mart. Aug. sub die 21 Junii. In eodem Martyrologio, part. 2, pag. 232, noster Philippus dicitur fuisse Lector primarius in academiis Oscensi, et Ilerdensi, et postea Caesaraugustae Lector vesperarius, et primarius. Tandem plenus meritis, et annis in eadem Caesaraugustana civitate piissime animam exhalavit praefata die 21 Junii an. 1617.

Ven. Raphael natus Villae Condae in territorio Portugalliae, migravit ad Indias, ubi sacrum habitum suscepit Goae, et experimentum dedit sui insignis spiritus. Donum habuit praedicandi verbum Dei; avidus vero majoris animarum lucri navigavit ad insulas Sundae, ubi postquam convertisset multas animas ad Jesum Christum, ligatus a Mahometanis, post teterrimos carceres, inedias, flagella, et aerumnas pro Christo toleratas, gloriosus a carcere, et catenis transivit ad Regnum coelorum die 13 Octobris, an. 1605. Contigit illius pretiosa mors Jorae prope Malaccam. Ita fere iisdem verbis Sichrowschy pag. 380.

Ven. Remigius Simon, Gallus, e Ducatu Barii ad Sequanam, et oppido Salmenensi, cum esset egregius concionator, et in arenam descendisset contra quemdam haereticum Baptistam Chatelet, et illum, veritatis sanaeque doctrinae armis munitus, erroris convictum rubore et ignominia replevisset, tantum in se Baptistae amicorum odium concitavit ut hi scelesti homines Remigium nostrum e triumpho cum ingenti catholicorum plausu revertentem repetitis gladiorum ictibus vulneratum de medio sustulerint an. 1605.

Ven. Rochus ab Incarnatione, Lusitanus, ortum habuit in oppido de Alcouchelete juxta ripam Tagi ex Sebastiano Gonzalves, et Antonia Fernandes. Religiosam professionem emisit Ulyssipone in coenobio D. N. de Gratia die 19 Aprilis an. 1573. Postea noster Rochus in Ordine ita floruit scientiis, et virtutibus ut pluribus offìciis magni momenti honoratus fuerit, ac demum cum sanctitatis fama in praefato coenobio spiritum Deo reddidit anno adhuc nobis ignoto.

Ven. Rodericus de Jesu, Lusitanus, ortum habuit an. 1596 in urbe Viseensi ex nobilibus parentibus Roderico de Almada, et Maria de Barros. In Indiam perrexit an. 1609. Ibidem inter nostrates admittitur an. 1611. Postea D. Rodericus Freire de Andrada Indiae classis Praefectus illum secum duxit, eumque reliquit in arce Ormusiana ut eam gubernaret cum a Persis et Anglis obsidebatur. Cum autem Rodericus animadverteret Ormusianam arcem a septemdecim hostium millibus obsideri, et illam milites defensores prae metu tradere esse paratos, zelo fidei accensus, Crucifixum sinistra stringens et dextera gladium arripiens, in hostes cum octoginta de suis prosiliit, et Crucis signo protectus, terramque hostium sanguine madefaciens, quin umquam Crucifixum dimitteret, multis acceptis vulneribus tandem humi procumbens pro fidei catholicae defensione gloriosam mortem oppetiit die 5 Maji an. 1620.

Ven. Rodericus de Orellana primam lucem aspexit in hoc Aragoniae oppido, ortum habens ex Gabriele de Orellana, et Maria Verdugo. Habitum induit Salmanticae, ubi professionem emisit die 19 Julii an. 1552. Eximius evasit concionator, atque ita religiosis virtutibus excelluit ut ad Valentinae Provinciae reformationem missus fuerit. Tantae fuit erga pauperes charitatis ut omnia quae habebat, illis erogaret. Quamobrem a Provinciali ei injunctum fuit ut nihil absque seniorum patrum consilio pauperibus largiretur. Anno 1569 electus fuit prior Valentinus, et 1572 Caesaraugustanus. Tandem sanctis operibus cumulatus cum sanctitatis fama ad meliorem vitam transivit Hispali an. 1577.

