XCVII

DE AUGUSTINENSIBUS EPISCOPIS AB AN. 1550 AD 1620

 

 

 

 

Fr. Aegidius de Valenti, Pisaurensis, sacrae theologiae magister, in praecipuis Italiae urbibus egregie concionando magnam apud omnes sibi laudem atque existimationem comparavit. Anno 1560 eligitur Procurator generalis, quo nomine, cum Prior generalis Christophorus Patavinus, ac DD. Joannes Jacobus Barba Sacrarii Pontificii Praefectus ad Concilium Trideritinum profecti fuissent, utriusque vices laudabiliter gessit. Quamobrem Summus Pontifex Pius Papa IV, qui nostratis Aegidii morum probitatem, ac prudentiam cum mira agendi dexteritate conjunctam probe noverat, in locum praefati Jo. Jacobi Barba vita functi illum suffecit an. 1565, eumque postea S. Pius V die 25 Octobris an. 1566 episcopalibus infulis Nepetis, atque Sutrii in Patrimonio S. Petri insignivit, illum insimul constituens magistrum scholae cantorum capellae pontificiae. Ex hac vita migravit die 9 Maji an. 1568.

Ven. Alexius Stradella, de Fivizano in Hetruria, habitum induit Genuae an. 1530. Deinde evasit eximius verbi Dei praeco, quo in munere varias Italiae urbes sua eloquentia, atque suarum virtutum exemplis in magna sui existimationem atque admirationem traxit. Interfuit Concilio Tridentino, in quo elegantem concionem habuit die 20 Maji an. 1562. Postea fuit theologus Cardinalis Vitellii, Bononiae studiorum Regens, Procurator generalis, ac demum totius Italiae Vicarius generalis. A Gregorio XIII die 20 Julii an. 1575 creatur Episcopus Nepesinus, et Sutrinus in Patrimonio S. Petri, atque, ab eodem Summo Pontifice, ob egregiam eloquentiam et agendi dexteritatem Nuncius Apostolicus missus fuit Graecium ad Carolum Archiducem Austriae; quo, dum pergeret, in itinere febri corripitur, quae illi mortalem vitam ademit die 27 Augusti an. 1580. Propter vitae sanctimoniam in Ordinis Martyrologio sub die 27 Augusti locum habet, et propter quaedam opuscula etiam in Bibliotheca Augustiniana laudatur.

Ven. Alexius de Menezes Ulyssipone ortus est die 25 Januarii anno 1556 ex D. Alexio de Menezes Comite de Cantanhede, et Regis Sebastiani praeceptore, atque ex D. Aloysia de Noronha. Eremitarum habitum induit die 24 Januarii an. 1573, ac tria consueta vota nuncupavit die 27 Feb. 1574. In studiis deinde ob ingenii praestantiam prae multis commilitonibus profecit. Cum jam Turrium Veterum, atque Scalabitani coenobiorum prioratum gessisset, essetque regius Philippi II Regis concionator, ex ejusdem Regis designatione an. 1594 die 21 Nov. eligitur Archiepiscopus Goae, atque episcopalem consecrationem recepit in coenobio Ulyssiponensi N. D. de Gratia die 26 Martii an. 1595. Variis statim favoribus ab eodem Rege cumulatus fuit, quos inter hi saltem recenseri merentur, quod nimirum obtinuit ut ipse non autem Prorex suae dioecesis Canonicatus conferret, ut episcopali mensae duo aureorum millia quotannis adderentur, utque praeterea alii mille aurei illi annuatim suppeditarentur inter suos Canonicos distribuendi. In suam dioecesim pervenit praefato an. 1595, Goamque ingreditur mense Septembri. Anno autem 1599 die 21 Junii inter Malabaricos in Diamper Concilium celebravit, in quo illius regionis Sacerdotes ad abjurandos Nestori errores adduxit, unum Patriarcham, et sex Episcopos schismaticos ad unitatem Ecclesiae Catholicae revocavit, totamque illam provinciam ad veram fidem convertit. Christo lucrifecit Principem Mogorii cum aliis tribus, quos ipsemet Goae lustralibus lymphis expiavit. Praeterea diversis in locis centum et novem parochias noviter erexit, et an. 1600 Receptaculum Dominae Nostrae de Serra construxit, itemque hospitium fundavit, in quo clerici, aliique delinquentes emendationis ferulae subjicerentur; atque an. 1606 nostrarum Sororum monasterium tit. S. Monicae aedificavit. Anno autem 1607 per obitum D. Martini Alphonsi a Castro Indiarum Proregis, illi in regimine successit, atque duobus annis unoque mense hoc munus sustinuit, quo tempore multas ac certe prodigiosas de Fidei, Regnique hostibus victorias reportavit; bis enim Malacam, et Mocambiquum ab haereticorum Batavorum obsidione liberavit. Aliud item pro mulieribus ad meliorem frugem conversis titulo S. Mariae Magdalenae receptaculum extruxit, pariterque templa Clero, coenobia Ordini, xenodochia aegrotis, hospitia pauperibus, atque viduis asyla aedificavit. Augustinenses Fratres in Persidem, Minores in Ceulam, et Jesuitas in Ethiopiam misit. Reginam Piperis, et Babyloniae patriarcham armata manu contrivit. Fortissimam Maurorum arcem ferro et igne funditus delevitatque plures quam triginta Indiarum Reges sibi fecit vectigales et amicos. Iterum absente Prorege Ayres de Saldanha, politicam Regni administrationem suscepit. Postquam autem suum Episcopatum quindecim annis gubernasset, nostrate DD. Fr. Augustino de Castro Archiepiscopo Bracharensi praesulatum renuntiante, in ejus locum noster Ven. Alexius suffectus fuit an. 1610, et pallium accepit in Ulyssiponensi D. N. Gratiarum die 3 Julii an. 1612 per manus nostratis DD. Fr. Georgii Quemado Episcopi Fessensis, ac paullo post a Hispaniae Rege constituitur Portugalliae Prorex, ipsius Archicapellanus, et Matritensis Lusitanorum Concilii Praeses, quem honoris gradum nemo autequam ille prius obtinuerat. Tandem praeclarissimis virtutibus gloriosus tantisque meritis onustus, incredibili suorum, et omnium desiderio, Matriti debitum naturae persolvit die 3 Martii an. 1617, aeetatis suae 61. Tumulatus fuit in regio S. Philippi coenobio, unde tamen an. 1621 adhuc incorruptus Bracharam apud nostrates translatus fuit. In Augustiniano Martyrologio, ex quo hactenus dicta deprompsimus, Menesius noster sub die 3 Maji appellatur Portugalliae auxilium, Hispaniae gloria, Italiae mulcedo, orphanorum levamen, viduarum parens, egentium asylum, praelatorum exemplar, omnium virtutum compendium, et in zelo salutis animarum post Apostolos, si non primus, post illos omnibus caeteris unus satis aequiparandus etc.

Fr. Alphonsus de Castro, natus Mejialburgis in Zelandia ex parentibus tamen hispanis, Salmanticae professionem emisit an. 1559, deinde ad Philippinas insulas an. 1577 evangelium disseminandi causa navigavit. Ibique strenui Missionarii munus exercuit in oppidis Calumpit, et Tondo in Provincia de Tagalos ab an. 1578 usque ad an. 1587, deinde in Otong in Bisayas usque ad 1589, quo Manillam reddidit illius civitatis coenobiis enuntiatus Prior. Electus postea Provinciae Definitor, et Cacerensis in Philippinis insulis Episcopus, circa an. 1596 ex hac vita migravit, consecratione nondum accepta.