Ven. Rodericus de Solis, Hispanus, claruit litteris, pietate, prudentia in coenobiis regendis, atque zelo in reformandis. Vicarius generalis fuit atque reformator coenobiorum Ordinis in Regnis Valentiae, Cathalauniae et Aragoniae. Cum sanctitatis Opinione decessit an. 1582. Quaedam reliquit suae doctrinae monumenta, quae apud nostrates scriptores laudantur.

Ven. Rodericus de Ayala, Hispanus, Burgis e nobilissima, atque ditissima familia ortus, spreto paternae haereditatis majoratu, inter nostrates Eremitas paupertatem, atque humilitatem amplecti maluit. Deinde in Caesaraugustano coenobio jugiter resplenduit puritatis nitore, orationis assiduitate, atque poenitentiae amore. Ibidem cum magna sanctitatis opinione corporis sarcinam deposuit die 11 Augusti an. 1602.

Ven. Sabinus de Sabinis, Senensis, cum jam esset provectae aetatis, atque sacrae theologiae Lector, in coenobio Ilicetano habitum induit die 15 Aprilis an. 1557. Vir fuit praeditus columbae simplicitate, qui ita assidue orationi vacabat, ut instar D. Jacobi Apostoli callorum duritiem in genibus contraxerit. Post aliquot intra Ordinem officia bene gesta in praefato coenobio ad supernam patriam a nostrate B. Joanne de Sancto Guilelmo invitatus, summa animi hilaritate, et cum magna Sanctitatis opinione spiritum Deo reddidit die 6 Aprilis an. 1617.

B. Salvator de Tusa, Siculus, in coenobio S. Salvatoris de Tusa in Sicilia mirabili vixit sanctimonia, et regularis disciplinae observantia. Claruit singulari poenitentia; semper enim lanea subucula utebatur, cilicium asperrimum ad nudam carnem gestabat, ferreis se Catenis constringebat, atque lectuli mollitiem abhorrebat. Inter haec dicitur per annos quatuordecim nudis pedibus incedere consuevisse. Erga pauperes tanta flagravit caritate ut pro illis emendicare non erubuerit. Pluribus etiam miraculis claruit; nam puerum jam mortuum ad vitam revocavit, manuum impositione quodlibet vulnus sanabat, juvenem quemdam inter barbaros detentum Deiparae auxilio implorato e diutina captivitate liberavit, atque oculum amissum cuidam alii puero restituit. Tandem meritis tantis gloriosus, atque tot miraculis illustris ad aeternam requiem transivit e praefato coenobio die 22 Februarii, an. 1618. Etiam post obitum plura patravit miracula, et post sexennium illius corpus repertum est incorruptum. Ita fere iisdem verbis Mart. Aug. sub praememorata die 22 Februarii.

Ven. Sebastianus a Conceptione, Africanus, ortus in urbe Azamar ex Blasio Diaz, et Margarita Gil, in Ulyssiponensi D. N. de Gratia coenobio solemnia vota nuncupavit die 21 Julii an. 1554. Vir fuit sanctimonia clarus, qui postquam in Montis-Majoris conventu prioratum gessisset, in praefatum Ulyssiponense coenobium revocatus fuit, ibique pie obiit anno adhuc nobis ignoto.

Ven. Seraphinus Mercator, Valentinus, in patrio D. N. de Succursu coenobio tria religiosa vota nuncupavit die 28 Junii, an. 1551. Vir fuit adeo regularis observantiae amator, atque morum honestate excellens, ut adhuc juvenis novitiorum educationi praepositus fuerit. In Ord. Mart. sub die 28 Junii dicitur fuisse continuae orationis, et asperrimae poenitentiae. Cum sanctitatis fama ad terrenae peregninationis terminum pervenit an. 1581.

Ven. Silvester Mirosolius, Gallus, Genoensis in Tolosana provincia prior, a Calvinistis comprehensus una cum VV. Raymundo Claret, Nicolao Doclere, et Joanne Rodi item Augustinensibus, intra claustrum coenobii in odium fidei laqueo suspensus fuit, sodalibus post varia tormenta in puteum demersis.

Ven. Franciscus. Eadem occasione martyrium subiit Ven. Franciscus, qui ab iisdem haereticis multis vulneribus sauciatus inter ipsorum manus animam exhalavit. Horum nostratum martyrum passio refertur ad diem 6 Junii an. 1570.

BB. Raymundus de Anglada et Joannes Graels Cathalauni, ab apostata quodam Juliano Perez pirata Mauritano comprehensi ab illo blanditiis primum, ac deinde minis ad catholicam fidem deserendam tentati sunt. Cum autem se in illis operam perdere comperisset; nam ambo Augustinenses Patres fortes, atque immobiles in Romanae Fidei professione permanebant, illos ferro revincit, flagris onerat, variisque tormentorum generibus excruciat. Denique eorum manibus ad antennam colligatis, apposito ipsorum pedibus ingenti saxorum pondere eos suspendi jubet; quo in tormento usque ad sequentem diem perdurantes cum divinas laudes decantarent, tantum efferbuit illius impii mahometani furor ut instar fraeni impositis eorum ori bacillis, quibus loqui probiberentur, inter duas tabulas arctissime colligari, ac serra discerpi jusserit. Post tam crudele supplicium, quod an. 1617 nostrates gloriosos martyres ad immarcescibilem gloriam perduxit, ipsorum corpora in mare projecta sunt. Impius autem apostata Julianus cito sui sceleris, Deo vindice, poenam luit; nam paulo post a navibus Neapolitanis captus, et Barchinonem transvectus fuit. Ibidem autem, ubi amborum Augustinensium praestantium concionatorum fama amplissima erat, judicibus traditur, qui illum in veteri navigio ad palum alligari, vivumque cremari jusserunt.

B. Simon de Morales, Lusitanus, magnus Dei servus, litteris, virtutibus, rerum gravium experientia, personae auctoritate, atque majestate insignis, mathematicae, et astronomiae peritus, necnon linguam Persicam edoctus, alumnus fuit Augustiniani Conimbricensis Collegii, ubi adhuc adolescens religiosam professionem emisit. Ad Indias profectus, illius Vicariatus regimen obtinuit. Circa an. 1600 ab Indiarum Prorege D. Francisco Mascareñas, nomine Hispaniarum Regis, missus fuit ad Regem Persarum ut illum excitaret ad bellum Turcis inferendum. Tantam apud eumdem Regem gratiam invenit, ut illum sui primogeniti filii Ansae-Mirsae Principis, Regni haeredis, magistrum constituerit. Eodem tempore quidam philosophus arabs, apud suos haud obscuri nominis, nostratis Simonis disputationibus, atque argumentationibus victus, cum tota familia christianam fidem amplexus fuit. Paulo autem post B. Simon a Rege Persarum dimissus, una cum ejusdem Regis legato ad Pontificem, et Catholicum Regem navim conscendit, quo in itinere omnes et singulos socios ad veram fidem convertit, eosque Ormusii baptizavit. Verum occulto Dei judicio, cum iterum sese itineri commisissent, exorta tempestate Simon noster simul cum sociis naufragio periit an. 1600.

Ven. Stephanus de Salazar, Granatensis, in coenobio salmanticensi per solemnia juramenta Eremitano Ordini sese mancipavit die 28 Januarii an. 1548. Unus fuit e nostratibus, qui praedicare Evangelium in Mexicum navigarunt, ibique multum in vinea Domini laboravit. In Hispaniam postea reversus, ad Carthusianos transivit, inter quos cum sanctitatis fama hanc mortalem vitam finivit die 28 Jan. an. 1596.

Ven. Stephanus Rabache, Gallus, primam lucem aspexit in dioecesi Carnutensi an. 1566. Apud Eremitanum Ordinem summopere claruit tum doctrina, tum morum probitate. Adeo fuit aspectu venerabilis, ut intuentium animos in sui admirationem, amoremque raperet. Cum apud omnes haberetur ceu vir spiritu Dei plenus, idcirco saepe ad liberandos energumenos haud perperam vocabatur. Potissimum autem claruit singulari observantiae zelo; quamobrem in pluribus Galliae coenobiis collapsam disciplinam restituit, atque nostratum Bituricensium Congregationem, qui in Gallia parvi Augustinenses nuncupabantur, ipse fundavit. Tanta fuit nostratis Stephani ad omnes comitas, tantaque omnium ad ipsum benevolentia, ut ad eum singuli tamquam ad communem patrem confluerent, apud quem in adversis solatium, consilium in dubiis, atque in moribus normam reperiebant. Tandem piam mortem oppetiit Andegavi die 5 Septembris, an. 1616. IIlius doctrinae monumenta videre licet apud Ossinger.