Ven. Fr. Angelus coenobii Patavini alumnus a Generali Seripando in Hispaniam missus, ibidem Studiorum Regens fuit in conventu Valentiae, unde postea in Lusitaniam transivit a Joanne III Rege ad Cathedram theologicam Academiae Conimbricensis arcessitus. Rediit in Hispaniam electus Oriolae Prior an. 1554, et an. 1561 Aragoniae Provinciae primatum obtinuit. Anno 1554 erat publicus theologiae professor Caesaraugustae, et 1569 ejusdem civitatis coenobii Prior. Item fuit confessarius Calabriae Ducis, et ab aliquibus scriptoribus inter Calaritanos in Sardinia Archiepiscopos recensetur. Videtur tamen aut ob humilitatem opus episcopale recusasse, vel ante acceptam consecrationem e vivis excessisse. Scribit noster Portenarius illum obisse Patavii an 1572; ast e contra noster item Jordanus tom. I historiae Valentinae fol. 167 affirmat ejus obitum contigisse Caesaraugustae mense Julio incipiente an. 1573.

Mag. Fr. Angelus Rocca cognomen accepit a Piceni oppido Roca Contrata nunc autem Arcevia, ubi primam lucem aspexit anno 1545. Adhuc septennis Camerini apud nostrates habitum sumpsit, ibique humanioribus litteris sedulam operam navavit. Caeteris autem subinde disciplinis vacavit Perusiae, Romae, Venetiis, ac tandem Patavii anno 1557 magisterii atque doctoratus insignia obtinuit, eodem tempore illi celeberrimae Universitati, omnibus postulantibus, ut ipsemet scribit, cooptatus et ad emolumenta admissus. Interea in concionando se laudabiliter exercebat, atque insuper complurium tam veterum quam recentiorum auctorum operibus emendandis, atque in lucem edendis ingenti cum litterariae reipublicae lucro indefessus incumbebat. Romam deinde arcessitus Augustini Triumphi Summam de potestate ecclesiastica scholiis atque adnotationibus illustravit, typisque excudendam curavit. Postea vero a Sixto V ad typographiam Apostolicam an 1585 pro Bibliis et Conciliis generalibus imprimendis, sanctorumque Patrum. monimentis restituendis, et ecclesiasticis libris promulgandis in Vaticano institutam accitus, operam suam innumeris fere laboribus refertam inibi decem fere annorum spatio praestitit, bibliaque tandem aliquando emendata typis mandanda non semel curavit, ac typographicae correctioni ex Romanorum Pontificum mandato operam navavit. Anno 1595 a Clemente VIII Sacrario Pontificio praefectus fuit, atque decem post annis ab eodem Summo Pontifice Episcopus Tagastensis creatus. Praecipua autem doctissimi viri gloria in hoc reponenda videtur, quod nimirum postquam quadraginta annorum curam atque laborem libris undique colligendis impenderat, perinsignem bibliothecam a suo nomine Angelicam nuncupatam in romano S. Augustini coenobio fundavit; eamque eidem coenobio donatam, statis quibusdam diebus et horis patere omnibus studiosis jussit. Debitum tandem naturae persolvit Romae die 8 Aprilis an. 1620, aetatis suae 75.

B. Augustinus Fivizanus, alias de Molaria, Hetruscus, laudatur in Ordinis Martyrologio sub die 30 Januarii ceu vir, qui prius mundum contemnere quam novisse calluit, in Religione observantissimus, et rarae humilitatis, charitatis eximiae, et magnae poenitentiae semper enim cilicio ad carnem usus est, ad somnum lecto nunquam est usus, in cibo raram parsimoniam observabat. An. 1562 erat Romae studiorum Regens, 1572 Gregorii XIII confessarius, 1574 Apostolici Sacrarii Praefectus, ac demum an. 1581 totius Ordinis Vicarius generalis. Item confessarius fuit Clementis VIII, qui illum instituit Commendatarium hospitalis S. Spiritus in Saxia; quod munus magno cum sui splendore administravit. Fuit homo inculpatae vitae, qui plures Episcopatus sibi oblatos recusavit. Cum sanctitatis fama obiit Romae die 30 Januarii an. 1595, aetatis suae 68. Quaedam scripsit quae referuntur ab Ossinger, aliisque scriptoribus cum nostratibus, tum externis.

B. Augustinus de Coruña ortus est an. 1508 e parentibus Ferdinando Gormaz, et Catharina Velasco, in oppido Coruña del Conde Dioecesis Uxamensis in Hispania, suburbio antiquissimae Cluniae, una e praecipuis Celtiberorum civitatibus. Habitum induit Salmanticae die 24 Junii an. 1524. Discipulus fuit S. Thomae de Villanova, qui illi episcopatum praenuntiavit. Nam cum sub illius magisterio octo nostrates alumni sacrae theologiae cursum complevissent, quatuor ex illis palmam, et aliis quatuor crucem donavit. Illi deinde evaserunt martyres; hi autem, inter quos noster Augustinus adnumerabatur, ad episcopalem dignitatem pervenerunt. Hic itaque animarum zelo excitatus cum aliis sex nostratibus in Mexicum navigavit, atque ad illas oras appulit die 7 Junii an. 1533. Innumeros homines ibidem ad catholicam fidem convertit, atque anno 1560 Mexicanae provinciae regimen adeptus in Hispaniam rediit; ibi anno insequenti, licet invitus, Episcopus Popajanensis consecratus fuit. In suae dioecesis administratione omnibus Praesulibus se reddidit praeclarum atque singulare exemplar, praesertim in eleemosynis erogandis. Duo monasteria, unum nempe pro Fratribus, et alterum sub invocatione S. Nicolai de Tolentino pro Monialibus Ordinis nostri construxit; et ecclesiam sui natalis oppidi, prout hodie conspicitur, a fundamentis erexit. Longum foret, ita Ordinis Martyrologium sub die 24 Junii, ejus virtutes, et prodigia, quae vivus, et mortuus operatus est, indagare. Etsi corpore pusillus, tamen in concionibus vocis clamore auditores terrebat. Tandem heroicis exornatus virtutibus, et annis refertus, cum Timanae suae dioecesis oppido versaretur, cum magnae sanctitatis fama pie obiit die 24 Junii juxta Elssium, an. 1590. Dicitur inter caeteros ad Ecclesiae Catholicae gremium perduxisse Peruanorum Regem nomine Turpaem Arvarum, qui antea fuerat Christianae Religionis infensissimus hostis.

Fr. Augustinus de Carvajal de urbe Cacerensi in Hispania, alumnus provinciae Castellae, qui an. 1595 erat Hispaniarum Assistens, an 1605 cum esset coenobii Vallisoletani Prior, renuntiatus fuit Episcopus Panamensis. Anno autem 1612 die 7 Martii obtinuit pro Panamensi Episcopatum Guamangensem in Regno Peruano. Transivit ad meliorem vitam an. 1620. Ab Elssio dicitur vir in rebus Ordinis expertissimus.

Fr. Augustinus de Castro, alias de Jesu, Ulyssiponensis, ortus est die 16 Octobris an. 1537 ex D. Ferdinando de Castro Ulyssiponis Gubernatore, et D. Maria de Ayala Comitis Montis Sancti filia. Eremitano Ordini nomen dedit Conimbriae die 6 Aprilis an. 1554. Cum autem ob suas egregias virtutes ad Provincialatum pervenisset, Augustinianas missiones in Orientalibus Indiis instituere sategit. Itaque misit illuc complures magni spiritus nostrates, qui Catholicae Religionis confinia in regionibus illis longe lateque dilatarunt, atque Goanam Provinciam nostro Eremitano Ordini adjunxerunt. Anno 1572 a Gregorio XIII ad reformanda Germaniae coenobia Vicarii generalis nomine missus fuit, ibique integro sexennio suum regularis disciplinae zelum exercuit, qua temporis intercapedine regius Mariae Austriae Imperatricis concionator extitit. Ad instantiam Philippi II die 31 Decemb. an. 1597 inauguratur Archiepiscopus Bracharensis, atque episcopalem consecrationem Ulyssipone in Ecclesia Ordinis die 3 Januarii an. 1598 ab ejusdem Archiepiscopo DD. Michaele de Castro recepit. Deinde electus etiam fuit Lusitaniae Prorex, quod tamen munus admittere noluit. D. Thomae a Villanova munificentiam aemulatus, viginti duobus, quibus praefuit, annis tercenta quadraginta sex scutatorum millia pauperibus distribuit, duobus praeterea extructis monasteriis, uno scilicet nostratibus coenobitis, et altero Monialibus S. Benedicti, atque fundo etiam relicto pro puellabus dotandis infirmisque curandis, qui mille septingenta quinquaginta scutata quotannis reddebat. Erga SS. Eucharistiae Sacramentum singulari flagrabat pietatis affectu; quare ut coram illo quatuor lampades jugiter arderent censum instituit. Duas synodos dioecesanas habuit, in quibus salutaria pro tollendis abusibus statuta edidit, itemque Bracharenses constitutiones reformavit. Tandem cum magno sanctitatis odore, Jesu, et Mariae nomina pronuntians obdormivit in Domino Bracharae die 25 Novembris, an. 1609, aetatis suae 72.

Ven. Bernardus Ohiguinus, Hibernus, cum praeclarum in litteris ac virtutibus exemplar sese exhiberet an. 1542 a Gen. Seripando electus fuit ipsius in Hibernia Vicarius, eodemque anno, die 5 Maii inauguratur Episcopus Elphinensis. Verum ab haereticis e sua patria exulare coactus, in Lusitaniam profectus fuit, ubi a Fratribus benigne exceptus, in coenobio Villaeviciosae omnibus virtutibus, ita Ordinis Martyrologium sub die 25 Februarii, vitam duxit coruscantem; fulsit enim silentio, jejunio, oratione, et humilitate usque ad obitum, qui contigit praefata die 25 Feb. an. 1563.

Fr. Carolus Argier, Gallus, an. 1533 ad explanandum librum Sententiarum in Parisiensi Universitate designatur, et an. 1544 erat Card. Ludovici de Borbonio orator, atque demum usque ad an. 1558 regius concionator. Videtur idem esse qui tom. 12 Galliae Christianae col. 657 appellatur Carolus Chantereau, quique an. 1558 a Ducissa Nivernensi ad illum Episcopatum praesentatus, die 24 Aprilis an. 1559 a Summo Pontifice approbatus fuit tamquam illius Ecclesiae administrator ad ipsius Pontificis nutum. Vide in Bibliotheca Barberina codicem manuscriptum cum signo XXXVII,I.

Fr. Cherubinus Lavosius de Cassia in Umbria, sacrae theologiae magister, vir doctrina, ac probitate clarus, qui fuerat Ordinis secretarius, Umbriae Provincialis, Subsacrista, atque demum in Tridentino Concilio theologus Cardinalis Vercellensis Guidonis Ferrerii, ad ipsius instantiam die 14 Augusti an.1566 eligitur Episcopus Thelesiae in Terra Laboris. Vixit in Episcopatu usque ad diem 22 Aprilis an. 1577, aetatis suae 80.

Fr. Constantinus Piccioni, ex matris autem cognomine Veltroni, de Monte S. Sabini in Hetruria, sacrae theologiae magister, die 27 Aprilis an. 1552 inauguratus fuit Episcopus Scalarum prope sinum Salernitanum, unde an. 1577 die 25 Februarii Cortonam translatus fuit. Ibidem synodum convocavit, atque ecclesiasticos ad sanctiorem vitae formam reduxit. Suae peregrinationis tempus explevit anno 1585.

Fr. Didacus de Chaves (de Clavibus) in urbe Pacensi in Hispania nobiliter natus, in Mexicano coenobio an. 1595 Eremitano Ordini nomen dedit. Inter caeteras, quibus claruit, egregias virtutes supra modum excelluit amore paupertatis, orandi studio, atque religione erga SS. Eucharistiae Sacramentum. In variis coenobiis magno cum regularis disciplinae profectu prioratum gessit. Anno 1572 ad instantiam Philippi II Hispaniarum Regis electus fuit Episcopus Mechoacanensis; verum ante acceptam episcopalem consecrationem ad meliorem vitam transivit.

Fr. Didacus de Salazar, nobilis Hispano-Burgensis, post completum studiorum curriculum in Amenicam navigavit, unde pro gravibus Religiosorurn negotiis anno 1563 in Hispaniam rediit, qua occasione a Gen. Christophoro Patavino provinciae Mexicanae, et postea anno scilicet 1566 omnium Indiarum Occidentalium vicarius generalis constitutus fuit. Iterum in Hispaniam reversus, cum esset Prior regalis S. Philippi Matritensis conventus, anno 1576 creatus fuit Episcopus Portus Divitis in Antillis insulis. Statim ac ad suam dioecesim pervenit, cathedrali ecclesiae perficiendae manum admovit, suisque expensis ejusdem ecclesiae gradus extruxit. Pastorale pedum gestavit usque ad an. 1587, quo Romam profectus quietis suae conscientiae amore illud Summo Pontifici resignavit.

Fr. Didacus de Contreras de Frontezal, Mexici ortus, apud Ordinem fuit sacrae theologiae magister, et Mexicanae Provinciae Praesul. In patria autem Universitate primariam obtinuit S. Scripturae cathedram, itemque apud S. Inquisitionis tribunal qualificatoris officium exercuit. Anno 1612, die 18 Junii a Paulo V insulae S. Dominici Archiepiscopatui praefectus fuit. Illam sedem tenuit usque ad annum 1618, quo pro suae dioecesis negotiis Romam veniens naufragio periit.

Fr. Didacus de Araujo, alias de Conceptione, Lusitanus, vir valde doctus, qui ob sententiarum gravitatem alter Seneca est appellatus, Ulyssiponensis Nostrae Dominae de Gratia coenobii prioratum gessit. Anno autem 1595, die 13 Novembris, creatus fuit Episcopus Salensis (de Sale) in Regno Fezzano in Mauritania, et coadjutor nostratis celeberrimi Goani Archiepiscopi Alexii de Menezes. Eodem anno navim conscendit Goam profecturus; verum antequam ad itineris terminum perveniret ad regionem immortalitatis transivit.

Fr. Dominicus a Pietate, Lusitanus, inter primos recensetur missionarios Augustinenses, qui anno 1572 ad Orientales Indias profecti sunt. A nostrate Joanne Raulin in historia Synodi Diamperitanae (de Diamper) in Malabaricis insulis pag. 449 dicitur Episcopus Salae (de Sale) in Regno Fezzano in Mauritania. Nominatur etiam idem Fr. Dominicus a Pietate tamquam Episcopus Salensis in manuscripta relatione a nostratibus Lusitanis e Provincia Goana ad Lusitaniae Regem an. 1582 transmissa, quae asservatur in Bibliotheca Angelica de Urbe sub signo D. 7. 8.