Ven. Thomas a Jesu, nobilis Lusitanus, Ulyssipone ortus ex Ferdinando Alvares de Andrada, et Elisabetha de Paiva, Ordinem Augustinianum ingressus, in patrio Dominae Nostrae Gratiarum solemnia vota nuncupavit die 27 Martii an. 1548. Postea per virtutis ambulans vestigia, ad eam apud Ordinis superiores optimi coenobitae famam pervenit ut nostratibus tyronibus instituendis praepositus fuerit. An. 1574 coenobii Penae-Firmae prioratum obtinuit, et ibidem dare voluit initium Congregationi nostratum discalceatorum, sed ob multas, quae obvenerunt difficultates ab incepto desistere compulsus, ejus propositum executioni mandarunt an. 1588 Patres Provinciae Castellae, et primus omnium, discalceatorum habitum induit Ven. Andreas Diaz, qui deinde eamdem Congregationem in Hispania et Italia propagavit. Noster autem Ven. Thomas ob suae magnae charitatis famam a Rege Sebastiano electus fuit infirmarius major exercitus Lusitani in Africam tunc profecturi, quo cum navim conscendit die 25 Julii an. 1578 secum ducens alios decem nostrates Religiosos. Sed cum infelici fato Rex cum suo exercitu die 4 Augusti ejusdem anni superatus fuisset, Ven. Thomas a Mauris captus est, et permanens constans in fide, et positus in crudeli custodia, ubi multa passus est, ibidem recusato suae libertatis favore ut christianos captivos in verae fidei professione firmos, atque stabiles contra Mahometanorum insidias servaret, ex eis complures, inter quos fuit Petrus Navarrus Matritensis, et postea martyr, ad Christi ovile reduxit. Eadem occasione aureum librum De laboribus Christi toti mundo notissimum, omni medio naturali destitutus ad captivorum solatium composuit. Tandem meritis innumeris cumulatus, multisque aerumnis confectus, praedicto sui obitus die, Marrochii e captivitate ad supernam patriam transivit die 17 Aprilis an. 1582. Ita fere Mart. Aug. sub praefata die 17 Aprilis.

Ven. Tiberius Piccolomini, nobilis Senensis, habitum induit Iliceti die 30 Junii an. 1535. Vir dicitur fuisse incorruptis moribus, et claris virtutibus exornatus, qui cum mirabili humilitate coruscaret, non nisi obedientia constrictus sacros Ordines recipere voluit. De illo dicitur apud Landuccium in Sylva Ilicetana pag. 143 quod Ilicetanam domum in spiritualibus, et temporalibus adauxit, amplificavit, et exornavit. Postquam annos 47 Ilicetanam Congregationem, patriam, et Eremitanum Ordinem nobilitate, humilitate, atque vitae sanctimonia condecorasset, tandem Iliceti e vivis excessit die 28 Jan. an. 1582.

Ven. Ubertinus Ennius, Gallus, vir magnae humilitatis, et orationis, claruit etiam insignis theologi nomine. Cum multa sanctitatis fama in Ulyssiponensi D. N. de Gratia coenobio vitam cum morte commutavit die 11 Nov. an. 1559, aetatis suae 55.

Ven. Ugo Martin, Gallus, dum in coenobio Figiasi provinciae Tolosanae Missam celebraret, a Calvinistis captus, et abductus foras fuit an. 1580, quin aliquid amplius de illo sciri deinceps potuerit.

P. Antonius Escrozailles. In eodem coenobio per eorumdem haereticorum manus an. 1576 martyr occubuit P. Antonius Escrozailles.

Ven. Vincentius de Jesu Maria, Discalceatus, vir doctissimus, postquam suae Congregationis in Sicilia primatum obtinuisset, meliora charismata aemulans, strictiorisque disciplinae cupidus, ad S. Guillelmi eremum in Hetruriam se contulit, ubi per biennium coelestem quamdam vitam egit. Cum sanctitatis fama decessit an. 1612. Plures alios viros sanctitate celebres vide infra in sect. de Episcopis.