Fr. Dominicus Torrado, alias de Trinitate, Lusitanus, Vicarius generalis provinciae Indiarum, et deputatus S. Officii, anno 1605, die 7 Feb. eligitur Episcopus Salensis (de Sale) et designatur coadjutor nostratis Archiepiscopi Goani DD. Alexii de Menezes, a quo episcopalem consecrationem Goae accepit. Fato cessit Goae dum illam dioecesim administraret die 30 Decembris an. 1612.

Fr. Eugenius Fabrini Pisaurensis, sacrae theologiae magister, vir eloquentia atque variarum scientiarum peritia clarus; ac praesertim theologus et concionator excellens anno 1563 erat Romae studiorum Regens, et 1571 suae Picenae Provinciae habenas regebat. Concilio Tridentino interfuit, in quo Dominica tertia Adventus an. 1561 coram Patribus orationem recitavit, que typis tradita fuit Brixiae an. 1563. Item an. 1560 Tridenti quadragesimales conciones, ita Pamphilus, ad populum habuit celeberrimas et gratissimas. Theologus et confessarius fuit D. Guidonis Ferrerii Card. Vercellensis. Anno 1575 a Gregorio XIII Episcopus Smirnae, et Suffraganeus Velitrarum institutus fuit. Ibidem ad mortalis vitae finem pervenit die 21 Junii an. 1580.

Ven. Fr. Franciscus Richardotus, nobilis Burgundus, sacrae theologiae doctor, insignis theologus, et orator ad miraculum usque facundus, scientia atque pietate Burgundiam simul atque Eremitanam Religionem summopere illustravit. Alumnus fuit coenobii Champlitensis. Ob magnam doctrinae famam, atque praeclarum virtutum ornamentum ad instantiam Atrebatium Episcopi DD. Antonii Perenoti Granvellani Cardinalis, an. 1554 Nicopolitanus Episcopus, atque sui ipsius coadjutor designatus fuit. In ejusdem locum suffìcitur an. 1561, quo tempore acerrimum bellum haereticis calvinianis indixit; quare tantam in se concitavit ipsorum indignationem ut in illum concionantem sclopetum exploserint, quamvis Deo protegente incolumis evaserit. Anno 1563 interfuit Concilio Tridentino, in quo habuit doctam atque elegantem orationem, quae Lovanii impressa fuit. Ex hac vita migravit die 26 Julii an. 1574 aetatis suae 67. Contra illorum erroneam opinonem, qui Augustinianam nostratis Richardoti professionem inficiantur aperta atque luculenta proferri possunt testimonia Antonii Possevini in Apparatu Sacro, Francisci Foppens in Bibliotheca Belgica, Francisci Swertii in Athenis Belgicis, Hieronymi Ghilini in Theatro virorum litteratorum, Dionysii Sammarthani in Gallia Christiana, Moreri in Dictionario, ac demum Ordinis regestorum ad annum 1540. In Ordinis Martyrologio ceu Venerabilis laudatur sub die 26 Julii.

Fr. Franciscus de Ortega in Castro Garciae Muñoz in Hispania natus, an. 1564 solemnia vota Toleti nuncupavit. In Mexicum navigavit an. 1566, unde an. 1571 ad Philippinas insulas appulsus, primus fuit insulae Mindoro apostolus. In Hispaniam reversus an. 1580 ut Commissarii, et Procuratoris suae Provinciae apud Aulam Regiam officio fungeretur a Rege Catholico una cum aliis duobus nostratibus ad Imperatorem Sinensium legatus missus fuit. An. 1599, die 13 Septembris, cum Mexici moraretur, inauguratus fuit Episcopus Novae Caceresin Philippinis. Verum cum post acceptam jam episcopalem consecrationem Mexici proficiscendi tempus praestolaretur, Sacramentis Ecclesiae rite munitus aeternitatis iter ingreditur circa finem anni 1601.

Fr. Franciscus de Villafranca, alumnus provinciae Castellae, et reformator provinciae Lusitanae anno 1550 electus Archiepiscopus Bracharae dignitatem recusavit. Confessarius fuit Reginae Portugalliae, obiitque Ulyssipone an. 1554. Vide Pachecum fol. 135.

Fr. Franciscus a Cruce, Lusitanus de Villaviciosa, an. 1545, die 3 Julii inauguratur Episcopus Opeensis, et suffraganeus nostratis Joannis Suarez Episcopi Conimbricensis. Anno autem 1551 quamvis jam senex renuntiatur Episcopus insulae S. Jacobi Capitis Viridis, ubi sedulam operam navavit ut inter illos populos Evangelium Christi annunciaretur, et ubi ipsemet Episcopus barbaris praedicavit, de quo hoc sane memorabile narratur, quod nimirum quamvis jam esset octogenarius et Episcopus; tamen quotidie pueros, adultos, et senes catechismum docebat majori consolatione, ut ait Elssius, quam dum S. Thomam ex cathedra explicaret. Vitam cum morte commutavit an. 1574.

Fr. Gaspar Casalius e nobilissima progenie an. 1510 Scalabi in Lusitania natus, professionem emisit an. 1526. Vir integerrimae vitae, ingenii praestantissimi, atque multa divinarum humanarumque scientiarum suppellectile instructus in Conimbricensi Athenaeo primarius fuit sacrae theologiae professor, ac postea Regis Joannis III concionator et consilianius, necnon ejusdem Regis, ejusque fìlii D. Joannis confessarius. Anno 1551 die 3 Julii creatur Archiepiscopus Funchalensis, et Indiarum Primas, et an. 1557, die 20 Decembnis ad Ecclesiam Leiriensem translatus fuit. In hac urbe Ordinis coenobium et cathedrale templum extruxit, quod unun est e totius Lusitaniae magnificentissimis. Bis ad Tridentinum Concilium profectus fuit, in quo pacificatoris partes non semel egregie explevit. Fato concessit Conimbriae die 9 Augusti an. 1584.

Fr. Gaspar de Cao, Lusitanus, vir in sacris Scripturis egregie versatus, et perinsignis verbi Dei praeco die 6 Julii an. 1554 creatur Episcopus insulae S. Thomae prope Guineam in Africa, atque suae dioecesis populos ita paucorum annorum spatio christianis doctrinis imbuit ut religione ac pietate nullis aliis cederent. Cum sanctitatis fama ad alteram vitam transivit die 17 Februarii, an. 1572. Religiosam professionem emisit in coenobio Villae-Viciosae die 7 Junii an.1524.

Fr. Gedeon Vander Gracht, alias de Fossa nobilis Gandavensis, qui fuit doctor Lovaniensis, patrii coenobii prior, et secretarius D. Mariae Reginae Hungariae, et gubernatricis Belgii, anno 1536, die 10 Januarii, uti habetur in manuscripto codice Bibliotecae Barberinae sub signo XXXVII. I, inauguratus fuit Episcopus Castoriensis, et suffraganeus Leodiensis, fuitque in eadem urbe canonicus ecclesiae S. Joannis. Episcopalibus infulis insignitus frequentibus ad varios Principes legationibus perfunctus fuit, eorumque negotia mira dexteritate composuit. Postea obtinuit celeberrimam Abbatiam Cambronensem Ordinis Cisterciensis in Hannonia; quam tribus tantum annis tenuit; nam dum eo in loco soli Deo, sibique vacaret piam mortem oppetiit die 15 Octobris an. 1554, aetatis suae 72.

Fr. Georgius Quemado nobilis Lusitanus, qui ortum habuit in oppido Aldea Gallega de Riba-Tejo, an. 1575 cum aliis Augustinensibus ad Indias Orientales profectus fuit, unde postea reversus reformatorem egit conventuum Ordinum militarium de Avisio, et S. Jacobi, itemque nostratis Archiepiscopi Brachurensis DD. Augustini de Castro confessarium. Anno autem 1599 die I Feb. a Clemente VIII instituitur Episcopus Fessensis (de Fez) in Numidia, et ejusdem Archipraesulis suffraganeus. Supervixit usque ad diem 29 Aprilis an. 1618.

Fr. Georgius Salomo de Cypro Ord. S. A. die 13 Martii an. 1560 per obitum Antonii eligitur Archiepiscopus Damasci. Neque alicui negotium facessat formula Ord. S. A. nam hujusmodi intialibus litteris solet Eremitanus Ordo designari. Ex codice Bibl. Barberinae XXXVII. I.

Fr. Gerardus Robin, Gallus, qui in actis consistorialibus, qui habentur in Bibliotheca Barbenina sub signo XXXVI 6o, dicitur Gaspar Rubini electus Leutevae Episcopus die 3 Aprilis an. 1606, vir fuit potissimum amore castitatis, munificientia in pauperes, atque pietate in Deum excellens. Laudatus etiam fuit ob sui corponis praestantiam. Boni pastoris munia adimplere studens sacram suae dioecesis visitationem suscepit, salutaria quaedam ad ecclesiasticorum disciplinam instaurandam statuta edidit, atque ad temporalia quoque suam curam convertens Montisbruni arcem instauravit. Tandem ad meliorem vitam transivit die 15 Januarii an. 1611.

Fr. Gregorius Nunnez Coronel, Lusitanus, sacrae theologiae magister, vir integerrimae vitae atque inter suos conterraneos magnae auctoritatis, cum Lusitania succubuisset Hispaniae, in Gallias se contulit, ibique Sabaudiae ducis concionator evasit. Romam deinde profectus ibidem multos annos scholasticam theologiam docuit. A Clemente VIII, cujus ante pontificatum confessarius fuerat, celeberrimae Congregationis de Auxiliis secretarius, et consultor pro examinandis propositionibus constitutus, tanta ipse scripsit, et ab aliis scripta collegit, ut nihil ad controversiam illam pertinens desiderari possit. Haec tamen adhuc inedita jacent, et asservantur Romae in Bibliotheca Angelica. A Paulo V an. 1607 ad infulas Civitatis Castellanae, et Hortae designatus, prae innata humilitate hunc honorem declinavit, eidem Summo Pontifici supplicans ut praefatis unitis dioecesibus P. Mag. Ordinis Generalem Hippolytum Fabriani potius praeficeret, quod libenter Pontifex indulxit. Tandem prope octogenarius obiit Romae an. 1620, huic Romanae Provinciae jam antea aggregatus.

Fr. Gregorius Petrocchini de Montelpari in Piceno, apud Ciacconium dicitur vir lenis, comis, humanus, benignus, adeoque grato, et venerando aspectu ut ex ipso tantum venerationis ac majestatis secum ferret, quantum ex ingenti doctrina innocentiae vitae conjuncta. Anno 1587 erat Maceratae publicus professor, eodemque anno concionandi causa in Siciliam navigavit. Illinc autem a conterraneo suo Sixto V arcessitus, die 16 Maji ejusdem anni in supremum Augustiniani Ordinis moderatorem eodem Summo Pontifice favente electus fuit. Ipsius Pontificis hortatu Hispaniarum visitationem suscepit, ubi ita egregie se gessit ut apud Philippum II Regem magnam inierit gratiam atque existimationem, qui propterea aliquot scutatorum millia in pensionem annuam illi assignavit. Eadem occasione praefuit Toleti comitiis provincialibus in S. Andreae coenobio an. 1588 habitis, ibique sua auctoritate celeberrimam nostratum Discalceatorum Congregationem approbavit. Dum ex Hispania ad Urbem revertebatur, universali omnium plausu a praefato Sixto V creatus fuit S. R. E. Praesbyter Cardinalis tit. S. Augustini die 14 Decembris an. 1589. Fuit etiam Abbas commendatarius Caburrensis in provincia Taurinensi. Nostratem Petrocchinium praesertim ob ingenuam loquendi libertatem etiam Paulus V valde acceptum habuit, eumque an. 1611, die 17 Augusti, Praenestinum Episcopum renuntiavit. Supremum tandem diem explevit Romae 19 Maji an. 1612, aetatis suae 76.

Fr. Hieronymus de Escobar, nobilis Toletanus, an 1566 Limae in Peruvia nostro Eremitano Ordini nomen dedit. Postea evasit egregius verbi Dei praeco, qui in convertendis populis vallis de Pascamajo ingenti cum profectu apostolicum zelum exercuit. Unus fuit e fundatoribus nostratis coenobii S. Mariae de Guadalupa in Peruvia. Reversus in Hispaniam ex Philippi II postulatione eligitur Episcopus Nicaraguae, et consecratur Matriti an. 1592.

Fr. Hieronymus Carreiro, alias de Gratia, Lusitanus, die 11 Martii an. 1598 eligitur Episcopus Calamensis in Africa, et nostratis DD. Alexii de Menezes coadjutor. Videtur obiisse anno 1604.

Fr. Hieronymus Seripandus Trojae in Apulia die 6 Maji an. 1493 e nobilibus parentibus natus, cum ad 14 suae aetatis annum pervenisset, nostrati S. Joannis de Carbonaria Gongregationi nomen dedit. Sublimiorum disciplinarum cultui etiam hebraicae, chaldaicae, atque graecae linguarum studium adjunxit, quarum deinde ope ad profundissima Sacrarum Scripturarum arcana penitius rimanda sibi aditum aperuit; quamobrem tantam sibi divinarum scientiarum copiam comparavit, quantam postea toti mundo in Tridentino Concilio ostendit. Sua aetate primum locum inter sacros Italiae oratores noster Seripandus tenuit, illiusque raram, aureamque eloquentiam Carolus V Imperator adeo deperibat, ut ducentis fere vicibus ejus concionibus interfuerit. Totius Augustiniani Ordinis regimen obtinuit an. 1538, rexitque summa prudentia usque ad an. 1551, quo ab hujusmodi officio se ultro abdicavit. Anno 1554, die 26 Februarii Salerni Archiepiscopus renuntiatus, innumera tam spiritualia quam temporalia bona in commissam sibi Ecclesiam contulit. A Pio Papa IV creatur S. R. E. Presbyter Cardinalis tit. S. Susanae die 26 Februarii an. 1651, atque die 10 Martii ejusdem anni Concilii Tridentini a latere Legatus constituitur. Tridentum pervenit die 16 Aprilis ejusdem an. 1561, ibique dum rebus Concilii intentius totius Christianae Reipublicae, atque Apostolicae Sedis bonum atque utilitatem magno zelo, summaque industria provehere satagebat, in febrim incidit, quae illum jam omnibus Ecclesiae Sacramentis rite munitum ad mortem adegit die 17 Martii anno 1563, aetatis suae 70.

Fr. Joannes Damianus Serra, Valentinus qui usus fuerat familiaritate S. Thomae a Villanova, anno 1564 erat Provincialis Sardiniae, et an. 1574 illius Proregis theologus et confessarius. Ob suam probitatem atque prudentiam praefatae insulae magnatibus se acceptissimum reddidit, anno 1575 die 19 Januarii Bosae Episcopus renuntiatus fuit: ast videtur parum temporis supervixisse, nam illius immediatus successor ponitur ad annum 1577.

Fr. Joannes Jacobus Barba, Neapolitanus, vir apprime doctus, atque valde prudens, dum esset Ordinis Procurator generalis an. 1544 a Paulo III Sacrario Apostolico praeficitur, et an. 1546 die 25 Maji inauguratur Episcopus Interamnae in Aprutio, unde postea a Julio III ad Interamnensem in Umbria dioecesim translatus fuit die 3 Julii an 1553. Ob suae doctrinae praestantiam in Tridentino Concilio magnam sibi laudem comparavit. Erga Augustinianum Ordinem, uti refert Ughellus, ingenti zelo exarsit, quamvis plus aequo forsitam in ejusdem Ordinis negotia tractanda se libenter ingereret, variisque vicibus supremos illius gradus tentavit; quapropter Paulus IV hunc nimium zelum temperare cupiens, die 19 Julii an. 1559 apposite decretum edidit nequis Regularis Episcopus ullum dignitatis gradum in suo ordine assequi posset. Tandem dum Interamna iter Romam versus noster Joannes ageret, gravi quodam morbo Utricoli correptus, ibidem hujus vitae cursum complevit die 4 Octobris anno 1565.

Fr. Joannes Gonzalez de Mendoza, Toletanus, annos jam triginta natus, Martis castra deseruit, ut ad Augustinianam Eremum transiret. Ibidem postea litterariae reipublicae notum se reddidit praesertim per suam historiam Imperii Sinarum, quae in varias Europae linguas versa fuit. Tribus vicibus ad illam regionem longinquam tamquam catholici Regis legatus profectus fuit, quibus legationibus rite perfunctus, anno 1593 Liparis prope Siciliam Episcopus inauguratus fuit. Deinde hac sede ultro relicta, an. 1598 Toletanus pro Praesul constituitur. Anno autem 1607 ad Chiapensem Ecclesiam transfertur, Vicarii Apostolici Americae nomine atque auctoritate insignitus. Tandem obiit Episcopus Popajanensis die 14 Feb. an. 1618, aetatis suae 64, cum ad hanc dioecesim an. 1608 translatus fuisset.

Fr. Joannes Baptista de Aste, nobilis Albinganensis, e sua Liguria studiorum causa Salmanticam profectus, ibidem apud nostrates religiosam professionem emisit die 8 Septembris an. 1585. In Italiam reversus, coenobio S. Augustini Genuae aggregatur. Adeo theologica scientia excelluit ut theologorum Phoenix appellatus fuerit. Claruit praeterea eloquentia pergami, quem cum aliquando Paulus V concionantem audisset postridie in locum Generalis Hippolyti Fabriani ad Episcopatum promoti illum suffecit. Per acclamationem in comitiis generalibus Romae die 22 Maji an. 1608 in officio a Patribus confirmatus fuit. Expleto sui Generalatus sexennio Genuam rediit an. 1614, ubi cum religiosae quieti, litteris ac pietatis operibus hilari animo vacaret, an. 1629 Sacrarii Pontificii Praefectus, et Episcopus Tagastensis renuntiatus fuit. Verum mense Octobri ejusdem an. 1620, aetatis suae 54 ex hac vita migravit.

Fr. Joannes Muñatones Virovescae (Briviesca) in Hispania natus, dum Salmanticae studiis sedulam navaret operam, Divi Tomae a Villanova concionibus permotus, mundo valedixit, atque inter Augustinianos salmanticenses admitti postulavit; verum quia Salmanticensis novitiatus plenus erat optimae spei adolescentibus; innumeri siquidem S. Thomae verbo et exemplo allecti Religiosae vitae nomen dare satagebant; Toleti augustinianum habitum sumpsit, eo quidem successu ut emissa professione statim evaserit sacrae theologiae magister, et anno 1541 regius Caroli V concionator, qui in arduis Germaniae negotiis frequenter illius consiliis usus fuit, eumque propterea secum illuc perduxit. Item praeceptor, atque institutor extitit D. Carol. Hispaniarum Principis, necnon DD. Mariae, et Joannae Hispaniae Infantum confessarius. Anno 1556 die 12 Junii inauguratus fuit Episcopus Segobricensis, quo nomine an. 1563 Tridentino Concilio interfuit. Synodum celebravit mense Junio an. 1566. Vitam tandem cum morte commutavit die 15 Aprilis an. 1571.

Fr. Joannes de Vivero, nobilis Vallisoletanus, post expletum apud Ordinem studiorum curriculum in Peruviam navigavit an. 1557. Plurimos ibidem Indos ad Christum convertit, inter quos etiam quemdam Regem nomine Sairum Tupure cum uxore Cusi Huarca sacri baptismatis lavacro regeneravit. Vir fuit valde pietatis operibus addictus. Catholico Regno egregiam praebuit operam; nam cum in illa regione an. 1659 ingens rebellio exorta fuisset, ipse unus fuit e praecipuis tumultuantium pacificatoribus. Nec minus autem nostro Ordini profuit; nam conventum Cuschi ipse aedificavit, atque Peruanae Provinciae fundationem maxime promovit. D. Francisco de Toleto Peruviae Proregi a consiliis fuit pro condendis legibus, quibus Regnum Peruanum regi deberet. Electus fuit prius Episcopus Novae Carthaginis, et postea Archiepiscopus Charcarum, verum utramque mitram recusavit; sive potius uti nostrates scriptores asserunt, ante consecrationem obiit Toleti in Hispania cum opinione sanctitatis anno 1575.

Fr. Joannes de Medina Rincon, Segobiae in Hispania an. 1530 nobiliter natus, una cum patre in Americam profectus, anno 1554 in Mexicano coenobio Augustinianum habitum induit. A scriptoribus laudatur ceu sacrae theologiae magister valde doctus, atque perinsignis verbi Dei praeco. Anno 1566 invitus ac reluctans electus est Provincialis, et 1573 Episcopus Mechoacanensis renuntiatus. Nonnisi superiorum jussu coactus hanc dignitatem non absque lacrymis acceptavit. Quindecim annis illam Ecclesiam sancte administravit; erat enim revera homo Dei. Largitionibus in pauperes fuit revera alter S. Thomas a Villanova. Lineis vestibus numquam usus fuit, nec culcitram in lecto adhibuit. Quamvis esset Episcopus, missionariorum labores tamen non refugiebat, totamque illam vastissimam regionem praedicando verbum Dei percurrebat; quamobrem plurimorum animas Christo lucrifecit. Tandem plenus virtutibus ac meritis intravit in gaudium Domini sui an. 1588.

Fr. Joannes de Angra in Tertiaria insula (inter Azores) fuit discipulus S. Thomae de Villanova, illiusque virtutum imitator. In ejusdem sancti viri manibus solemnem professionem emisit Salmanticae die 29 Julii an. 1521. Jam magistralem lauream adeptus cum aliis undecim nostratibus in Mexicum trajecit an. 1539, ibique quinque annorum spatio totam Guaxtequam provinciam ad Catholicae Ecclesiae sinum perduxit, appellatus propterea illius gentis apostolus. Fuit prius Mexici, et postea Peruviae provincialis. Peruviani Proregis D. Antonii de Mendoza nedum confessarius, verum etiam consiliarius fuit. Pro gravibus negotiis in Hispaniam reversus, electus fuit Episcopus Pueblae; verum antequam ad suam dioecesim profecturus navim conscenderet, cursum hujus mortalis vitae complevit an. 1554. Dicitur insignibus quibusdum revelationibus a Deo dignatus fuisse, atque non semel Christum Dominum in Eucharistia palam conspexisse.

Fr. Joannes de Almaraz Salmanticensis, sacrae theologiae Magister, qualificator S. Inquisitionis, sacrae Scripturae interpres, atque insignis concionator, qui apud Ordinem in provincia Limana seu in Peruvia variis vicibus prioratum atque etiam provincialatum obtinuit, an. 1591 renuntiatus fuit Episcopus SS. Assumptionis de Paraguay. Verumtamen an. insequenti ante acceptam episcopalem consecrationem ex hac vita migravit.

Fr. Joannes de Castro, Toletanus, cum esset Salmanticensis coenobi prior die 7 Januarii an. 1608 inauguratus fuit Archiepiscopus S. Fidei in Regno Novae Granatae, sed post acceptam episcopalem consecrationem electus Philippi III concionator Archiepiscopatum abdicavit. Itaque mansit Matriti usque ad obitum, qui contigit die I Augusti an. 1611, aetatis suae 70. Excelluit potissimum concionandi peritia, liberalitate erga pauperes, vitaeque sanctimonia, cujus magnum nomen post se reliquit.

Fr. Joannes Suarez de Fregnesia, Lusitanus, e nobilibus parentibus in oppido S. Michaelis de Urro dioecesis Portus Alacris ortus, Salmanticae Augustinianam tunicam induit an. 1523, ac dein in omni studiorum genere tam miros progressus fecit ut cum acclamatione omnium professorum anno 1529 doctoratus insignia obtinuerit. Joannis III Lusitaniae Regis confessarius, concionator, consiliarius, atque eleemosynarius fuit. Item fuit in Conimbriae Universitate publicus sacrae theologiae professor, regalium principum DD. Philippi, et Joannis praeceptor, necnon S. Inquisitionis Ulyssiponensis deputatus, sive consultor. Anno 1545, die 22 Maji inauguratus fuit Episcopus Conimbriae, quo nomine duabus vicibus, nempe an. 1546, et 1563 ad Tridentinum Concilium se contulit, in quo multoties cum omnium Patrum admiratione peroravit. Cum Jerosolymam loca sancta visitaturus profectus fuisset, ibidem sui adventus monumenta reliquit; nam templo S. Sepulcri pretiosam supellectilem donavit. Item suis sumptibus duo hospitia Ulyssipone fundavit, unum nempe pro mulieribus ad meliorem frugem reversis, et alterum pro orphanis recipiendis. Dicitur ab Elssio vir singulari beneficentia ornatus, necnon supra modum pius ac eruditus. Suae autem eruditionis monumenta typis edita apud Ossingerum recensentur. Oculos huic terrenae luci clausit die 26 Novembris an. 1572.

D. Joannes Cebrian Episcopus coadjutor nostratis D. Thomae a Villanova, de quo ceu Augustiniano sermonem fecimus in Eremo Sacra vol. 2 pag. 211, e catalogo nostratum Praelatorum omnino expungendus est, quia fuit presbyter saecularis.

Fr. Josephus Pamphilus, Veronensis, sacrae theologiae magister, nobilitate generis, doctrinae copia, editisque libris illustris, anno 1568 a S. Pio V constituitur Sacrarii Apostolici, et scholae capellae pontificiae Praefectus. Postea vero, anno scilicet 1570, die 6 Februarii, Signiae in Latio Episcopus inauguratus. Apud Tiraboschium appellatur historicus egregius. Anno 1574 Summi Pontificis gratiam amisit eo quia absque litteris dimissorialibus quosdam clericos hispanos ad sacros Ordines promovit; quamobrem ab offìcio Sacristae amotus fuit. Naturae debitum persolvit Veronae an. 1558. Illius opera typis edita apud Ossingerum recensentur.

Fr. Ludovicus de Cortes, alias de Casas, anno 1544 evectus fuit ad Episcopatum Templi et Ampuriarum in Sardinia. Rexit usque ad annum 1558.

Fr. Ludovicus Lopez de Solis, Salmanticensis qui in patrio coenobio solemnia vota nuncupavit die 9 Maji an. 1553, in Americam profectus fuit an. 1558. Erat coenobii Limani Prior an. 1578, et postea duabus vicibus totam Peruanam Provinciam administravit. Praeterea fuit sacrae theologiae magister, atque in Limana Universitate publicus ejusdem facultatis professor. An. 1591 a S. Turibio consecratus fuit Episcopus Assumptionis, atque die 7 Septembris an. 1592 ad Quitoensem Ecclesiam translatus fuit. Tot infideles ad Christi fidem convertit ut plus quam centum paroecias pro eisdem de novo erexerit. Duas in sua dioecesi Synodos celebravit, primam nempe Quitoae an. 1594 et alteram Lojae an. 1596. A Philippo II Hispania-Rege electus Commissarius ad tribunal vulgo Audiencia quitoense reformandum aequissime demandatum sibi munus explevit. Tandem an. 1605 die 18 Julii Charcarum Archiepiscopus electus fuit; verum ante captam possessionem Limam versus iter faciens debitum naturae persolvit.

B. Ludovicus de Montoya apud Belmontium in Aragonia ex honestis parentibus Alvaro de Legione, et Agnete de Montoya ortum habuit die 15 Maji, an. 1497. Salmanticae religiosa vota nuncupavit die 28 Aprilis an. 1513. Adhuc juvenis 24 annorum a D. Thoma de Villanova instituendis tyronibus Salmanticensibus praefectus fuit; ejusque discipuli inter caeteros fuere B. Alphonsus de Orozco, atque Venerabiles Joannes Baptista de Moya, Alphonsus Borgia, atque Augustinus de Coruña. Reformavit Lusitaniae Provinciam, ad quod opus perficiendum annos 35 impendit. Ipse auctor fuit ut Lusitaniae Rex Joannes III nostratibus Conimbriae collegium erigeret, cujus ipse primum lapidem posuit, et in quo deinde primus theologicas disciplinas professus fuit. Strictam habuit, ita Sichrowsky, amicitiam cum S. Ignatio de Lojola, atque ab eodem Rege Joanne III impetravit ut illius Societas Ulyssipone admitteretur. Deiparae cultui addictissimus fuit, ejusque immaculatam Conceptionem constanter sustinuit. Visei Episcopatum recusavit, ac demum clarus meritis, doctrina et miraculis obdormivit in Domino Ulyssipone die 7 Septembris an. 1563. Ejus vitam scripsit piissimus ipsius discipulus V. Thomas a Jesu, qui miris laudibus eum extollit etiam in libro De Doloribus Jesuchristi.

Fr. Marcus Antonius de Camos, nobilis Barchinonensis, vir doctrina ac morum probitate spectabilis, qui fuerat civitatis Ecclesiensis, aliarumque Sardiniae urbium gubernator, post uxoris obitum annos natus 38 Eremitanae Familiae nomen dedit. Brevi sacrae theologiae magister, atque concionator haud vulgaris evasit, praeloque aliquot insignes libros tradidit. Trani in Apulia Archiepiscopus renuntiatus, cum Neapoli propterea Romam versus itineri se pararet, in coenobio S. Mariae de Spe obiit cum opinione sanctitatis die 3 Martii, an. 1606, aetatis suae 63.

Fr. Michael Mayquez Bocairente in Aragonia ortus, vir fuit philosophia, theologicis disciplinis, et jure canonico egregie doctus, quas disciplinas multos annos Valentiae, et postea Ilerdae publice tradidit. An. 1536, die 4 Augusti, eligitur Episcopus Turgensis, et suffraganeus Segobricensis, et Albaracinensis. Deinde translatus fuit ad Episcopatum Usellensem in Sardinia an. 1538. Demum obtinuit Archiepiscopatum Turritanum, alias Sassaritanum in eadem Sardinia insula an. 1573. Obiit admodum senex anno 1576. Dicitur vir fuisse portentosae memoriae.

Fr. Petrus Manriquez, nobilis Hispanus, prior ultramontanus Assistens a Clemente VIII die 26 Julii an. 1593 institutus fuit Castellae provinciae primatum obtinuit an. 1595. A praefato Summo Pontifice an. 1601, die 12 Februarii, electus fuit Episcopus Dertusensis in Cathalaunia, et an. 1610 a Philippo III Principatus Cathalauniae gubernator designatus. A Paulo V die 18 Aprilis, anno 1611, ad Caesaraugustanam Ecclesiam translatus fuit. Ibidem an. 1614 synodum celebravit; anno autem 1615 die 7 Junii ad meliorem vitam transivit.

Fr. Petrus de Rojas, Vallisoletanus, patrem habuit D. Sancium de Rojas, et matrem D. Franciscam Henriquez de Marchionibus de Poza ex primaria Hispaniae nobilitate. In Augustiniano Salmanticensi coenobio solemnia vota nuncupavit adhuc adolescentulus die 23 Maji, an. 1555, quamvis per patris obitum jam Marchionatus, atque ingentium divitiarum haeres evasisset. Magistrales infulas adeptus variorum subinde coenobiorum prioratum obtinuit, et an. 1588 Castellae Provincialis renuntiatus fuit; quo nomine regularis disciplinae reformationem, atque Augustinensium Discalceatorum Recollectionem summopere promovit. Anno autem 1591, die 6 Martii, eligitur Asturicae Episcopus, quam dioecesim statim totam visitavit, in eaque synodum coegit, cujus decreta an. 1595 evulgavit. Postea vero ad Oxomensem Ecclesiam circa finem mensis Januarii an. 1595 translatus, ibidem suum pastoralem zelum maxime ostendit an. 1599, quo dira pestis illam dioecesim depopulabatur; tunc enim omni sedulitate providit ut praesertim pauperibus cum spiritualia, tum corporalia subsidia non deessent, supra modum dolens ad majora praestanda sibi vires non suppetere. Hanc item dioecesim sacra visitatione perlustravit, atque binas in ea synodos celebravit, quarum statuta publici juris fecit. Tandem animam Deo reddidit die 9 Martii, an. 1602.

Ven. Petrus de Agurto natales habuit Mexici ex familia Lopez, et ad paternam nobilitatem adjunxit illam, quae habetur a virtute. Indutus sacro habitu in patria, notabiles fecit progressus in litteris, et pietate. Cum magna laude legit cursum artium, et primus fuit qui docuit et scholas Mexicanas eodem tempore moderatus est. Promotus idcirco ad Episcopatum S.mi Nominis Jesu in Zebu in insulis Philippinis, introduxit in aulam sanctitatem vivendo parcissime, nunquam vacando ab oratione, et vestiendo se simplicissimo panno. Fuit homo assiduae contemplationis, et poenitentiae, dormiebat quoque super nudam tubulam, et a Deo miris charismatibus donatus dicitur. Neophytos in fide ille ipse instruebat, iisque sacramenta administrabat, tenerrimo ferebatur affectu erga inopes, et fama fert illum quadam vice multiplicasse frumentum ut illis subveniret. Mortuus est virgo, prout vixit, an. 1608, die 14 Octobris, et anno insequenti inventus fuit intactus, et tractabilis coelesti quodam fragrans odore, quem e toto exhalavit corpore. Ita fere noster Sichrowscky in Diario Sanctorum, et Beatorum Augustinensium, sub die 14 Octobris. Anno 1584 cum jam Mexici priorem egisset electus fuit Provincialis, ad Episcopatum assumptus die 30 Augusti an. 1595, et nonnissi ex Generalis mandato suum consensum praebuit.

Ven. Petrus Suarez de Escobar, Metelini in Extremadura nobiliter ortus, adhuc adolescentulus 13 annorum Eremitanae familiae sodalem se adjunxit. Cum autem postea in doctrina, atque sanctitate valde profecisset, in Mexicum trajecit, ubi aliquot annis in illa Universitate primariam sacrae theologiae cathedram cum plausu moderatus fuit. Vir singularis pietatis, atque rarae poenitentiae an. 1599 Xalisci, alias Guadalaxarae Episcopus inauguratus fuit. Verum ante acceptam episcopalem consecrationem ad meliorem vitam transivit.

Fr. Petrus de Solier in oppido de Barajas in provincia Toletana ortus, Eremitano Ordini per solemnia vota nomen dedit die 20 Januarii an. 1595. Ad occidentales Indias postea profectus, illinc ad Philippinas transiit an. 1599, atque Manilae nostrates alumnos sacram theologiam docuit usque ad an. 1603, quo in Hispaniam rediit illius provinciae procuratoris offìcium apud Aulam Regiam Matriti gesturus, quo tempore magistrales infulas adeptus fuit, et commissarius S. Inquisitionis Mexicanae renuntiatus. Deinde iterum ad Philippinas navigavit, ubi an. 1608 provincialatum obtinuit. In Europam remeavit an. 1610, atque postea in Americam reversus, ibidem D. Ludovico de Velasco Mexici Proregi a sacris confessionibus fuit. Anno 1614, die 17 Novembris eligitur Episcopus Portus Divitis, unde an. 1619, die 14 Decembris ad Archiepiscopatum S. Dominici translatus fuit, quo titulo etiam Indiarum occidentalium Primas evasit. Illam sedem tenuit usque ad an. 1620, quo ad hujus vitae terminum pervenit.

Fr. Petrus Figueira, alias de S. Augustino, Lusitanus, an. 1615, die 26 Octobris insulae S. Thomae prope Guineam in Africa Episcopatum obtinuit. Mitram deinde cum sua mortali sarcina deposuit die 16 Maji an. 1620.

Fr. Thomas Offilay, Hibernus, anno 1555 cum esset nuper electus Episcopus Ardachensis in Hibernia, die 27 Martii transfertur ad Ecclesiam Leiglinensem item in Hibernia. Waraeus pag. 158 illum putat Franciscanum, cujus auctoritati innixus ipse in Eremi Sacrae, part. 2, pag. 322, in eumdem errorem lapsus sum. Illius tamen Augustiniana professio aperte asseritur in actis consistorialibus, quae inspexi in Bibliotheca Barberina, in codice signato XXVVII. I sub die 30 Augusti an. 1555. Videtur autem adhaesisse partibus Reginae Elisabethae, ac proinde reprobandus tamquam schismaticus.